Το παγώνι

Αυτή τη στιγμή κάπως έτσι νοιώθω…

Στο σημερινό μάθημα (σας έχω πρήξει με το χορό, sorry) θα ζητούσα να βελτιώσουμε κάποια πραγματάκια στη χορογραφία της παράστασης. Αυτό είχε σκοπό και ο δάσκαλος. Ξεκινάμε λοιπόν και συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά ότι η μνήμη μου δε με πρόδωσε. Θυμάμαι όλα τα βήματα, κάτι που με ευχαριστεί ιδιαίτερα γιατί όσο νά’ναι μου δίνει μια σιγουριά.

Την χορέψαμε, την βελτιώσαμε, την ευχαριστηθήκαμε. Τελειώνει το μάθημα και πάω να φύγω.

– Δεν θα φύγεις. Θα έρθει ο Δ. (υπεύθυνος, εξεταστής) για να εγκρίνει την χορογραφία.

– Τι; Δεν την έχει δει;

– Όχι και θα μου αλλάξει πράγματα και θα πρέπει να βρω άλλα

– Γιατί να την αλλάξει; Μια χαρά βγήκε.

– Πάντα αλλάζει…

– Εγώ θα τον πείσω να μην αλλάξει.

Ανοίγει η πόρτα. Μαζί με τον εξεταστή μπαίνουν και άλλοι 3 καθηγητές, οι οποίοι θα χορέψουν ως καβαλιέροι μας, για να δουν τι αλλαγές θα κάνει. Θεωρητικά θα έπρεπε να αγχωθώ. Φλέρταρα με την ιδέα… Μπαααα, άστο καλύτερα!

1.30 λεπτό χρειάστηκε. Στο τέλος το είχα ευχαριστηθεί τόσο πολύ που δε με ένοιαζε τι θα έλεγε.

– Συγχαρητήρια! Πάρα πολύ καλά. Προχωράτε έτσι.

– Καμία αλλαγή;

– Καμία. Ήταν πολύ καλή.

Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι μιλούσε για μένα (για την χορογραφία βασικά, αλλά εγώ την είχα δουλέψει) και γύρισα να κοιτάξω.

– Έλενα, συγχαρητήρια!

Οι υπόλοιποι καθηγητές είχαν “στήσει” πανηγύρι. Μου είπαν μετά ότι ήταν η πρώτη φορά που πέρασαν χορογραφία χωρίς αλλαγή. Όσο νά’ναι… φούσκωσα. Του είπα βέβαια ότι αφού την έβγαλα εγώ, δεν υπήρχε λόγος να κάνει αλλαγή αλλά μου ήρθε μια σφαλιάρα που δε συνέχισα. Και πάνω που προσπαθώ να μετριάσω την χαρά μου και την υπερηφάνια μου (όταν κάνω κάτι καλά και το ευχαριστιέμαι, γίνομαι πολύ ψωνάρα το ξέρω) ακούω την ξανθιά… “Θα είσαι η επιδειξίας μας!!”