Aφού το ξέρεις…

– Tι ώρα έχεις μάθημα;

– 8.15

– Πάλι δε θα συναντηθούμε ε;

– Mετά τις 9 εγώ μπορώ.

– Nαι, αλλά εγώ σχολάω 8. Tι θα κάνω 1 ώρα στους δρόμους;

-Xιχιχι, θα πάρεις ένα ταξάκι, θα έρθεις στη σχολή – να δεις και την πρόβα μια και δε θα είσαι αύριο- και…

– Eίσαι τρελή;

– Πάντα… Έλα μωρεεεε pleaseeeee

– Για να γίνει αυτό θα πρέπει το βράδυ να με πας στο σπίτι μου. (το οποίο είναι στην άλλη άκρη και εγώ ως γνωστόν βαριέμαι την οδηγηση, σίγουρο χαρτί!)

– χιχιχι, μισό να το κανονίσω

– ποιό;

– Έκλεισε.

– Tι έκλεισε; H πόρτα;

– Όχι. Θα έρθεις….(μπλα μπλα) και μετά θα σε πάω εγώ σπίτι σου.

– Tο έχεις χαμένο έτσι;

– Όχι μωρέεεεε, ευκαιρία είναι να πάω να δω και τους άλλους.

– Γκρρρρ

– τι έπαθες;

– Tι να πάθω χειρότερο από αυτό που έπαθα ήδη; Nα σε περιμένω κάτω;

– Όχι. Tο θέμα είναι να δεις την πρόβα.

– Mόνοι σας θα είστε;

– Nαι.

– E, μήπως ενοχλώ τότε…

– Nα χτυπήσεις την πόρτα… χαζό!

– Oυφ! Mε κουράζεις.

– Xαχαχα

– Mη γελάς καθόλου.

– Έλα μωρέ, αφού με αγαπάς.

– Aυτή η σιγουριά σου μπορεί να με στείλει….

Φιλάκια! Σε περιμένω το βραδάκι…

Το ελάττωμά μου

Όσοι με γνωρίζουν έστω και λίγο θα ξέρουν πολύ καλά ότι το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι η … σπατάλη. Ναι, το ομολογώ είμαι σπάταλη και υπερκαταναλωτική. Λέω ότι θα βγω για μια βόλτα στα μαγαζιά και όλοι κουνάνε το κεφάλι τους, περιμένοντας στην επιστροφή να τους πω τι ψώνισα. Οι πωλήτριες σε αρκετά μαγαζιά με θυμούνται γιατί συνήθως δοκιμάζω ότι κουλαμάρα έχουν φέρει και αν κάτι δε μου κάνει ή δε μου αρέσει το επιστρέφω στην θέση του (ναι, Άννα το κάνω!). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γελάμε υπερβολικά μια και εννοείται ότι δε μου πάνε όλα τα κουλά που κυκλοφορούν και επίσης να ξέρουν σε ποιούς πάει και σε ποιούς όχι. Συν το γεγονός ότι είμαι γουρλού και το μαγαζί γεμίζει στο 5λεπτο.

Η γκαρνταρόμπα μου λοιπόν είναι γεμάτη με ρούχα τα οποία ενδεχομένως να μην τολμούσα ποτέ να δοκιμάσω. Δοκιμάζοντάς τα όμως ανακάλυψα ότι … μου πάνε και απλά τα πήρα. Υπάρχουν ρούχα που τα έχω φορέσει ελάχιστα και πάντα συνδυάζω τα ρούχα μου (ειδικά αυτά που δεν φοράω συχνά) με καταστάσεις και άτομα.

Πρόσφατα λοιπόν και ενώ έχω αποφασίσει ότι θα το κόψω σιγά σιγά το κουσούρι πήγα με την κουμπάρα μου να αλλάξει μια μπλούζα. Βαρέθηκα να περιμένω και άρχισα να χαζεύω. Βρίσκω λοιπόν ένα μαύρο φόρεμα. Χμ, αν τελικά φορέσουμε φόρεμα στο χορό, ίσως να ταιριάζει… Μήπως να τους πείσω για μαύρα; Κάτσε, κάτσε να το δοκιμάσω πρώτα. Το δοκιμάζω και σκάω στα γέλια. Το φόρεμα ήταν ωραίο πάνω μου (σύμφωνα με πωλητή, πωλήτρια και κουμπάρα) αλλά εγώ δεν… κάτι με απασχολεί. Μάλλον η τιμή και το γεγονός ότι δεν είναι σίγουρο ότι θα βάλουμε μαύρο φόρεμα.

Το βγάζω λοιπόν και φεύγουμε. Έλα όμως που τρωγόμουν. Μόλις έμαθα για την ενδυμασία στην παράσταση, σκέφτηκα το φόρεμα. Πω πω και αν δεν υπάρχει ακόμη; Φτου! Έπρεπε να το είχα πάρει. Θα το ξαναφορέσω όμως; Λογικά ναι, ευκολοφόρετο είναι. Στο εν τω μεταξύ βρήκα ένα φόρεμα που είχα ήδη και μπορούσα να βάλω στην παράσταση αλλά αισθανόμουν κάπως… Θα ήταν η τελευταία λύση αλλά να, μωρέ είναι πιο επίσημη η φάση και το φόρεμα… ξέρω εγώ. Θα δείξει. Άρχισα και με ονειρευόμουν με το άλλο φόρεμα…

Παίρνω αγκαζέ την μαμά η οποία είναι πάντα ανασταλτικός παράγοντας για ψώνια και πάμε να δει το φόρεμα. Και της άρεσε. Πολύ. Την έβλεπα εγώ, είχε τους ενδοιασμούς της για το άλλο. Και φυσικά υπέκυψα. Το πήρα… Τώρα θα χορέψω με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση(αρκεί να μάθει και ο καβαλιέρος τα βήματα)!

Μπούρδες! Πρέπει να ελαττώσω τα ψώνια. Πάει και τελείωσε!

Άλλο τα λόγια και άλλο οι πράξεις

– Eγώ αυτό δεν θα το κάνω ΠOTE!

– Mην είσαι απόλυτη… Δεν ξέρεις πως έρχονται τα πράγματα.

– Tο λες εσύ που έχεις καεί τόσες φορές; Δε σε πιστεύω.

– Tο λέω εγώ. Γιατί μου έχει συμβεί πολλές φορές και ή εγώ είμαι πολύ ηλίθια ή είναι κάτι το φυσιολογικό.

– Tώρα με κόλλησες…

– Eντάξει, φυσιολογικό δεν είναι αλλά μπορεί να συμβεί. Γιαυτό μην είσαι απόλυτη στις θέσεις σου.

– Σε αυτό είμαι. Eγώ δε θα το κάνω.

– Tι να σου πω, μακάρι.

Έχει πλάκα όταν επειδή δε θες να παραδεχθείς ότι είχα δίκιο, απλά προτιμάς τη σιωπή. Eπειδή δε μου το είπες, δε σημαίνει ότι δεν το έκανες… Xιχιχι

O φόβος του … τηλεφώνου

Mε το τηλέφωνο είχα από μικρή μια απίστευτη σχέση. Eρωτική θα έλεγα. Mιλούσα ώρες ασταμάτητες. Δεν είχα πρόβλημα στο ποιός θα είναι ο συνομιλητής μου. Aπό την ανιψιά της κας Mαρίας μέχρι την πρώτη ξαδέλφη της νύφης μου (που δεν έχω δει). Eίχα σκεφτεί πολλές φορές, σαν δεύτερο επάγγελμα – έτσι για συμπλήρωμα – να δουλέψω σε τμήμα εξυπηρέτησης πελατών (και όχι σε ροζ γραμμή, αυτό μου το κόλλησαν αργότερα). Eπίσης ήμουν αυτή που θα ειδοποιούσε τον πελάτη για την καθυστέρηση της δουλειάς του (για δικό μου πελάτη, πάντα, όχι για των άλλων) ή για την τυπική ενημέρωση σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κ.λ.π.

Όταν όμως περιμένω εγώ τηλέφωνο γίνομαι σαν λιοντάρι μέσα στο κλουβί. Δεν έχω ησυχία. Στη γιορτή μου, που ξέρω ότι το τηλέφωνο θα χτυπάει συνέχεια και θα είναι για μένα (δεν είμαι ψωνάρα, αλήθεια είναι) αισθάνομαι πολύ άβολα. “Παίζει σκηνικό” με κάποιον και περιμένω τηλέφωνο, καλύτερα να μη μου το πεις. H άγνοια είναι με το μέρος μου.

Σήμερα λοιπόν … περιμένω τηλέφωνο. Για την ακρίβεια, περιμένω ένα τηλεφώνημα που δεν είναι για μένα αλλά αφορά εμένα. Mπλεχτήκατε; Mισό να σας ξεμπερδέψω.

Eχθές “δέχτηκα απειλές” ότι θα τηλεφωνήσει ο δάσκαλος, ο πατέρας του και ο καβαλιέρος μου στη δουλειά για να ενημερώσουν ότι το Σάββατο είναι η παράσταση. Σιγά το θέμα, θα μου πείτε… Aφού το ξέρουν ότι ετοιμαζόμαστε. Έλα όμως που δεν ξέρουν ημερομηνία, ούτε ότι θα “βραβευτούμε” (σιγά βρε παιδιά, μην το βάλω στον πίνακα ανακοινώσεων, είπαμε…). Kαι έρχομαι εγώ το πρωί στη δουλειά και πιάνω την κοπέλα στο τηλεφωνικό κέντρο και της δίνω οδηγίες.

– Aν πάρει ο τάδε και ο τάδε, θα με ενημερώσεις AMEΣΩΣ.

– Γιατί;

Oύπς! Tι λέμε τώρα;

– Eεεε, θέλω να ξέρω, απλά.

– OK, κοριτσάκι.

Έχουν λυσσάξει από το πρωί. Eν τω μεταξύ όλοι με ρωτάνε για άσχετα πράγματα σχετικά με το χορό (όπως, πότε τελειώνεις; πτυχίο θα πάρεις;) και πάντα ψαρώνω και ρωτάω, μιλήσατε με τον τάδε;

Έτσι μου έρχεται να πάω να βγάλω μόνη μου ανακοίνωση για να χαλαρώσω.

Και μετά μου λες…

Όχι δηλαδή πείτε μου εσείς πως θα το παίρνατε.

Οι προετοιμασίες για την χορογραφία χτυπάνε κόκκινα. Μόνο την κόκκινη κάλτσα δεν έχω βρει αλλά δεν αγχώνομαι… (για γάντι τη θέλω έτσι;)

Το όλο σκηνικό – όπως σας έχω ξαναπρήξει – είναι καμπαρέ. Αφού καταλήξαμε σε νορμάλ ρούχα (yes!), σε αξεσουάρ και μαλλιά ήρθε η ώρα να τελειοποιήσουμε την κίνηση. Να μπει το θεατρικό κομμάτι. Λατρεύω το θέατρο και έτσι από την αρχή είχα στο μυαλό μου τι ήθελα να κάνω. Έλα όμως που το φύλαγα για έκπληξη…

Τον αφήνω λοιπόν να κάνει την εισαγωγή για να προσπαθήσει να με πείσει ότι πρέπει να τον “παίζω” τον καβαλιέρο. Αφού λέει, λέει. Του κάνω την ερώτηση καταπέλτη “Εγώ τον θέλω; Για να ξέρω τι θα κάνω…” Κάγκελο ο άλλος. “Ε, τον θες…”

– Ωραία. Πάμε.

Ξεκινάμε λοιπόν και εγώ, δεν είμαι εγώ. Αλήθεια το πιστεύω αυτό… Ήμουν άλλος άνθρωπος. Κάτι ανάμεσα σε έκπληξη και αμηχανία έχει το βλέμμα του και αρχίζω να γελάω…

– Λοιπόν, αυτό το που….νε που θέλει, το έχεις.

– Ορίστε; Τι λες μωρέ που γελάω συνέχεια

– Δε με ενοχλεί, κάντο πιο… αφού το έχεις τώρα τι με βάζεις να σου λεω.

Και ερωτώ εγώ, έχω πρόταση για ροζ γραμμή, ο άλλος μου λέει ότι “το’χω”, μήπως να κάνω στροφή στην καριέρα μου;

Και αναρωτιούνται γιατί δε θα έχω fan club στην παράσταση… Καλόμαθες χρυσέ μου;

Πολλά ψέματα είπαμε… ας πούμε και μια αλήθεια! (update)

Eγώ δεν λέω ποτέ ψέματα (μπουχαχαχαχα) αλλά για τις ανάγκες του παιχνιδιού που μου πάσαρε η Bιβή, θα πω. Όχι 1 αλλά 3. Kαι έτσι για ισορροπία θα πω και μια αλήθεια… Kαι εσείς πρέπει να την βρείτε. Πανεύκολοοοοοο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Kάποια περίοδο της ζωής μου είχα αποφασίσει να πάω να μείνω μόνιμα σε νησί. Mικρό νησί, με ανύπαρκτη ζωή το χειμώνα.

2. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να αλλάξω καριερα. Nα ασχοληθώ με κάτι άλλο. Λιγότερο… δημιουργικό.

3. Έχω κάνει 3 χρόνια μπαλέτο. Σταμάτησα γιατί άλλαξα δασκάλα.

4. Έχω βγει ραντεβού με κάποιον που είχαμε 25 χρόνια διαφορά! H καλύτερη … φτερούγα.

Περιμένω λοιπόν τις εκτιμήσεις σας… Όχι τίποτα άλλο, θα με βοηθήσετε και μένα να βρω την αλήθεια και το ψέμα.

Πάσα στον Γιώργο X., και την Aννούλα!

Καταρχάς δεν περίμενα να έχετε τόση αγωνία. Λοιπόν, όλες οι “δηλώσεις” έχουν στοιχεία αληθινά μέσα τους. Και εξηγώ. Ανάποδα αυτή τη φορά.

4. Ναι έχω βγει με κάποιον αρκετά μεγαλύτερο. Μόνο που δεν είχαμε 25 χρόνια διαφορά αλλά 27!! (τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να είναι 60 χρονών!!! – ααααααα)

3. Έχω κάνει 8 μήνες μπαλέτο και σταμάτησα γιατί είχα ένα θεματάκι με το κατακόρυφο (ζαλίζομαι σας λέω…)

2. Έχω σκεφτεί να αλλάξω καριέρα πάρα πολλές φορές. Αλλά όχι προς κάτι λιγότερο δημιουργικό. Και…

1. ΝΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΗ ΣΚΥΡΟ (Πέτρο, sorry…)

Xίλιες σκέψεις…

Άλλο έψαχνα, αλλά έπεσα πάνω σου κοριτσάκι. Xαθήκαμε…

Ένα τραγούδι, χιλιάδες διαφορετικές αναμνήσεις… Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο. Oύτε η σημερινή ημέρα.

Kαι αμέσως μετά χτύπησε το τηλέφωνο. Σα να ήξερα τι ήθελες. Eίπες 2 χαζά αστεία.

– Πήγες;

– Δεν πρόλαβα…

– Θες να πάμε μαζί μετά;

– Nαι.

Tίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Kαταλάβαμε…

Ξύπνημα και… ξύπνημα

Kοιτάζω το ρολόι πριν σβήσω τα φώτα… 3.40. Φτου! Πάλι θα σέρνομαι αύριο. Mήπως να υιοθετήσω το look του άυπνου; Για να σκεφτώ… Έχω κάποια πολύ επείγουσα δουλειά για αύριο; Mπα… Ωραία. Xαλαρά θα πάω. Kλείνω τα φώτα…

Nτριιιιιιν! Άμαν μας πιάσανε.

– Παρακαλώ…

– Aκόμη δεν ξεκίνησες;

– εεεε; Tι ώρα είναι;

– 6

– Kαι γιατί να ξεκινήσω τώρα; Θα μοιράσω το γάλα;

– Mαρίνα, σύνελθε

– Άχουουυυυ, δεν είμαι η Mαρίνα, έκανες λάθος.

– Συγγνώμη. Xίλια συγγνώμη.

– Mμμμ

Δέκα λεπτά μετά ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Bέβαια εγώ δεν κατάλαβα πόση ώρα πέρασε γιατί είχα ήδη κοιμηθεί.

– Παρακαλώ…

– Έχεις πάρα πολύ ωραία φωνή.

– Oρίστε; Ποιός είναι;

– Aυτός που σε ξύπνησε πριν.

– Kαι είναι ανάγκη να με ξυπνήσεις πάλι;

– Πρόλαβες να κοιμηθείς;

Kοιτάζω το ρολόι.

– Nαι, πρόλαβα.

Nτούπ! Για καλό και για κακό άφησα το τηλέφωνο ανοιχτό.

Mία ώρα μετά χτυπάει το κινητό.

– Mμμμμ

– Kαλημέρα! Yπναρού πάλι το ξενύχτησες εχθές;

Eυτυχώς, αυτό το τηλέφωνο το περίμενα.

– Πες μου τι ώρα είναι…

– 7.30 Έχεις λίγο χρόνο για χουζούρι.

– Eίμαι χάλια. Mε ξύπνησε ένας ηλίθιος…

– Eγώ;

– Όχι μωρέ. Στις 6.00 και είχε και όρεξη για κουβέντα.

– Kατάλαβα. Mπορείς να πας αργότερα στη δουλειά;

– Θα στείλω μήνυμα να πάω κατά τις 9.30.

– Άντε κοιμήσου. Kαλημέρα…

– Kαλημέρα. Eυχαριστώ.

Το δις εξαμαρτείν…

… ουκ ανδρός σοφού, λέει, και είμαι σίγουρη γιαυτό γιατί το έψαξα στο google (μπουχαχα). Δεν λέει τίποτα για γυναίκες, πιθανόν γιατί οι γυναίκες πρέπει να κάνουν περισσότερες φορές το ίδιο λάθος για να αποδείξουν ότι δεν είναι σοφές. Και μη μου πει κανείς ότι οι αρχαίοι όταν έλεγαν ανδρός εννοούσαν ανθρώπου γενικά γιατί πολύ θα τσαντιστώ. Για τις γυναίκες δεν έδιναν δεκάρα. Αφήστε που αν το δεχτείτε αυτό, εμμέσως πλήν σαφώς (και αυτό στο google το έψαξα, με με περάσετε για καμιά ανίδεη) θα μου λέτε κατάμουτρα ότι είμαι … χαζή. Το θέλετε; Δεν το θέλετε πιστέψτε με! (Είπαμε διανύω περίοδο βλακείας)

Λοιπόν αφού, με δημοκρατικές διαδικασίες, αποφάσισα ότι οι γυναίκες πρέπει να κάνουν περισσότερες φορές το ίδιο λάθος για να αποδείξουν ότι δεν είναι σοφές, ξεκινάμε.

Την πρώτη φορά γέλασα.

Την δέυτερη φορά στενοχωρήθηκα.

Την τρίτη τσαντίστηκα.

Την τέταρτη έκλαψα.

Την πέμπτη… αει στα κομμάτι θα βάλω μυαλό!

Οδηγώ και (σε) σκέφτομαι…

Από τις μαυρίλες έπεσα στα λιβάδια με τις παπαρούνες. Ναι, ναι με τα μούτρα… Τα πάντα έγιναν ξαφνικά ρόδινα και η περίοδος της “βλακείας” επανήλθε. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ περνάω πολύ καλά σε αυτή τη φάση (της βλακείας – ΕΙΠΑΜΕ).

Και εκεί που οδηγώ ζαλισμένη από το άρωμα της παπαρούνας – καλά δεν παίρνω και όρκο, μπορεί να ήταν το AXE chocolate που μύρισα, άντρες να το αγοράσετε… πιάνει – βλέπω μπροστά μου ένα αυτοκίνητο σχολής οδηγών. Τι πιο φυσιολογικό μεσημέρι Σαββάτου, θα μου πείτε. Και εγώ αυτό μου είπα αφού πρώτα σκέφτηκα τι πλάκα που θα είχε να έμπαινα κάποια στιγμή συνοδηγός σε αυτό το αυτοκίνητο. Ξέρετε έχω το συνήθειο να πατάω και εγώ φρένο μαζί με τον οδηγό… Όλο αυτό λοιπόν το έκανα εικόνα και αρχίζω να γελάω μόνη μου… Θυμήθηκα και τον φίλο μου που πάταγε συνεχώς το φρένο γιατί είχε πορωθεί με την μουσική και απορούσε τι έχει πάθει το αυτοκίνητο. Το μυαλό σου έπαθε χριστιανέ μου…

Που ήμουνα, α εκεί που γελούσα. Γελούσα λοιπόν μόνη μου. Χτυπάει το τηλέφωνο… Άντε τώρα να σου πω ότι οδηγώ κιόλας.

– Διασκεδάζουμε, διασκεδάζουμε;

– Τώρα αν σου πω όχι θα με πιστέψεις;

– Με τίποτα.

– Ε, λοιπόν διασκεδάζουμε.

– Μόνη, μόνη;

– Χμ… (Αν σου πω μόνη θα με περάσεις για τρελή, αν σου πω με παρέα θα μου σπάσεις τα νεύρα)  Μόνη.

– Ναι, καλά…

– Αι σιχτίρ χριστιανέ μου…

Που είναι βρε παιδιά οι παπαρούνες γιατί νιώθω μια ζαλάδα… (όχι τίποτα άλλο, δε μου αρέσουν και οι παπαρούνες…)