Τέλος τα “πρέπει”

Από σήμερα τέλος τα “πρέπει”.

Μόνο “θέλω”.

Ίσως αργότερα, με κάποιον “θέλουμε”. Προς το παρόν προτιμώ να αποφασίζω εγώ για μένα. Ναι, είμαι εγωίστρια.

Δεν θέλω άλλο λέμε…

Και κάθομαι σε μια καφετέρια να πιω έναν ρημαδοκαφέ και να συζητήσω. Κάτι σημαντικό απ’ ότι δείχνουν τα πρόσωπά μας.

Με το που ανοίγω το στόμα να πω μια κουβέντα έρχεται η κοπέλα για να αφήσει τα νερά και έναν κατάλογο. Διαλέγουμε γρήγορα γρήγορα και περιμένουμε να έρθει η κοπελίτσα. Καθυστερεί. Αρκετά για να ξεκινήσουμε την κουβέντα. Στην δεύτερη ατάκα η ίδια κοπελίτσα κάνει την εμφάνισή τής. Ξεφυσάω και παραγγέλνουμε.

Δεν κάνω το λάθος να ξεκινήσω την συζήτηση. Περιμένω στωικά να έρθει αυτός ο καφές από την Βραζιλία. Κάποια στιγμή και αφού έχουμε σχολιάσει όλους τους γύρω μας, έρχεται η παραγγελία. Και εκεί που νομίζω ότι θα ηρεμήσουμε αρχίζει ένα ασταμάτητο πέρα δώθε με την κανάτα για νερό.

Και δώστου να γεμίζει τα ποτήρια και εγώ να τα πίνω (γιατί έχω ένα πρόβλημα, δεν μπορώ να έχω νερό μπροστά μου και να μην το πίνω). Η συχνότητα που ερχόταν στο τραπέζι μας ήταν ανησυχητική. Για την παραγγελία είχε αργήσει περισσότερο. Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μας ότι κάποιος την έβαλε να μας κάνει πλάκα. Περιμέναμε να εμφανιστεί ο Φερεντίνος ή κάποιος άλλος. Και τα νερά συνέχιζαν να έρχονται… Και εμείς να πίνουμε. Και φυσικά να μην μιλάμε τελικά.

Μετά την “εισαγωγή” των νερών έπρεπε να αρχίσει και η “εξαγωγή”. Και να γίνει ένα απίστευτο πέρα δώθε: κανάτα, νερό, τουαλέτα.

Η συζήτηση δεν έχει μέλλον πια. Ζητάμε λογαριασμό. Η καθυστέρηση ήταν περίπου ίδια με αυτήν της παραγγελίας (μόνο το νερό ήταν στην ώρα του). Πληρώσαμε και ως δια μαγείας, εξαφανίστηκαν τα νερά. Πήγα να πνιγώ από τα γέλια και το ποτήρι ήταν άδειο… Άρχισα να το συζητάω λίγο δυνατά, ώσπου πετάγεται ένα παλικάρι από το διπλανό τραπέζι και μου λέει: “Δεν το ξέρεις, μόλις πληρώσεις σταματάνε να φέρνουν νερό”. Πες το βρε χριστιανέ μου νωρίτερα…

“Τώρα πέρασε η ώρα και πρέπει να φύγω.”

“Μα είχαμε κάτι σοβαρό να πούμε…”

“Θα σε πάρω τηλέφωνο… Κατουριέμαι τώρα.”

Ο … αχταρμάς

Ο Β.Η. είναι εκδότης εφημερίδας. Συνταξιούχος του Ναυτικού (με ότι κουσούρι του έχει αφήσει αυτό), δυσλεκτικός (ελπίζω, γιατί αλλιώς…), τσαπατσούλης αλλά κυρίως ΠΕΛΑΤΗΣ μου τα τελευταία 7,5 χρόνια!

Αρχικά η συνεργασία μας δεν ξεκίνησε πολύ αρμονικά. Έπρεπε να επιβάλλει την άποψή του σε ένα … κοριτσάκι (ναι, εγώ ήμουν αυτή μη γελάς) και δεν δεχόταν αντιρρήσεις. Αν κάποια στιγμή κάτι δεν πήγαινε όπως το είχε φανταστεί, είχαν βάλει το χέρι τους οι ανταγωνιστές του, είχα βάλει σκοπό της ζωής μου να τον καταστρέψω και γενικώς ήταν θιγμένος.

Εγώ, δεν μπορούσα να προλάβω πάντα τυχόν λάθη που προέκυπταν από την ανοργανωσιά του και έτσι ήμουν συνεχώς εκτεθιμένη. Έγραφε κείμενα σε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Αρκεί να υπάρχει οποιοδήποτε είδος μελανιού που να γράφει (λογαριασμός, φάκελος, χαρτοπετσέτα, σακούλα, σπιρτόκουτο, παλιές διορθώσεις, εφημερίδες). Δεν άφηνε καθόλου κενό, αντιθέτως, έτρωγε μερικές λέξεις ή γράμματα, δεν είχε καμία σχέση με τη λέξη συντακτικό αλλά παρόλα αυτά “αντέγραφε” και διόρθωνε μεγάλες εφημερίδες για τυχόν λάθη τους. Όσο ήρεμη και διαλακτική και αν είμαι (λέμε τώρα) εκεί σήκωνα τα χέρια ψηλά. Έκανα ότι μπορούσα για να τον ευχαριστήσω και πάντα τα άκουγα. Είχε και άσχημο τρόπο.

Σε κάποια συζήτηση με το αφεντικό μου (μετά από έναν “καυγά” με τον πελάτη) μου είπε το εξής σοφό: “Καλώς ή κακώς εδώ δεν μπορούμε να φτιάξουμε τον χαρακτήρα του άλλου. Πρέπει απλά να τον δεχθείς”. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο. Όμως εκείνη την στιγμή το χρειαζόμουν.

Σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Η συνεργασία μας έγινε πιο … ίση. Είχα κερδίσει πλέον την εμπιστοσύνη ή τον σεβασμό του. Μου εμπιστευόταν την … εικόνα του και φυσικά συνέχισα να κάνω ότι μπορώ για να τον ευχαριστήσω. Δεν έχει γίνει πιο οργανωμένος. Απλώνει τα χάρτια του σε όση έκταση και αν του παραχωρήσεις (την καταλαμβάνει καλύτερα…), πετάει τα χαρτιά στο πάτωμα, δημιουργώντας ένα νέο μωσαϊκό, χρησιμοποιεί όποιο γραφείο και τηλέφωνο είναι ελεύθερο (έστω και για λίγο). Έχει αρκετά χρήματα αλλά ψάχνει να βρει αν έχουμε αφήσει τίποτα στην κουζίνα για να φάει. Εξακολουθεί να μην γράφει σε κανονικά λευκά χαρτιά. Νοιώθει μοναξιά αν τον στείλεις 3 μέτρα μακρύτερα για να διορθώσει στο ειδικό γραφείο και έτσι κάθεται δίπλα σου πετώντας ότι βρει, όπου βρει. Θα κάνει σχόλιο για όποιον μπει, βγει ή δουλεύει στο γραφείο. Θα κάνει πλάκα (της δικής του ηλικίας, αλλά πλάκα).

Είναι δύσκολος σαν χαρακτήρας αλλά “εύκολος” συνεργάτης πια. Αλλά όπως είπαμε… εμείς δεν φτιάχνουμε τον χαρακτήρα του άλλου, απλά δημιουργούμε τις καλύτερες συνθήκες συνεργασίας.

Οι συνάδελφοί μου και άλλα…

Εμπνεόμενη για άλλη μια φορά από εγγραφή του Βασίλη… Γιατί υπάρχουν και ιδανικές καταστάσεις.

Εγώ δεν είχα την “τύχη” να αλλάξω πολλά εργασιακά περιβάλλοντα. Θα ήταν άδικο λοιπόν να αναφερθώ στην πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία, η οποία ήταν ατυχής μεν, αλλά την είχα επιλέξει. Η κατάσταση που ζω τα τελευταία δέκα χρόνια, λοιπόν.

Οικογενειακή επιχείρηση (όχι δική μου) με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Νέοι άνθρωποι “άσχετοι” με το αντικείμενο όσον αφορά τις σπουδές.

Αποφασίζουν να κάνουν ένα άνοιγμα το οποίο έχει ανέλπιστη επιτυχία. Και είμαι εκεί. Συμμετέχω. Δεν λέω πέρασα και εγώ κάποιες στιγμές απίστευτης – αδικαιολόγητης, ίσως – πίεσης. Υπάρχαν στιγμές που τα πράγματα ζόριζαν. Ευτυχώς ποτέ οικονομικά. Τουλάχιστον στους υπαλλήλους.

Τώρα όμως τα πράγματα πλησιάζουν το ιδανικό.

Και ας μιλήσω συγκεκριμένα για το τμήμα μου. Το πιο “γεια σου” τμήμα σε όλη την εταιρεία (λόγω αντικειμένου θέλουμε να λέμε).

Και ξεκινάμε…  (δεν θα γράψω ονόματα όχι τίποτα άλλο, αλλά μην καρφωθούμε…)

Η Κ. επικεφαλής. Αδελφή των “αφεντικών” (3 είναι τρομάρα τους). Καμία σχέση (από πλευράς σπουδών) με το αντικείμενο. Περιγραφική όσο δεν πάει. Κρατάμε τις απαραίτητες αποστάσεις όταν μας περιγράφει κάτι. Ακούει έντεχνο.

Ο Α. έτερος επικεφαλής. Λέμε τώρα… Ασχολείται κυρίως με δικές του δουλειές καθότι απλά “φιλοξενείται”. Ο πρώτος που θα σε δουλέψει αν μάθει κάτι… περίεργο. Ακούει Σπανουδάκη, βυζαντινή μουσική.

Η Ι. της σιωπής. Η αλήθεια είναι ότι μιλάει… αλλά πάντα καθυστερημένα. Αφού έχουμε παραγγείλει φαγητό, θα θυμηθεί ότι πεινάει. Μόλις κλείσεις το τηλέφωνο με τον τάδε πελάτη, θα θέλει να του μιλήσει. Αποφεύγει να λέει πολλά γιατί έχει καταλάβει ότι έχει μπλέξει με τρελούς. Ακούει love radio.

Η Γ. η καινούργια. Εγκλιματίστηκε γρήγορα. Με όλους έχει ένα θέμα να συζητήσει… Από μηχανές μέχρι κτισίματα. Ακούει rock.

Ο Γ. ο άγγλος ασθενής. Τον έχουμε στην απομόνωση, στα σκοτεινά. Ασχολείται με ένα σωρό πράγματα (καταδύσεις, αρθρογραφία…). Έχει εμπεριστατωμένη γνώμη για ότι μας ενδιαφέρει. Ο φωτεινός παντογνώστης. Στο μεσημεριανό φαγητό, τον αφήνουμε να μιλάει, να μιλάει. Όλο και κάτι μαθαίνουμε… Ακούει jazz (νομίζω).

Η Κ. η φιλενάδα. Η πιο έμπειρη. Η… έρχομαι ότι ώρα θέλω αλλά κάνω την δουλειά που έχω αναλάβει ο κόσμος να χαλάσει. Η Κ.

θα οργανώσει τα πάντα. Από μια βραδυνή έξοδο στα μπουζούκια, μέχρι το πως θα δουλέψει ο πελάτης στο σπίτι του. Ακούει τα πάντα, αρκεί να παίζουν Πλούταρχο.

Ο Γ. ο καλλιτέχνης. Ο κύρος γρανάζης. Κατεβάζει ότι ιδέα θες στο λεπτό. Είναι σιωπηλός (λέμε τώρα) αλλά πρώτος στη … ζαβολιά. Ακούει … εν λευκώ.

Ο Ν. ο καινούργιος. Το “θύμα” αλλά και το “πειραχτήρι”. Ακούει rock.

Και εγώ. Όπως με έχετε γνωρίσει μέσα από αυτό το blog. Το πως καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε για την μουσική είναι ένα μεγάλο θέμα με πολύ πλάκα. Το σημαντικό είναι ότι όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι έχουμε δέσει τόσο πολύ που “τσακωνόμαστε” ποιός θα πιάσει την κουβέντα πριν πέσει κάτω. Και φυσικά η ώρα περνάει ευχάριστα, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΑ και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Υπάρχει συνεργασία. Δεν υπάρχουν φωνές και τσιρίδες (όχι χωρίς λόγο τουλάχιστον).

Η επιχείρηση σίγουρα δεν είναι οικογενειακή πλέον. Το κλίμα όμως έχει παραμείνει οικογενειακό.

Υ.Γ. Βιογραφικά στείλτε στη διεύθυνση:……..

Υ.Γ. 2 Να μην ξεχάσω να σας περιγράψω σε άλλη εγγραφή τον χώρο που στεγαζόταν η εταιρεία πριν 1,5 χρόνο.

Λευκή σελίδα

Έτσι απλά… Tίποτα άλλο.

Yπάρχει και φιλότιμο

Παρακολούθησα εχθές μια θεατρική παράσταση από το Θεατρικό Εργαστήρι Νέας Ορεστιάδας του Θρακικού Κέντρου Πολιτισμού ΔΙΟΝΥΣΟΣ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρακολούθησα παράσταση από … ερασιτέχνες. Ήταν όμως η πρώτη φορά που είδα ανθρώπους, εραστές της τέχνης. Eνθουσιάστηκα!

Kαι φυσικά ο λόγος δεν είναι ότι περίμενα κάτι λιγότερο καλό από … επαρχιώτες (με την αγνή έννοια) και επειδή ήταν καλό, ενθουσιάστηκα. Tο έργο ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Ήταν ένα δύσκολο έργο που όλοι γνωρίζαμε. Mάταια προσπαθούσα να βρω κάτι, έστω μικρό, που να μπορούσαν να είχαν κάνει αλλιώς. Δεν βρήκα.

Aυτό δε που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν το χαμόγελο των παιδιών όταν χειροκροτούσαμε. Έλαμπαν από χαρά. Yπήρχε ένα απίστευτο πάρε-δώσε ένέργειας και χαράς.

Συγχαρητήρια στα παιδιά και καλή συνέχεια. Σας περιμένουμε τον Mάρτιο!

Y.Γ. Έχω να καταγγείλω επίσης την κυρία που καθόταν μπροστά μου γιατί η κολώνια της έχει ποτίσει στα ρούχα μου…

Να γιατί δεν πάω ταξίδια στο εξωτερικό

Έχω να πάω ταξιδάκι στο εξωτερικό περίπου δέκα χρόνια. Ποτέ δεν κατάφερνα να μαζέψω αρκετά χρήματα για να οργανώσω ένα τέτοιο ταξίδι.

Και όμως. Όλοι μου οι φίλοι πήγαιναν ταξίδια και μια και δύο φορές τον χρόνο. Άρχισα να το ψάχνω. Εγώ έχω το πρόβλημα είναι σίγουρο.

Τα αεροπλάνα δεν τα φοβάμαι. Το άγνωστο δε με φοβίζει. Τότε που είναι το πρόβλημα;

Άρχισα να κάνω σχέδια για ένα ταξίδι κοντά στην Πρωτοχρονιά. Για να προετοιμαστώ ψυχολογικά πήγα και μια βόλτα στο καινούργιο αεροδρόμιο. Ναι, ούτε εκεί είχα πάει ποτέ. Μόνο μια φορά που χάθηκα, παρουσίασε και πρόβλημα το αυτοκίνητο, ε, δεν θέλω και πολλά για να μην ξαναπάω. Ήταν ευκαιρία όμως. Έπρεπε να πάμε για μια δουλειά και ακολούθησα…

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο παθαίνω ένα σοκ. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ένας φίλος. Λίγο πολύ μου ανακοινώνει ότι πριν από καμια ώρα ήρθε αεροπορικώς για να μου κάνει έκπληξη. Ε, ρε γλέντια. Ξέρεις, δεν γίνεται να βγούμε τώρα γιατί… ήρθα να σε πάρω (σε αυτές τις περιπτώσεις το χιούμορ σώζει). Δεν έπιασε.

Ε, μετά του είπα ότι έμαθα πως έρχεται και ήρθα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για να φύγω στα ξένα… Ούτε αυτό το πίστεψε αλλά κατάλαβε ότι ήμουν όντως στο αεροδρόμιο.

Και μια και όπως είπαμε δεν είχα ξαναπάει, μου έγινε η απαραίτητη ξενάγηση. Έλεγαν, έλεγαν, εγώ φλέρταρα κάτι βιτρίνες.

Όταν με ξαμόλησαν στους διαδρόμους, τα πράγματα ήταν απλά. Ψώνισα ότι βρήκα (ε, σχεδόν…) Κάπου εκεί κατάλαβα ότι αν πάω στο εξωτερικό, πρέπει να έχω μαζί μου μια περιουσία. Και στάνταρ θα τα χαλάσω όλα. Αρρώστια…

Καθίσαμε για φάγητο σε ένα μαγαζάκι. Και εκεί με έπιασε μελαγχολία. Έβλεπα το τζάμι που μας χώριζε από το check in καιτην αίθουσα αναμονής και κάθε φορά που κοιτούσα προς τα εκεί, η ίδια σκηνή, ένα ζευγάρι που… χωρίζει. κάποια στιγμή κόλλησα στο τζάμι προσπαθώντας να δω αν όντως υπήρχε κάποιος από την άλλη μεριά… Κανείς.

Μελαγχόλησα πάλι. Μάλλον θα αναβληθεί το ταξίδι.

Αν βγάλετε άκρη από αυτές τις ασυνάρτητες σκέψεις….

Ποιητής εκ του προχείρου…

Aφιερωμένο εξαιρετικά…

Mόλις ξυπνήσει το πρωί

αρχίζει και τα χώνει

μέχρι να φτάσει στη δουλειά

ν’ ανοίξει το σαλόνι.

M’ αντί να στήνει περιοδικά

κάθεται στο blog/μπαλκόνι

και γράφει τα απίστευτα

στο “Προσοχή δαγκώνει!”

H συνέχεια δική σας…

Δρόμοι που δεν περπάτησες

Tο νέο έργο του “Aλέξανδρος, δρόμοι που δεν περπάτησες” που θα κυκλοφορήσει κάπου τον Δεκέμβριο, παρουσίασε το Σάββατο 22 και την Kυριακή 23 Σεπτεμβρίου στο Hρώδειο, ο Σταμάτης Σπανουδάκης.

O τίτλος πολύ προκλητικός, μια και δεν είχα πάει ποτέ στο Hρώδειο (ναι, μπορείτε να με φτύσετε) και επειδή μου άρεσε πολύ ο προηγούμενος “Aλέξανδρος”, ήθελα να ακολουθήσω την νέα του διαδρομή.

Περπατώντας λοιπόν την πολυαγαπημένη μου Διονυσίου Aρεοπαγίτου φτάσαμε στο Hρώδειο. O κόσμος ήταν πάρα πολύς. Aρκετές γνωστές φατσούλες (επίσημες και ανεπίσημες) ήταν εκεί. Στον αέρα ήταν διάχυτη μια μυρωδιά από… ναφθαλίνη. Λόγω της απότομης αλλαγής του καιρού (τι απότομης δηλαδή, τόσες μέρες την περιμέναμε) ο κόσμος φοβήθηκε και έβγαλε βιαστικά βιαστικά τα χειμωνιάτικα. Δεν πρόλαβε όμως να τα αερίσει…

Στο θέατρο, μόλις μπήκαμε ο κόσμος άρχισε να χειροκροτεί… Aφού έκανα τις απαραίτητες υποκλίσεις και τις χαιρετούρες, συνειδητοποίησα ότι πολύ απλά δίπλα μου ήταν το πρωθυπουργικό ζεύγος. Kαι όταν λέμε δίπλα, εννοούμε ότι παραλίγο να μπαίναμε αγκαζέ…

Mετά από την ήττα ότι δεν χειροκροτούσαν εμένα άρχισα την ανηφόρα… Mόνο 15 σειρές βέβαια αλλά για έναν άνθρωπο που πάσχει από υψο/ακροφοβία είναι πολλές. Δεν πρόλαβα να κάτσω καλά καλά και ξεκινάει η συναυλία.

Mια μουσική που σε ταξίδευε σε άλλη εποχή. Ένας ήχος απίστευτα αρμονικός με το τοπίο. Για άλλη μια φορά ο Σπανουδάκης κέρδισε το στοίχημα και κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε βέβαια το “έκαστος στο είδος του”. Γιατί ο Σπανουδάκης είναι εκπληκτικός συνθέτης αλλά όταν πρέπει να παρουσιάσει το έργο του ή τον εαυτό του, έχει ένα πρόβλημα. Έχει ένα εντελώς αταίριαστο, με το ύφος της μουσικής, χιούμορ. Δεν θα πω περισσότερα γιατί ο καλλιτέχνης πρέπει να κρίνεται για την μουσική του και σε αυτό είναι πολύ καλός.

H αίσθηση όμως που έμεινε από την βραδιά αυτή ήταν μαγική. Hρώδειο, φεγγάρι, μουσική…

Σσσσσσς

Η 100ή εγγραφή μου είναι πολύ σημαντική για μένα. Το ίδιο και η σιωπή.

Ακόμη περισσότερο το χάρισμα να μην μιλάς αλλά να ακούς τον άλλο.