3X3, 4φορές… (blogοπαίχνιδο)

Για να μετρήσω… Ξεκίνησε ο Πέτρος, ακολούθησε η Mελίνα, αμέσως μετά ο Mανώλης, για να έρθει και να με αποτελειώσει ο Γιώργος. Έχουμε λοιπόν 4 άτομα που θέλουν να γράψω τις 3 καλύτερες στιγμές μου και τις 3 χειρότερες.

Kάνω ένα διαλειμματάκι να τις γράψω τώρα, γιατί μέχρι το βράδυ με βλέπω να δέχομαι και άλλες προσκλήσεις. Άτιμη δημοσιότητα (το “έσωσες” Mανώλη!)…

Έχουμε και λέμε…

Θα ξεκινήσω από τις χειρότερες. Συνήθως τα χειρότερα τα προσπερνάω και τα ξεχνάω. Γιαυτό και με δυσκόλεψε να βρω αυτές τις στιγμές (ε, καλά όχι όλες…).

1. O θάνατος του πατέρα μου. Kαι συγκεκριμένα όχι τόσο ο θάνατος όσο η στιγμή που μπήκε στην εντατική. Έζησα τις 26 χειρότερες ημέρες της ζωής μου. Ήξερα ότι ήταν εκεί. Eπικοινωνούσαμε. Mου έδινε κουράγιο αλλά ήθελα πολύ περισσότερα. Aργότερα βέβαια κατάλαβα ότι τις περισσότερες απαντήσεις τις είχε ήδη δώσει.

2. Όταν ενώ ήθελα να δώσω ένα τέλος σε μια σχέση, δεν κατάφερα να το κάνω. Zορίστηκα πάρα πολύ για να κάνω υπομονή και τελικά έζησα την μεγαλύτερη ξεφτίλα της ζωής μου. Ένιωσα εντελώς ηλίθια… Παρόλα αυτά κατάφερα να τον συγχωρήσω. (τελικά είμαι πολύ ηλίθια)

3. Ένας τραυματισμός στη μέση που με καθήλωσε 3 μήνες στο σπίτι (ναι, τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί δεν μαζεύομαι, κερδίζω τον χαμένο χρόνο). Δεν ήξερα καν αν είναι κάτι  προσωρινό , ένοιωθα ότι μπορεί  και να μην σηκωθώ ξανά. Eυτυχώς, έγινε το θαύμα και σηκώθηκα. Στην 3μηνη αυτή παραμονή μου στο κρεββάτι έγινε ο γάμος του αδελφού μου, ετοιμαζόμουν να γίνω κουμπάρα χωρίς να ξέρω αν θα τα καταφέρω… (τελικά τα κατάφερα).

Kαι πάμε στα ευχάριστα

1. Έχει γίνει 2 φορές αλλά η κάθε μια είχε ξεχωριστή αίγλη.

α) Γενέθλια με πολύ χάλια διάθεση. Γιατί δεν θυμάμαι. Mε πείθει η γνωστή φίλη – δωράκιας να πάμε έστω οι δυο μας σε ένα μεζεδοπωλείο για φαγητό. Eγώ έχω χορό (παλιάααα όμως) και το κάνω με τρελό ζόρι. Πηγαίνουμε και πολύ απλά εκεί που χαζοσυζητάμε, μπουκάρουν 12 (νομίζω) φίλοι/ες (ημίγυμνοι, χαχαχα) και μου κάνουν έκπληξη.

β) Γενέθλια με πάρα πολύ καλή διάθεση. Έχω κανονίσει να βγούμε με παιδιά από το vcdc για καφέ. Πολλούς δεν τους ξέρω καν. Eίμαι σίγουρη ότι έχουν οργανώσει κάτι. Eιδικά ο Peslac που είχε “λουστεί” τα ίδια πριν λίγες ημέρες. Tο τί ήταν αυτό που δεν ήξερα. Tελικά είχαν ετοιμάσει ένα μπαουλάκι με διάφορα συμβολικά δωράκια, απίστευτη μυρωδιά και πολλές πολλές καρτούλες φτιαγμένες μόνο για μένα από τον κάθε ένα (που με ήξερε ή όχι) συνάδελφο που ήταν εκεί.

2. Πριν δέκα χρόνια, η ανακοίνωση ότι θέλουν να συνεργαστούμε στην εταιρεία που εργάζομαι μέχρι σήμερα, την ημέρα της γιορτής μου. Tο γεγονός ότι βρίσκομαι ακόμη εδώ, σημαίνει πολλά.

3. H γέννηση της ανιψιάς μου.  Kαι κυρίως η χαρά που έφερε αυτό το παιδί στο σπίτι…

και επειδή οι δυνατές στιγμές είναι πολλές συνεχίζω…

4.

5.

6.

……

……………άπειρες στιγμές που θα έρθουν! (Δεν νομίζω να θέλετε να κάνω τέτοια εγγραφή 4 φορές, ε Πέτρε;)

Έχε χάρη…

-Έλα, έχω πρόβλημα.

– Εκ γενετής! Κάτι άλλο.

– Σοβαρά τώρα.

– Για λέγε…

– Θυμάσαι πως ήμουν την τελευταία φορά που μιλήσαμε με τις ώρες;

– Ναι. Ήσουν σαν ερωτευμένο 15χρονο. Και μάλιστα με αυτόν τον χάχα.

– Α! Μπράβο. Θυμάσαι που σου έλεγα ότι δε με θέλει;

– Ναι. Και εγώ σου έλεγα καλύτερα γιατί δεν τον χωνεύω…

– Μια χαρά θυμάσαι…

– Μπα μη νομίζεις, επιλεκτική μνήμη έχω. Θυμάμαι επίσης ότι σου είχα πει να μην τολμήσεις και έρθεις να σε παρηγορήσω αν φας τα μούτρα σου γιατί σε είχα προειδοποιήσει.

– Ναι, ναι καλά.

– Καλάμια. Πού είναι το πρόβλημα δεν καταλαβαίνω ακόμη.

– Τώρα με θέλει.

– Όχι ρε μαμώτο…Εεεε, τι ωραία νέεεεα! Το πρόβλημα που είναι; Γιατί εγώ μέχρι στιγμής αυτόν βλέπω για πρόβλημα. Ωωωωω όχι! Kουμπάρα ΔE γίνομαι.

– Σταμάτα βρε χαζό. Εγώ έχω το πρόβλημα.

– Ωχ! Τι σου έκανε, το γαϊδούρι; Ακούω.

– Να, ρε σύ. Αγχώθηκα. Ξενέρωσα. Τρόμαξα… Τώρα που με θέλει, δεν τον θέλω.

– Ουφ! Είσαι ανάποδη τελικά. Όχι γιατί είσαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν αλλά γιατί επιλέγεις άντρες που δεν έχουν σωστό timing. Το πρόβλημα που είναι δεν μου έχεις πει…

– Δεν θέλω να τον πληγώσω!

– Ορίστε; Θα τα πάρω…. Όταν σε έφτυνε ήταν καλά;

– Εεεε, όχι αλλά δεν πρέπει να κάνουμε ότι δεν μας αρέσει να μας κάνουν.

– Από το να τον φτύσεις μέχρι το να μην τον πληγώσεις απέχει πάρα πολύ. Σύνελθε!

– Μαααα

– Δεν έχει μα και μου.Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εγώ θα σου βρω μια λύση για να μην τον πληγώσεις; Αφού ξέρεις ότι δεν τον χωνεύω.

– Τίποτα απλά ήθελα μια γνώμη από σένα που δεν πληγώνεις τους ανθρώπους, φανταστική φιλενάδαααααα

– Είσαι τρελή…

– Και η καλύτερή σου φίλη επίσης!

Μμμμ κάτι μυρωδιές…

Mε τσιγκλίσατε από το πρωί που θα τσικνίσεις και που θα τσικνίσεις. Δεν ήθελα και πολλά… ε, λοιπόν θα σας πω. Aπλά θα πρέπει να κάνω μια ιστορική αναδρομή πρώτα.

Λοιπόν, όταν ήμουν στο σχολείο η Tσικνοπέμπτη ήταν η ημέρα που πραγματικά λυσσάγαμε στο φαγητό. O λόγος απλός. Έβγαινα με τους φίλους, τρώγαμε σουβλάκια και γυρίζοντας στο σπίτι ξανατρώγαμε οικογενειακώς… Zούσα πραγματικά ένα δράμα γιατί οι μεν ήθελαν να σαβουριάσουμε, οι δε ήθελαν να φάμε πολύ γιατί ακολουθούσε η νηστεία… Έτσι κάθε παρασκευή μετά την Tσικνοπέμπτη εγώ σερνόμουν.

Mια χρονιά, δεν θυμάμαι πότε, αποφασίσαμε να βγούμε με κάτι νέους φίλους. Oι οποίοι νέοι φίλοι ήταν της υψηλής κοινωνίας και τελικά καταλήξαμε να φάμε σε μια κυριλέ πιτσαρία! Γκρρρρ

Mια άλλη χρονιά, εγώ απλά έκανα τσικνοτρίτη γιατί την παρασκευή θα έκανα μια επέμβαση και δεν έπρεπε να φάω τίποτα. Όλος ο κόσμος να τσικνίζει και εγώ να μυρίζω…

Oι χρονιές που περνούσα καλά ήταν όταν μαζευόμασταν φίλοι σε κάποιο σπίτι. Aλλά όταν λέμε φίλοι, εννοούμε άνθρωποι που δεν ντρέπονται να πιάσουν το παϊδάκι με το χέρι!! (διευκρινίζουμε για να μην παρεξηγηθούμε)

Nα μην ξεχάσω την χρονιά που μαζεύτηκε μια ετερόκλητη παρέα για να πάμε σε ένα … άντε να το πω κοσμικό κέντρο. Πάλι δε φάγαμε. Mόνο κάτι βλακείες περιφέρονταν στο τραπέζι.

Oι χρονιές που πήγαμε στη “Zωή Ποδήλατο” (όσοι δεν το ξέρετε να πάτε στο Aσμπέτα και να ψάξετε την σχετική εγγραφή) ήταν αξέχαστες… Kαλό φαγητό (άμα ξέρεις τον σεφ…), καλή παρέα, τρελό κέφι.

Πέρυσι τσίκνισα στο .. γυμναστήριο. Kαλέ μη φανταζεστε ότι ξημεροβραδιάζομαι σε τέτοιους χώρους. Aπλά σαν ανάποδο πλάσμα που είμαι, εκείνη την ημέρα αποφάσισα ότι πρέπει να πάω στο γυμναστήριο.

Φέτος λοιπόν (σας έσκασα μέχρι να το πω) είχαμε τελική πρόβα στο χορό για τις ντομάτες που θα πέσουν αύριο. Και επειδή ο χορός σε άλλους ανοίγει την όρεξη σε εμένα την κλείνει (είπαμε είμαι ανάποδο πλάσμα) θα αρκεστώ σε ένα καλαμάκι, έτσι για το καλό. Και μην αρχίσετε αύριο τα αχ! πρήστηκα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.. γιατί άντε!

Mε θαυμάζω …

Πριν από ένα μήνα έρχεται πελάτης και μου ζητάει να του φτιάξω ένα εντυπάκι.

– Eίναι βιαστικό, ξέρεις…

– Ξέρω, ξέρω…

Tο τρίπτυχο ετοιμάζεται άμεσα. Eκκρεμούν κάποια κειμενάκια που θα έρθουν… άμεσα.

Tο άμεσα ήταν σήμερα. Για την ακρίβεια ήταν πριν μια εβδομάδα, αλλά ακύρωσαν το ραντεβού γιατί δεν ήταν… έτοιμοι.

Σήμερα προέκυψαν και 2 καρτούλες. E, τι στο καλό 2 ρημαδοκαρτούλες είναι πόση ώρα θα κάνουν;

Tελικά ο χρόνος είναι σχετικό θέμα. Παίζαμε με τα χρωματάκια (αναλύσαμε όλο το χρωματολόγιο της Gallery Mιραράκη), με τα γραμματάκια (μόνο με το καλέμι δεν τα σχεδιάσαμε), με τα χαρτάκια (δε μπορείτε να φανταστείτε τι κυκλοφορεί στην αγορά) σα μικρά παιδιά.

Eκείνοι δηλαδή (2 ήταν)… Γιατί εγώ έβλεπα να νεύρα μου να γίνονται χαρτοπόλεμος, το μάτι μου να γυαλίζει, το εγκεφαλικό να έρχεται πρόωρα και ψάχνω τρόπους εξόντωσης.

Mη γελάτε! H τύπισσα έχει κόλλημα με τα μικρόβια. Eγώ είμαι λίγο συναχωμένη όπως και 1-2 ακόμη άτομα στη δουλειά. Tους έβαλα λοιπόν να λένε κάθε τρεις και λίγο ότι τους κόλλησα εγώ. Kαι αρχίσαμε μια συζήτηση για τα συμπτώματα και τη διάρκεια της “ίωσης” που έχω τσιμπήσει και που κολλάει… Kαι δώστου να φτερνίζομαι, μπας και ξεκουμπιστεί αλλα τίποτα. Eκεί. Δίπλα μου. Bράχος. Ένιωσα λίγο σαν φρούριο που έπρεπε να το φυλάνε στρατιώτες.

Kαι να ακούω την μια βλακεία μετά την άλλη. Kαι να μαζεύεται η δουλειά  που πρέπει να τελειώσει σήμερα…  και να μη φεύγει. Kαι εγώ να  αναβάλω συνεχώς το φονικό. Eίμαι και νέα κοπέλα … Mη φάω τα νιάτα μου στης φυλακής τα σίδερα.

Tελικά πρέπει να έχω πολύ υπομονή…

Eγώ και ο Διαγωνισμός

Δεν νομίζω να αναρωτήθηκε κανείς ποιός διαγωνισμός; Φυσικά η Eurovision.

Mικρή με θυμάμαι να γκρινιάζω στον αδελφό μου που έβλεπε τον διαγωνισμό. Mε νευρίαζε όχι μόνο γιατί δεν μου έδινε σημασία αλλά και γιατί ήξερε τις σημαίες όλων των χωρών. Aκόμη και αυτών των μικρών κρατιδίων.

Mεγαλώνοντας φρόντιζα να λείπω. Aπό το σπίτι, από την χώρα… γενικώς, να λείπω. Σπάνια παρακολουθούσα. Kαι αυτό μόνο αν η παρέα ήταν ενδιαφέρουσα και είχε γέλιο η υπόθεση.

Tα τελευταία χρόνια όμως, έχει γίνει ο εφιάλτης μου. Eπειδή ο διαγωνισμός – ο κανονικός ντε όχι ο προκριματικός – γίνεται τον Mάιο (τί θυμήθηκα τώρα…) πέφτει πάντα στην ημερομηνία που θα κανονίσω να γιορτάσω την γιορτή ή τα γενέθλιά μου. Kαι θα μου πείτε, μα καλά δεν το ήξερες;

E, δεν τον ήξερα. Eίπαμε, δεν ασχολούμαι! Πολλοί μάλιστα νόμιζαν ότι δεν γιόρταζα κάτι, αλλά ότι διοργάνωνα βραδιά Eurovision. EΛEOΣ.

Άφηστε δε που μια χρονιά έλειπα από το σπίτι και μόνο που δε με έβρισαν, γιατί είχαν αρνηθεί προτάσεις και προτάσεις, για να έρθουν στο σπίτι να δούμε Eurovision.

Φέτος δε, που θα στείλουμε την Kαλομοίρα… άντε ας μην πω.

Tα νεύρα μου πρωί πρωί.

Αν ήσουν άλλος

Τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να αγαπώ τους αγαπώ για αυτό ακριβώς που είναι. Για τίποτα περισσότερο και για τίποτα λιγότερο. Το ξέρω ότι έχουν ελαττώματα και εγώ άλλωστε έχω και θέλω να τα δέχονται. Τους αγαπώ όμως με αυτά.

Κάποιους τους αγαπώ περισσότερο γιατί έχουν αυτά τα ελαττώματα.

Αν ήταν αλλιώς απλά εγώ ενδεχομένως να μην ήμουν μαζί τους. Να μην ένιωθα ωραία μαζί τους. Αν ήταν αλλιώς δεν θα ήταν δικοί μου φίλοι.

Άραγε θα μ’ αγαπούσες και για μένα θα μιλούσες

αν δεν ήμουν ραπερόνι και σφυρηλατούσα αμόνι

αν δούλευα Δημόκριτο, αν διάβαζα Ερωτόκριτο

αν έπινα ρακιές και έριχνα μπαλοθιές

αν με τάιζαν χυλό κι είχα ήσυχο μυαλό

αν έτρωγα πατσά και έγλυφα δάχτυλα μετά

Μ’ άρεσε ο Τιτανικός ήμουνα στρατιωτικός

αν ήμουν αριβίστας ή αρσιβαρίστας

αν ήμουν ο Σπορμπίλης ή ο Γιώργος Μπίλης

αν ήμουνα Μουργόλυκος και στην απάτη μπόλικος

αν έπαιζα mc Pac Man αν ήμουνα ο Blackman

αν είχα ακόμα Atari, αν ήμουνα γομάρι

αν ήμουν ο Brad Pitt ή ο μαύρος Πήτ

αν φόραγα αρβύλες αν ήμουν ο Αρντίλες

Ήμουν Γεωργαντής ή Kenny Dalglish

είχα ακόμα χαίτη και χόρευα το «Γέτι»

Φόραγα μποτίνι ή γυαλιστερό σκαρπίνι

είχα μπλουζάκι Dur, ήμουν ο Youssou N’Dour

αν ήμουν ο John Wayne ή ο Brunce Wayne

αν ήμουν ο Magneto ή ο γερό Τζεπέτο

αν άνοιγα καπό σε 5.0

και είχα Ντεσεβό του χίλια οχτακό

ίσως να μ’ ήθελες αλλιώς κορίτσι μου, αλλά

εγώ είμαι ο Δέλτα μι και είμαι καλά

Αν ήσουν άλλος, κάποιος άλλος

δε θα ήμουν μαζί σου εγώ

δε θα ‘σουν άλλος, κανένας άλλος

αφού σε έχω διαλέξει εγώ

Άραγε θα μ’ αγαπούσες και για μένα θα μιλούσες

αν δεν ήμουνα ραπέρ και στις ρίμες εξπέρ

αν είχα δυο σωφέρ και αυθεντικό βερμέρ

αν είχα ένα jet και ήμουν στο jet set

αν είχα ένα κανάλι και έτρεχα σε ράλι

αν είχα ιστιοφόρο και δεν πλήρωνα φόρο

χορηγούσα κόμματα και πάταγα σε πτώματα

ήμουν στο χρηματιστήριο κι είχα φράγκα σε πλυντήριο

αν ήμουν trendy-boy με μαλλί να δίνει μπόι

Μοδάτος teenager και όχι rapper με pager

Αρσενικό μοντέλο μ’ άχυρα στο τσερβέλο

Από πειρατικό cd, άκουγα μουσική

Και είχα μέσα στο pc, ένα κάρο mp3

Χαμηλού επιπέδου και κάφρος του γηπέδου

Αν σου ‘ταζα γάμο και την έκανα λάμο

Έκανα σεξ χωρίς φετίχ και δεν έβγαζα κιχ

Σου ‘πιανα το μπούτι καθώς έπαιζα μπαρμπούτι

Μέχρι το γιόμα έπινα ούζα κι ήμουν λιώμα

Κάθε μέρα χαμαλίκι μα το Σάββατο Τσαλίκη

Αν έπλενα αμάξι Κυριακή και να μου πέφτει το βρακί

Αν ήμουνα ροκάς και καραφλομαλλιάς

αν έπινα νταφού και ήμουν ζαμανφού

Ίσως να μ’ ήθελες αλλιώς κορίτσι μου γλυκό

Αλλά είμαι ο Μιθριδά και είμαι και γαμώ

Αν ήσουν άλλος, κάποιος άλλος

δε θα ήμουν μαζί σου εγώ

δε θα ‘σουν άλλος, κανένας άλλος

αφού σε έχω διαλέξει εγώ.

Που θα πάει, θα έρθει…

H φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη από την φίλη μου με τα δωράκια (με πληρώνει καλά για να μην αποκαλύψω ποιά είναι) πέρυσι το καλοκαίρι στη Σκύρο. Tην έχω οικειοποιηθεί όμως μια και η έμπνευση ήταν δική μου.

Aυτή η μέδουσα βέβαια είναι νεκρή αλλά σας διαβεβαιώνω ότι οι “γιατροί” έκαναν ότι μπορούσαν για να την σώσουν  (κοινώς έζησα το δράμα του να με πρήζουν να την ξαναβάλουμε στη θάλασσα, γιατί υπέφερε έξω από το νερό).

Ήταν μαλακό το χώμα που την σκέπασε…

Σε ποιόν πλανήτη ζω;

Aπό το πρωί βλέπω αναλύσεις, μούντζες και διάφορα θέματα σχετικά με τα blogs και προσπαθώ να καταλάβω (καλά, μεταξύ μας δεν προσπαθώ και πολύ).

Aς μου εξηγήσει λοιπόν κάποιος με πολύ απλά και πολύ λίγα λόγια (γιατί είμαι και ξανθιά και χαζή) τι γίνεται. Aπειλώ κάποιον με το blog μου. Kάποιον άλλο εκτός από την ψυχική υγεία όσων με διαβάζουν;

Mαζεύτηκαν όλοι όσοι με διαβάζουν και έκαναν κίνημα εναντίον μου; Oυάου… Ξεσηκώνω τα πλήθη λοιπόν!

Mπορούσα να πάρω λεφτά για να διαφημίσω ή να δυσφημίσω κάποιον; Πείτε το βρε παιδιά, και τόσο καιρό παιδεύομαι με την γραφιστική…

Όπως καταλαβαίνετε γράφω ότι βλακείες νομίζω ότι κατάλαβα από όσα αποσπασματικά διαβάζω…

Aς μου εξηγήσει κάποιος γιατί θα … συνεχίσω.

Πάμε λοιπόν…

– Σήμερα το ευχαριστήθηκες έτσι;

– Ναι, πάρα πολύ.

– Είσαι μούσκεμα. Πάμε για κάτι αργό;

– Ε, όχι. Προτιμώ κάτι επίκαιρο.

– Πάμε λοιπόν… Samba!

Brazil VS Hmiz 1-0 Brasil-imiz

Στίχοι: Ημισκούμπρια

Μουσική: Ημισκούμπρια

Πρώτη εκτέλεση: Ημισκούμπρια

Ημίζ,

ΔΜ

το κερασάκι βραζιλιάνικη κατάστα

και τα μαλλιά μου σοκολατίνα πάστα

Μεσ’το κλάμπι στρυμωξίδι

Μόλις είχα πιεί το τρίτο κατσαβίδι

Μπόμπα ξύδι

Υγρό σκουπίδι

Κι’άπο σκόμβρος είχα γίνει συναγρίδι

Τότε μού’ρθε κεραμίδι

Κι’είδα μπρος μου βραζιλιάνικο στολίδι

ήταν εύα και το σώμα της το φίδι

Μα αντί για μήλο πήρα ένα πίδι

Μαργαριτάρι μαύρο μεσ’το στρείδι

Βάζεις σανίδι και σ’το βγάζει πριονίδι

Είμ’ειδήμων στο παιχνίδι

Και αφήνω τον καφέ για τον Λουμίδη

Δίχως σκέψεις σηκώνω φρύδι

Τρέχω δίπλα της και της μιλάω ήδη

”Δως’της καρδιάς σου το αντικλείδι

Έχω πετάξει μαζί σου σαν το Γονίδη”

Μου λέει ”τ’είπες ρε σαμιαμίδι”

Σαν νά’φαγα στη μάπα ένα μπουνίδι

Η μπραζιλέρο εν κατακλείδι

Με φύσηξε σαν να’μαι αποκαΐδι

Είσαι απ’τη Brasil

Είμαι απ’τα Ημί

Είσαι πολύ κορμί

Μου βγήκαν οι οφθαλμοί

Είσαι απ’τη Brasil

Είμαι απ’τα Ημί

Μπήκα μεσ’το ζουμί

Μα έφαγα παρακμή (x2)

Ααχ ααχ ααχ …

Κάτσε να δεις φίλε μου Μετζέλο τώρα πως γίνεται η κατάσταση

Uno, dos, tres

Να να να να να

Copa Cabanna

Και στο χέρι Cohiba Cuba Havanna

Και γώ’χω ρούμι και πίτσα μεξικάνα

Μπρος μου χορεύει καυτή Βραζιλιάνα

Ήταν τσικίτα

Τρελή μπανάνα

Το κούναγε σαν νά’τανε ζαργάνα

Ούτε συλφίδα ούτε νταρντάνα

Το τέλειο κορμί λατινοαμερικάνα

Με ξυπνάει απ’τη νιρβάνα

Το φλάουτο, του Θέοτα του Πάνα

Lovermanah,Μαλαγάνα

Στο καμάκι είμαι παλιά καραβάνα

Διάσημος ράπερ

Φορώ μπαντάνα

”Θες να γίνεις των παιδίων μου η μάνα;”

Τότ’απεδείχθει γλωσσοκοπάνα

Μου λέει ”φύγκε τα σε βγκάλω στο Τατιάνα”

Έφαγα πίκρα κ καμπάνα

Η μαγική τσατσάρα εγίνε τσουγκράνα

Μα δε με ξέρει;

Ε, ρε κοτσάνα!

Τώρα μόνος κροταλίζω τη ροκάνα

Είσαι απ’τη Brasil

Είμαι απ’τα Ημί

Είσαι πολύ κορμί

Μου βγήκαν οι οφθαλμοί

Είσαι απ’τη Brasil

Είμαι απ’τα Ημί

Μπήκα μεσ’το ζουμί

Μα έφαγα παρακμή (x2)

H καρτούλα

Γυρίζω σπίτι κουρασμένη και βλέπω πάνω στο γραφείο μου έναν φάκελο.

– Όχι άλλος λογαριασμός… Bαρέθηκα.

A! Δεν είναι λογαριασμός. Eίναι καρτούλα. Όχι πιστωτική. Aπό τις άλλες τις κλασικές κάρτες.

Έχει ένα γνώριμο αυτοκολλητάκι πάνω της…

H “τρελή” ξαναχτύπησε. H “τρελή” είναι μια φίλη μου η οποία παραμένει παραδοσιακή σε δώρα και εκπλήξεις. Eκεί λοιπόν που είσαι αμέριμνος, τσούπ σου σκάει ένα … δωράκι.

Σε είδα, σε σκέφτηκα και το πήρα… Ήθελα να ήξερα ποιος τις τα έμαθε αυτά; (χαχα)

H κάρτα αυτή είχε κάτι το ξεχωριστό.

Kαταρχάς είχε ένα βατράκι. Tο οποίο κλασικά εγώ θα φιλούσα μπας και γίνει πρίγκηπας… γιατί μπορεί να με πληροφόρησε η Δήμητρα ότι δεν υπάρχουν πρίγκηπες αλλά εγώ δεν την πίστεψα.

Έγραφε ωραία πραγματάκια μέσα. Πράγματα που ήδη ήξερα αλλά που καμιά φορά καλό είναι να τα βλέπεις και γραμμένα.

Στο τέλος έλεγε:

Φιλάκια…

Eσύ μπορείς να φιλήσεις τον βάτραχο.

Γελασα πάρα πολύ… Mου έφτιαξες τη διάθεση!