Tώρα που είδα τα όνειρά σου

Eχθές το άκουσα πρώτη φορά και ειλικρινά κόλλησα…

Aπό την καινούργια δουλειά του Mίλτου Πασχαλίδη. Tραγουδάει η Γιώτα Nέγκα.

Aπολαύστε τους στίχους του Oδυσσέα Iωάννου.

Tώρα που είδα τα όνειρά σου σου αξίζουν όλα όσα θέλεις

Mα εγώ έχω μάθει να ξεφεύγω

απ’ της αγάπης την θηλιά.

Mου έδωσες λίγο τα φτερά σου

και στο χρωστάω αυτό, το ξέρεις

Eίχα ξεχάσει πώς να φεύγω

πώς να’ ρχομαι από μακριά.

Πάντα φοβούμουνα να ζήσω

μα δε φοβόμουν τη ζωή

όλα τα λάθη μας τα βλέπει

στο τέλος κάνει αυτό που πρέπει.

Eδώ που είμαι δεν με φτάνεις

ούτε με μάτια ούτε με χέρια

ούτε την σκέψη σου αν μου στείλεις

δεν θα μπορέσει να με βρει

Tίποτα δεν μπορείς να κάνεις

έχω χαθεί στα καλοκαίρια

κι από τη Δύση αν ανατείλεις

δεν έρχομαι ξανά εκεί.

Για όσους ενδιαφέρονται να απολαύσουν το τραγούδι ζωντανά, εμφανίζεται μαζί με τον Xρήστο Θηβαίο στην μουσική σκηνή “Δίπλα στο ποτάμι”.

Η διαθήκη

Τον έβλεπε μέρα με την μέρα να “σκαρφαλώνει” αλλά δεν χαιρόταν. Η γυναίκα με την οποία – πριν 10 χρόνια – αποφάσισαν να ζήσουν μαζί, τον έβλεπε και σκεφτόταν την πτώση. Απέκτησε δόξα, έκανε γρήγορα νέους “φίλους”, ο κύκλος των γνωστών του ήταν πλέον τεράστιος – δεν είχε χρόνο για να πάνε με τους αδελφικούς φίλους τους στο ταβερνάκι που γνωρίστηκαν. Στη γιορτή του, το σπίτι μεταμορφωνόταν πότε σε κάβα και πότε σε ανθοπωλείο. Μάταια προσπαθούσε η κακομοίρα η γυναίκα του να τα βάλει σε μια τάξη.

Όλοι τον θαύμαζαν και του έλεγαν όμορφα λόγια. Έγινε διάσημος. Μιλούσαν όλοι για αυτό το ξεχωριστό χάρισμα που είχε. Ένα χάρισμα που στερούσε τον χρόνο του από τους ανθρώπους που – κάποτε; – αγαπούσε. Δεν πήγαινε πλέον στις σχολικές γιορτές των παιδιών. Γίνονταν πρωί και δεν προλάβαινε…

Δεν θυμόταν την επέτειό τους παρά μόνο την ώρα που είχε προγραμματίσει το – τελευταίο μοντέλο – κινητό του να του το υπενθυμίσει.

Η μητέρα του κοιτούσε την φωτογραφία του και καμάρωνε. Ο γιός της είχε καταφέρει να γίνει “κάποιος”. Δεν τον έβλεπε συχνά αλλά ήξερε ότι όταν τον χρειαστεί θα ήταν εκεί. Αρκούσε ένα τηλεφώνημα. Το οποίο έγινε. Αλλά ο γιός της δεν μπορούσε να πάει να την δει. Μα και αυτή… “Σε απεθύμησα” του είχε πει, μόνο. “Θα έρθω μάνα κάποια στιγμή, τώρα τρέχω…”

Και έτρεξε. Όταν 1 εβδομάδα μετά, τον ειδοποίησαν από το νοσοκομείο ότι η μάνα του αρρώστησε. Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Δεν πρόλαβε καλά καλά να την “χαιρετίσει”. Του στοίχισε πολύ αυτό. Ο αδελφός του – που είχε χρόνια να δει, γιατί έλειπε σε άλλη χώρα -ξέροντας ότι η μάνα του ήταν πιστή γυναίκα και γνωρίζοντας τον αδελφό του (όταν δεν ήταν “γνωστός) ρώτησε αν οι σχέσεις του με την μητέρα ήταν καλές. Δεν μπορούσε να εξηγήσει αλλιώς το γοερό του κλάμα. Σαν να ένοιωθε τύψεις για κάτι…

Στην κηδεία ήταν μόνο 5 αδελφικοί φίλοι που είχε καιρό να δει. Οι “καινούργιοι” είχαν γεμίσει το γραμματοκιβώτιο με συλλυπητήριες επιστολές και τηλεγραφήματα.

Λίγες ημέρες αργότερα τους κάλεσε ο συμβολαιογράφος για μια διαθήκη. Η μητέρα τους δεν είχε περιουσία, τι την ήθελε την διαθήκη;

Η “διαθήκη” δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα γράμμα. Ένα γράμμα στα παιδιά της, υπογεγραμμένο μάλιστα με αίμα, γεμάτο συμβουλές και σκέψεις. Ανάμεσα στα όσα έγραφε ήταν και η φράση “να μην χάσετε τον εαυτό σας, τις αξίες σας…”. Ξέσπασε σε γοερό κλάμα. Πήρε ένα αντίγραφο της “διαθήκης” και άλλαξε τη ζωή του.

To κορίτσι του μπαρ

Καθόταν μόνη της. Έπινε ένα ποτό και παρατηρούσε τον κόσμο. Δεν την ήξερε κανείς. Και όμως όλοι έτσι της φέρονταν.

Σαν να γνωρίζονταν χρόνια. Τσούγκριζαν τα ποτήρια τους, την κερνούσαν ποτά, χόρευαν μαζί της. Δεν μιλούσαν. Eκείνη μόνο χαμογελούσε.

Δεν φαινόταν να “πίνει για να ξεχάσει”. Δεν φαινόταν καν στενοχωρημένη ή απογοητευμένη από κάτι. Δεν φαινόταν να “κολλάει” στο χώρο.

Αυτό μου έκανε περισσότερη εντύπωση και την πλησίασα. Μου χαμογέλασε και κάθισα δίπλα της. Ήμουν ο πρώτος που της μίλησε. Tόλμησα να ρωτήσω τι θέλει μια κοπέλα σαν αυτή, σε έναν τέτοιο χώρο. H αλήθεια είναι πως δεν περίμενα απάντηση. Kι όμως πήρα.

Σίγουρα δεν ήταν η απάντηση που περίμενα να ακούσω αλλά τι σημασία είχε πια…

Eίχα καταλάβει πόσο λάθος συμπεράσματα έβγαζα τόσα χρόνια.

Σταματήστε επιτέλους!

Όταν ήμουν μικρούλα, είχα μια εσωτερική φωνή που με συμβούλευε. Μου έλεγε “πρόσεξε αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό, μήπως να κάνεις κάτι άλλο;”, “είναι καλή ιδέα, κάντο” και διάφορα άλλα τέτοια. Εγώ την άκουγα την φωνούλα μου, Την αγαπούσα. Με έκανε να χαμογελάω…

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, έμαθα στο σχολείο, για ένα σταυροδρόμι που είχε δύο δρόμους. Τον δρόμο της Αρετής και τον δρόμο της Κακίας. “Έπρεπε” να διαλέξουμε ποιόν θα ακολουθήσουμε. Όχι μια φορά. Συνεχώς. Σε κάθε δίλημμα που είχαμε έπρεπε να επιλέξουμε. Εγώ ζητούσα πάντα την βοήθεια “του κοινού”, δηλαδή της φωνούλας μου και παίρναμε μαζί τις αποφάσεις μας. Κάποιες φορές είχα διαφωνία με την φωνούλα μου και έκανα του “κεφαλιού” μου.  Τότε ήταν που ξέχασα την πόρτα ανοιχτή και ήρθαν διάφορες φωνές να κατασκηνώσουν μέσα μου.

Οι φωνές αυτές έφεραν και τις φίλες και τους φίλους τους και έκαναν πάρτυ μέσα μου. Έτσι, δεν έχω πλέον μόνο το δίλημμα τι πρέπει να διαλέξω, έχω και τις διάφορες φωνές που λέν τα δικά τους. Και πλέον το σταυροδρόμι δεν έχει δύο δρόμους, έχει πολλούς. Και εγώ πρέπει να πάρω μια απόφαση. Προσπαθώ να αφουγκραστώ την αρχική φωνούλα αλλά μάλλον μιλάει πολύ σιγά γιατί δεν την ακούω πλέον. Προσπαθώ να πω στις άλλες φωνές να κάνουν ησυχία αλλά δε με ακούνε.

Ακόμη και τα πιο απλά διλήμματα έχουν πλεον πολλές παραμέτρους και γίνονται πολύπλοκα.

Νομίζω ότι βρήκα την λύση. Ο μόνος τρόπος (καθόλου εύκολος) για να σταματήσουν οι φωνές να με μπερδεύουν είναι να γυρίσω στην αρχική μου κατάσταση. Τότε που υπήρχε μόνο μία φωνή. Τότε που ήμουν μικρή. Που… Που… Που…

Δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο;

Πριν 1,5 εβδομάδα ένας άνθρωπος που αγαπούσα και εκτιμούσα πάρα πολύ έπαθε εγκεφαλικό. Ήταν ξαφνικό για όλους μας μα πιο πολύ στην γυναίκα του και στα παιδιά του. Αρχικά νόμιζα ότι ήταν κάτι που θα το ξεπερνούσε. Νέος ήταν, τι στο καλό; Τα πράγματα όμως δεν έδειχναν να βελτιώνονται.

Εγώ – πάντα πιο αισιόδοξη; – έβλεπα ότι δεν χειροτέρευαν και ήλπιζα. Οι μέρες περνούσαν και απλά συνειδητοποιούσα ότι ο άνθρωπος αυτός δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως τον ξέραμε. Είχα αρχίζει να συνηθίζω στην ιδέα. Περίμενα να συνέλθει…

Εχθές μου είπαν ότι είναι δωρητής οργάνων και ότι αφού δεν έχει “ξυπνήσει” ακόμη, θα δοκίμαζαν σήμερα να τον βγάλουν από την μηχανική υποστήριξη. (Ας με συγχωρέσουν οι γιατροί της παρέας για τις μη σωστές ορολογίες, δεν είναι σκόπιμο αυτό).

Κάπου εκεί επιστρατεύτηκε η πίστη μου. Ήλπιζα στο θαύμα. Τόσα βλέπουμε καθημερινά, ας γίνει και αυτό… Όμως το θαύμα δεν έγινε. Ή τουλάχιστον δεν έγινε όπως εγώ το ήθελα. Η γυναίκα του είναι γιατρός, δεν έχω αμφιβολία για την ορθότητα της κρίσης της, γνωρίζει πολύ καλά τι ελπίδες υπήρχαν. Σίγουρα τα όργανα του θα δώσουν ζωή σε άλλους ανθρώπους και αυτό είναι αισιόδοξο… Ξέρω ότι το ήθελε και εκείνος.

Κάποιος γιατρός όμως βρε παιδιά ας μου εξηγήσει και εμένα ποιά ακριβώς διαδικασία γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Πραγματικά θέλω να μάθω. Γιατί νομίζω ότι “βιαστήκαμε” λιγάκι…

H φιλία δεν χρειάζεται απόδειξη

Λατρεμένη σκηνή…..

Γεμίσαμε καρδούλες…

Ψάχνεις μια καρδιά να αγαπήσεις;

Πάρε φωτογραφική μηχανή και καλή παρέα και ψάξτε την μαζί…

http://www.heartsinathens.gr/index.html

… γιατί, κάπου εκεί έξω υπάρχει μια καρδιά που χτυπάει μόνο για σένα.

Tα έχεις…

“Aυτά που δεν φτιάχνονται, που δεν βελτιώνονται, τα έχεις…”

Ρόδα…

Πότε άραγε;

When will I

will I be famous?

You’re suitably at one with your body

and the sun

yes

you are!

You’ve read Karl Marx and you’ve taught yourself to dance

You’re the best by far!

But you keep asking the question

oh

you’re not supposed to mention.

When will I

will I be famous?

I can’t answer

I can’t answer that.

When will I see my picture in the paper?

I can’t answer

I can’t answer that.

When will I

will I be famous? You keep asking me

babe.

You’re a slave to fashion and your life is full of passion

It’s the way you are!

You’ve suffered for your art with the iogging in the park

You know you should go far!

But you keep asking the question

oh

you’re not supposed to mention.

When will I

will I be famous? . . .

Oh

I can’t tell you when you’ll see your name up in lights.

When will I

will I be famous? You keep asking me

babe.

I can’t wait!

You won’t suffer in silence

You’re a talent

you know that I’ve noticed

You’d like to be a legend

a big star over night!

I can’t answer your question

– I can’t wait –

it’s driving me insane

And you’re impossible in patience

tearing at my brain!

When will I

will I be famous?

I can’t answer

I can’t answer that.

When will I

will I be famous?

I can’t answer

I can’t answer that.

When will I

will I be famous?

I can’t answer

I can’t answer that.