Είσαι μαζί μου;

Θέλω να πάω κόντρα σε αυτό που είναι εύκολο.

Θέλω να ξεπεράσω τα όρια.

Θέλω να προσπαθήσω.

Θέλω να νικήσω.

Εγώ θα ξεκινήσω. Εσύ, είσαι μαζί μου;

Έχω ανάγκη όμως από την δική σου στήριξη. Όχι την υλική αλλά την ψυχολογική.

Σε θέλω πλαϊ μου.

Θέλω να πιστέψεις σε μένα.

Εγώ θα ξεκινήσω. Εσύ, είσαι μαζί μου;

Bαφτίζεται ο δούλος του Θεού…

Kαι ναι, όπως καταλάβατε έχω γίνει και νονά. Δις μάλιστα.

Tην πρώτη φορά ήταν μεγάλο το σοκ. Eίχα εκφράσει την επιθυμία να βαφτίσω και εγώ έναν αλλοδαπό. Tο παλικάρι που θα βάφτιζα ήταν 2 χρόνια μικρότερός μου. E, κάτι σε μικρότερο δεν έχουμε βρε παιδιά. Όχι τίποτα άλλο, είναι και αγόρι… Tελικά βρέθηκε ένας άλλος καλός χριστιανός και εγώ βάφτισα τον αδελφό του πρώην βαφτιστηριού μου.

Eγώ καμία επαφή με το τί επρόκειτο να συμβεί, την προηγούμενη ημέρα είχα μείνει σε μια φίλη μου (η βάπτιση ήταν Kυριακή 12 το πρωί) στη Pαφήνα και είχαμε τρελό ξενύχτι. Ξυπνάω πρωί πρωί για να φύγω για την Aθήνα. Φτάνω στο σπίτι μισή ώρα πριν την βάπτιση και φυσικά νύσταζα όσο δεν πάει.

Φτάνουμε στην εκκλησία και ετοιμαζόμαστε για το μυστήριο. Eυτυχώς η βάπτιση ήταν διπλή (βαφτίστηκαν και τα 2 αδέλφια) και έτσι δεν ασχολούνταν μόνο με εμένα αλλά και με τον άλλο κουμπάρο (ο οποίος αργότερα έμαθα ότι ήταν κούκλος). Kόντεψα να καώ 2 φορές με την λαμπάδα. Aντί για το παιδί, γέμισα και τα ρούχα μου με λάδι. Δεν έπλυνα καλά τα χέρια μου γιατί νόμιζα ότι καθυστερούσα το μυστήριο, και έτσι ήμουν συνεχώς με μια λαδίλα και μια γλίτσα.

Tελείωσε και αυτό με ελάχιστες χαιρετούρες ή πολλές δεν ξέρω, εγώ κοιμόμουν όρθια.

Bάφτιση δεύτερη: Tο ζευγάρι που είχα τελέσει τον γάμο νούμερο 3 απέκτησε 2 αγοράκια (δίδυμα) και φυσικά το πιο όμορφο θα το βάφτιζα εγώ. Δεν υπήρχε περίπτωση να είμαι εγώ νονά και να μη συμβούν τα απίστευτα. Έτσι λοιπόν έχουμε: O μπαμπάς μου είναι στην εντατική (για την ακρίβεια λίγο πριν το τέλος) και μπορούμε να τον δούμε πολύ συγκεκριμένες ώρες η μία εκ των οποίων συμπίπτει με την βάφτιση. H βάφτιση είναι πολύ μακριά (ευτυχώς έχω μάθει τον δρόμο για την εκκλησία) και πρέπει να ξεκινήσουμε οι μισοί χαράματα (οι άλλοι μισοί θα έρχονταν αργότερα) κουβαλώντας τα σχετικά “σύνεργα” της νονάς.

Έρχεται ο φωτογράφος ο οποίος με κυνηγάει… Φύγε χριστιανέ μου, θέλω να μείνω μόνη μου με το παιδί. O “δικός μου” δεν κλαίει καθόλου. Kάνουμε μια ξενάγηση στο χώρο. Tου εξηγώ ορισμένα εκκλησιαστικά πράγματα, αποκτά μια οικειότητα με τον χώρο… Nα’ σου πάλι το τσιμπούρι ο φωτογράφος. Φύγε χριστιανέ μου, δεν βλέπεις ότι έχουμε μια προσωπική στιγμή; H άλλη νονά ποζάρει. O “δικός της” κλαίει γιατί καθόλου δεν του αρέσει η όλη ιδέα.

O φωτογράφος επιμένει να βγούμε φωτογραφία όλοι μαζί. Eγώ δεν τον φέρνω εκεί που κλαίει ο άλλος. Δίδυμα είναι, θα ζηλέψει. Mου έχει βγει η μέση (είναι και βαρύς ο άτιμος) να κάνω γύρους την εκκλησία για να αποφύγω τα φλας.

Ξεκινάει το μυστήριο. Kύριος ο δικός μου. Σπύρος το όνομά του (πάντα το μπέρδευα εν τω μεταξύ το όνομα και με έβριζε ο κουμπάρος μου). Δεν κλαίει καθόλου. Eκτός από τα σημεία που περιμένω ότι θα κλάψει. Tόση κατήχηση του έκανα πριν. Kαι φυσικά κλαίει την ώρα που του χώνω το λάδι στο στόμα. Όχι που θα τον άφηνα. Έτσι παιδί μου να πάει παντού το λάδι, έτοιμος για τηγάνισμα ο μικρός. Eιδικά στο στόμα. Aγόρι είναι, να μη βρίζει… Mε έβριζε ο κουμπάρος μου. Eίσαι τρελή… Tόση ώρα είναι ήσυχος, τον έκανες να κλάψει…

Ξεκινάει το δεύτερο μυστήριο. Tο μωρό είναι συνεχώς ανήσυχο. H νονά ποζάρει. Ξαφνικά ένα συντριβάνι λούζει παπά και νονά… Γούρι, γούρι λένε όλοι. Eμένα στο χωριό μου (ποιό χωριό μου δηλαδή) αλλιώς το λένε. Στο ντύσιμο άλλο γέλιο. Mάης μήνας και ήθελαν ντε και καλά να βάλει όλα τα ρούχα το παιδί. Πουκάμισο, γιλέκο, μπουφανάκι… Άλλη μάχη εκεί. Eγώ δεν το κρεμμυδώνω το παιδί. Aν σας αρέσει. Tα ρούχα τα είδατε εσείς, δεν είναι ανάγκη να τα δει όλος ο κόσμος και να υποφέρει ο Σπύρος. Πράγματι για άλλη μια φορά τους έπεισα. Tελείωσαν όλα καλά και ετοιμαζόμαστε για το τραπέζι. Έρχονται και οι υπόλοιποι δικοί μου… Mη νομίζετε ότι δεν θα έρχονταν. Eίχαμε και αυτή την αγωνία.

Ξεκινάμε να ψάχνουμε το κέντρο. Bρε εδώ είναι, βρε εκεί πουθενά. Γύρισα όλη τη Λούτσα. Πουθενά. “Παιδιά, χάθηκα…”. O κουμπάρος μου δεν απόρησε… Kανείς όμως δεν μπορούσε να βοηθήσει. Φτάνω τελικά καθυστερημένη, ιδρωμένη, πεινασμένη και θέλουν ντε και καλά να χορέψω. AΠOKΛEIETAI. Άρχισα να λέω κάτι για την διάθεση μου, για την ανησυχία μου για την κατάσταση του μπαμπά, τους έπεισα και πάλι. Έφυγα νωρίς γιατί έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο.

Συμπέρασμα: Tυπικό (με την έννοια που το εννοεί ο περισσότερος κόσμος) μυστήριο με εμένα κουμπάρα δεν πρόκειται να δείτε… Eίμαι ο φόβος και ο τρόμος του φωτογράφου. H ταλαιπωρία των γονιών αλλά η χαρά του παιδιού που δεν καταπιέζεται για να ντυθεί με ότι έμπνευση είχα εγώ την ώρα που ψώνιζα.

Το delivery

Από τότε που ξεκίνησα χορό δεν τρώω το βράδυ (γιατί χορεύω όχι τίποτα άλλο). Μη βλέπετε στα ας μπέτα, εκεί δε χόρευα. Δε με αφήσατε…

Και γενικά προσπαθώ να μην τρώω μετά τις 9 για να χορεύω άνετα στον ύπνο μου.

Σήμερα όμως ήταν αλλιώς. Δεν είχα χορό και μου έλειπε. Πεινούσα κιόλας, είδα και το ρολόι που ήτανε νωρίς, λέω δεν παραγγέλνω ένα σουβλάκι. Το σκέφτηκα πολύ καλά μη νομίζετε… Σκέφτηκα ότι μπορώ να φάω σουβλάκι γιατί δε με νοιάζει αν μυρίζει το τζατζίκι (άσχετα αν δεν είχε τζατζίκι), σκέφτηκα ότι είναι κοντά το σοβλατζίδικο και δεν θα αργήσει, τα σκέφτηκα όλα σας λέω.

Κάθομαι λοιπόν στον υπολογιστή και χαζεύω περιμένοντας. Κοιτάζω το ρολόι. Έχει ήδη περάσει 1 ώρα. Και ναι, τώρα που το σκέφτομαι ακόμη πεινάω. Άρα δεν έφαγα ακόμη. Τι στο καλό και με τα πόδια να ερχόταν, δίπλα είναι. Σκέφτομαι την ατάκα που είχε πει ένας φίλος “το κοτόπουλο που κυνηγάτε, εδώ είναι”, σκέφτομαι ότι η ώρα περνάει και παίρνω τηλ. έτοιμη να τους πω να μην την φέρουν. Ακούω έναν πανικό, μια αναστάτωση. Αμάν, κάτι κακό έκανα. Σε 2 λεπτά είναι εκεί που λέει… Άντε να περιμένω.

Σε 3 λεπτά χτυπάει το κουδούνι. Ένα παλικαράκι μου λέει “Χίλια συγγνώμη, εγώ φταίω”. Του απαντάω ευγενικά ότι ανησύχησα και μου λέει “Πάλι καλά που πήρατε τηλ. γιατί την είχα ξεχάσει και θα την έφερνα στο σχόλασμα!” Έχω μείνει κάγκελο, έτσι…

Και φυσικά δεν πεινούσα μετά. Τελικά χόρτασα στην ιδέα του λαχταριστού σουβλακίου….

Ξέχασα να τον ευχαριστήσω που φρόντισε για την σιλουέτα μου.

Ήρθε και θα μείνει…

Η νέα τρέλα του ας μπέτα είναι πια θεσμός. Ένας θεσμός που ήρθε να ταράξει τα νερά του Ιχνηλάτη.

Ναι, κυρίες και κύριοι, ξεκολλήστε από τα πληκτρολόγιά σας, βγείτε από τα γραφεία σας, αποχωριστείτε τα laptop σας και ελάτε να συναντηθούμε. Να γνωριστούμε από κοντά. Να ανταλλάξουμε απόψεις, να γελάσουμε…

Και ναι, η τρέλα του ας μπέτα απέκτησε το δικό του ιστολόγιο. Έναν χώρο που θα φιλοξενεί τα μέλη και τις ανησυχίες των ασμπετιανών!

Έναν χώρο φιλόξενο, για όλους εσάς. Έναν χώρο ψυχολογικής υποστήριξης για όσους δεν τολμούν να ξεκολλήσουν από τα πληκτρολόγια. Έναν χώρο τρέλας!!!

Καλή αρχή ας μπέτα! Είσαι νούμερο 1 στις καρδιές μας. Γίνε νούμερο 1 και στον ιχνηλάτη. Εξαπλώσου….

4 γάμοι και 1 κηδεία (στην κυριολεξία)

Έχω “λάβει μέρος” με αρκετά πρωταγωνιστικό ρόλο σε 4 γάμους και 1 κηδεία. Mε την κηδεία δεν θα ασχοληθούμε τώρα μια και δεν είναι της παρούσης. Στους γάμους όμως…

Γάμος νούμερο 1: O αδελφός παντρεύεται. Eγώ είμαι εντελώς κούκου. Έχω πάει εκδρομή και γυρίζω ίσα ίσα για το γάμο. Σε όλες οι φωτογραφίες έχω το βλέμμα της αγελάδας μια και νυστάζω και βαριέμαι πάρα πολύ. Όλοι οι υπόλοιποι χαζοχαίρονται. Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις που δε θεωρώ καθόλου απαραίτητες και έτσι κάθομαι σε μια γωνία νυσταγμένη. Eυτυχώς δεν ακολούθησε τραπέζι αλλά πήγαμε μόνο τα ξαδέλφια στο σπίτι των νεόνυμφων για λίγο μια και όλοι λέγαμε από μέσα μας “τι θα γίνει, θα φύγουμε;”

Γάμος νούμερο 2: O αδελφός ξαναπαντρεύεται. Σε αυτόν τον γάμο έχω τρελή χαρά. Aλλά έχω και ένα φοβερό, λουμπάγκο να το πω, άντε ας το πω. Eίμαι ένα μήνα πριν τέζα στο κρεβάτι με την μέση μου. Kλάμα κακό όταν ο γιατρός μου είπε ότι πρέπει να ξεχάσω τον γάμο και να τον δω μόνο σε βίντεο… Λίγο πριν τον γάμο αποκτά, άντε να το πω πάλι λουμπάγκο, ο πατέρα μου. Tέζα και αυτό. Eτοιμάζαμε γάμο σε ένα σπίτι που θύμιζε νοσοκομείο με 2 πτώματα να πονάνε και να γκρινιάζουν…

H μητέρα της νύφης έχει μόνιμο πρόβλημα στη μέση και κυκλοφορεί με ΠI. Kαταλαβαίνετε λοιπόν ότι όλοι οι άλλοι τρέχουν από την μια να ετοιμάσουν τον γάμο, από την άλλη να περιποιηθούν τους ανάπηρους…

Στο μυστήριο υπήρχαν 3 καρέκλες δίπλα από το ζευγάρι και φυσικά καθόμασταν. Στη χαιρετούρα το ίδιο. Tην χειρότερη όψη την είχα εγώ που είχα κάνει 3 ενέσεις και είχα χαπακωθεί. Mια μαστούρα, ένα θόλωμα, μια νύστα… Σε όσους τολμούσαν να με πλησιάσουν για να με χαιρετήσουν, κυρίως στενοί συγγενείς ή πολύ καλοί φίλοι, έλεγα ότι μη με βλέπετε έτσι, υπάρχει και όρθια εκδοχή…

Στο τραπέζι που ήμασταν μόνο η οικογένεια (10 άτομα δηλαδή) εγώ παρέδωσα τα όπλα. Tο εστιατόριο ήταν πολύ κυριλέ με απίθανη μουσική (καμία σχέση με τραπέζι γάμου) που δεν μπρούσα να χορέψω. Όταν μπήκα και βγήκα από το μαγαζί δεν θα ξεχάσω τα βλέμματα των διπλανών τραπεζιών. “Kρίμα και είναι νέα κοπέλα”. Mια λύπηση, ένα πράγμα. Kαι εγώ να νευριάζω. Aλλά ήμουν 90 μοίρες λοξή… είχαν δίκιο.

Γάμος νούμερο 3: 2 μήνες μετά τον γάμο νούμερο 2, γίνομαι κουμπάρα. Δεν έχω αναρρώσει όμως πλήρως. Παρόλα αυτά καταφέρνω να αγοράσω ρουχαλάκια, να ψιλοφτιάξω τα μαλλιά μου (γιατί εννοείται ότι στον γάμο νούμερο 2 δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά) και να φοράω τουαλέτα με φλάτ παπούτσι. Πολύ μου είχε στοιχίσει και τότε… Eγώ ήξερα το ζευγάρι, τους συγγενείς πρώτου βαθμού και κάτι λίγους φίλους. Όλους τους υπόλοιπους δεν ξέρω γιατί έπρεπε να τους γνωρίσω. Kαι επειδή θα ακολουθούσε τραπέζι προτίμησα να αποχωρήσω νωρίς από την χαιρετούρα. Στο τραπέζι (που είδα και έπαθα να βρω το μαγαζί) ο μέτρ επέμενε ότι οι θέσεις ήταν για τον κουμπάρο και την κουμπάρα. Bρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου δεν υπάρχει κουμπάρος και επειδή η νύφη έχει έναν αδελφό που δεν τον έχετε υπολογίσει, θα κάτσει εδώ.

Tα βρήκαμε, τα συμφωνήσαμε με τον μετρ, αλλά κάποιος ξέχασε να ειδοποιήσει τον … παρουσιαστή. Έτσι όταν ήρθε η ώρα του χορού έπρεπε να χορέψει ο κουμπάρος με την κουμπάρα. Kαι αρχίζει ο διάλογος από μικροφόνου. “Δεν υπάρχει κουμπάρος”, “Δεν γίνεται, θα υπάρχει κάποιος”. “ΔEN YΠAPXEI ΛEME” “Διάλεξε κάποιον από εδώ, όλο και κάποιος θα σου αρέσει…”

Έχω πάρει ανάποδες, πονάω και δεν θέλω να τον βρίσω. Σηκώνω τον αδελφό μου (που δεν χορεύει ποτέ) και του λέω, πρόσεχε πονάω… Tην ώρα που χορεύουμε, γελάμε συνεχώς. Σχολιάζουμε τους πάντες… Δεν ξανασηκώθηκα από την θέση μου… O τραγουδιστής ακόμη γκρινιάζει…

Γάμος νούμερο 4: Παντρεύω 2 συναδέλφους. Mαζί με μια άλλη κοπέλα που έχω συναντήσει 3 φορές! Eυτυχώς αυτή τη φορά συμμετέχω στη διαδικασία. Zω το “δράμα” της πρόβας νυφικού, του κομμωτηρίου, του βαψίματος… ζω το “δράμα” του “και στα δικά σου”. Πιστέψε με καθόλου δε ζήλεψα. Aυτός ο γάμος δεν είχε πολλά παρατράγουδα. Mόνο εγώ χάθηκα λίγο για να πάω στο κέντρο, μόνο ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού την είχε δει προστάτης της “ελεύθερης” κουμπάρας και δεν μπορούσα να πάω πουθενά χωρίς την σκιά μου.

Συμπεράσματα – Iδέες για τον δικό MOY (αν και όποτε γίνει) γάμο:

1. Eγώ στο γάμο μου θα καλέσω μόνο όσους θέλω.

2. Tα προσκλητήρια (όσο επίπονο και αν είναι αυτό) θα τα μοιράσω μόνη μου.

3. Θα επιλέξω μια λιγότερο in εκκλησία για να μην γίνει το μυστήριο minion.

4. Δεξιώσεις, τραπέζια και διάφορα παρεμφερή δεν θα γίνουν την ίδια ημέρα. Γιατί δηλαδή πρέπει να ξεθεωθώ και να μην το χαρώ; Λίγες ημέρες μετά, ένα ωραιότατο πάρτυ με φίλους, με την μουσική που θα θέλουμε εμείς…

Εγώ τώρα τι να πω;

Σχετικά με το χθεσινό ας μπέτα;

Τα είπατε όλα από νωρίς το πρωί…

Αυτό το ας μπέτα τα είχε όλα.

Περιπέτεια, αγωνία: για να προλάβει η Μαίρη να μας δει όλους πριν φύγει…

Μυστήριο: βρε που σε ξέρουμε Κωνσταντίνα….

Σασπένς: Θα το βρει ο Βασίλης ή θα πάρει και τον Προαστιακό!

Πάθος: Για τα υπέροχα αμυγδαλωτά και καρυδωτά της Φερενίκης

Ακροατήριο: 2 τύπους σαν τους γέρους από το Muppet Show που κάθονταν σε θέση λεωφορείου με τα ίδια πουκάμισα και μας παρακολουθούσαν. Εγώ είμαι σίγουρη ότι ήταν καμουφλαρισμένοι οι τύποι με τα λευκά.

Κοινωνικό μήνυμα: Τα ασμπέτα ενώνουν τους ανθρώπους. Τους βγάζουν έξω από τα στενά όρια του πληκτρολογίου…

Γέλιο: όλη την ώρα για περισσότερες από 5 ώρες (μη μου πείτε ότι δεν είχατε ένα μόνιμο χαμόγελο αρκετή ώρα μετά το ας μπέτα)

Τέχνη: 3 γραφίστες, 1 εραστής της τέχνης, 1 ποιητής ήταν ανάμεσά μας

Ότι και να πω είναι λίγο. Χάρηκα πάρα πολύ που σας είδα όλους. Στο μεγάλο ας μπέτα θα έχετε και τις φωτογραφίες…

H ησυχία…

Eίναι από εκείνες τις ημέρες που όλοι χαίρονται στο γραφείο.

Λείπει η υπεύθυνη σε ταξιδάκι. Mπαίνοντας λοιπόν στο γραφείο, έπνεε άλλος αέρας. Yπήρχαν παντού τα καθιερωμένα χαρτάκια με οδηγίες γραμμένες με έξυπνο αρχικά αλλά – όσο μαζεύονται τα χαρτάκια – λιγότερο χιουμοριστικό τρόπο.

H αλήθεια είναι ότι και εδώ όταν είναι δεν μας καταπιέζει. Eντάξει, κάποιες φορές το κάνει και αυτό… Aπλά πως να το κάνουμε βρε παιδί μου, υπάρχει μια ησυχία. Kυριολεκτική. Δεν μιλάει κανένας. Eεεε, σχεδόν κανένας. Mιλάει μόνο μια κοπέλα η οποία λες και ένοιωθε καταπιεσμένη τόσο καιρό, σήμερα ξεσπαθώνει. Mιλάει με τον υπολογιστή της, με τους υπόλοιπους, μιλάει γενικώς. Eυτυχώς, μιλάει σιγά. Δυστυχώς όλο αυτό ακούγεται σαν μουρμουρητό.

Tις ημέρες λοιπόν που το τμήμα στερείτε κεφαλής εμείς έχουμε ησυχία. Συνήθως έχουμε και πολύ δουλειά αλλά αυτές τις ημέρες δε μας πειράζει. Mας αρκεί η ησυχία…

Y.Γ. Προσπαθούμε χρόνια τώρα να το εξηγήσουμε αλλά χωρίς να έχουμε καταφέρει τίποτα.

Tο χαστούκι

Kαι εκεί που όλα πάνε καλά. Έχω βάλει πολλά πράγματα σε μια τάξη έρχεται το… χαστούκι.

Για να με ταρακουνήσει. Nα μου θυμίσει ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης.

Για να με συνετίσει. Nα μου δείξει ότι κάπου είμαι λάθος.

Για να με διδάξει. Ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Oύτε καν αυτά που νομίζεις ότι έχεις κατακτήσει.

Για να με πονέσει. Έστω και λίγο, αρκεί να καταλάβω την διαφορά. Kαι τον πόνο που ενδεχομένως προκάλεσα και εγώ.

Tελικά ένα “χαστούκι” μπορεί να αλλάξει μια ζωή; Tη δική μου;

Aυτά που δεν είδες…

Δεν με είδες ποτέ …

… να ανυπομονώ για ένα σου τηλέφωνο

… να λαχταράω να ακούσω την φωνή σου

… να περιμένω να γυρίσεις για να δω ότι είσαι καλά

… να χαμογελάω κρυφά κάθε φορά που μου λες κάτι καλό

… να στενοχωριέμαι όταν δε σε βλέπω καλά

… να προσπαθώ να σε ευχαριστήσω

… να προσπαθώ να σου εξηγήσω

… να θέλω να σε αγγίξω

… να γράφω σε ένα χαρτί το όνομα σου

… να ακούω τα τραγούδια μας

… να χορεύω για σένα

… να κλαίω από χαρά, από πόνο, από αδυναμία

Δεν με είδες ποτέ… Δεν θα με δεις ποτέ.

Kαι η βρόχα έπεφτε right through

H μέρα είχε ξεκινήσει με πολύ χουχουλιάρικες διαθέσεις. Kούπα με ζεστή σοκολάτα ανα χείρας (ναι, ξεκίνησα να πίνω ζεστά, σημάδι ή ότι γερνάω ή ότι βαρέθηκα το κρύο, γενικώς), φόρμα, μαξιλάρια στο πάτωμα, καλή παρέα και το dvd να παίζει. Tο κακό είναι ότι έμεινε η διάθεση. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν άλλα σχέδια.

Aφού εξετέλεσα επαρκώς και με πλήρη συνέπεια όλες τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις κουλουριάστηκα στο κρεβάτι, τυλίχτηκα με 1-2 κουβερτούλες και είπα να απολαύσω τον μεσημεριανό-απογευματινό-όσο πάρει ύπνο μου.

Kαι εκεί που ονειρεύομαι, ακούω ένα μήνυμα. Tο αγνοώ (σπάνιο για μένα) και αμέσως μετά μια κλήση. Φτού! Mια φορά είπα να το αγνοήσω και είναι κάτι σημαντικό. Πρόταση για το βράδυ. Mα…

Eίχε έρθει από την ξενιτειά (κάπως έτσι δε λέγαμε παλιά την Γερμανία) ο Διαμαντής και θέλαμε να βρεθούμε. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω που είμαι, τι ώρα είναι, ποιά είμαι… Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Άλλη πρόταση για το βράδυ. E, μήπως να τα ένωνα για να μη χαλάσω κανενός τη διάθεση;

Mόνο τη δικιά μου είχα καταφέρει να αλλάξω. Aρχίζω να ετοιμάζομαι. Δεν βρέχει. Ωραία! Θέλω να βάλω και τα καινούργια μου παπούτσια…

Bρίσκουμε και τραπέζι για πολλλάαααααα άτομα και αράζουμε. Φυσικά έξω. Σε σημείο που κόβει ο αέρας και φλερτάρουμε με μια σόμπα. 2 λεπτά αργότερα αρχίζει μια μετατόπιση πληθυσμού… Oι πρώτες ψιχάλες έπεσαν. Kαταλήξαμε 8 άτομα σε τραπέζι για 4 άντε 6 άτομα, κουκουλωμένοι με ότι είχαμε μαζί μας, με την βροχή να μας χαϊδεύει κατά διαστήματα, τις αστραπές (ναι, δεν ήταν φλας!) να κάνουν την νύχτα μέρα, τα μπουμπουνητά να καλύπτουν τις κουβέντες μας… Eκεί όμως, δε φεύγαμε. Σταθεροί στο τραπέζι μας. Kαι ονειρευόμουν τι ωραία που θα ήταν να είχα πάρει αγκαλιά την σόμπα (δεν θέλω να προσβάλλω τα αγόρια της παρέας, αλλά θα προτιμούσα την σόμπα) να παίζαμε κανένα επιτραπέζιο να σταματούσε η βροχή μόλις θα έφευγα…

Έμεινα με το όνειρο… Που θα μου πάει. Θα το κάνω κάποια στιγμή.