Είμαστε άρρωστοι, αλλά μας αρέσει…

Δεν είναι η νιότη που μας δένει,

ούτε η ίδια γειτονιά,

δεν είν’ τα χρόνια του σχολείου,

ούτε η σχέση απ’ τη δουλειά…

Δεν έχουμε καν την ίδια ηλικία (εντάξει, κάποιες φορές είναι κοντινές). Μένουμε μακριά ο ένας από τον άλλο (και έτσι πάντα συναντιόμαστε κάπου στο κέντρο).

Δεν πήγαμε στο ίδιο σχολείο (πως θα μπορούσαμε άλλωστε). Ασχολούμαστε με το ίδιο αντικείμενο αλλά θα μπορούσαμε να είμαστε και… ανταγωνιστές.

Τι μας χωρίζει; Τίποτα ουσιαστικό. Αλλά πότε χώριζε κατι ουσιαστικό τους ανθρώπους; Τσακωνόμαστε. Πολλές φορές. Για μικρά, ανούσια πράγματα. Όμως συμβαίνει παντού αυτό. Και στις οικογένειές μας. Αλλά τα βρίσκουμε. Και γελάμε με τους τσακωμούς μας.

Τι μας ενώνει; Η ίδια αρρώστια, το ίδιο πάθος, το ίδιο μεράκι, τα ίδια προβλήματα, η ίδια ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση, η ίδια τρέλα για αυτό που κάποιοι θεωρούν δουλειά. Για την οπτική επικοινωνία.

Είμαστε άρρωστοι, αλλα μας αρέσει. Μπορούμε να μιλάμε συνέχεια… Δεν βαριόμαστε… Το αγαπάμε.

Για τις ατέλειωτες onlineή μή νυχτερινές ή μή συζητήσεις συνοδεία καφέ, ποτού, φαγητού… Για τα 2α γενέθλια…