Μία γεμάτη ημέρα …

Και ναι! Ξημέρωσε η μεγάλη ημέρα του διαγωνισμού και του Ασμπέτα! Πρώτη φορά σηκώθηκα αξημέρωτα με τρελή όρεξη (σα να πήγαινα εκδρομή ένα πράγμα) παρόλο που είχα ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ. Και εκεί που κάθομαι αμέριμνη και απολαμβάνω το πρωινό μου πιάνω στα χέρια μου το “Βιβλιάριο αθλητή χορού” (ουάουυυυυ, να θυμηθώ να το κάνω κορνίζα). Το χαζεύω, το χαζεύω ώσπου φτάνω στους κανονισμούς. Μπλα, μπλα μπλα “Η ενδυμασία του ΑΘΛΗΤΗ (εγώ είμαι αυτή, έτσι) περιλαμβάνει υποχρεωτικά χορευτικά παπούτσια …. μπλα μπλα μπλα… Ορίστε; Ποιός ήρθε; Εγώ παπούτσια δεν έχω παραγγείλει ακόμη και όλα τα μαθήματα τα έχω κάνει με ίσιο παπούτσι (να μη σας θυμήσω την απόπειρα να χορέψω με τακούνι). Αγχώνομαι… Αρχίζω τα τηλέφωνα στη σχολή. Τους αγχώνω και αυτούς. Αρχίζει ένας μαραθώνιος (δικός μου) να ψάχνω να βρω παπούτσια χορού. Και καλά να τα βρω, άντε να τα βολευτώ κιόλας. Ουφ!

Τελικά αφού γυρίζω όλα τα καταστήματα με είδη χορού (πολύ γέλιο, αλλά θα σας το περιγράψω άλλη φορά) βρίσκω παπούτσια. Νομίζατε ότι τελείωσε το τρέξιμο; χαχαχα Επιστρέφω στο σπίτι κάνω ένα μπανάκι και πάω κομμωτήριο (είπαμε να είναι ολοκληρωμένο το σόου). Εκεί, έριξα έναν υπνάκο (μη γελάς σε βλέπω) και η ώρα είναι 3.30. Επιστρέφω, κάνω τις απαραίτητες συνεννοήσεις για το πως θα έρθετε και ξεκινάω για το πάρτυ. Και εκεί ξεκινάει το μαρτύριο των παπουτσιών. Από τις 7 φορούσα τα παπούτσια αλλά δεν χόρευα. Αυτό σημαίνει ότι με κούρασαν περισσότερο. Ήλπιζα να τελειώσει σύντομα το μαρτύριο. Ήλπιζα να κάνω και καμία πρόβα… Μπα! με την ελπίδα έμεινα.

Η παρέα είχε μαζευτεί για τα καλά. Η κερκίδα μεγάλωνε και τα γέλια γέμισαν την αίθουσα. Έπαιξαν και Καλομοίρα αφιερωμένο για τον Βασίλη…

“Οι διαγωνιζόμενοι (εγώ είμαι αυτή, είπαμε!) να περάσουν απο την γραμματεία να πάρουν τα νουμεράκια τους”. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο αλλά το νούμερο μου ήταν η ηλικία μου… 18! Επιστροφή στη θέση μου για τις απαραίτητες φωτογραφίες… Ξεκινάνε τα νούμερα (εεεε, οι αθλητές).

Πρώτη ομάδα: ……. κάτι απροσδιόριστο. Ζητωκραυγάζουν οι Ασμπετιανοί. Καλέ τι φωνάζουν αυτοί; Γυρίζω και τους κοιτάζω και νιώθω ένα χέρι να με τραβάει στην πίστα. Ορίστε; Ποιός ήρθε. Με γυρίζει για να σιγουρευτεί ότι είμαι το 18 και ξεκινάμε. Παίρνουμε θέση χορού και αρχίζω να γελάω. Του λέω “να κοιτάζω από την άλλη για να το κάνουμε σωστά;” “Όχι! θα κοιτάς μόνο εμένα… ” Εκεί αγριεύτηκα το ομολογώ. Ήταν και σοβαρός… Σοβαρός όμως έμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια του χορού και αναγκαστικά ήμουν και εγώ σοβαρή. Ξέρετε αυτό το ύφος δε μου πάει καθόλου…

Ο ρυθμός αλλάζει. Καλέεεεεε, τι θέλει αυτός μες στη μέση; Ούπς! Κριτής είναι. Βρε που τον ξέρω, που τον ξέρω… Ωχ! Αυτός που έκρινε και σε έναν διαγωνισμό του ΑΝΤ1. Και η κυριούλα εκεί δίπλα… Το λέγανε και το ξαναλέγανε ότι έχει κάνει 200 χλμ. για να έρθει από Πάτρα μόνο για το διαγωνισμό.

– Εγώ χρυσό μου, έχω μια κοπέλα που με περιμένει στο διπλανό μαγαζί και έχει έρθει από Πτολεμαΐδα μόνο για μας… Πάμε κόντρα;

Ο ρυθμός ξαναλλάζει… Λα λα λα χάνω το παπούτσι… Σβίννννν στροφή! βρε χρυσέ μου μη με κάνεις στροφές μπροστά στον κριτή… ΑΑΑΑ! Και άλλη στροφή. Και όλα αυτά με σοβαρό ύφος. Σκέφτομαι τους άλλους που γελάνε (γιατί είμαι σίγουρη ότι γελάνε!) και θέλω να πάω μαζί τους. Να κλωνοποιηθώ για λίγο. Ίσα ίσα για να ζήσω την εμπειρία. 

Τελειώσαμε! Επιτέλους… Και τώρα περιμένουμε τα αποτελέσματα… 

Σας κούρασα ε; Η αγωνία κορυφώνεται….

Η συνέχεια στο επόμενο! (έχουμε και ένα ασμπέτα που μας περιμένει!)