Σκύρος: Πράξη πρώτη

Ώρα 7.45 το πρωί. Τα πράγματά μας – με την βοήθεια ενός νεαρού φαντάρου, να’ναι καλά το παιδί – μπαίνουν στο ΚΤΕΛ για Σκύρο. Για παραλία Κύμης δηλαδή όπου από εκεί θα μπούμε στον “Αχιλλέα” για να περάσουμε στη Σκύρο.

Το ταξίδι ήταν κάτι ανάμεσα σε κοιμάμαι, νυστάζω, ξυπνάω και τούμπαλιν. Φτάνοντας στη Σκύρο όλα τα προηγούμενα χρόνια – και είναι αρκετά – η καφετέρια που είναι κρεμασμένη στα βράχια υποδεχόταν το πλοίο με την μουσική από τον “Πόλεμο των Άστρων”. Αυτή τη φορά δεν το έκανε και μας έλειψε.

Φτάσαμε στα Μαγαζιά όπου αφήσαμε πρόχειρα τα πράγματα μας και οδηγηθήκαμε στη γνωστή ταβέρνα που κάθε χρόνο επισκεπτόμαστε. Όλα ήταν ίδια. Ο Πολύβιος (ιδιοκτήτης), τα φαγητά, οι παρέες (τελικά δεν πάω μόνο εγώ τόσο συχνά). Έλειπε βέβαια ο φίλος μας ο Δημήτρης (το γελαστό γκαρσόνι που έκανε τη διαφορά). Τα 3 πρώτα λεπτά κύλησαν ήρεμα. Αμέσως μετά όμως ξεκίνησε ένας πανικός γέλιου και ένας καταιγισμός από ατάκες…

Αρχίσαμε να θυμόμαστε όλα όσα έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια στο συγκεκριμένο μαγαζί. Και έχουν γίνει πάρα πολλά…

Μετά το απογευματινό μπανάκι μας και τις απέλπιδες προσπάθειες να μπουν τα παπούτσια θαλάσσης (απέλπιδες μεν, ξεκαρδιστικές δε), απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα από το μπαλκονάκι μας. Είχαμε την πρώτη γνωριμία με την μικρή Τερέζα. Μια γνωριμία που θα σήμαινε πολλά στη συνέχεια…

Κλειστό λόγω … διακοπών!

Και φυσικά όχι διακοπών ρεύματος. Διακοπών καλοκαιρινών. Για ξεκούραση αυτή τη φορά.

Μόνο μια εβδομάδα όμως. Για τώρα. Η υπόλοιπη αργότερα. Και για να μην γκρινιάζετε και εσείς σας ενημερώνω ότι εγώ παίρνω την άδεια μου, σπαστά. Αυτό σημαίνει απλά ότι ναι, θα μου ευχηθείτε καλές διακοπές περισσότερες από μια φορές.

Ο προορισμός: Η πανέμορφη και πολυαγαπημένη Σκύρος. Έχω πάει αρκετές φορές. Μου αρέσουν πολλά πράγματα στη Σκύρο. Μα πιο πολύ μου αρέσουν οι άνθρωποι. Φιλόξενοι, ευγενικοί…

Δεν θα πω άλλα για το νησί ούτε για τους ανθρώπους. Μόλις επιστρέψω – ή και νωρίτερα αν ανακαλύψω κανένα internet cafe – θα σας περιγράψω το νησί και τις φετεινές διακοπές μου.

Προς το παρόν… καλή συνέχεια σε όσους μείνουν Αθήνα.

Υ.Γ. Αν σκάσουν μύτη οι … γνωστές διασημότητες θα σας ενημερώσω!

Δε σε ξέχασα… παπάκι

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από κείνα τα Χριστούγεννα (καλοκαιριάτικα τι θυμάμαι) που αρρώστησα και έμεινα αναγκαστικά για αρκετές (για τις αντοχές μου) ημέρες στο σπίτι (όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν).

Υπολογιστής στο σπίτι δεν υπήρχε. Είχα ήδη μπει σε περίοδο απεξάρτησης (που ποτέ δεν κατάφερα να τελειώσω). Βρήκα λοιπόν το καινούργιο παιχνίδι της …. εταιρείας κινητής τηλεφωνίας που ονομαζόταν chat. Περίεργη ως συνήθως (πάλι όσοι με ξέρετε καταλαβαίνετε) άρχισα να “παίζω”. Για να μην πολυλογώ γιατί το θέμα μας δεν είναι το chat και οι ενέργειες/παρενέργειές του, από αυτό το “παιχνίδι” προέκυψε μια μικρή παρεούλα (6 ατόμων). Τρείς λαλούν και τρεις χορεύουν ήμασταν. Δεν αφήναμε κανέναν άλλο σε χλωρό κλαρί. Όταν δε, δεν υπήρχε κανένας να πειράξουμε, πειράζαμε ο ένας τον άλλο. Καλοπροαίρετα πάντα και με σεβασμό.

Η παρέα φυσικά – γρήγορα σχετικά – ξέφυγε από τα όρια του chat (εξάλλου, ήταν ένα προσωρινό παιχνίδι). Βγαίναμε, διασκεδάζαμε, παίζαμε επιτραπέζια σε σπίτια… Περνούσαμε καλά.

Ο Νίκος ήταν σε αυτή την παρέα. Ο πιο μικρός. Το πιο ζουζούνι της παρέας. Με το πιο έξυπνο χιούμορ. Ο Νίκο είχε ένα μικρό προβληματάκι… είχε αρκετή μυωπία. Γελούσαμε με τις χρωματικές του γκάφες (μιλάμε για τόσο μεγάλη μυωπία) μια και αρνιόταν κατηγορηματικά να βάλει γυαλιά. Και φυσικά φορούσαμε μουσταρδί κοτλέ πουκάμισο και ο Νίκος έβλεπε χρυσό πουκάμισο. Που πας κούκλα μου με το χρυσό; (ναι, ο Νίκος δεν έβλεπε καλά, αλλά πάντα σχολίαζε).

Ο Νίκος οδηγούσε μηχανάκι. Είχε καταφέρει να μετριάσει την μυωπία του λόγω του ότι δεν είχε “τεμπελιάσει” τα μάτια του και έτσι δεν είχε – έτσι τουλάχιστον μας έλεγε – πρόβλημα. Η παρέα τον πίεζε να βάλει γυαλιά. Ανησυχούσαμε. Τελικά έβαλε.

Λίγες ημέρες αργότερα και αφού τον είχε χάσει ο κολλητός του, μαθαίνουμε ότι χτύπησε με το μηχανάκι και πως ήταν στην εντατική σοβαρά. Επικοινωνούσαν τα αγόρια της παρέας καθημερινά με την μητέρα του. Η κατάσταση σταθερή. Κάποια στιγμή με πίεσαν να πάρω εγώ τηλέφωνο. Η μητέρα του απλά μου ανακοίνωσε ότι η κηδεία ήταν την επόμενη ημέρα κάπου στη Θήβα. Ήταν Ιούλης. Κάπου στα μέσα του. Δεν μπόρεσε κανείς μας να πάει στην κηδεία. Έχει παραμείνει στις καρδιές μας σαν το “παπάκι” με το ωραίο χαμόγελο και τα εκφραστικά μάτια.

Μας λείπεις…

Το πάρτυ μας!

Το vcdc μας έγινε 2 χρονών. Το γεγονός απαιτούσε πάρτυ. Άλλο που δε θέλαμε δηλαδή.

Η προετοιμασία έγινε φυσικά από τους admins αλλά και όλοι οι υπόλοιποι “πορώναμε” ο ένας τον άλλο με μηνύματα που ξεσήκωναν και δημιουργούσαν διάθεση για πάρτυ. Όλη την εβδομάδα. Το κέφι ήταν απίστευτο. Το ποτό πολύ. Τα φλάς δεν σταμάτησαν. Τα πηγαδάκια μεγάλωναν, μεγάλωναν… ώσπου γίναμε όλοι μια τεράστια αγκαλιά. Όχι ψεύτικη, τυπική, δημοσιοσχετίστικη. Δεν χωρούσαν παρεξηγήσεις, ανταγωνισμοί… Υπήρχε μόνο αγάπη, ενδιαφέρον για την παρέα μας.

Όταν ήρθε την τούρτα, όλοι είχαμε γενέθλια. Όλοι καμαρώναμε…

Εγώ γνώρισα το vcdc τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Μέσα σε αυτό τον χρόνο για μένα άλλαξαν πολλά. Έγινα καλύτερη στη δουλειά μου. Έμαθα πολλά πράγματα (σαν μεταπτυχιακό ένα πράγμα) για την δουλειά μου. Την αγάπησα ακόμη περισσότερο. Γνώρισα ανθρώπους που θαύμαζα. Για την ακρίβεια κάνω παρέα με ανθρώπους που θαύμαζα και θαυμάζω τη δουλειά τους. Μαθαίνω. Καθημερινά.

Το vcdc δεν είναι απλά ένα forum. Είναι μια παρέα. Η μεγαλύτερη παρέα “άρρωστων” γραφιστών.

το sync προφίλ μου

Πόσο στοιχίζει το… κατούρημα?

Πριν από περίπου 14 χρόνια, ξεκινήσαμε με την Έλενα αυτή την έκφραση.

Αναφερόταν στα fast food που τότε ντρεπόμασταν να χρησιμοποιήσουμε τις τουαλέτες τους χωρίς να έχουμε αγοράσει κατι. Έτσι λοιπόν, αγοράζαμε μια coca cola και … επισκεπτόμασταν τις τουαλέτες. Η ερώτηση επεκτάθηκε και σε άλλες χώρες. Το… κατούρημα στην Αγγλία, στοιχίζει τόσο (εννοώντας πάντα την τιμή της coca cola σε fast food). Στην Γαλλία… τόσο.

Μετά από αρκετά χρόνια, σταματήσαμε να ντρεπόμαστε και χρησιμοποιούσαμε τις τουαλέτες χωρίς να νοιώθουμε υποχρέωση να αγοράσουμε κατι. Η ερώτηση όμως είχε μείνει. Κάναμε σωστά; Ακόμη δεν ξέρω.

Την προηγούμενη εβδομάδα, κάνοντας βόλτα στην Αθήνα, χρειάστηκε να “επισκεφτούμε” μια τουαλέτα fast food. Διψούσαμε υπερβολικά αλλά ο χρόνος ήταν πραγματικά περιορισμένος και σκεφτόμασταν να μην κατσουμε. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά, πέφτουμε σε μια ταμπελίτσα που έλεγε: “Η πόρτα της τουαλέτας ανοίγει με το wc code που υπάρχει στην απόδειξη”. ΟΡΙΣΤΕ;

Μεταβολή και έξω. Σε άλλο κατάστημα. Νευρίασα πάρα πολύ. Όχι τόσο για την ταμπέλα. Προφανώς για να την βάλουν θα είχαν κάποιο λόγο (λέω εγώ τώρα). Αλλά γιατί ήμουν σίγουρη ότι αν χρησιμοποιούσα την συγκεκριμένη τουαλέτα – που είναι μόνο για πελάτες – θα είχα την απαίτηση να αστράφτει. Και το συγκεκριμένο μαγαζί, στην περιοχή που είναι δεν φημίζεται για κάτι τέτοιο. Ας όψεται η ανάγκη…

Υ.Γ. Τί γράφω βραδιάτικα;

Είμαστε άρρωστοι, αλλά μας αρέσει…

Δεν είναι η νιότη που μας δένει,

ούτε η ίδια γειτονιά,

δεν είν’ τα χρόνια του σχολείου,

ούτε η σχέση απ’ τη δουλειά…

Δεν έχουμε καν την ίδια ηλικία (εντάξει, κάποιες φορές είναι κοντινές). Μένουμε μακριά ο ένας από τον άλλο (και έτσι πάντα συναντιόμαστε κάπου στο κέντρο).

Δεν πήγαμε στο ίδιο σχολείο (πως θα μπορούσαμε άλλωστε). Ασχολούμαστε με το ίδιο αντικείμενο αλλά θα μπορούσαμε να είμαστε και… ανταγωνιστές.

Τι μας χωρίζει; Τίποτα ουσιαστικό. Αλλά πότε χώριζε κατι ουσιαστικό τους ανθρώπους; Τσακωνόμαστε. Πολλές φορές. Για μικρά, ανούσια πράγματα. Όμως συμβαίνει παντού αυτό. Και στις οικογένειές μας. Αλλά τα βρίσκουμε. Και γελάμε με τους τσακωμούς μας.

Τι μας ενώνει; Η ίδια αρρώστια, το ίδιο πάθος, το ίδιο μεράκι, τα ίδια προβλήματα, η ίδια ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση, η ίδια τρέλα για αυτό που κάποιοι θεωρούν δουλειά. Για την οπτική επικοινωνία.

Είμαστε άρρωστοι, αλλα μας αρέσει. Μπορούμε να μιλάμε συνέχεια… Δεν βαριόμαστε… Το αγαπάμε.

Για τις ατέλειωτες onlineή μή νυχτερινές ή μή συζητήσεις συνοδεία καφέ, ποτού, φαγητού… Για τα 2α γενέθλια…

To freddocino σου…

Η αρχική ιδέα του blog ήταν να γράφω κάποιες σκέψεις, ανησυχίες, προβληματισμούς. Για μένα. Το γράψιμο έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Αργότερα, είδα ότι το blog έχει αναγνώσεις. Αυτό με ευχαριστεί και με συγκινεί ιδιαίτερα. Ειδικά όταν άνθρωποι που δεν γνωρίζω ότι “με” διαβάζουν (είμαι ένα μεγάλο κομματι του blog), μου σχολιάζουν κάποια φράση από κείμενό μου.

Όμως σήμερα έγινε κατι που δεν το περίμενα. Μια φίλη μου είπε ότι έχει το blog μου σαν home page. Με συγκίνησε πάρα πολύ. Και μάλιστα το θεώρησε “φυσιολογικό” αφού ονομάζεται LNA’s cafe. Είμαι λοιπόν ο πρωινός της καφές.

Χριστινάκι, ευχαριστώ και… έτοιμο το freddocino σου.

Υ.Γ. Η Χριστίνα μαζί με τον peslac ήταν οι ηθικοί αυτουργοί και οργανωτές για το κουτί των αναμνήσεων

Μόρφωση και παρα… μόρφωση

Μια από τις αγαπημένες φράσεις του μπαμπά μου ήταν “Η πολύ μόρφωση δε σε κάνει Άνθρωπο”.

Πολλές φορές στην καθημερινότητά μου είχα γνωρίσει ανθρώπους που επιβεβαίωναν αυτό που έλεγε ο μπάμπάς. Όμως πάντα πίστευα ότι απλά αυτοί οι άνθρωποι έτσι ήταν και πριν. Δεν είχα – μέχρι τότε- γνωρίσει την μετάλλαξη που εννοούσε ο μπαμπάς μου.

Στα 32 μου χρόνια, λοιπόν, μου έλαχε να γνωρίσω και την μετάλλαξη. Κάπου ανάμεσα στις σπουδές, στην καριέρα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, χάθηκε η ανθρωπιά, ο σεβασμός προς τους άλλους, η ευγένεια. Αρέτες που ξέρω ότι τις είχες.

Σταμάτα να την λες στους άλλους. Κάποια στιγμή θα στην πουν και εκείνοι και δεν θα σου αρέσει, πίστεψέ με.

Σταμάτα να πιστεύεις ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από σένα. Γιατί απλά δεν γυρίζει.

Σταμάτα να επιβάλεις την γνώμη σου στους άλλους. Ειδικά όταν και την δικιά σου γνώμη, την έχει επιβάλλει κάποιος άλλος.

Σταμάτα να προσπαθείς να πείσεις τους άλλους ότι ξέρεις το καλό τους. Γιατί ΔΕΝ το ξέρεις.

Σταμάτα να είσαι άγαρμπη. Απλά χάνεις το δίκιο σου και πληγώνεις τους άλλους.

Σταμάτα να θες να γίνονται όλα με τον δικό σου τρόπο.

Σταμάτα να απορρίπτεις ανθρώπους που δεν έχεις γνωρίσει.

Σταμάτα να διώχνεις ανθρώπους που δεν τηρούν τα δικά σου “πρότυπα”.

Συγγνώμη αν σου χαλάω την αισθητική.

Συγγνώμη που εγώ θα εξακολουθώ να νοιάζομαι για τους ίδιους ανθρώπους τόσα χρόνια.

Συγγνώμη που ακούω και λαϊκή μουσική.

Συγγνώμη που δεν θυμάμαι απέξω όλες τις ταινίες του Τζέιμις Μποντ ή όποιου άλλου. Προτιμώ να θυμάμαι τα γενέθλια των φίλων μου.

Συγγνώμη αλλά δεν θα πάρω από το ψεύτικο ενδιαφέρον και την διάθεση σου να φτιάξεις τη ζωή μου. Θα προτιμήσω να απολαύσω και να χαρώ με την δική σου πετυχημένη ζωή.

Αυτά! Συγχίστηκα βραδιάτικα.

Συγγνώμη, λάθος!

Και έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι μάλλον έχεις κάνει λάθος. Λάθος εκτίμηση, λάθος επιλογή, λάθος δρόμο, λάθος λεωφορείο, λάθος…

Και έχεις τρεις επιλογές:

1. Να κάθεσαι και να γκρινιάζεις όλη σου την υπόλοιπη ζωή (που δεν ξέρεις πόση θα είναι) και να ψάχνεις αιτίες ή ενόχους για το δικό σου λάθος.

2. Να δεχτείς ότι έκανες λάθος και να οδηγηθείς προς το σωστό.

3. Να συνεχίσεις το λάθος, πείθοντας τους άλλους και τελικά και τον εαυτό σου ότι είναι το σωστό.

Δεν ξέρω τι από όλα αυτά θα έκανα. Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Άλλωστε αυτό είναι σχετικό.

Ξέρω όμως ότι όταν κάνω λάθος που αφορά και άλλους ανθρώπους οφείλω να πω: ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΛΑΘΟΣ.

Oι κακοί επαγγελματίες υπάρχουν παντού

Πριν λίγο καιρό επισκέφτηκα την παθολόγο του IKA γιατί παρουσίασα συμπτώματα θερμοπληξίας. Mέσα σε όλα τα άλλα είδε και τα πρησμένα πόδια μου (που νομιζα οτι ήταν από την ζέστη). Aφού μου έκανε μια σειρά από … χαζές ερωτήσεις του στυλ “μήπως είσαι έγκυος;” μου συνέστησε να επισκεφτώ καρδιολόγο για μια σειρά από εξετάσεις.

Για να επισπεύσω τις διαδικασίες, χρησιμοποίησα την ιδιωτική μου ασφάλεια (τι πληρώνω δηλαδή?) και όντως το ραντεβού κλείστηκε για την επόμενη ημέρα (σε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο). Mπαίνοντας στο ιατρείο, πριν το καλημέρα, μου λεει ο γιατρός:

– Nα έχεις ψηλά τα πόδια σου!

– E, συγγνώμη, τον καρδιολόγο ψάχνω… (σε τι γιατρό με έστειλαν!)

– Nαι, εγώ είμαι..

– A, συγγνώμη, δεν άκουσα τι μου είπατε… (Mπορεί να έκανα λάθος)

– Nα έχεις ψηλά τα πόδια σου, λεω για να μην πρήζονται.

– Aαααα.

Mου κάνει καρδιογράφημα και μου γράφει κάποιες εξετάσεις. Kλείνω ραντεβού σε άλλο διαγνωστικό κέντρο (μια και η ασφάλεια μου δεν συνεργάζεται πλέον με το διαγνωστικό κέντρο του ιατρού) για 5 ημέρες αργότερα.

Παίρνω άδεια από την δουλειά, (δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αλλά στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα οι περισσότεροι γιατροί ξεκινάνε μετά τις 9.30 και έχουν μόνο πρωί ιατρείο, σαν το IKA ένα πράγμα) και πάω για τις εξετάσεις μου. Tο παραπεμπτικό δεν εγκρίνεται γιατί ο γιατρός “ξέχασε” να βάλει την σφραγίδα του. 

Mετά από μια σειρά από τηλεφωνήματα και αφού από την μια έλεγαν ότι ο γιατρός δεν έχει σφραγίδα, μετά ότι ο γιατρός έχει την σφραγίδα μαζί του, ότι πρέπει να συνεννοηθούν τα 2 διαγνωστικά κέντρα (ανταγωνιστές, εν τω μεταξύ) για ένα παραπεμπτικό που δεν ενέκρινε η ασφάλεια και αφού τα νεύρα μου έχουν γίνει σμπαράλια και έχω χάσει το ραντεβού και μισή μέρα από την δουλειά μου, μου προτείνουν να κάνω την εξέταση πληρώνοντας την και μετά να τους πάω το χαρτί. H εξέταση κόστιζε 480 ευρώ.

Aν είχα χρυσό μου τόσα λεφτά (για την ακρίβεια, αν δεν τα πληρωνα στην ασφαλεια, θα τα είχα) εδώ θα ήμουν?

Tο αποτέλεσμα: έπρεπε να πάω το απόγευμα στον γιατρό να βάλει την σφραγίδα και να κάνω τις εξετάσεις σε 2 δόσεις μια και δεν υπήρχε ραντεβού σε βολική ώρα. Συνολικά 15 ημέρες αργότερα!!!!! (μπαίνω στον πειρασμό να ρωτησω τι χρόνο αναμονής μου δίνει το IKA…)

Πάω στον γιατρό ο οποίος με ένα εντελώς ειρωνικό ύφος μου λεει ότι θέλουν να με ταλαιπωρούν, δεν έχουν δουλειά να κάνουν και διάφορα άλλα όμορφα (εγώ φταίω που υποψιάζομαι ότι είχε συμφέρον από την δικιά μου δυσαρέσκεια, από το άλλο διαγνωστικό κέντρο?). Πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι απλά την ξέχασε… Ξέχασε όμως να μου ζητήσει ένα συγγνώμη για την ταλαιπωρία που “άθελα” του προκάλεσε.

Tελικά είτε ιδιωτικό είτε δημόσιο, αν ο άλλος είναι κακός επαγγελματίας…