Η διαδρομή του τρόμου… γενικώς

Έπινα καφεδάκι σήμερα στην Αθήνα και μια και η ώρα δεν ήταν περασμένη  είπα να ανηφορίσω/κατηφορίσω (ποτέ δεν τα πάω καλά με αυτά) προς τα Εξάρχεια να βοηθήσω κάτι φίλους σε μια μετακόμιση. Η βοήθεια που προσέφερα ήταν καταπληκτική. Ζωγράφιζα όλη την ώρα κάτι όμορφες χνουδοζωγραφιές, έσπαγα κάτι πιατικά που ήταν για πέταμα… Άχτι το είχα να σπάσω … κούπες και άλλα τέτοιου είδους. Δυστυχώς η χαρά μου κόπηκε νωρίς μια και η λογική μου (η ποιά;) ξύπνησε και σκέφτηκα τον άμοιρο που θα μετέφερε στα / και από, τα σκουπίδια, την σακούλα.

Έφυγα λοιπόν κάποια στιγμή από το σπίτι σχετικά νωρίς γιατί η περιοχή και τα σπασμένα νεύρα μου δεν μου επέτρεπαν να κυκλοφορώ μόνη μου μες στη νύχτα (εδώ φοβόμουν όταν πήγαινα, τώρα που ήταν τα πάντα κλειστά θα ήμουν ήρεμη;). Φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να περπατήσω μέχρι το μετρό. Θα έμπαινα στο πρώτο ταξί που θα έβρισκα μπροστά μου. Έλα όμως που ο κεντρικός δρόμος απήχε τουλάχιστον 2 τετράγωνα…

Ξεκίνησα λοιπόν να περπατάω. Τι τραγούδαγα το It’s jungle out there, τι προσευχές έκανα… τίποτα. Ο φόβος, φόβος. Ξαφνικά ακούω κάποιον να μιλάει πίσω μου στα αραβικά. Φαντάστηκα ότι μιλούσε με κάποιον στο τηλέφωνο γιατί ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι πίστευε πως όχι μόνο θα καταλάβαινα αυτά που έλεγε, αλλά θα του απαντούσα κιόλας. Συνέχισα λοιπόν με περπατάω αμέριμνη (λέμε τώρα!), ώσπου η φωνή άρχισε να μου μοιάζει σαν “Στάσου, περίμενε” αλλά στα αραβικά. Γύρισα να κοιτάξω γιατί σκέφτηκα στιγμιαία πως μπορεί να είναι κάποιος που με γνωρίζει (τα πρωινά συνεργάζομαι με κάποιους αραβόφωνους, αλλά γνωρίζουν την αδυναμία μου να καταλάβω λέξη). Δεν ήταν. Ήταν απλά … κάποιος. Μιλούσε σε μένα. Το βλέμμα μου εκείνη την στιγμή μάλλον είπε πολλά γιατί στην πρώτη ευκαιρία εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να συννενοηθούμε.

Συνεχίζω λοιπόν την διαδρομή … του τρόμου. Περνάω δίπλα από έναν σωρό με σκουπίδια κοιτώντας κάτω και προσπαθώντας να μην πατήσω κανένα γυαλί. Μόλις προσπερνάω τον κάδο που κρυβόταν πίσω από τον σωρό, ακούω βήματα πολύ κοντά μου. Ασυναίσθητα γύρισα αμέσως. Ήταν ένα παλικαράκι που μόλις είχε κάνει την ανάγκη και συνέχισε να διανέμει … έντυπα. Κατάλαβε ότι τρόμαξα και μου ζήτησε συγγνώμη. Μάλιστα περπάτησε (διακριτικά)  λίγο μαζί μου μέχρι τον κεντρικό δρόμο, χωρίς να σταματήσει για να αφήσει έντυπα σε 2 πολυκατοικίες (υπάρχουν βρε ιππότες την σήμερον ημέρα, ευχαριστώ!).

Μπαίνω σχεδόν αμέσως στο πρώτο ταξί που βρίσκω και ο ταξιτζής έχει όρεξη για κουβέντα. Εγώ πάλι δεν είχα καμία αλλά τι να κάνουμε, εκείνος έκανε παιχνίδι.

Ξέχασε να βάλει και το ρολόι, μια ομορφιά. (Ευτυχώς που το ποσό που του είπα ότι πληρώνω συνήθως ήταν μέσα στα λογικά πλαίσια). Μέχρι να φτάσουμε σε περιοχή πιο… πολιτισμένη  (γιατί είπαμε, βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο, αλλά όχι και στον πολιτισμό) συναντήσαμε (για την ακρίβεια, εγώ τους είδα κολλημένους στο τζάμι μου) αρκετούς ναρκομανής, διάφορες κοπελίτσες/ αγοράκια που περίμεναν ημίγυμνα έξω από ένα ξενοδοχείο, ποτέ μου δεν κατάλαβα τι… και θυμήθηκα λίγο τα νιάτα μου. Όταν δούλευα εκεί κοντά. Και κυκλοφορούσα χωρίς να φοβάμαι. Δεν ξέρω αν άλλαξα εγώ ή η περιοχή, αν εγώ έγινα πιο φοβιτσιάρα ή αν τα πράγματα έγιναν πιο “σκληρά”, αλλά το σίγουρο είναι ότι ήταν ακόμη νωρίς. Αν όλα αυτά συμβαίνουν στην Αθήνα στις 10 το βράδυ, στις 2-3 τι θα γίνεται… Τρέμω και μόνο στην ιδέα…