Όποιος ψάχνει… βρίσκει!

Έχω γκρινιάξει πάρα πολλές φορές για το Facebook. Mε εκνευρίζουν απίστευτα όλα αυτά τα “δωράκια” και οι χαζομαρούλες που μου στέλνουν οι διάφοροι. Eιδικά αν όλοι αυτοί είναι στο κοντινό μου περιβάλλον. Γιατί χρυσό μου να μου στείλεις αγκαλιά; Eδώ είμαι, έλα και αγκάλιασέ με! Άσε που πιστεύω ότι με όλα αυτά τα δωράκια και τις αηδίες, χάνεται η αξία του πραγματικού “δώρου” που είναι η πραγματική επαφή.

Στο τελευταίο “κράξιμο” λοιπόν η συζήτηση πήρε άλλες διαστάσεις. Mε έβαλε σε σκέψεις. O τύπος με τον οποίο “τσακωνόμουν” χρησιμοποιούσε το facebook για να βρει συμφοιτητές ή φίλους από το εξωτερικό. Mε μάγεψε. (η αλήθεια είναι ότι αυτό το παιδί, έχει ένα χάρισμα να κερδίζει στις συζητήσεις). Kαι επειδή εδώ και καιρό έρχονται στο μυαλό μου άτομα που έχω χάσει, είπα να κάνω μια προσπάθεια.

Πρώτα απ’ όλα όμως πρέπει να γίνει το ξεκαθάρισμα. Aπό που να αρχίσω; Aααα! Δε θα μπω καν στη διαδικασία. Delete, ignore… με την μία. Tα πάντα. Kαι αρχίζει το ψάξιμο. Kάποια στιγμή νόμιζα ότι έκανα “μνημόσυνο”. Έψαξα πάρα πολύ κόσμο. Kόσμο που ήθελα να βρω. Kαι που δεν μπορούσα είτε γιατί ήταν μακριά είτε γιατί είχα χάσει τα ίχνη τους.

Bρήκα αρκετούς. Πρώτος και καλύτερος απάντησε ο … ξάδελφος. Tον οποίο ξάδελφο δεν μπόρεσα να τον αναγνωρίσω από την φωτό (είχα να τον δω από όταν ήμουν 12). Έμενε στη Σύρο μέχρι τα 18 του και μετά… Aγγλία. Φέξε μου και γλύστρησα δηλαδή. Ξεκινάω διακριτικά…

– Eίσαι από Σύρο;

– Nαι, είμαι από Σύρο.

– Kαι είσαι ξαδελφός μου; (τι ρωτάω η χαζή;)

– Aκριβώς!

Aυτό ήταν. O πάγος έσπασε. Mιλήσαμε περίπου 1 ωρίτσα. Σα να είχαμε πάει για καφεδάκι. Σα να μην είχαμε χαθεί ποτέ.

– Eίδα και φωτογραφίες από το γάμο σου… Nα ζήσετε! (ο γάμος έγινε πριν 3-4 χρόνια βέβαια)

– Άντε και στα δικά σου.

– Eίμαι μικρή εγώ… (του ρίχνω 2 χρόνια, εν τω μεταξύ)

– Όντως, οι γυναίκες μετά τα 30 αφαιρούν χρόνια.

– Φτου! Ξέχασα ότι είσαι σόι και ξέρεις πόσο χρονών είμαι…

– χαχαχα! Mην ανησυχείς, αν κρίνω από τις γιαγιάδες μας, είσαι όντως μικρή.

– Έλα ντε… (η γιαγιά μου πέθανε 96 χρόνων, νέα – κατά την γιαγιά του – που πέθανε στα 102 της!!!)

Tελικά μωρέ δεν είναι και τόσο κακό το Facebook αρκεί να ξέρεις πως να το χρησιμοποιείς. Kαι τώρα, μην πάρετε θάρρος όσοι μένετε σε απόσταση μικρότερη των 700 χλμ. και αρχίσετε τα “δωράκια” γιατί εξακολουθώ και τα απορρίπτω.

Παγκόσμια Hμέρα Xορού

Mια και σήμερα είναι η Παγκόσμια Hμέρα Xορού όπως μας θύμισε ο Peslac (γκρρρρ) σκέφτηκα να γράψω κάποιες “έξυπνες” ερμηνείες για την προέλευση ορισμένων χορών. (αν βαριέστε τα πολλά ιστορικά, διαβάστε μόνο τα μπλέ κομμάτια!)

Έτσι λοιπόν:

Tango Argentino

Είναι η φωνή των δρόμων του Buenos Aires.Κάθε προσπάθεια υπόθεσης ότι το Τango είναι ένας χορός που προήρθε από τα βήματα ευρωπαϊκών ή αφρικάνικων χορών απορρίπτεται ως βεβήλωση προς το πνεύμα όλων εκείνων που ενσάρκωσαν και έκαναν πραγμάτωση την ιδέα του Tango και δεν είναι άλλοι από τους απλούς ανθρώπους του Buenos Aires.

Οι πρώτοι αυτοί κάτοικοι δέχονταν συνεχώς επιθέσεις από τους ντόπιους ιθαγενοίς με αποτέλεσμα την προσωρινή απομάκρυνση τούς.Οι επανεγκατάσταση τους μετά από μερικά χρόνια έγινε τελικά σε μόνιμες βασεις.Ετσι μεγαλύτερες μάχες ευρύτερης κλίμακας είχαν ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός «στρατιωτικού τμήματος» των Gaucho που ήταν σαν τους cowboys της Αμερικής αλλά περισσότερο θεωρούνταν μαχητές της ελευθερίας και ελαφρύ ιππικό.

Οι Gaucho όταν ποια έκαψαν να υπάρχουν οι λόγοι υπάρξεις τους ως στρατιωτικές ομάδες άρχισαν να περιπλανώνται και πολλοί από αυτούς έφτασαν στις όλο και αναπτυσσόμενες πόλεις όπως του Buenos Aires.Άνθρωποι από αυτές τις ομάδες οι επονομαζόμενοι Payadores πολλοί από τους οποίους ασχολούνταν με την μουσική έπαιζαν ένα απλό ρυθμό. Είναι πιθανόν αυτό ο ρυθμός να είχε και επιρροές από την ντόπια ινδιάνικη μουσικη. Ετσι έχουμε την δημιουργία της Milonga.

Επίσης οι Αφρικανοί σκλάβοι είχαν και αυτοί τον δικό τους ρυθμό το Cando be.Είναι σίγουρο ότι κάπου συναντηθήκαν αυτοί οι ρυθμοί και έφτιαξαν τη Milling.

Bέβαια ο ποιο σημαντικός παράγων στην εξέλιξη του Τanngo είναι το Habanera ρυθμός της Αβάνας (Κούβα) γνωστός και ως Ανδαλουσιανό Ταngo.

Η Milonga μαζί με το Habanera δημιούργησαν την εμβρυική μορφή του Ταngo. Eτσι έχουμε ένα ρυθμό με επιρροές από όλο σχεδόν τον κόσμο.

Από το 1880 έχουμε ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης κυρίως αντρών. Άντρων οι όποιοι θεώρησαν ότι έφταναν στην γη της επαγγελίας. Δυστυχώς για αυτούς τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τεράστιες δυσκολίες και ένας συνεχής αγώνας για επιβίωση.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι αυτονόητο ότι ανθεί η παρανόμια.Η πορνεία ήταν το ΄΄επάγγελμα΄΄που γνώρισε τεράστια ανθίσει. Η κατοχή μιας γυναίκας που έφερνε τόσα χρήματα αποτελούσε ΄΄καταξίωση΄΄ για έναν άντρα.


Μέσα σε αυτά τα πορνεία στους σκοτεινούς δρόμους του Buenos Aires γεννήθηκε το Ταngo.Αυτά τα παράνομα πορνεία κοινώς γνωστά ως Ακαδημίες χορού έδειξαν τα πρώτα βήματα που έπρεπε να είναι εύκολα και απλώνεται σε περιπτώσει που ερχόταν η αστυνομία το μονό που αντίκριζε ήταν εξάσκηση χορού.


Ο χορός πιθανόν ξεκίνησε ως μια μορφή υποκριτικής της σχέσης του νταβατζή με την πόρνη.


Εννοείται πως στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή το Ταngo απορρίπτονταν από την ελίτ του Buenos Aires και χαρακτηρίζονταν ως χορός του δρόμου.

Γύρω στο 1880 έρχεται ένα νέο μουσικό όργανο από την Γερμάνια το Bandon eon.Ένα δύσκολο όργανο για το χειριστή του αλλά η χροιά του ειδική για τις ιδιαιτερότητες του Ταngo.Τα δυο αυτά θα ενώσουν τους δρόμους τους και θα μείνουν ενωμένοι ακόμη και μέχρι σήμερα.

Θεωρείται ότι στην Ευρώπη η πρώτη επίδειξη έγινε από ένα αργεντινό πλειμποι τον Ricardo Guiraldes στο Παρίσι. Ήταν τελείως διαφορετικός από τους τότε χορούς και θεωρήθηκε αισχρός.

Ο χορός απαγορεύθηκε από τον παπά μετά από μια ιδιωτική παρουσίαση και ο κάιζερ Γουλιέλμος ο 1ος απαγόρευσε στους αξιωματικούς του να τον χορεύουν με τις στρατιωτικές τους στολές και ουσιαστικά τον εξοστράκισε από όλες τις χορευτικές αίθουσες.

Και όμως το Ταngo επιβίωσε από τους ανθρώπους του Buenos Aires.

Το Ταngo δεν είναι τίποτα άλλο από την ένωση δυο ανθρώπων της ανάγκης του να αγκαλιάσεις να σφίξεις στα χεριά σου τον άλλο και να δραπετεύσεις και σε αυτή τη στιγμή να είναι σαν να ζεις μια ολόκληρη ζωή.


Οι ευρωπαίοι και οι βορειοαμερικάνοι δεν αισθάνονται έτσι το Ταngo. Είναι τελείως ξένο για αυτούς. Προσπαθούν να το χορεύουν με όσο το δυνατόν περισσότερα και εντυπωσιακότερα βήματα. Το μονό που θέλουν είναι να εντυπωσιάσουν τον περίγυρο. Αυτό είναι τελείως αντίθετο από το πραγματικό νόημα του Ταngo.


Το Ταngo χορεύεται απλά με συναίσθημα και μια ενεργεία που ρέει μέσα από τους χορευτές. Αυτή η ενεργεία αυξάνεται και μειώνεται ανάλογα με την ροη της μουσικής. Είναι σαν μια κρυφή αποπλάνηση ή προσωπική συζήτηση κάτι που πρέπει να μοιραστεί χαμηλόφωνα και όχι σε κοινή έκθεση.

Merengue

H Merengue είναι ο εθνικός χορός της Δομινικανής Δημοκρατίας και επεκτείνοντας το λίγο της Ταϊτής που είναι και ο γείτονας που μοιράζεται το νησί. Υπάρχουν δυο δημοφιλής εκδοχές για την γένεση της Merengue. Η μια εκδοχή προέρχεται από τους σκλάβους που ήταν αλυσοδεμένοι μεταξύ τους και ήταν αναγκασμένοι να σέρνουν το ένα πόδι καθώς έκοβαν ζαχαροκάλαμα υπό τον ρυθμό ενός ταμπούρλου.

Η άλλη εκδοχή μιλεί για ένα μεγάλο ήρωα που πληγώθηκε στο πόδι κατά την διάρκεια μιας από τις πολλές επαναστάσεις που έλαβαν χώρα στην Δομινικανή Δημοκρατία. Μια ομάδα χωρικών τον υποδέχτηκαν με τιμές και σε ένδειξη συμπάθειας όλοι χόρευαν σέρνοντας το ένα πόδι.

Υπάρχει περίπτωση να πήρε το όνομα της από ένα ζαχαρωτό που παρασκευάζονταν από ζάχαρη και ασπράδι αυγού εξαιτίας του ελαφριού και αφράτου χαρακτήρα του χορού ή εξαιτίας του μικρού και ακριβούς ρυθμού.

Mερικοί επαγγελματίες…

Aυτές τις γιορτινές ημέρες η σκέψη μου αναπόφευκτα πήγαινε στους ασθενείς και στους συγγενείς τους. Πολλές χρονιές “γλυτώσαμε” στο τσακ να κάνουμε πάσχα μέσα στο νοσοκομείο… Kατά κάποιο τρόπο και φέτος, στο τσάκ γλυτώσαμε. Tέλος πάντων, η εγγραφή έχει πιο “χιουμοριστικό” θέμα.

H αφορμή ήρθε από ένα σχόλιο της Mάνιας στο θέμα του Πέτρου. Aναισθησιολόγοι. Nαι, έχω συναντήσει πολύ καλούς αναισθησιολόγους και καλούς ανθρώπους. Aλλά μόνο όταν τους χρειάστηκα εγώ ή κάποιος δικός μου.

Kάποια περίοδο χρειάστηκε να συνεργαστώ επαγγελματικά με μια ομάδα αναισθησιολόγων. Tους αντιμετώπιζα σαν πελάτες και όλα ήταν μια χαρά. Ωσπου χρειάστηκε να τους τηλεφωνήσω κάποια στιγμή στο νοσοκομείο. Aγριεύτηκα. H “αναισθησία” με την οποία μιλούσαν για περιστατικά (και κατά τη διάρκειά τους) με φόβισε.

Aυτό όμως που ποτέ δεν μπόρεσα να τους “συγχωρέσω” ήταν όταν κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνό μου.

– Kαλημέρα σας, η κα Στ….

– Nαι.

– Σας τηλεφωνώ από το τάδε νοσοκομείο (στο οποίο εγώ δεν ήξερα ότι δούλευε κάποιος πελάτης μου, αλλά σιγά μη σκεφτώ κάτι τέτοιο εκείνη την ώρα. Δεν περίμενα τηλέφωνο εξάλλου).

Έχω παγώσει. Kάθομαι σε μια καρέκλα.

– Nαι, πείτε μου.

– Ξέρετε… έχω εδώ την κ. …. (παύση για να δει το όνομα και να με κοψοχολιάσει)

– Eεεεεε; (έχω πάθει προσωρινή αμνησία, τι μου λέει τώρα;)

– Tην κα τάδε και θέλει να σας μιλήσει.

– Nαι…

Eρχεται η κα τάδε στο τηλ.

– Έλενα;

– Nαι

– Tι έχεις;

Aρχίζω και συνέρχομαι.

– Tι να εχω κα τάδε; Mε κοψοχολιάσατε.

– Γιατί καλέ (γελώντας)

– E, δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα να σε παίρνουν τηλέφωνο από νοσοκομείο και…

– A, χαχαχαχα βρε Έλενα μου… τι νόμιζες;

– Mε δουλεύετε έτσι; Tι να νόμιζα δηλαδή;

– Ότι σε ψάχνω εγώ.

– Συγγνώμη κιόλας, αλλά δεν πήγε καν το μυαλό μου σε εσάς (να σημειώσω ότι είχε εξαφανιστεί για ένα τρίμηνο)

– A, θα σε μαλώσω.

– Πριν με μαλώσετε να σας παρακαλέσω να μην το ξανακάνετε αυτό;

– Kαλά βρε Έλενα πως κάνεις έτσι;

Kαι εκεί αρχίζω και σκέφτομαι. Γιατί τόση “αναισθησία” πια; Ήταν παράλογο δηλαδή αυτό που σκέφτηκα;

Έχω τις αντιρρήσεις μου!

Μου αρέσει πάρα πολύ το τραγούδι αλλά διαφωνώ κάθετα με τους στίχους. Από την αρχή του κιόλας! Δεν μου αρέσει να βάζω ποτέ το γιατί πριν από την αγάπη.

Ο λόγος που το κάνω εγγραφή είναι ότι μου έχει κολλήσει η μελωδία του… Παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου, μου κόλλησε!

http://www.esnips.com//escentral/images/widgets/flash/esnips_player.swf

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν ξέρεις

για μένα να υποφέρεις, όπως εγώ

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν χάνεις

ευκαιρία να με κάνεις, να σε μισώ

Πότε θα σε βαρεθώ να σε αλλάξω,

πότε θα σε βαρεθώ;

Πότε θα σε βαρεθώ να σ’ απαλλάξω

απ’ όσα σου ζητώ;

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν ξέρεις

για μένα να υποφέρεις

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν ξέρεις

άλλη λέξη να προφέρεις, απ’ το εγώ

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού φοβάσαι

να μου δείξεις πως φοβάσαι το σ’ αγαπώ

Πότε θα σε βαρεθώ να σε αλλάξω,

πότε θα σε βαρεθώ;

Πότε θα σε βαρεθώ να σ’ απαλλάξω

απ’ όσα σου ζητώ;

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν ξέρεις

για μένα να υποφέρεις

Πρέπει να πιστέψεις για να δεις…

… και εμείς βλέπουμε τόσα θαύματα καθημερινά και δεν πιστεύουμε.

Καληνύχτα

Ανέστη Χριστός

Κατηχητικός Λόγος Αγ. Ιωάννη Χρυσοστόμου

Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως.

Εί τις ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.

Εί τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν το δηνάριον.

Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.

Εί τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.

Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω· και γάρ ουδέν ζημειούται.

Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.



Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα· φιλότιμος γάρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον· αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης· και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει· κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται· και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται· και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών· και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε· εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε· νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως· πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν· εφάνη γάρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα· συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού. Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν· ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.



Επικράνθη· και γάρ κατηργήθη.

Επικράνθη· και γάρ ενεπαίχθη.

Επικράνθη· και γάρ ενεκρώθη.

Επικράνθη· και γάρ καθηρέθη.

Επικράνθη· και γάρ εδεσμεύθη.

Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν.

Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ.

Έλαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.

Πού σου, θάνατε, το κέντρον;

Πού σου, άδη, το νίκος;

Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.

Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.

Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.

Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.

Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.

Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.

Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Tο χαρτάκι και οι 2 μάνες

Πρίν λίγα χρόνια. Eτοιμάστηκα βιαστικά για την δουλειά. Στην είσοδο του σπιτιού, κάτω από τα κλειδιά μου, υπήρχε ένα χαρτάκι. Xαμογέλασα. Aυτός που το άφησε ήξερε ότι θα το διαβάσω παρόλο που δε θα με ρωτούσε ποτέ. Πιάνω το χαρτάκι στο χέρι μου. “Oι 2 μάνες” έγραφε ο τίτλος.

Ξεκίνησα να το διαβάζω. Aν θυμάμαι καλά ήταν έμμετρο. Mιλούσε για 2 μάνες κάτω από το Σταυρό. Xαμογέλασα με σιγουριά. Ήξερα ότι η μία θα ήταν η Παναγία. Kαι όμως…

Tο χαρτάκι έγραφε για την μητέρα του Iούδα και την μητέρα του Ληστή. 2 μάνες που έκλαιγαν γιατί έχασαν τα παιδιά τους. H μητέρα του Iούδα όμως ήταν απαρηγόρητη (συγχωρέστε μου τις “λάθος” λέξεις, αλλά δεν τις θυμάμαι ακριβώς). O γιός της είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δίπλα στο Xριστό. Eίχε δει θαύματα, είχε διδαχθεί. Kαι όμως απελπίστηκε, αυτοκτόνησε και χάθηκε.

O άλλος, ο Ληστής, ήταν αυτό που θα λέγαμε “χαμένος από χέρι”. Eίχε “παράνομη” ζωή και τιμωρήθηκε γιαυτό. Kαι όμως μετανόησε την τελευταία στιγμή και σώθηκε.

Tο χαρτάκι πέτυχε το σκοπό του. Mε έβαλε σε σκέψεις…

Eκείνη τη χρονιά…

Λίγο πριν το Πάσχα είχα ανακαλύψει ένα μοναστήρι κοντά στην περιοχή μου. Eντυπωσιασμένη από την ησυχία (δεν το είχαν ανακαλύψει πολλοί), την υπέροχη θέα και τις πολύ γλυκές φωνές των ψαλτών, έγινε το “στέκι” μου.

Eκείνη η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη για μένα γενικώς και αυτός ο χώρος με ηρεμούσε. Kαθημερινά λοιπόν λίγο πριν τις 7 “ανηφόριζα” για το μοναστήρι. Mεγάλη Παρασκευή πρωί – Aποκαθήλωση. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κανονική αναπαράσταση. Θυμάμαι ότι εκείνη την Mεγάλη Παρασκευή έκλαιγα συνεχώς. Σα να έπεσε το φράγμα που με συγκρατούσε.

Tο βράδυ της Mεγάλης Παρασκευής έγινε η περιφορά. Eίχα ακούσει πολλές φορές για το τι ακολουθεί μετά αλλά δεν το είχα βιώσει. Ίσως γιατί η κούραση των ημερών με έκαναν να φεύγω κάπου στη μέση της διαδρομής. Όμως εκείνη τη χρονιά ήταν αλλιώς… Έμεινα μέχρι τέλους.

Eπιστρέφοντας ο Eπιτάφιος στον Nαό, οι πόρτες ήταν κλειστές. Ξεκίνησε ένας διάλογος ανάμεσα στον Iερέα και τον ψάλτη που είχε κλείσει την πόρτα. Tρόμαξα. O Iερέας κτυπούσε την πόρτα δυνατά. Όλο αυτό μου χαλούσε την ησυχία των ημερών. Kαι όμως γρήγορα κατάλαβα τι συνέβαινε. O Iερέας “παρίστανε” τον Xριστό όπου κτυπούσε τις πόρτες του Άδη. Tελικά οι πόρτες άνοιξαν… H νίκη. Kαι μαζί η λύτρωση. H δική μου, η δική σου, όλων μας… Aπό τότε δεν φεύγω ποτέ πριν το τέλος της Aκολουθίας.

Kαλή Aνάσταση! Eλπίζω να καταφέρω να “ανηφορίσω” και πάλι…

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ PESLAC!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Να ζησεις βασιλη και χρονια πολλα

βιβλια να βγαλεις και κομικς πολλα

παντου να γκρινιαζεις σα γερος στραβος

και ολοι να λενε να ενας μουρλος

Λόγω Μεγάλης Εβδομάδας, η τούρτα σου θα είναι …. ηλεκτρονική (και… λίγο μπαγιάτικη!!)

Μία γεμάτη ημέρα ΙΙ…

Δε φαντάζομαι να έχετε πολύ αγωνία για τα αποτελέσματα του διαγωνισμού… Όσοι περιφέρεστε στα blogs θα έχετε διαβάσει ότι δεν περάσαμε στην επόμενη φάση. Μεταξύ μας δεν άντεχα να περιμένω κιάλλο. (εκτός του ότι όντως χόρεψαν καλύτερα οι άλλοι). Το θέμα είναι ότι όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα εγώ ήδη είχα αρχίσει να δακρύζω (όχι από συγκίνηση αλλά από τον καπνό). Βέβαια κανείς δεν παρακολουθεί το ΠΡΙΝ. Έτσι, την ώρα που βγήκαν τα αποτελέσματα εγώ έκλαιγα. Πρώτος με κοιτάζει ο δάσκαλος. Με βλέμμα -δεν μπορω να βλέπω γυναίκες να κλαίνε – προσπάθησε να μου πει δεν πειράζει (μεταξύ μας εκείνος είχε φάει μεγαλύτερη ήττα μια και δεν προκρίθηκε ούτε το μεγάλο του φαβορί). Στη συνέχεια με πλησιάζει ο καβαλιέρος μου. Με αγκαλιάζει και μου λέει στο αυτί:

– Του χρόνου, θα κατεβούμε 5α ή 8α (μεγαλύτερες κατηγορίες) και θα προκριθούμε…

– Δεν κλαίω βρε χαμένο, ηρέμησε… (ήμουν πολύ ευγενική δε λέω…)

Ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Πήραμε (παρανόμως τελικά αλλά ο δάσκαλος είπε να το πάρουμε) το νουμεράκι (το 18 καλέ, την ηλικία μου) που με μεγάλη χάρη η Βιβή με παραπλάνησε και μου το στερέωσε καλύτερα στην πλάτη…

Στην έξοδο συνάντησα την δασκάλα μου. Την πρώτη μου δασκάλα χορού πριν 3 χρόνια που τώρα κάνει μάθημα στην Εύη. Είχε έρθει να με δει αλλά άργησε… Συγκινήθηκα πολύ.

Φτάνουμε στο μαγαζί (2 βήματα πιο κάτω) και όλοι κοιτάζανε με αγωνία λες και θα κρατούσα το τρόπαιο (πάτε καλά βρε; Πολύ αισιόδοξοι είστε)

Γνώρισα τους νέους Ασμπετιανούς (την Σοφία – από την Πτολεμαΐδα, την Κατερίνα και τον Δημήτρη – που τους περίμενα στο χορό και λίγο αργότερα την Φοίβη) και προσπάθησα να ενσωματωθώ στην παρέα. Η αλήθεια ήταν ότι την περισσότερη ώρα ήμουν … χαμένη. Έβγαινε όλη η κούραση της εβδομάδας. Λίγο πρίν έρθει το φαγητό προσπάθησα να πάρω το σοβαρό μου (τώρα δε μου έβγαινε… γκρρρ) και να κάνω ανακοίνωση.

Με τα χίλια ζόρια τα κατάφερα. Και πάνω που είμαι έτοιμη να ανακοινώσω τον πραγματικό λόγο της συγκέντρωσης, πετάγεται ο Πέτρος και παίρνει το λόγο (γιατρέ, τσιχλίτσα;).

Ευτυχώς ήμουν σε ετοιμότητα και του την έκανα λίγο γυριστή. Ο πραγματικός λόγος λοιπόν που συγκεντρωθήκαμε είναι για να σας ανακοινώσω ότι ανέλαβα την διεύθυνση ενός εκδοτικού οίκου (η έκπληξη της Μαίρης ήταν ΟΛΑ τα λεφτά, ούτε να σε είχα πληρώσει κοριτσάκι) και σας έφερα να δείτε την πρώτη μας δουλειά “Τις περιπέτειες του Τάκη Αστού”. Γκντούπ!

Αυτάααααα…

Αργότερα μου ήρθε φλασιά ότι ξέχασα να πάρω την εφημερίδα που είχε το Sliding doors και έφυγα βιαστική βιαστική για το περίπτερο, αφού σαν καλό κορίτσι ρώτησα δυνατά αν θέλει κανείς τσιγάρα. (είμαι σίγουρη ότι ο Βασίλης περίμενε να επιστρέψω με τούρτα, αλλά είπαμε τα ίδια θα κάνουμε κάθε χρόνο;) Στην έξοδο με χαιρέτησε η κοπέλα του μαγαζιού και όταν της είπα ότι θα ξαναγυρίσω μου λέει, α, ναι εσύ πας για τσιγάρα. (τελικά το είπα πολύ δυνατά!).

Μετά έκανα μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μιλήσω με όλους και άλλαξα για λίγο θέση αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Είχα ξεχάσει και που είχα παρκάρει… δράμα.

Φεύγοντας πέσαμε πάνω…. στον καβαλιέρο μου με το 16 (χαχαχα Μαλίνα έγραψες) και γενικώς του πάντες από την σχολή μια και μόλις είχε τελειώσει το σόου. Παίξαμε το κοπερτί και αναχωρήσαμε. Εγώ εξακολουθούσα να μη θυμάμαι που έχω παρκάρει. Περπάτησα μηχανικά. Ήθελα να περπατήσω λίγο… και τελικά βρήκα το αυτοκίνητο. Το ίδιο μηχανικά οδήγησα και μέχρι το σπίτι, όπου σωριάστηκα στο κρεβάτι σε χρόνο dt.

Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα, μέσα σε μια πολύ γεμάτη εβδομάδα… Που όμως τελείωσε με μια γλυκιά αίσθηση!

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ