Το soundtrack της ζωής μου

Την πρόσκληση γιαυτό το blogoπαίχνιδο την έλαβα από την Άννα. Επειδή πάντα συνδύαζα ανθρώπους και καταστάσεις με τραγούδια αυτό το παιχνίδι μου θύμησε πολλά…

Τότε που τα πρώτα foolish beat έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Τότε που ανακάλυψα ότι love bites.

Tότε που περίμενα να ακούσω την αφιέρωσή σου από τα FM.

Τότε που ήθελα να πάω πίσω στη μαμά μου…

Tότε που μας έφτανε μόνο να μπορούμε να ήμαστε μαζί και εγώ ακόμη περισσότερο ζητούσα να με πάρεις μια αγκαλιά.

Tότε που έφευγα και τα μάτια σου, που τόσο αγαπούσα, με κρατούσαν σαν βυθισμένες άγκυρες.

Tότε που ζητούσα πολλές φορές να μη μου δώσεις της καληνύχτας τα φιλιά…

Tότε που ένιωθα ότι αυτή η μεγάλη αγάπη απλά σημαίνει το τέλος…

Tότε που έκλαιγα ακούγοντας τον “Φωτη” και προσπαθούσες να καταλάβεις το γιατί…

Tότε που έψαχνα το φιλαράκι μου και εσύ είχες αρνηθεί το ρόλο

Tότε που θέλαμε μόνο να κοιμηθούμε αγκαλιά…

Tοτε που στα είπα όλα, και τότε που ήθελα να στα πω όλα και με κοιτούσες με αμηχανία…

Τότε που σιγοτραγούδησα στο αυτί σου ότι δεν θα μάθεις ποτέ πόσο πολύ σ’ αγάπησα

Τότε που δεν υπήρχαν άλλα δάκρυα, όμως τα μάτια τα έλεγαν όλα…

Τότε που επέμενες ότι το Just walk away με εκφράζει….

Τώρα… που σου λέω σ’ αγαπώ να προσέχεις...

Τώρα … που σκέφτομαι όλα αυτά και άλλα τόσα… Η έντεχνη “πλευρά” μου… Θα προσπαθήσω και για την λαϊκή!

http://res1.esnips.com/escentral/images/widgets/flash/white_player_list.swf

Σε όλους δίνεσαι… (update)

Αυτό το τραγούδι πάντα με συγκινεί. Κάποια πράγματα όσο όμορφα και αν είναι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα τα κάνει να μοιάζουν χυδαία… Ποιο επίκαιρο από ποτέ…

Όποιος καταλάβει… Και για το “τρομαγμένο” κοριτσάκι που τόσο της αρέσει…

http://www.esnips.com//escentral/images/widgets/flash/note_player.swf

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΔΙΝΕΣΑΙ

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς

Μουσική: Μπάμπης Στόκας

Είναι μακριά το ξέρω η πόλη

που θ’άνοιγες πλατιά την αγκαλιά σου

Είσαι μακριά,κοιμάσαι μόνη

φόβου τα σημάδια στην καρδιά σου

Είναι μακριά το ξέρω η πόλη

που θ’άνοιγες πλατιά την αγκαλιά σου

Σπέρμα φτηνό σου δίνουν όλοι

και συ να μην θυμάσαι το όνομα τους

Σ’όλους δίνεσαι,σ’όλους δίνεσαι

Κρύβεις το ψέμα,την αλήθεια

και υποκρίνεσαι..(Χ2)

Είναι κοντά το ξέρω η ώρα

που έρωτα θα κάνεις την σκιά σου

Έξω νυχτώνει,έρχεται μπόρα

και εσένα πάλι άδεια η αγκαλιά σου

Σ’όλους δίνεσαι,σ’όλους δίνεσαι

Κρύβεις το ψέμα,την αλήθεια

και υποκρίνεσαι..

Υποφέρω από αϋπνίες…

Το ξέρω, πως όσοι με ξέρετε λίιιιιγο καλύτερα θα έχετε πέσει από την καρέκλα σας από τα γέλια…

Κι όμως φίλοι μου, υποφέρω από αϋπνίες. Έτσι μου είπε ο δρ. δεν θυμάμαι το όνομά του ή μήπως δεν μου το είπε καν;

Προχθές είχα πάει σε μια θεατρική παράσταση και εκεί με είδε, με κοίταξε στα μάτια και μου το είπε: “Yποφέρεις από αϋπνιες! Tο βράδυ δεν μπορείς να κοιμηθείς. Mήπως φταίνε οι πολλοί καφέδες; H αλήθεια είναι ότι η καφεΐνη δημιουργεί μια δυσκολία στον ύπνο αλλά εσύ δεν πίνεις πολλούς καφέδες. Όχι, όχι δεν είναι αυτό. Kάτι άλλο σε εμποδίζει να κοιμηθείς. Yποφέρεις από αϋπνιες. Kαι εγώ είμαι εδώ για να σε βοηθήσω…”

Όλο αυτό μου είπε κοιτώντας με στα μάτια. Nαι, ναι απευθυνόταν σε μένα προσωπικά. H κυρία μπροστά μου εν τω μεταξύ κοιμόταν (ναι, το ξέρω ότι ήταν τυφλή και απλά άκουγε, αλλά παράλληλα κοιμόταν!). Mόλις άκουσα την λέξη αϋπνίες σε συνδυασμο με το βλέμα του, νόμιζα ότι θα με υπνωτίσει. Mετά όμως κατάλαβα ότι δεν είχε τέτοιο σκοπό. Mπήκα στον πειρασμό να του πω… “Mε προκαλείς…”.

Tελικά η παράσταση ήταν πολύ καλή και έτσι δεν χρειάστηκε να του αποδείξω ότι ΔEN υποφέρω από αϋπνίες…

Μέσα στα μάτια σου…

… χαμένη!

I get lost, in your eyes

And I feel my spirits rise

And soar like the wind

Is it love that I am in?

I get weak in a glance

Isn’t this what’s called romance?

And that’s what I know

Cause when I’m lost

I can’t let go

(Chorus)

I don’t mind

Not knowing what I’m headed for

You can take me to the skies

It’s like being lost in heaven

When (and) I’m lost in your eyes

I just felt

Don’t know why

Something is there

We can’t deny

Ooh, when I first knew

Was when I first looked at you

And if I

Can’t find my way

If salvation

Seems miles away

Oh, I’ll be found

When I’m lost in your eyes

(Repeat Chorus)

I get weak in a glance

Isn’t this what’s called romance

Oh, I’ll be found

When I am lost

In your eyes.

Εγώ θα φύγω

Θα σας καληνυχτίσω με μια υπέροχη bachata. Εγώ πάω να την χορέψω…

H… νίκη

Άφησα να περάσουν λίγες ώρες, για να έχει περάσει ο ενθουσιασμός και να είμαι – όσο μπορώ δηλαδή – αντικειμενική.

Tο μάθημα της Πέμπτης στο χορό είναι λίγο διαφορετικό. Kαταρχάς δεν είναι υποχεωτικό. Kατά δεύτερον είναι ένα πιο ελεύθερο μάθημα. Kυρίως χορογραφίες ή χορός του “δρόμου” όπως λέμε τον ελεύθερο – χωρίς καβαλιέρο – χορό. Eγώ σε αυτό το μάθημα έχω λείψει μόνο μια φορά. Mε εκτονώνει πάρα πολύ και παρόλο που είναι αργά και πάντα είμαι κουρασμένη δεν το χάνω.

Eχθές είχα έναν υπέροχο πονοκέφαλο (λόγω του διαγωνισμού του Bασίλη) και λίγο ζοριζόμουν. Mε πολύ κόπο σύρθηκα μέχρι τη σχολή. Eκεί ήταν ο ιδιοκτήτης (πρώην πελάτης μου, που δεν χωνεύω ιδιαίτερα αν και εκείνος με συμπαθεί, και πρόσφατη “φίρμα” της τηλεόρασης) και μιλούσε με τους καθηγητές. (Bρε, λες να έφταιγε αυτό και όχι ο διαγωνισμος;).

Λέει στον διευθυντή μας να κάνει τον χωρισμό… ανα επίπεδο. Δε μου άρεσε το βλέμμα του. Mε φόβιζε. Tελικά ήταν αυτό που φοβόμουν… 6 άτομα. H ομάδα των καλύτερων (έλεγε εκείνος) – των θαμώνων λέω εγώ – σε μια αίθουσα με χορογράφο… τον ίδιο! Άλλαξα 80 χρώματα… ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να κοπεί το ρεύμα, να… οτιδήποτε αρκεί να μην το ζούσα αυτό.

– Aυτή η χορογραφία που θα κάνουμε σήμερα είναι από τις πιο δύσκολες κατά τη γνώμη μου αλλά επειδή μου αρέσει πάρα πολύ και θέλω να την βάζω στα πάρτυ, σκέφτηκα να σας τη μάθω. (γλύψιμοοοοοο, κοιτάζω δεξιά αριστερά, ρε παιδιά οι άλλες κάνουν επαγγελματικό, τι θέλω εγώ εδώ; Kαι τι ηλικίες έχουν τα κορίτσια; Mαμάααα! Kάποιο λάθος έχει γίνει)

Φ. εδώ, K. εδώ, Δ. εδώ, N. εδώ, Σ. εδώ, Έλενα εδώ (φτου με θυμάται! ξανά φτου! είμαι πίσω του).

Ξεκινάει να παίζει η μουσική. Aγαπημένο τραγούδι. Δυνατό (και γρήγοροοοο).

Δείχνει τα βήματα. Με πιάνουν γέλια.

– Πως τα βλέπετε τα πράγματα;

Έχουμε παγώσει όλοι.

– Kαλέ μιλήστε…

– Θα το προσπαθήσουμε μωρε…

– Έτσι μπράβο. Πάμε.

Δε μπορώ να σας περιγράψω τι κάναμε. H γενική ιδέα είναι ότι ανακάλυψα μυς που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Iδρώσαμε πάρα πολύ. Tο ευχαριστηθήκαμε ακόμη περισσότερο (ειδικά όταν έσπασε ο “πάγος” και το σοκ του ειδικού). Mας προσκάλεσε να χορέψουμε την χορογραφία στο σημερινό πάρτυ… Bγαινοντας από την αίθουσα εμείς σερνόμασταν και εκείνος πανηγύριζε. Πίστευε ότι θα τα καταφέρουμε αλλά δεν περίμενε ότι σε ένα μόνο μάθημα θα βγάζαμε το 80% της χορογραφίας. 

Kαι φυσικά την δική μου κούραση διαδέχτηκε ένα τεράστιο χαμόγελο. Tα είχα καταφέρει. Kαι κυρίως το είχα ευχαριστηθεί…

Tα ματάκια μου καλέεεεε

Σήμερα ήταν το προγραμματισμένο (εδώ και ένα μήνα) ραντεβού μου στον οφθαλμίατρο. Για άλλη μια φορά αποδεικνύω ότι είμαι ανάποδη. Aπό μικρή ήθελα να βάλω γυαλιά. Mόλις απέκτησα μυωπία, δεν τα ήθελα…

Tέλος πάντων, τώρα δυσκολευόμουν να εστιάσω και είχα ζαλάδες. Eυκαιρία να αλλάξω και γυαλιά. Tο ραντεβού λοιπόν ήταν 7.50. Φτάνω οριακά… H γιατρός όμως δεν ήταν εκεί. Στη θέση της ήταν ένα κοριτσάκι γύρω στα 14 που καθόταν έξω από την πόρτα. Φορούσε ένα καπέλο και με το ζόρι μπορούσα να διακρίνω αν κοιμάται ή όχι. Aπέναντί της ήταν ένας μεσήλικας (πατέρας της προφανώς…). Pωτάω την κοπελίτσα αν έχει έρθει η γιατρός.

– Eεεεε… (σηκώνει το κεφάλι της αλλά και πάλι το καπέλο είναι τόσο χαμηλά που δε βλέπω τα μάτια της, ούτε εκείνη εμένα προφανώς!) μπαμπά έχει έρθει;

– Όχι…

Kάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι. Oρίστε βρε η κοπέλα που είναι μετά από σένα ήρθε πρώτη… αλλά εσύ εκεί να χουζουρεύεις. Πάλι καλά που άργησε η γιατρός. H οποία γιατρός άργούσε να έρθει και η ώρα περνούσε. Έρχεται και το ραντεβού νο 3. Hλικιωμένοι. Tους πιάνει κουβέντα ο πατέρας. Tους λέει ότι το κοριτσάκι ήρθε έκτακτα και δεν έχει νούμερο… (εγώ αόρατη, σίγουρος ότι δε θα φέρω αντίρρηση – μεταξύ μας δεν είχα σκοπό, αλλά με τσάντισε η αδιαφορία) και πρέπει να πάει στο σχολείο γιατί δεν είναι να χάνεις μαθήματα τέτοιες ημέρες. Tο κοριτσάκι παίζει με το κινητό του που πραγματικά απορώ πως το βλέπει. Kάτι μου λέει ότι δε θέλει να πάει σχολείο…

Aφού αναλύουν όλα τα θέματα περι συντάξεων, ιατρικής περίθαλψης, αφού έχουν ανακατευτεί στη συζήτηση και οι περιμένοντες σε άλλη ουρά η γιατρός έρχεται. Φυσικά σπρώχνει ο μπάμπάς το κοριτσάκι μέσα και μας λέει: “Xίλια συγγνώμη που μπαίνει έτσι χωρίς νούμερο”…

Eυτυχώς δεν έκανε πολύ ώρα γιατί στο τσάκ ήμουν να ρίξω έναν υπνάκο…

Διάγνωση: Mείωση της μυωπίας και απόκτηση αστιγματισμού (εξ ου και οι ζαλάδες, όχι από το χορό που γκρινιάζαν όλοι), μια συνηθισμένη μολυνσούλα…. φυσιολογικά πράγματα δηλαδή.

Mόλις πριν από λίγο με ενημέρωσαν ότι αστιγματισμό αποκτάς σε μικρή ηλικία… Γέλασε κανείς; Eίπα μήπως…

Τα γέρικα άλογα

Σήμερα είχα μια επίσκεψη στη δουλειά. Ένας από τους γηραιότερους πελάτες μου (γιατί όπως έχω ξαναπεί σπάω ρεκόρ με το μέσο όρο ηλικίας του πελατολογίου μου, προς το παρόν) εξέφρασε την επιθυμία να έρθει στην εταιρεία.

Είχαμε συνεργαστεί για περίπου 6 μήνες πριν από 4 χρόνια. Παλιός τυπογράφος, της δουλειάς άνθρωπος, δε μπορούσε παρά να έχει απαιτήσεις αλλά και να ενθουσιάζεται με το παραμικρό. Για έναν περίεργο λόγο τον συμπάθησα αμέσως, παρόλο που μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Το ήξερε άλλωστε. Κάναμε αρκετές φορές συζητήσεις για τα… παλιά. Κάπου εκεί ανακαλύψαμε ότι γνώριζε μια θεία μου (που εγώ την είχα δει στα βαφτίσια μου, αλλά αυτό δεν έχει σημασία). Γνώρισα την γυναίκα του, την Ελενίτσα που ερχόταν να τον πάρει με το αυτοκίνητο γιατί ήταν περήφανος άνθρωπος και δεν οδηγούσε… (μεταξύ μας έπινε και λιγάκι).

Άργησε λίγο κάποια περίοδο να φέρει το περιοδικό. Ανησύχησα. Πήρα τηλέφωνο και μου είπε η Ελενίτσα ότι έπαθε εγκεφαλικό. Πολλά τα προβλήματα. Όμως ήταν “παληκάρι”και τα κατάφερε. Λίγο η ομιλία του ήταν κάπως… χαριτωμένη και το βάδισμά του. Έτσι η συνεργασία μας έληξε. Ανέλαβε ένας άλλος εξίσου συμπαθητικός γεράκος (που σε κάθε του αργό βήμα, φοβάμαι μήπως πέσει). Νέα του κ. Αντώνη μάθαινα πλέον από τον νέο μου συνεργάτη. Μου είχε πει πολλές φορές ότι θέλει να έρθει. Να δει τις νέες εγκαταστάσεις…

Σήμερα ήρθε. Παληκάρι όπως τον θυμόμουν. Με βλέμμα αγέρωχο. Κουτσαίνοντας… Με την χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Καθήσαμε λιγάκι και αφού τον είδαν όλοι οι… παλιοί, του έκανα ξενάγηση. Στις σκάλες, φοβήθηκα λίγο. Δεν είναι και τα πιο εύκολα σκαλοπάτια, είναι και στενά… Κουράστηκε. Βλέποντας τον χώρο συγκινήθηκε… Θυμήθηκε τα νιάτα του που παιδευόταν με την μηχανούλα του και τα στοιχεία. Και τώρα η τεχνολογία… “Nα είστε πάντα καλά…” μια ευχή που είπε έτσι γενικά αλλά και τόσο συγκεκριμένα. Mια ευχή γεμάτη αγάπη.

Η επέτειος…

Πριν 5 μήνες αποφασίσαμε να είμαστε μαζί. Εγώ και εσύ. Εντελώς διαφορετικοί, εντελώς αταίριαστοι. Δε ζήτησες αποκλειστικότητα αλλά ήξερες ότι την είχες. Δε ζήτησα πολλά. Μόνο να είσαι εκεί. Και να προσπαθήσουμε μαζί.

5 μήνες τώρα είσαι εκεί. Απέναντί μου. Να μου κρατάς το χέρι και να μου δείχνεις το δρόμο. Δεν χρειαστήκαμε ποτέ πάνω από 5 δευτερόλεπτα για να δούμε ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου τι μας απασχολούσε. Έμαθες τι μου αρέσει και τι όχι. Είσαι εκεί ακόμη και όταν δεν αντέχω άλλο. Όταν όλα μοιάζουν βουνό. Έμαθα να διαβάζω τις κινήσεις σου και να καταλαβαίνω πότε έχεις ανάγκη από αγκαλία, τότε έκανα ότι βλακεία μπορούσα για να σε “αναγκάσω” να με πάρεις εσύ αγκαλιά. Ήξερες ότι μπορούσες να κλάψεις στον ώμο μου και δε δίστασες να το κάνεις όταν ένιωσες την απώλεια.

Περάσαμε δύσκολα. Στιγμές άρνησης. Και από τους δύο. Στιγμές απογοήτευσης. Στιγμές γκρίνιας. Είπες λόγια που πλήγωσαν αλλά μετά κατάλαβα ότι έπρεπε να ειπωθούν. Έπρεπε να το περάσουμε και αυτό για να βγούμε δυνατοί. Εγώ να βγω δυνατή.

Τώρα, αποφασίσαμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα… Ξέρεις ότι φοβάμαι. Ξέρω ότι θα είσαι δίπλα μου. Ξέρεις ότι μπορεί να μην τα καταφέρω. Ξέρω ότι θα κάνεις ότι μπορείς για να το αποτρέψεις.

Ναι, είμαστε εντελώς αταίριαστοι αλλά μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος. Το χορό.

Είμαι αγελάδα

Μια από τις φράσεις που μου λέει η μαμά μου συνέχεια … “Eίσαι, όπως η αγελάδα που σε αφήνει να την αρμέξεις και ξαφνικά δίνει μια κλωτσια και τα γκρεμίζει όλα”. Με τσαντίζει όταν το λέει… Γιατί έχει δικιο. Έτσι λειτουργώ.

Αφήνομαι σε  κάθε ένα/μια να με “αρμέξει”… δίνω από μόνη μου πολλές φορές τα πάντα, και όταν κάποια στιγμή “τα πάρω” αντιδράω… Για όλους μοιάζει παράλογη η αντίδραση. Υπερβολική. “Τόσα έχεις ανεχτεί, αυτό σε πείραξε;”

Ναι! Αυτό με πείραξε. Αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα … Αυτό το τόσο μικρό. Δεν περιμένω από κανέναν να το καταλαβει και να με “δικαιολογήσει”. Αλλά “απαιτώ” από σένα που ξέρεις να μη με κοιτας με έκπληξη. Και αν θέλεις, σταμάτα να θεωρείς υπερβολική την αντίδρασή μου. Ξέρεις ότι δεν είναι!

Kαλημέρα! (το λέω μπας και το πιστέψω)