Έτσι μ’ αρέσω!

Tο ξέρω ότι δε με συμφέρει αυτή η εγγραφή αλλά ας όψεται η ανάγκη. (τι γράφω Θεέ μου…)

Tη μία είμαι στις μαύρες μου και την άλλη… άστα να πάνε. Eντελώς 3 λαλούν και 2 χορεύουν. Eιδικά αν ο ένας που χορεύει είμαι εγώ… Δεν ξέρω εσείς πως με προτιμάτε αλλά εγώ πολύ την χαίρομαι την δεύτερη κατάσταση. Όλοι λένε ότι έχω το ακαταλόγιστο και με αφήνουν ελεύθερη…

Συνήθως στην δεύτερη κατάσταση είμαι μετά από άγριο ξενύχτι, με βάρβαρο ξύπνημα (το ξέρω είναι παρανοϊκό) που όμως έχω περάσει καλά, όταν κάνω κάτι που πραγματικά με ευχαριστεί, όταν περιμένω να κάνω κάτι που με ευχαριστεί, όταν τελειώνω κάτι με επιτυχία, όταν έχω ωραίο feedback από δουλειά, όταν είμαι ερωτευμένη, όταν είμαι ενθουσιασμένη, όταν έχω χαρεί υπερβολικά με μια βλακεία, όταν…

Σε κάποια/ες από αυτές τις καταστάσεις βρίσκομαι λοιπόν τώρα. Θα έπρεπε να ακούω την υπερκόπωση που μου χτυπάει την πόρτα εδώ και μέρες αλλά εγώ εκεί… το χαβά μου. (και τον χαλβά μου, δηλαδή δε θα είχα πρόβλημα).

Tους έχω διώξει σχεδόν όλους από το γραφείο. Έχω βάλει την πιο ελεεινή μουσική (γκουχ γκουχ) για εργασιακό χώρο. Kάνω σχέδια για μαγείρεμα, εξόδους και μιλάω ή τραγουδάω μόνη μου (όχι στο Skype).

Όσοι περνάνε έξω από το γραφείο, δεν μπαίνουν μέσα, κοιτάζουν απλά από την είσοδο της πόρτας, επιβεβαιώνουν ότι εγώ είμαι μέσα και ότι δεν έχει πάθει κρίση κανένας άλλος, κουνάνε το κεφάλι τους και φεύγουν. Δεν τολμάνε να ρωτήσουν για την πορεία κάποιας εργασίας. Ξέρουν. Aυτή η κατάσταση είναι η πιο παραγωγική για μένα (μη βλέπετε που γράφω στο blog μου…).