Βγάλε μια κόλλα χαρτί!

Κάπως έτσι έπρεπε να νιώσω όταν ξαφνικά μου ανακοινώθηκε ότι σήμερα δίνω εξετάσεις στο χορό. Πάλι καλά δηλαδή που δεν έβαλα τα παπούτσια με το τακούνι να έχουμε τρελά γέλια.

Μέρος πρώτο:

Μάθημα – Επανάληψη.

Κάπου στη μέση του μαθήματος κατάλαβα ότι δίνω εξετάσεις. Μέχρι τότε είχα γίνει μούσκεμα χωρίς να ξέρω το γιατί. Γλυστρούσαν και τα πόδια μου… Όχι τα παπούτσια, τα πόδια μου. Μέσα στο παπούτσι. Μια ομορφιά…

Μέρος δεύτερο:

– Βαρέθηκα να περιμένω. Κάνουμε κάτι άλλο;

– Άντε να βγάλουμε μαζί την χορογραφία. Αν και κανονικά δεν πρέπει.

– Γιατί; Δεν θα πω τιποτα.

– Γιατί μου κάνεις απιστίες…

– Μμμμ… Δε φτάνει που σε γλυτώνω.

Μέρος τρίτο:

– Πως νιώθεις;

– Βρεγμένη.

– Έχεις άγχος;

– Θα έπρεπε; Τι θα μου κάνει καλέ;

– Τίποτα. Απλά έχουν αγχος συνήθως.

– Εγώ βαριέμαι να περιμένω.

Μέρος τέταρτο: Ο χορός

Ο άλλος να προσπαθεί να μου κάνει νόημα και εγώ στην κοσμάρα μου. Να τον κοιτάζω στα μάτια και να γελάω. Κάποια στιγμή προσπαθεί να μου πει κάτι για το χέρι μου (ότι το κάνω ανάποδα) και εγώ σταματάω να κουνάω χέρια. Μου κάνει μια φιγούρα που λατρεύω. Ο εξεταστής δεν την είδε. Του λέω, ξανακάντην, την έχασε… Ξεκινάει το “Big spender” και εγώ τραγουδάω…

– Ευχαριστώ πολύ. Συγχαρητήρια. Μου έκανε εντύπωση που χόρευε όλο το σώμα σου. Βέβαια το χέρι σου ώρες ώρες νόμιζα ότι το κρατούσες επίτηδες ακίνητο. Δούλεψε τα χέρια περισσότερο.

(Πνιχτό γέλιο) Καλή επίτυχία στην παράσταση!

(αυτό σήμαινε ότι πήραμε το ΟΚ ή αλλιώς το δίπλωμα… μένει να πάρουμε και το χαρτί!)

Τώρα μένει να τον πείσω να επιλέξει αυτό το Tango!