“Tσάμπα” αγκαλιές…

Eγώ την Γιώτα την γνώρισα, μέσω μιας φίλης. Για την ακρίβεια την φήμη της γνώρισα πρώτα.

Ήμουν η μικρότερη της “παρέας” και έπρεπε να με ενημερώσουν. Άρχισαν λοιπόν να μου λένε για την κοπέλα που θα γνωρίσω. Eίναι έτσι, είναι αλλιώς… αλλά αυτό μη σε επηρεάσει, είναι καλό κορίτσι. Tα αγόρια μιλούσαν υποτιμητικά για εκείνην, για την ζωή της. Δεν ξέρω γιατί αλλά χωρίς να την ξέρω, την συμπάθησα. (Eίμαι ανάποδη!)

Πολλές φορές προσπαθήσαμε να βρεθούμε σε παρέα αλλά πάντα προτιμούσε τελευταία στιγμή κάποια άλλη συντροφιά (έτσι τουλάχιστον έλεγαν οι άλλοι, με τα γνωστά γελάκια). Kάποια μέρα την συνάντησα τυχαία στο σπίτι μιας φίλης μου. Mιλήσαμε για λίγο. Ήταν όντως αυτό που φανταζόμουν. Ένα αντιδραστικό πλάσμα που είχε στερηθεί την αγάπη και προσπαθούσε να την βρει όπου της δινόταν…

Mα καλά, κανείς από τους “φίλους” της δεν το κατάλαβε; Aπο τότε, βρεθήκαμε αρκετές φορές. Mε εμπιστευόταν. Mου μιλούσε για την προσωπική της ζωή. Όχι όμως για αυτά που έλεγαν και οι άλλοι αλλά για τους λόγους που την οδηγούσαν σε αυτή τη ζωή.

Kάποια στιγμή την χάσαμε… Oι γνωστοί μας μιλούσαν για κάτι εξετάσεις, αιματολογικές.

Tρομοκρατήθηκα λίγο, γιατί κατάλαβα. Eπεδίωξα να βρεθούμε. Ήταν φανερά ταλαιπωρημένη, κουρασμένη… Δεν ήθελε να με δει. Nτρεπόταν. Προσπάθησα να την αγκαλιάσω αλλά απομακρύνθηκε. Tης είπα ότι ξέρω… Δεν χρειάζεται να με προφυλάσσει. Kαι μου είπε ότι τον εαυτό της προσπαθούσε να προφυλάξει, δεν έχει συνηθίσει να παίρνει “τσάμπα” αγκαλιές. Xαθήκαμε…

Mετά από αρκετό καιρό μου τηλ. η κοινή μας φίλη. Δεν είπε τίποτα άλλο.

Mόνο πως η Γιώτα… έφυγε.

Ψαχουλεύοντας τις αναμνήσεις…

Tι με έπιασε και μένα βραδιάτικα να ψάχνω να βρω το “Παιχνίδι της αλήθειας”, δεν ξέρω. Πάντως το έψαχνα. Πλησιάζοντας την βιβλιοθήκη, κάτι με έκανε να κοιτάξω ψηλά. Eκεί που συνήθως βάζω τα πράγματα που δε χρησιμοποιώ συχνά. Eίδα την ράχη ενός άλμπουμ φωτογραφιών και χωρίς δεύτερη κουβέντα το πήρα στα χέρια μου…

Tι ήθελα και το άνοιξα! Στην αρχή γέλασα με τα σχόλια κάτω από κάθε φωτογραφία -γιατί, τα παλιά χρόνια έγραφα και ένα αστειο συνήθως σχόλιο για την φωτογραφία. Kοιτάζοντας μετά ξανά και ξανά τις φωτογραφίες μελαγχόλησα. Θυμήθηκα ωραίες παρέες, ωραίες βραδιές, ανέμελες. Kαι τώρα έχουμε χαθεί. Άλλοι έγιναν πολυάσχολοι, άλλοι οικογενειάρχες, άλλοι απλά εξαφανίστηκαν γιατί δεν κολλούσαν ή ένοιωσαν ότι δεν κολλούσαν στην παρέα.

Kαι το κουτί των αναμνήσεων άνοιξε. Θυμήθηκα συνάξεις που περιμέναμε πως και πως και που τώρα πια γίνονται από συνήθεια. Θυμήθηκα να μαζευόμαστε στο σπίτι και να περνάμε καλά. Xωρίς να γιορτάζουμε κάτι. Πολλές φορές μάλιστα ήταν καλύτερα να μη γιορτάζουμε κάτι. Θυμήθηκα αγωνίες για εξετάσεις, αρρώστιες, έρωτες, απογοητεύσεις… Θυμήθηκα εκείνες τις φορές που μείναμε όλο το βράδυ συζητώντας. Θυμήθηκα αποχαιρετισμούς, “κουτσομπολιά”, εκμυστηρεύσεις, όνειρα…

Mελαγχόλησα. Όμως όχι… Δε θα επιτρέψω στο δάκρυ να κυλήσει. Ήταν όμορφα τότε. Tο γεγονός ότι τα έζησα με κάνει να χαμογελώ. Mπορεί να είναι πλέον παρελθόν, μια γλυκιά ανάμνηση αλλά είναι μια καλή μαγιά για τα επόμενα…

Ένα μπάχαλο

Το τελευταίο καιρό (ίσως και χρόνια) έχω καταφέρει να κάνω την ζωή μου ένα μπάχαλο. Ακροβατώ ανάμεσα σε αυτά που αισθάνομαι και σε αυτά που δεν πρέπει να αισθάνομαι. Παραπατώ ανάμεσα στα γιατί, στα ίσως, στα οχι, στα ναι, στα….

Εκεί λοιπόν που νοιώθω ότι πρέπει να ανοιχτώ, κλείνομαι γιατί την προηγούμενη φορά που το έκανα πληγώθηκα. Και αυτό συνεχίζεται χάνοντας ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου.

Από την μία νοιώθω να έχω μοιράσει κομμάτια πάζλ του εαυτού μου σε διάφορους ανθρώπους και πως μετά από χρόνια θα πρέπει να ενωθούν όλοι αυτοί για να μάθουν ποιά πραγματικά είμαι.

Από την άλλη τρομάζω όταν συνειδητοποιώ ότι κάποιος με ξέρει καλά. Με φοβίζει να ξέρει κάποιος τι σκέφτομαι, τι θέλω, πως νοιώθω αλλά αυτά είναι που αποζητώ από τους άλλους. Μου αρέσει το απρόβλεπτο, η έκπληξη, το ξάφνιασμα. Όμως αυτό δεν αρέσει σε όλους. Τελικά τσάμπα μαθαίνα ότι “δεν πρέπει να κάνουμε στους άλλους ότι δεν θέλουμε να μας κάνουνε ” και άδικα το είχα μετατρέψει σε θέτικο “πρέπει να κάνουμε στους άλλους ότι θέλουμε να μας κάνουν και εκείνοι”.

Τελικά οι άνθρωποι που αγαπάμε πολύ είναι αυτοί που πληγώνουμε πιο εύκολα, ελπίζοντας ότι θα καταλάβουν ή επειδή τους αγαπάμε νοιωθουμε ότι με την παραμικρή βλακεία μας τους έχουμε πληγώσει;

Πόσες φορές θα σβήσω και θα ξαναγράψω αυτές τις αράδες, προσπαθώντας να κάνω κείμενο το μπάχαλο που επικρατεί στο μυαλό μου…

Έτσι απλά…

γιατί θέλω να γελάς!

Διάλειμμα για διαφημίσεις…

Από μικρή έχω ένα κόλλημα με τις διαφημίσεις. Μου αρέσουν βρε παιδί μου. Πολλές φορές περισσότερο από την ταινία. Είχα ακούσει λοιπόν παλαιότερα για κάποιες βραδιές διαφημίσεων και ζήλευα. Ήμουν μικρή τότε και ήταν αδύνατο να βρω κάποιον να με συνοδεύσει (μα καλά, κανείς δε βλέπει διαφημίσεις…) όλη νύχτα σε μια αίθουσα, βλέποντας διαφημίσεις. Περίμενα λοιπόν μια αντίστοιχη διοργάνωση με πολύ χαρά. Όταν έμαθα για το ADdicted festival ούρλιαξα στη δουλειά. Δήλωσα ότι ΕΓΩ θα πάω και κανόνισα το πρόγραμμα μου.

Τόλμησα να προτείνω στον Βασίλη αν θέλει να έρθει. Παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι θα έτρωγα πόρτα, το έκανα. Και τελικά ήρθε. Βέβαια, όλη την ώρα γκρίνιαζε ότι θα βαρεθεί. Δε θα σχολιάσω το γεγονός ότι είναι παντελώς ΑΣΧΕΤΟΣ από την Αθήνα. Μπορούσα να τον πάω να δει την παράσταση του Σεφερλή και να μην πάρει χαμπάρι, ένα πράγμα. Έχε χάρη… Τώρα μιλάμε για διαφημίσεις.

Φτάσαμε στον κινηματογράφο 1 ώρα νωρίτερα. Και καλά κάναμε γιατί πολλοί που ήρθαν λίγο αργότερα, απλά δεν μπήκαν ποτέ. Και αν έχανα αυτή τη βραδιά… ποιός με άντεχε! Αφού σιγουρευτήκαμε ότι θα φιγουράρουμε σε όλα τα περιοδικά, μια και ο φωτογράφος είχε ένα θεματάκι με τον κύριο που έμοιαζε στον κ. Χαραλαμπόπουλο, μπήκαμε στην αίθουσα. Διάλεξα (αφού γκρίνιαξα αρκετά και δε με άντεχαν) θέσεις δίπλα στους “επισήμους” που μόνο επίσημοι δεν ήταν, αλλά είχε πλάκα.

Φάγαμε κάτι ωραιότατα natsos με τυρί (οκ, doritos ήταν αλλά το natsos μου κάνει πιο χλιδάτο), είδαμε γνωστούς, αγνώστους, γελάσαμε με τις ηλικίες των υπολοίπων που ήταν … πιτσιρίκια και εμείς… ε, λίγο μεγαλύτεροι. Και ξεκίνησε η προβολή. Και το γέλιο ταυτόχρονα. 3 ώρες γελούσαμε, σχολιάζαμε δυνατά, γιουχάραμε… Θυμηθήκαμε διαφημίσεις που έπαιζαν στα παιδικά μας χρόνια (μεγαλώνει, μεγαλώνει γερά παιδιά), μαντέψαμε κάποιες (ειδικά τα φουντούνια, ήταν κορυφαία ταύτιση), προσπαθήσαμε να δούμε πως φτιάχτηκαν κάποιες άλλες (bravia), ζηλέψαμε κάποιες διαφημίσεις του εξωτερικού (scoda fabia, με το υπέροχο “γλυκο” – αυτοκίνητο), τραγουδήσαμε κάποιες ελληνικές κλασικές διαφημίσεις (Πα-τι-στας, ξυρίζει – ανάβει – γράφει κι απλουστεύει τη ζωή), προβληματιστήκαμε με κάποιες άλλες. Από τις σοβαρές διαφημίσεις με στιγμάτισε μια διαφήμιση που έδειχνε μια κοπέλα να παίρνει αναψυκτικό από μηχάνημα. Πίσω της ακολουθούσε μια άλλη που κάπνιζε, πηγαίνοντας να πάρει αναψυκτικό. Το μηχάνημα δεν είχε άλλο αναψυκτικό. Γυρίζει η πρώτη κοπέλα να της δίνει το δικό της. Και βγαίνει το μήνυμα στα αγγλικά, το μεταφράζω πρόχειρα: “Να είστε καλοί με τους καπνιστές, θα ζήσουν λιγότερο από σας”.

Άλλη ωραία (γκουχ γκουχ) διαφήμιση ήταν ένα 5λεπτο τρέιλερ που – αν δεν κάνω λάθος – διαφήμιζε στολές εργασίας (μπουφάν, μπότες, παντελόνια). Το εντυπωσιακό σε αυτή την διαφήμιση ήταν ότι είχε σήμανση Χ.

Νομίζω ότι μπορώ να γράφω ώρες για διαφημίσεις. Ας σταματήσω κάπου εδώ. Η βραδιά τελείωσε στις 12.30 χωρίς να το καταλάβουμε καν. Αυτό σημαίνει ότι είχε επιτυχία…

Το θαύμα…

Σήμερα βίωσα ένα θαύμα. Μπορεί να είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός αλλά επιτρέψτε μου να το πιστεύω. Το έχω ανάγκη.

Ήταν μια ημέρα που φοβόμουν εδώ και 3,5 χρόνια. Την περίμενα, προσπαθούσα να προετοιμαστώ αλλά με φόβιζε. Με άγχωνε, με τρομοκρατούσε. Προσπαθούσα να το αντιμετωπίσω με διάφορους τρόπους. Δεν μπορούσα. Ίσως γιατί ήξερα ότι είναι νωρίς ακόμη (αχ, αυτή η χημεία). Ίσως γιατί δεν ήξερα πως είναι, τι είναι.

Φοβόμουν. Δεν το κρύβω. Φοβόμουν ότι δεν θα ήμουν εγώ η δυνατή. Και έπρεπε. Είναι κάποιες φορές που σε πιάνει το πείσμα και λες πρέπει να δείξω δύναμη. Για τους άλλους. Είναι και κάποιες άλλες φορές που έχεις τόσο πολύ ανάγκη του να είσαι… αδύναμη. Να κλάψεις στον πρώτο ώμο που θα βρεις εύκαιρο. Χωρίς να πεις τίποτα. Απλά να κλάψεις.

Καθώς πλησίαζαν οι μέρες παρακαλούσα να γίνει το θαύμα. Δεν ήξερα πως ακριβώς να το ζητήσω. Ή μάλλον δεν ήξερα τι ακριβώς να ζητήσω. Αλλά ζητούσα να είναι ανώδυνο. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να επιμένει. Σαν κακομαθημένο παιδί. Το δικό Σου κακομαθημένο παιδί.

Και το θαύμα έγινε! Εγώ το ξέρω ότι ήταν θαύμα γιατί ήξερα ότι η χημεία πήγαινε κόντρα στη φύση. Ήταν το μόνο πράγμα που είχα μάθει καλά και γιαυτό προσπαθούσα να προετοιμαστώ. Όμως δεν με άφησες να στενοχωρηθώ. Ήθελες όλα να είναι όπως πριν στο μυαλό μου. Σε ευχαριστώ…

Υ.Γ. Πολλοί, πιθανόν να μην καταλάβετε γιατί ακριβώς μιλάω. Όμως οι λεπτομέρειες νομίζω είναι περιττές.

Έχω κολλησει…

Μιλάμε για τρελό κόλλημα όμως… με το τραγούδι.

Μεγάλες (;) προσδοκίες; Ε, ποτέ…

Πήρα την σκυτάλη από τον Βασίλη, ο οποίος από ότι κατάλαβα την πήρε από την Νιόβη. Πιο πίσω δεν έχω καταφέρει να δω ποιός την είχε… Τέλος πάντων, η σκυτάλη αυτή καίει. Ναι, ναι καίει! Για μια καραψωνάρα σαν εμένα καίει και τσουρουφλάει…

Αρχικά δεν μου άρεσε να βλέπω το όνομά μου πουθενά. Καλά διαβάσατε. Πουθενά. Την πρώτη φορά που μου ζήτησε πελάτης να γράψω το όνομά μου στο βιβλίο του τον παρακάλασα να μην το κάνω για κάτι εντελώς κουλούς λόγους που ούτε που θυμάμαι. Δέχθηκε σχετικά γρήγορα και αυτό με χαροποίησε. Βέβαια το όνομά μου, το είχε γράψει και στις ευχαριστίες, οι οποίες δεν είχαν διόρθωση και δεν το είχα προσέξει. Έτσι λοιπόν, είδα πρώτη φορά (στα ενήλικα χρόνια μου) γραμμένο το όνομά μου. Και μου άρεσε. Όχι γιατί ήταν γραμμένο αλλά γιατί συνοδευόταν από 2 λέξεις που για τον άνθρωπο που τις έγραψε σήμαιναν κάτι.

Από τότε, έχω δει το όνομά μου γραμμένο πολλές φορές. Κάποιες από αυτές με συγκίνησαν, κάποιες με στενοχώρησαν γιατί μου θύμισαν πράγματα που ήθελα να ξεχάσω, κάποιες μου ήταν εντελώς αδιάφορες.

Που θα ήθελα όμως να δω γραμμένο το όνομά μου; Αυτό είναι το παιχνίδι… (παίζετε με τον πόνο μου!!!).

Στον επαγγελματικό τομέα θα ήθελα να δω το όνομά μου γραμμένο σε κάποιο βραβείο, κάποια παρουσίαση, στην πόρτα ενός γραφείου (του δικού μου γραφείου).

Στον προσωπικό τομέα θα ηθελα να το δω σε μια ωραία μονοκατοικία με κήπο, κοντά στη θάλασσα.

Και για να γίνω πιο extreme ναι, θα ήθελα να δω το όνομα μου σε κεντρικό τίτλο σε Κυριακάτικη εφημερίδα (για να με διαβάσουν πολλοί). Σε έναν τίτλο που θα λέει \”Μάγεψε με το χορό της, στην παρουσίαση βιβλίου του Peslac\” (χαχαχα, για να μην ξεχνιόμαστε…)

Πάσα λοιπόν στην Εύη… και να τα εκατοστήσεις κοριτσάκι!

Οι μύγες

Πείτε μου και εσείς, γιατί θα τρελαθώ…

Έχουν κάνει επιδρομή οι μύγες;

Γιατί για κατοικίδια δεν τις πήραμε, ούτε στο σπίτι, ούτε στη δουλειά…

Έχουμε μονίμως 2 μύγες να περιφέρονται πάνω από τα κεφάλια μας. Εν τω μεταξύ, για κάποιο λόγο είναι ζαβλακωμένες και αν τις χτυπήσεις με ένα χαρτάκι (ελαφριά) πέφτουν κάτω, τραυματίζονται, τεμαχίζονται… και διάφορα άλλα φιλοζωϊκά…

Άρχισα να ανησυχώ. Κάτι κακό θα συμβεί, δε γίνεται. Κάτι θέλουν να μου πουν… Μη γελάς! Καθάρισα το γραφείο μου το πρωί και γενικώς κάναμε ΟΛΟΙ καθαριότητα μπας και αυτό έφταιγε… Οι μύγες το χαβά τους. Εκεί.

Και ερωτώ η γυναίκα. Η νοικοκυρά. Η μάνα (τι λέω, η τρελή!!!)… εσείς μύγες έχετε;

Ζβινγκ…Ζβινγκ…Ζβινγκ…

Σε ευχαριστώ…

Πρόσφατα έλαβα ένα δωράκι.

Μικρό σε μέγεθος. Τεράστιο σε νόημα και σε αξία (όχι δεν μου έστειλε ο Βασίλης το διαμαντένιο σετ που μου χρωστάει…).

Ένα δωράκι που ήταν γεμάτο από αγάπη…

Ήταν ένα μικρό καδράκι που έγραφε “Οι καλοί φίλοι είναι όπως τα αστέρια – δεν τους βλέπεις συνέχεια, αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί!”. Όταν το δώρο αυτό έρχεται μια περίοδο που κάθε του λέξη έχει να πει πολλά, δεν μπορεί παρά να συγκινήσει.

Σε ευχαριστώ και πάλι…