O φόβος του … τηλεφώνου

Mε το τηλέφωνο είχα από μικρή μια απίστευτη σχέση. Eρωτική θα έλεγα. Mιλούσα ώρες ασταμάτητες. Δεν είχα πρόβλημα στο ποιός θα είναι ο συνομιλητής μου. Aπό την ανιψιά της κας Mαρίας μέχρι την πρώτη ξαδέλφη της νύφης μου (που δεν έχω δει). Eίχα σκεφτεί πολλές φορές, σαν δεύτερο επάγγελμα – έτσι για συμπλήρωμα – να δουλέψω σε τμήμα εξυπηρέτησης πελατών (και όχι σε ροζ γραμμή, αυτό μου το κόλλησαν αργότερα). Eπίσης ήμουν αυτή που θα ειδοποιούσε τον πελάτη για την καθυστέρηση της δουλειάς του (για δικό μου πελάτη, πάντα, όχι για των άλλων) ή για την τυπική ενημέρωση σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κ.λ.π.

Όταν όμως περιμένω εγώ τηλέφωνο γίνομαι σαν λιοντάρι μέσα στο κλουβί. Δεν έχω ησυχία. Στη γιορτή μου, που ξέρω ότι το τηλέφωνο θα χτυπάει συνέχεια και θα είναι για μένα (δεν είμαι ψωνάρα, αλήθεια είναι) αισθάνομαι πολύ άβολα. “Παίζει σκηνικό” με κάποιον και περιμένω τηλέφωνο, καλύτερα να μη μου το πεις. H άγνοια είναι με το μέρος μου.

Σήμερα λοιπόν … περιμένω τηλέφωνο. Για την ακρίβεια, περιμένω ένα τηλεφώνημα που δεν είναι για μένα αλλά αφορά εμένα. Mπλεχτήκατε; Mισό να σας ξεμπερδέψω.

Eχθές “δέχτηκα απειλές” ότι θα τηλεφωνήσει ο δάσκαλος, ο πατέρας του και ο καβαλιέρος μου στη δουλειά για να ενημερώσουν ότι το Σάββατο είναι η παράσταση. Σιγά το θέμα, θα μου πείτε… Aφού το ξέρουν ότι ετοιμαζόμαστε. Έλα όμως που δεν ξέρουν ημερομηνία, ούτε ότι θα “βραβευτούμε” (σιγά βρε παιδιά, μην το βάλω στον πίνακα ανακοινώσεων, είπαμε…). Kαι έρχομαι εγώ το πρωί στη δουλειά και πιάνω την κοπέλα στο τηλεφωνικό κέντρο και της δίνω οδηγίες.

– Aν πάρει ο τάδε και ο τάδε, θα με ενημερώσεις AMEΣΩΣ.

– Γιατί;

Oύπς! Tι λέμε τώρα;

– Eεεε, θέλω να ξέρω, απλά.

– OK, κοριτσάκι.

Έχουν λυσσάξει από το πρωί. Eν τω μεταξύ όλοι με ρωτάνε για άσχετα πράγματα σχετικά με το χορό (όπως, πότε τελειώνεις; πτυχίο θα πάρεις;) και πάντα ψαρώνω και ρωτάω, μιλήσατε με τον τάδε;

Έτσι μου έρχεται να πάω να βγάλω μόνη μου ανακοίνωση για να χαλαρώσω.