Μια ωραία πεταλούδα…

Η διαδικασία της μεταμόρφωσης μιας κάμπιας σε πεταλούδα δεν ειναι εύκολη δουλειά. Η μικρή πεταλούδα αγωνίζεται να απελευθερωθεί από το κουκούλι της και μέσα από αυτήν την διαδικασία δυναμώνουν τα φτερά της επιτρέποντάς της έτσι να πετάξει.

Αν από οίκτο θέλαμε να την βοηθήσουμε και ανοίγαμε το κούκούλι της, δεν θα αποκτούσε ποτέ την απαραίτητη δύναμη για να πετάξει, θα μαράζωνε και θα πέθαινε.

To κοπερτί

Kαι Κοπερτί το Κοπερτί

κι εμείς θα κουραστούμε

θα αρχίσει κάποτε η φθορά κι ο μαρασμός

Και Κοπερτί το Κοπερτί

θα ξεαγαπηθούμε

όλη η ζωή μου ήταν ένας χωρισμός

Δε θα φτιάχνεις πια

στιχάκια στη γιορτή μου

ούτε καρδιές με κόκκινο χαρτί

όμως πάντα εσύ

θά’σαι Κοπερτί μου

το μοναδικό μου Κοπερτί

Και Κοπερτί το Κοπερτί

θα βγαίνεις μ’άλλα αγόρια

κι εγώ θα ζήσω το δικό μου το ρυθμό

Και Κοπερτί το Κοπερτί

μετά από χίλια χρόνια

θα σου τηλεφωνήσω σ’άλλον αριθμό

Γειά σου Κοπερτί

θυμάσαι τη φωνή μου

αν είσαι ολομόναχο και συ

πάρε ένα ταξί

κι έλα Κοπερτί μου

έλα να γεράσουμε μαζί…

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή

Μουσική: Λένα Πλάτωνος

Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Παλαμίδας

Το λεν και τα τραγούδια…

… Κι αν κάθομαι ακόμα και σου γράφω, είναι γιατί σε πόνεσα πολύ

Δε θέλω εγώ από σένα παραμυθάκια να μου πείς

εγώ απο σένα θέλω μόνο τ΄όνειρο

απόψε αυτό μου είναι αρκετό

Αν δεν ήταν λάθος μέρα,

μπορεί και ν΄αγαπιόμασταν εμείς   μα δεν έχει σημασία τώρα πια

Ξέρεις, δεν είπα πουθενά για μας τους δύο….

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρα μου την παιδική,

μήπως βρω τον μικρό  πρίγκηπα μου, που τον ψάχνω για μια ζωή.

Κοίτα να ντύνεσαι καλά, κι έρχεται κρύο…

Επιλογές  από τραγούδια της Αρλέτας…

Για πού το έβαλες καρδιά μου;

Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;

Αφού δε μου πάει ο έρωτας γιατί την πατάω κάθε φορά;

Γιατί να πιστέψω ότι ΑΥΤΗ τη φορά θα είναι διαφορετικά;

Αφού δεν είναι!

Θέλησα, νόμιζα, πίστεψα… Έκανα λάθος. ΠΑΛΙ. Ακόμη μια φορά. Για τελευταία φορά;

Ζωή σαν παραμύθι ή ζωή παραμύθι

Αγαπώ τα παραμύθια. Από μικρή τα αγαπούσα.

Αγαπώ και τα όνειρα… έκλεινα τα μάτια κι ονειροπολούσα…

Γέμισε ο ορίζοντας πολύχρωμα μπαλόνια και μες στα σύννεφα πετούσα…

Ναι πετούσα, και ναι πετάω…

Δεν έχει αλλάξει τίποτα από τα παιδικά μου “όνειρα” και τις παιδικές μου συνήθειες (τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό!).

Ακόμη ονειροπολώ και ακόμη φτιάχνω τα δικά μου παραμύθια. Για την ακρίβεια τώρα προσπαθώ να φτιάξω και την ζωή μου και τις ζωές των ανθρώπων που αγαπώ… σαν παραμύθι.

Όταν όμως πετάς μέσα στα σύννεφα υπάρχει και ο κίνδυνος του μαύρου σύννεφου. Αυτού που είτε με το όνομα της λογικής, είτε με κάποιο άλλο όνομα, μας “ρίχνει”. Άραγε η προσπάθεια μου για μια ζωή σαν παραμύθι καταλήξει απλά μια ζωή παραμύθι?

μικρός πρίγκηπας ΙΙ

Η αλεπού σώπασε και κοίταξε κάμποση ώρα το μικρό πρίγκιπα.

-Σε παρακαλώ…εξημέρωσε με!

-Το θέλω πολύ, αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, αλλα δεν έχω πολύ καιρό. Έχω να ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω ένα σωρό πράγματα.

-Γνωρίζει κανεις μονο αυτά που εξημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό για να γνωρίσουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα από τα μαγαζιά. Όμως, επειδή δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις έναν φίλο, εξημέρωσε με!

– Τι πρέπει να κάνω? είπε ο μικρός πρίγκιπας

-Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, αποκρίθηκε η αλεπού. θα καθίσεις στην αρχή κάπως μακριά μου, έτσι όπως κάθεσαι τώρα στο χορτάρι. θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού και δεν θα λες τίποτα. Τα λόγια φέρνουν παρεξηγήσεις. Όμως κάθε μέρα θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Ο μικρός πρίγκηπας

Ήταν ένας κήπος γεμάτος ανθισμένα τριαντάφυλλα.

Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Όλα έμοιαζαν με το δικό του λουλούδι.

– Τι είσαστε εσείς ; τα ρώτησε κατάπληκτος.

– Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν.

– Α! έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

Κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του είχε πει ότι ήταν το μοναδικό σ’ όλο τον κόσμο από το είδος του. Και να τώρα που βρίσκονταν μπροστά του πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, μέσα σ’ ένα μόνο κήπο!

“Πολύ θα στενοχωρηθεί, σκέφτηκε, αν τα έβλεπε όλα αυτά… θα το ‘πιανε φοβερός βήχας και θα ‘κανε σαν να ‘ταν να πεθάνει για να γλιτώσει από τη γελοιοποίηση. Κι εγώ Θα ‘μαι αναγκασμένος να κάνω πως τάχα το περιποιούμαι γιατί, αν δεν το κάνω, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ’ άφηνε τον εαυτό του να πεθάνει στ’ αλήθεια…”

Ύστερα, σκέφτηκε πάλι: “Πίστευα πως ήμουν πλούσιος επειδή είχα ένα μοναδικό σ’ όλο τον κόσμο λουλούδι, ενώ δεν είχα παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Και, ξαπλωμένος πάνω στο χορτάρι, έκλαψε”.

Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου&

Ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.

Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαγα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες. Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

– Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

– Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.

– Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου… έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

– Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

– Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.

Η προετοιμασία μιας έκπληξης

To ταξίδι λοιπόν που ανεφερα σε προηγούμενη δημοσίευση δεν ήταν άλλο από την προετοιμασία μιας έκπληξης για τα 30ά γενέθλια του Βασίλη.

Άξιζε η αγωνία και το άγχος αν θα πετύχει…

Γιατί… ΠΕΤΥΧΕ!!!

Ελπίζω να το χάρηκε ο αποδέκτης τουλάχιστον όσο κι εμείς που το προετοιμάζαμε…

Χρόνια Πολλά Βασίλη…

Η αξία του ταξιδιού

Το είχε πει ο ποιητής… “σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να’ναι μακρύς ο δρόμος” αλλά εγώ δεν το είχα ποτέ συνειδητοποιήσει τόσο έντονα.

Ένα πρόσφατο περιστατικό (το οποίο είναι ακόμη σε εξέλιξη…) με έκαναν να το πάρω απόφαση:

Θα “συλλέγω” στιγμές… Όμορφες στιγμές, ξέγνοιαστες στιγμές, ήρεμες στιγμές… αλλά μόνο στιγμές!

Δεν με νοιάζει που θα καταλήξει η διαδρομή, αρκεί στην πορεία της να συγκεντρώσω όσο περισσότερες στιγμές μπορώ.

Και αν αυτή τη διαδρομή την κάνεις με σκοπό την αγάπη ή από αγάπη, τότε… όλα είναι όμορφα.

Καλό μου ταξίδι…

Το ασχημόπαπο

“Το ασχημόπαπο”. Πάντα μου άρεσε αυτό το παραμύθι. Είχα μάλιστα ταυτιστεί μαζί του για πολλά χρόνια (και ακόμη είμαι…).

Όχι γιατί ευελπιστούσα – όπως ίσως οι περισσότερες συμμαθητριές μου – να γίνω κάποια μέρα ο κύκνος που όλοι θα θαυμάζουν.

Το αγαπώ αυτό το παραμύθι γιατί μου έμαθε μια μεγάλη αλήθεια.

Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνεις ίδιος με όλους τους ανθρώπους. Σε κάνει δυστυχισμένη.

Ούτε έχει νόημα να προσπαθείς να ευχαριστήσεις όλους τους άλλους. Και μόνο τους άλλους.

Όχι, δεν ειναι εγωιστικό! Απλά είναι μια αλήθεια που πρέπει να αποδεχθείς.

Τους αγαπάς όλους αλλά απλά δεν ταιριάζεις με όλους…