Όταν η blogοζωή βγαίνει έξω…

Όταν ξεκίνησα να γράφω στο blog μου δε φανταζόμουν ποτέ ότι σιγά σιγά θα αποκτούσα μια παρέα “γειτόνων”. Μια τρελοπαρέα για την ακρίβεια. Ξεκινήσαμε δειλά δειλά εξόδους για καφεδάκι, σινεμά, φαγητό και ναι, ΧΟΡΟ!

Το αποκριάτικο ασμπέτα πλησίαζε… Οι ασμπετιανοί από την Πετρούπολη είναι έτοιμοι. Τι έτοιμη δηλαδή; Που είχα λιγότερο από 2 ώρες να κάνω μπάνιο και αν ετοιμαστώ μια και το ξενύχτι του προηγούμενου πάρτυ με είχε… οριζοντιώσει. Ήρθε η Εύη με το Πειρατικό της να με πάρει. Το πειρατικό βόγγηξε από το βάρος του μενίρ μου αλλά του βάλαμε λίγο μαγικό φίλτρο στο ντεπόζιτο της βενζίνης και πήρε τα πάνω του. Λίγο πιο κάτω, είχαμε ραντεβού με το… Χάρο. Με τη γυναίκα του Δράκουλα για την ακρίβεια. Αφήσαμε το αυτοκίνητο κάπου στο μετρό και αρχίσαμε να προσφέρουμε γέλιο στους περίοικους… Μας έβλεπαν όλοι και γελούσαν. Άλλοι προσπαθούσαν να μαντέψουν τις αμφιέσεις με οικτρά αποτελέσματα.

Φροντίσαμε να μας δούνε και στις 2 γραμμές του μετρό. Στην μία μάλιστα και από τις δύο κατευθύνσεις. Ε, ναι λοιπόν κάναμε λάθος! Μόνο ο Βασίλης θα κάνει; Στην έξοδο του μετρό πέσαμε πάνω σε ένα ατύχημα. Το θέαμα ήταν τραγικό. Ο γερο Τζεπέτο (αλλιώς Peslac) είχε ένα ατύχημα στο ξυλουργείο και είχε κοπεί σε διάφορα σημεία. Τα κοφτερά γρανάζια είχαν μείνει πάνω του.

Για καλή του τύχη δίπλα του ήταν ένας γιατρός, ο κ. Hannibal Lector που προσπαθούσε να τον σώσει… Μαζεύτηκε κόσμος και κοσμάκης… Ήρθε και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων emo-trendy που έδωσαν τις συμβουλές τους. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο… Ο χορός, είναι γιατρός δε λένε;

Και τα ποτά έρρεαν… και ο χορός καλά κρατούσε… και οι φωτογραφίες μετάτρεπαν τη νύχτα σε ημέρα… και ήρθαν και άλλοι. Μασκαρεμένοι (Μενεξεδιά) ή όχι (Άρης, Κατερίνα). Και η παρέα μεγάλωνε και με τους φίλους φίλων μας… Και δε σας κρύβω ότι κάποια στιγμή χάζεψα (τί πρωτότυπο). Μας χάζεψα… Σκέφτηκα το μοτο του Πέτρου ότι η αλήθεια είναι εκεί έξω… Και εμείς ήμασταν έξω. Άρα ήμασταν αλήθεια; Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες που δε διστάσαμε να σπάσουμε το φράγμα της ανωνυμίας, που κάναμε το Ασμπέτα μέρος της ζωής μας…  Θυμήθηκα τα dvd από το προηγούμενο ασμπέτα που μας έστειλε ο Μανώλης… Την σοκολάτα μου… Μανώλη σε ευχαριστώ πολύ πολύ…

Εεεεεε, σταμάτα να χαζεύεις και χόρευε… Χορός, χορός και πάλι χορός… Γέλια και χαμόγελα (αλήθεια το ξέρατε ότι το να μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο να χαμογελά είναι πολύ σημαντικό; Άσχετο!)…

Για φωτογραφικό υλικό από το ασμπέτα σας παραπέμπω στον Μαύρο Πητ (είπε ότι θα ανεβάσει κάποιες…), ενώ για το δράμα της επιστροφής – είμαι σίγουρη ότι θα γράψεις – στην Princess.

Για άλλη μια φορά χάρηκα που σας γνώρισα! Χάρηκα που γίνατε κομμάτι της ζωής μου.. (το πιο γλυκό; χαχαχα τα “παίρνω” από την Lacta!)