Να γιατί δεν πάω ταξίδια στο εξωτερικό

Έχω να πάω ταξιδάκι στο εξωτερικό περίπου δέκα χρόνια. Ποτέ δεν κατάφερνα να μαζέψω αρκετά χρήματα για να οργανώσω ένα τέτοιο ταξίδι.

Και όμως. Όλοι μου οι φίλοι πήγαιναν ταξίδια και μια και δύο φορές τον χρόνο. Άρχισα να το ψάχνω. Εγώ έχω το πρόβλημα είναι σίγουρο.

Τα αεροπλάνα δεν τα φοβάμαι. Το άγνωστο δε με φοβίζει. Τότε που είναι το πρόβλημα;

Άρχισα να κάνω σχέδια για ένα ταξίδι κοντά στην Πρωτοχρονιά. Για να προετοιμαστώ ψυχολογικά πήγα και μια βόλτα στο καινούργιο αεροδρόμιο. Ναι, ούτε εκεί είχα πάει ποτέ. Μόνο μια φορά που χάθηκα, παρουσίασε και πρόβλημα το αυτοκίνητο, ε, δεν θέλω και πολλά για να μην ξαναπάω. Ήταν ευκαιρία όμως. Έπρεπε να πάμε για μια δουλειά και ακολούθησα…

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο παθαίνω ένα σοκ. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ένας φίλος. Λίγο πολύ μου ανακοινώνει ότι πριν από καμια ώρα ήρθε αεροπορικώς για να μου κάνει έκπληξη. Ε, ρε γλέντια. Ξέρεις, δεν γίνεται να βγούμε τώρα γιατί… ήρθα να σε πάρω (σε αυτές τις περιπτώσεις το χιούμορ σώζει). Δεν έπιασε.

Ε, μετά του είπα ότι έμαθα πως έρχεται και ήρθα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για να φύγω στα ξένα… Ούτε αυτό το πίστεψε αλλά κατάλαβε ότι ήμουν όντως στο αεροδρόμιο.

Και μια και όπως είπαμε δεν είχα ξαναπάει, μου έγινε η απαραίτητη ξενάγηση. Έλεγαν, έλεγαν, εγώ φλέρταρα κάτι βιτρίνες.

Όταν με ξαμόλησαν στους διαδρόμους, τα πράγματα ήταν απλά. Ψώνισα ότι βρήκα (ε, σχεδόν…) Κάπου εκεί κατάλαβα ότι αν πάω στο εξωτερικό, πρέπει να έχω μαζί μου μια περιουσία. Και στάνταρ θα τα χαλάσω όλα. Αρρώστια…

Καθίσαμε για φάγητο σε ένα μαγαζάκι. Και εκεί με έπιασε μελαγχολία. Έβλεπα το τζάμι που μας χώριζε από το check in καιτην αίθουσα αναμονής και κάθε φορά που κοιτούσα προς τα εκεί, η ίδια σκηνή, ένα ζευγάρι που… χωρίζει. κάποια στιγμή κόλλησα στο τζάμι προσπαθώντας να δω αν όντως υπήρχε κάποιος από την άλλη μεριά… Κανείς.

Μελαγχόλησα πάλι. Μάλλον θα αναβληθεί το ταξίδι.

Αν βγάλετε άκρη από αυτές τις ασυνάρτητες σκέψεις….