Θα την ψωνίσω τελικά

Σήμερα ξύπνησα πολύ άσχημα. 2 ηλίθια μηνύματα μου έκοψαν 2 πολύ ωραία όνειρα. Το ξεπέρασα όμως.

Αυτό που δεν μπορούσα να ξεπεράσω ήταν το ότι έπρεπε να σηκωθώ και να πάω στη δουλειά. Πονούσε όλο μου το σώμα. Άρχισα να σκέφτομαι τις εκκρεμότητες που θα άφηνα αν δεν πήγαινα, τους πελάτες και τα ραντεβού μου. Έπρεπε να πάω. Εκτός αυτού είχα χορό το απόγευμα, δεν γινόταν να λείπω από την δουλειά και να παω στο χορό… Πήρα μια αδειούλα 1,5 ώρα, άλλαξα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου. Κάποια στιγμή φτάνω ορεξάτη (σερνόμουν δηλαδή) στη δουλειά. Παραδόξως η ημέρα ήταν πολύ παραγωγική.

Και ξεκινάω για το απογευματινό πρόγραμμα που περιλαμβάνει χορό. Πολύ χορό. 2 ώρες μάθημα με μια ώρα κενό ενδιάμεσα. Έχω αρχίσει και πονάω πάλι… Αλλά το μάθημα δεν το διαπραγματεύομαι. Η πρώτη ώρα ήταν ιδιαίτερο. Είχαμε όμως και ακροατήριο. Μια κοπέλα που έχει σταματήσει γιατί… βαριόταν. Ο δάσκαλός μου, θεωρεί ότι εγώ θέλω να κάνω επίδειξη στην κοπελιά και αρχίζει να μου κάνει ότι κουλό μπορείτε να φανταστείτε. Πράγματα που δεν είχα ξανακάνει, φιγούρες που θέλουν ιδιαίτερη τεχνική, γενικώς με ξεπάτωσε. Η κοπέλα ενθουσιάστηκε, άρχισε να μου λέει οτι είμαι πολύ καλή, ότι τον ακολουθώ πολύ καλά και διάφορα άλλα. Εγώ πάλι απλά έγινα παπί.

Τελειώνοντας το μάθημα, οι επόμενοι μαθητές με κοιτούσαν περίεργα. Δεν κατάλαβα γιατί ώσπου έρχεται ο διευθυντής.

– Πως είσαι έτσι;

– Τι έχω;

– Κύριε Ε. τέτοια θέλω πάντα. Μου την έκανες μούσκεμα. (πάει να με αγκαλιάσει και συνειδητοποιώ ΠΟΣΟ μούσκεμα είμαι)

Ο άλλος γελάει.

– Κύριε Ε. τι κάνατε σήμερα;

Εδώ σε θέλω. Πες τα μπροστά σε όλους…

– Βάλς.

Γουρλώνω τα μάτια.

– Ε, μην τρελαθούμε. Δεν έγινα έτσι από το βάλς.

– Α, ναι, χορέψαμε και λίγο σάλσα, μάμπο, ροκ εντ ρολ… ξέρεις τώρα.

Αποχωρώ. Πάω σπίτι μου να αλλάξω και επιστρέφω.

Η επόμενη ώρα ήταν αργεντίνικο. Το αγαπημένο μου. Στο μάθημα θα είναι και 2 καινούργιοι μαθητές – καβαλιέροι. Αναλαμβάνουμε να τους βοηθήσουμε.

Ο μεγαλύτερος σε ηλικία (50άρης με την γυναίκα του ως ακροατήριο) αρχίζει.

– Σε έχω δει στα πάρτυ. Χορεύεις πολύ ωραία.

– Εμένα έχετε δει, σίγουρα;

Επεμβαίνει ο δάσκαλος. – Ναι. Εσένα. Χόρευε τώρα.

– Ναι. εσένα. Σε έχω δει πολλές φορές.

Κοκκινίζω. Αλλάζω χρώματα. Το νοιώθω. Θα την ψωνίσω… δεν θέλω πολύ.

Αλλάζουμε καβαλιέρους. Αρχίζει ο νεότερος (πιθανόν συγγενής του προηγούμενου).

– Αλήθεια χορεύεις πολύ ωραία.

– Για μένα μιλάμε πάλι; Αχ, μη μου το κάνεις αυτό.

Επεμβαίνει μια συμμαθήτρια. – Κόκκίνησες!!! (νια νια νια νια)

– Δάσκαλε αυτή η ντάμα με βοηθάει πολύ. Μη μας αλλάξεις.

– Καλέ με μένα θα ασχολείστε σήμερα;

Σε όλο το μάθημα εγώ άλλαζα μόνο 2 καβαλιέρους. Τους καινούργιους. Στο τέλος ήρθε η ώρα να χορέψω με τον δάσκαλο.

– Α, το έχεις μάθει πολύ καλά. Δίκιο είχαν….

Α, παράτα με και εσύ. Το ξέρεις, δεν θέλω και πολύ να την ψωνίσω…