Ιστορία με happy end?

Μετά από παρότρυνση του Βασίλη και της Νάντιας κάνω ένα διάλειμμα από τις ιστορίες των ζευγαριών της Κρήτης (μια και δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια που να έχει πραγματικό happy end) και θα γράψω για ένα γάμο. Ο οποίος πραγματικά θέλω να έχει happy end.

Με τον Νίκο μεγαλώσαμε μαζί. Όταν λέμε μαζί, εννοούμε ΜΑΖΙ. Ήταν λίγο μεγαλύτερος μου βέβαια αλλά αυτό ποτέ δε μας εμπόδιζε για ότι κάναμε. Και οι 2 τα “μικρά” της οικογένειας, με μεγαλύτερους αδελφούς που μεγάλωσαν και εκείνοι ΜΑΖΙ. Ο Νίκος ήταν το βαπτιστήρι της μαμάς μου. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν που μας έδεσε τόσο πολύ, αλλά σίγουρα έπαιξε το ρόλο του. Δεν θα ξεχάσω τις ώρες που παίζαμε μαζί ότι βλακεία μπορείτε να φανταστείτε, που χανόμασταν στο υπόγειο και μας έβρισκαν μετά από ώρες να ζωγραφίσουμε (εγώ δηλαδή γιατί ο Νίκος έδινε οδηγίες), που πέρναμε τα σεντόνια μας και πηγαίναμε στο σαλόνι να κοιμηθούμε, που κλεινόμασταν ώρες στο δωμάτιο προσπαθώντας – μάταια – να με πείσει να ακούσω τις βλακείες που άκουγε εκείνος. Τι φροντιστήρια μου έκανε δείχνοντας μου αφίσες να αναγνωρίσω τους καλλιτέχνες, εγώ τίποτα.

Μεγαλώνοντας οι δρόμοι μας χώρισαν. Οι επισκέψεις μας αραίωσαν αλλά η αγάπη μας άντεξε. Αυτό φαινόταν σε όλες τις δύσκολες στιγμές μας. Πριν ένα χρόνο έμαθα ότι ο Νίκος ετοιμάζεται να παντρευτεί. Πολυάσχολη σαρανταποδαρούσα εγώ, μια από τα ίδια εκείνος δεν καταφέραμε να βρεθούμε να γνωρίσω την μέλλουσα σύζυγό του. Ώσπου ήρθε το προσκλητήριο. Ντροπαλά, ντροπαλά προσπαθούσε να μου το φέρει πλαγίως ότι θέλει πολύ να πάμε – αλλά ξέρει πως είναι δύσκολο και θα μας δικαιολογούσε. Ο γάμος ήταν στην Ελαφόνησο!! Εγώ χοροπηδούσα από την χαρά μου. Τέλεια!!! Επιτέλους, θα πάω στην Ελαφόνησο!

Βέβαια τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά. Η διαδρομή ήταν μεγάλη και δύσκολη (ευτυχώς οδηγούσε ο αδελφός μου, δυστυχώς η 5χρονη ανιψιά μου δεν έβαλε γλώσσα μέσα της) και ο χρόνος περιορισμένος (ένα ΣΚ). Δεν ήταν κανείς (από το ζευγάρι) από την Ελαφόνησο, οπότε οι πληροφορίες που μπορούσαμε να έχουμε για δωμάτια κ.λ.π ήταν μηδαμινές. Απλά τα παιδιά εκεί γνωρίστηκαν. Σε πολλούς φάνηκε τρέλα. Εμένα μου φάνηκε φυσιολογικό. Για καλό και για κακό ρώτησα αν σκοπεύουν να πάνε πουθενά μακριά γαμήλιο ταξίδι, γιατί με τα μυαλά που κουβαλάμε (και εγώ μέσα που το βρίσκω φυσιολογικό) εκεί θα μας σέρνουν για βαπτίσια!!!

Η Πατρίτσια (επιτέλους έμαθα το όνομα της) είναι από την Πολωνία. Δεν ξέρω αν έχετε πάει σε γάμο που ο ένας από τους δύο είναι αλλοδαπός. Στο γλέντι, σχεδόν πάντα, η μουσική είναι ξένη (disco, rock…) και φυσικά το διασκεδάζει πάρα πολύ η νεολαία. Ε, αυτό έγινε και σε αυτόν τον γάμο. Ξεπατωθήκαμε στο χορό!!!! Βλέποντας γύρω μου όλο γνωστές φάτσες, φίλους, συγγενείς που μεγαλώσαμε μαζί, ένοιωθα ότι βρισκόμουν σε κάποια disco και απλά μου επιτράπηκε και εμένα η είσοδος (όταν οι μεγάλοι αδελφοί πήγαιναν σε disco, εμείς κοιμόμασταν). Επίσης στην Πολωνία έχουν ένα έθιμο με βότκες. Τις βότκες τις είδα, το έθιμο δεν είδα και το χειρότερο, όλο το βράδυ περίμενα να με … κεράσουν!

Τα παιδιά φάνηκαν πολύ ευτυχισμένα. Ο Νίκος (μια και αυτόν ξέρω καλύτερα) έλαμπε. Τους εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ζήσουν ευτυχισμένοι. Να αντιμετωπίζουν με αγάπη όποια δυσκολία τους προκύψει και κυρίως να μην ακούνε κανέναν άλλο εκτός από την καρδιά τους. Οι γονείς έχουν βάλει γερά θεμέλια. Ας πατήσουν πάνω σε αυτά και ας προχωρήσουν.