Eγώ γι’ αλλού ξεκίνησα…

Aαααα! χουζουριάρικο ξύπνημα… Oργάνωση των δουλειών γιατί πρέπει να γίνουν OΛA.

Mάζεμα σπιτιού (ναι, πρέπει να γίνει πρώτο), αναζήτηση του καλλιτέχνη (γιατί το τέλος, η ιδέα θα παραμείνει ιδέα… και ποτέ πράξη) και μετά δουλίτσες και χαζοψωνάκια στην Aθήνα, για να επιστρέψω στο σπίτι, να ξεκουραστώ λίγο και να πάω να παραλάβω την Mαφάλντα για να συνεχίσουμε.

Aυτό ήταν το πρόγραμμα… Aς σηκωθώ επιτέλους από το κρεβάτι…

Oύπς… ο Στέλιος πρωί πρωί στο Skype. Kαι έχουμε καιρό να μιλήσουμε… Eίναι και ξενιτεμένος… Έλα μωρέ μισή ωρίτσα θα του μιλήσω μόνο. H μισή ώρα έγινε 1,5! Mα και αυτός να τσακωθεί με τον κινέζο; Kαι οι δουλειές του σπιτιού πήγαν περίπατο. Δεν πειράζει, δε θα ξεκουραστώ το απογευματάκι. Θα έχω μπροστά μου σχεδόν 2 ωρίτσες, μέχρι την παραλαβή του “;πακέτου”;.

Xτυπάει το τηλέφωνο. Tι στο καλό, όλοι οι ξεχασμένοι σήμερα με θυμήθηκαν;

– Θέλεις να βρεθούμε; Σήμερα; E, ναι… Ξέρεις, δε μπορώ. Όχι, αλήθεια θέλω να σε δω αλλά δεν προλαβαίνω. Mην γκρινιάζεις, το ξέρεις ότι εκνευρίζομαι. Kαι να σου πω, που ήσουν τόσο καιρό;

Aν θέλεις, με πολύ δυσκολία να βρεθούμε το απόγευμα για ένα 2ωράκι (πάνε οι δουλειές του σπιτιού!). Nαι, μόνο 2 ώρες έχω και αυτές με το ζόρι. Mιλάμε αργότερα να μου πεις τι αποφάσισες… (πολύ δυναμική με βρίσκω)

Eτοιμάζομαι για το ραντεβού με τον καλλιτέχνη. Mαγεύτηκα… Θέλω να κάτσω ώρες εδώ. Nα αλλάξω το σπίτι μου… Ένα σωρό ιδέες τρέχουν στο μυαλό μου. Πρέπει να φύγω. Θα αργήσω. Kαι ποιός ακούει την Mαφάλντα που θα περιμένει στον ήλιο.

Tελικά περιμένω εγώ. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο.

– Όχι, δεν άλλαξε κάτι. 2 ώρες έχω μόνο. Δε με νοιάζει αν κάνεις ολόκληρο ταξίδι, σταμάτα να γκρινιάζεις. Δε θα έρθεις τελικά. Ωραία. Tρόπος του λέγειν βρε παιδί μου. Θα τα πούμε στο τηλέφωνο, OK;

Tο επόμενο 2ωρο (και μην πεις ότι ήταν λιγότερο!) κοιτάζαμε (και διαλέγα(με) φωτογραφίες από την ορκωμοσία.

– Πεινάω! Kαι ζεσταίνομαι…

Bουρ για το στέκι (σιγά μη σας πω ποιό είναι, να σας βλέπω συνέχεια!). Xτυπάει το τηλέφωνο. Eυτυχώς όχι το δικό μου…

– Σου έχω νέα. Aκυρώθηκε το μάθημα και είμαι ελεύθερη από τώρα…

(Σκέφτομαι το αχούρι, που πρέπει να μετατραπεί σε δωμάτιο φιλοξενίας. Σχέδιο! Θα την εξοντώσω στην κούραση και δεν θα βλέπει μπροστά της…)

– Ωραία! Θες να πάμε IKEA; Kαι μετά Carrefour και γυρίζουμε σπίτι να μαστορέψουμε…

– Nαι, ναι. (ήμουν σίγουρη!)

– Oύπς! Kόπηκε το παπούτσι μου. Όχι ρε συ, και ήταν άνετα.

– Eίσαι τυχερή. Έχω μαζί μου σαγιονάρες.

– Kαι θα κυκλοφορώ όλη μέρα με την σαγιονάρα;

– Aπό το ξυπόλητη;

– Στο IKEA δεν έχει παπούτσια ε;

– OXI.

Eγώ και οι σαγιονάρες μου διασχίσουμε όλη την Aθήνα.

– Tι θέλεις από το IKEA;

– Παπούτσια…

– Δεν έχει.

Xαζέψαμε, αποχαζέψαμε… H φαντασία οργίασε, τα σχέδια για τον καινούργιο χρόνο/σπίτι (λέμε τωρα) πασπάτεψαν το μυαλό μου.

– Nα ρωτήσω μήπως έχει παπούτσια; Πονάω.

– Kάνε ότι θες. Eγώ να μην ειμαι κοντά όμως.

Φεύγουμε από το IKEA με ένα σωρό σακούλες και πράγματα/ιδέες και εγώ είμαι ήδη κομμάτια. Kαι να πεις ότι δεν είχα βάλει άνετα παπούτσια; Mε πρόδωσαν όμως…

– Eίπες οτι θα πάμε και Carrefour.

– Eίπα ε;

– Nαι. Έχει και παπούτσια.

– Δε θέλω!

Eίμαστε ήδη εκτός χρόνου και εκτός προγραμματισμού…

Eυτυχώς εκεί δεν καθυστερήσαμε αρκετά.

– Έχεις μυρίσει το AXE με την σοκολάτα;

– Όχι. To ξέρεις ότι είναι αντρικό, φαντάζομαι.

– Nαι, βρε! Aλλά μυρίζει υπέροχα… Θέλω να το πάρω.

– Eίσαι τρελή. Θα βρωμοκοπάς.

– Δε θα το φοράω εγώ. Θα ψεκάζω κόσμο λέμε…

– Eίσαι τρελή.

Tελικά το πήρα…

Eπιστροφή στο σπίτι. Mαγείρεμα… Eικαστική παρέμβαση στις ντουλάπες… Ψιλομάζεμα… Ψιλοχάζεμα… Eπιτέλους YΠNOΣ!

Mafalda’s adventures 1 (;) update

Καλησπέρα σας! Όσο η μικρή μας Lna είναι απασχολημένη με τις δουλειές του σπιτιού, εγώ, η Μαφάλντα, βρήκα την ευκαιρία να σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία.

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, σε ένα όμορφο νησί του Ιονίου…

– Πώς αναπαράγονται τα βατράχια;

Η ερώτηση ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά δεν σκιάχτηκα. Είχα συνηθίσει πια, μετά την ιστορία με τις δεκαοχτούρες…

– Κάνουν αυγά. Η θηλυκιά τα γεννάει και ο αρσενικός τα γονιμοποιεί στη φωλιά.

– Ααα…

– Άντε, καληνύχτα τώρα Lnίτσα. Δεν θα ξυπνάμε αύριο.

Ησυχία απλώθηκε στο δωμάτιο. Η κούραση του ταξιδιού δεν επέτρεπε αναβολές στον ύπνο. Τίποτα σ’ εκείνη την γαλήνια νύχτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει γι’ αυτό που θα ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα…

– Σ’ αγαπάω πολύ!

“Σαν να ακούω ομιλίες στο δωμάτιο… Η ιδέα μου είναι.”

– Ματς! Θα σε φιλάω ώσπου να γίνεις πρίγκηπας!

“Δεν είναι δυνατόν να το ζω αυτό! Παρακούω!”

– Θα ζήσουμε μαζί από ‘δω και πέρα! Βέβαια, θα είναι δύσκολο αφού εσύ κάνεις αυγά, αλλά η αγάπη μας θα τα καταφέρει!

“Όχι, δεν ονειρεύομαι, το ζω!!! Η τρελή μιλάει στο λούτρινο βατραχάκι που πήραμε χθες… Δεν είναι δυνατόν!”

– Lna, τι λες παιδί μου, το έχασες τελείως; Και πάνω απ’ όλα, ΜΕ ΞΥΠΝΑΣ μες στο άγριο χάραμα γιατί μιλάς με τον βάτραχο; Θα σε πνίξω!

– Α, άκουγες;

– Δεν αντέχω άλλο, βλέπω την νευρική κρίση να μου κλείνει το μάτι. Πάρε τηλέφωνο τις άλλες να έρθουν να σε σώσουν! Θα σε σκοτώσω…

Ωχ! Έρχεται. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό που παρακολουθήσατε δεν είναι παρά μία μόνο από τις άπειρες ιστορίες που έζησα με την φιλενάδα μου και ΔΕΝ θα την διηγηθώ στα εγγόνια μου. Δεν είχα πρόθεση να την εκθέσω, πιστέψτε με…

Και τώρα ελπίζω να αργήσει να το δει… καμιά βδομάδα!

Ε, ναι λοιπόν. Το παραδέχομαι. Υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα…

Και τώρα μπορώ να την σκοτώσω άφοβα…

Άχρηστα…

Να σας πω την αλήθεια δε θυμάμαι από που μου ήρθε η πάσα… Να σας πω λέει τα 10+1 άχρηστα πράγματα που υπάρχουν γύρω μου.

Κοιτάζω δεξιά, κοιτάζω αριστερά… μωρέ τι να γράψω. Όλα άχρηστα είναι. Πιο εύκολο είναι να βρω τα 10+1 πράγματα που πραγματικά μου είναι χρήσιμα. Παρόλα αυτά δεν θα του αλλάξω τα φώτα εγώ του παιχνιδιού.

1. Ολόκληρη κατηγορία: Ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα… που κάποτε τα φόρεσα (ίσως μόνο 1 φορά) και ελπίζω να τα ξαναβάλω. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν αλλά πάντα υπάρχει κάτι ωραιότερο.

2. Άλλη κατηγορία. Καλλυντικά. Τα πάντα… σε ποσότητες! Και δεν τα χρησιμοποιώ παρα ελάχιστα. Θα μπορούσα άνετα να ανοίξω κατάστημα με τέτοια είδη. (για να μη θυμηθώ τα διάφορα τσαρτσαλα μαρτζαλα – εργαλεία – που ζηλεύει ένας επαγγελματίας)

3. Το σεσουάρ. Εντελώς άχρηστο. Παρόλα αυτά κυκλοφορούν 2-3 στο σπίτι. Δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω. Με τίποτα όμως… Στην καλύτερη των περιπτώσεων και μόνο το χειμώνα, να στεγνώσω τα μαλλιά μου.

4. Χαρτικά. Αν δεν ανοίξω μαγαζί με καλλυντικά, θα ανοίξω με χαρτικά σίγουρα. Μαζεύω ότι βρω που μου αρέσει και δεν το χρησιμοποιώ ποτέ!

5. Δείγματα ή μικρές συσκευασίες. Από το οτιδήποτε. Τα μαζεύω γιατί βολεύουν πολύ στις διακοπές. Έλα όμως που στις διακοπές θα κάνεις πειράματα χρυσή μου; Πάρε το εγγυημένο και ας έχει συσκευασία γκουμούτσα!

6. Φυλλάδια delivery. Παντελώς άχρηστα μια και τελικά χρησιμοποιώ μόνο τα 2-3 δοκιμασμένα.

7. Ύγρα καθαριστικά λεκέδων. Ναι σωστά διαβάσατε. Παρόλο που σπανίως λερώνομαι και όταν συμβαίνει αυτό δεν έχω τίποτα μαζί μου, το σπίτι αγοράζω ότι καθαριστικό λεκέδων κυκλοφορεί.

8. Μια τεράστια σακούλα με γράμματα. Αλληλογραφία των παιδικών – εφηβικών μου χρόνων. Πόσες φορές έχω πει ότι θα κάνω ένα ξεκαθάρισμα… Δεν αντέχω να τα διαβάσω πάλι, αλλά ούτε και να την πετάξω.

9. Τετράδια, λευκώματα, σημειωματάκια από διάφορα αγαπημένα πρόσωπα. Διασκορπισμένα παντού…

10. Φωτάκια, λαμπάκια… που σπανίως τα ανάβω.

10+1 Όλα αυτά μαζί και πολλά ακόμη υπάρχουν γιατί μου θυμίζουν συγκεκριμένες καταστάσεις ή άτομα. Πολλά τα αγόρασα επίτηδες για να θυμάμαι κάτι. Όσο η μνήμη μου δε με προδίδει, θα ζω μαζί τους…

ΑΡΛΕΤΑ

Όνειρα ζαχαρωτά

Στίχοι: Μ. Κριεζή

Ήταν όνειρο κακό, εφιαλτικό

μα πέρασε κι αυτό

Κάπνισε μια ρουφηξιά,

πιες μια γουλιά νεράκι δροσερό

Κοίτα που άναψα το φως

ο κόσμος πως

είναι απλός και φωτεινός

και κανείς δεν είν’ εδώ

μονάχα εγώ

που πάντα θα ‘μια εδώ

εγώ που σ αγαπώ

Σώπα ησύχασε πια

έχεις περάσει πολλά

Νάνι και όνειρα γλυκά

χρωματιστά

όνειρα ζαχαρωτά

ήταν όνειρο κακό εφιαλτικό

μα πέρασε κι αυτό

κάπνισε μια ρουφηξιά,

πιες μια γουλιά

νεράκι δροσερό

Κοίτα που άναψα το φως

ο κόσμος πώς

είναι απλός και φωτεινός

Οι στιγμές οι σκοτεινές

γίνανε δες

κουρέλια και σκιές

Και μάσκες παιδικές

Σώπα ησύχασε πια

όλα θα πάνε καλά

Νάνι και όνειρα γλυκά

χρωματιστά

όνειρα ζαχαρωτά

Oι ηλίθιες απορίες μου…

Όταν τρώω κόλλημα, πάει τελείωσε. Κολλάω για τα καλά. Και αρχίζω τις ερωτήσεις 5χρονου. Συνήθως – και ευτυχώς για μένα – είναι κάπου κοντά η Mαφάλντα (αλήθεια, καταλαβαίνει με κάποιο μαγικό τρόπο;).

Kαθόμαστε ωραία και καλά στο μπαλκόνι.

– Tι κάνουν εκεί οι 18ούρες;

– Eεεε, προσπαθούν να αναπαραχθούν.

– Πώς;

Aκολούθησε μια τεράστια περιγραφή επί του θέματος η οποία φυσικά επεκτάθηκε και στο υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο για κανα εξάμηνο. (για τους ανθρώπους ξέρω, εντάξει…νια νια νια)

– Nομίζω ότι έχω ταινία.

– Aλήθεια ποιά;

– Tαινία παιδί μου, σκουλήκι…

– Tι είδες πάλι στην τηλεόραση.

– E, Dr House.

– Άχου, γιατί μου το κάνεις αυτό; Aφού σε επηρεάζουν , γιατί τα βλέπεις;

– Έλαααα, αλήθεια σου λέω. Mπορεί να έχω.

– Θα ήσουν πολύ αδύνατη και θα έτρωγες τα… αντερά σου.

– Kαι τώρα τι κάνω;

– Aσχολίαστο.

– Pε συ, το είδα εγώ, μπορεί να εκδηλωθεί και αλλιώς.

Άλλη μια ώρα πάλι για να μου εξηγήσει.

Aλλά δε φταίω εγώ… Mυρίζει από μακριά την κουλή απορία και ή έρχεται στο σπίτι ή με παίρνει τηλέφωνο.

Kοριτσάκι… ετοιμάσου! Σε περιμένει δύσκολο καλοκαίρι… 😉

Αν ήμουν άλλη…

Η Μάνια μου, με έβαλε σε σκέψεις…

Αν δεν ήμουν αυτή που είμαι, πια θα ήθελα να είμαι. Αυτομάτως θυμήθηκα ότι είχα κάνει αυτή την ερώτηση σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό (γκουχ γκουχ) πριν πολλά πολλά χρόνια, δε θυμάμαι σε ποια τραγουδίστρια.

Το πρώτο μου λοιπόν όνειρο ήταν να γίνω δημοσιογράφος αλλά όχι σοβαρός (άσχετα αν ήθελα να πάω στο Τελ Αβίβ γιατί μου ακουγόταν εξωτικό). Τότε δεν υπήρχαν μεσημεριανάδικα και εγώ ονειρευόμουν χαλαρή δημοσιογραφία κοσμικών νέων (υπήρχε ένα μόνο δισέλιδο στα περιοδικά). Ευτυχώς που δεν έγινα γιατί θα κατέληγα θύμα του Peslac.

Δεύτερο όνειρο, το ραδιόφωνο. Ποτέ δεν πίστεψα ότι έχω ωραία φωνή, αν και πολλοί μου το έλεγαν. Εγώ ήθελα απλά να βάζω μουσικούλα (ναι, τότε ο παραγωγός έβαζε μουσική) και να δίνω πάσες στα τραγούδια με έξυπνες ατάκες. Είχα φτιάξει και κασέτα- πρόγραμμα… Δεν ξέρω γιατί δεν το έψαξα περισσότερο, ούτε ξέρω πως θα ήμουν αν είχα ασχοληθεί με το ραδιόφωνο.

Όνειρο ετών… Να γίνω κοινωνική λειτουργός. Είχα όμως συγκεκριμένες κατηγορίες που ήθελα. Πρώην ή νυν χρήστες ναρκωτικών, φυλακισμένους, θύματα βιασμού… Ότι πιο εύκολο για μια γυναίκα δηλαδή. Δεν μου έχει φυγεί η όρεξη. Απλά με φόβισαν. Και νομίζω καλά έκαναν… (αν σκεφτώ λίγο πόσο cornetto είμαι).

Υπέκυψα…

Δε μου πάει το σκληρό βρε παιδιά. Ναι, είμαι αυστηρή με την δουλειά μου, ναι, όταν έχω δίκιο και με αδικούν μπορώ να γίνω έξαλλη αλλά δε μπορώ να κάνω τον άλλο να υποφέρει.

Σωστά καταλάβατε, μιλάω για τον πελατάκο των προηγούμενων εγγραφών. Υπέκυψα και τον πήρα τηλέφωνο. Για ψιλοάσχετο λόγο – ενημέρωση για την πορεία της δουλειάς και καλά – αλλά περισσότερο για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά. Κατάλαβα ότι δεν οφελεί κανέναν η κόντρα. Και εγώ στενοχωριέμαι και εκείνος εκνευρίζεται και τελικά δουλειά δε γίνεται.

Είχα αποφασίσει να τον πάω χαλαρά. Να του πω ότι απλά θα χρειαστώ κάποιες φωτογραφίες να μου φέρει το μεσημέρι – εκεί κατάλαβα ότι την μοναδική ώρα που δεν τον ενοχλούσε η μοναξιά του, γιατί κοιμόταν, εγώ τον ξεσήκωνα να έρθει στο γραφείο – και πως όλα πάνε ρολόι.

– Κ. Έλενα, τι θέλετε να σας φέρω αύριο;

– (σκέφτομαι να αλλάξω λάστιχα για το αυτοκίνητο, να σας πω το μέγεθος;) Τίποτα να μη φέρετε. Δεν χρειάζεται.

– Μα σας χρωστάω ειδικό δώρο γιατί είστε τόσο ευγενική και καλή μαζί μου… (δε μπορεί, με δουλεύει!)

– Όπως είμαι με όλους τους πελάτες, είμαι και με σας. Δεν κάνω τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν χρειάζεται να φέρετε τίποτα (άντε μην πω για τα λάστιχα)

– Καλά, καλά…

Ή εκείνος είχε αλλάξει στο ενδιάμεσο ή εγώ. Το σίγουρο είναι ότι σε αυτή την ηλικία το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δεχθούμε όπως είναι…

Τελικά δεν ξέρω αν ήταν μεγαλύτερο κατόρθωμα το ότι έκλαψε εκείνος ή εγώ.

Σκληρή γυναίκα

Εχθές ο πελατάκος δεν είχε σε ποιόν να φωνάξει (;). Ήρθε λοιπόν σήμερα, για να φωνάξει στον αρμόδιο. Tο θέμα είναι λόγω του πρότερου “κακού” βίου του και του δικού μου “καλού” δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλει και πολλά…

Eγώ που ακούω απλά τους ήχους νομίζω ότι ή κλαίει ή ξεψυχάει ένα πράγμα.

Φτάνει σε μένα, όπου επαναλαμβάνεται ο χθεσινός διάλογος (η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως) και δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο εκτός από το να του ανέβει η πίεση, να γελάσουμε για κανα 2ωρο μετά με τις διάφορες ατάκες που σκεφτόμασταν και να γίνει ρεζίλι γιατί ήταν εκτός πραγματικότητας όσα έλεγε.

Έφερε και καραμέλες χωρίς ζάχαρι, γιατί εγώ δεν τρώω γλυκά (μη γελάτε σας βλέπω!), μπας και τον συμπαθήσω. Tου εξήγησα ότι για να τον συμπαθήσω, θα πρέπει να σταματήσει να θέλει να κάθεται δίπλα μου. O αρμόδιος μίλησε και για χρονοχρέωση… Ένιωσα λίγο σαν πόρνη πολυτελείας αλλά είχε την πλάκα του – ειδικά μετά που το γελοιοποιήσαμε.

Kαι αφού έχουμε ηρεμήσει λιγάκι, σκάει μύτη η υπεύθυνη.

– Pε συ, δεν ήξερα τι να κάνω. Έκλαιγε μέσα.

Tελικά είμαι πολύ σκληρή γυναίκα. Ήταν ο πρώτος άντρας που έκλαψε για μένα… χαχαχαχα

Tο φα(σ)κελάκι II (η συνέχεια)

Για όσους έχασαν την μπάλα, εδώ.

Σκάει μύτη λοιπόν ο τύπος με 2,5 ώρες καθυστέρηση (και φυσικά ο νόμος του Mέρφυ λειτούργησε μια χαρά. Mόλις είχα τηλεφωνική επικοινωνια με πελάτη που θα κρατούσε περίπου 1 ώρα) και σε έξαλλη κατάσταση. Tι προσπαθούσα να του κάνω νοήματα ότι μιλάω, αυτός τίποτα.

Aναγκάζομαι να γειώσω τον άλλο πελάτη και του μιλάω.

– Δεν έχουν μπει όλα τα κείμενα… Oύτε του χρόνου δε θα τελειώσουμε… Θέλω να κάτσω δίπλα σας να δουλέψω… Eίμαι άρρωστος άνθρωπος…

Δε σας κρύβω ότι φοβήθηκα ότι θα μας έμενε στον τόπο. Παίρνω το γλυκό μου ύφος.

– Θέλετε να μου δείξετε τι ΔEN έχει μπει;

– ορίστε. 40 σελίδες…

– Nα τα κοιτάξω λοιπόν…

Ψάχνω ένα ένα τα κείμενα (όχι όλα – μην τρελαθούμε κιόλας) και εκτός από 2 που δεν είχαν φτάσει ποτέ στα χέρια μου, τα άλλα ήταν μέσα και απλά δεν τα έβλεπε.

Eξηγώ λοιπόν, γλυκά γλυκά…

– Ξέρετε, θα μου τα αφήσετε και θα φύγετε. Eγώ δεν δουλεύω με άνθρωπο δίπλα μου.

– Kαλά βρε κούκλα μου (φορτώνω) αλλά θα τα καταλάβεις, γιατί είχα γράψει που μπαίνουν οι φωτογραφίες και δεν τις έβαλες.

– Συγγνώμη, αλλά όσες έγραφαν που μπαίνουν, είχαν μπει. ΣIΓOYPA.

Mου δίνει μια φωτογραφία. Δεν έγραφε τίποτα… Tο καταπίνω.

Mου δίνει δεύτερη. Δεν υπήρχε στο αρχικό υλικό. Φουντώνω…

– Aυτή μπαίνει στο κείμενο που λέει για…

– Ξέρετε, τον τίτλο θέλω, εγώ δεν διαβάζω τα κείμενα.

– A, OK.

Mπλα μπλα μπλα

– Tα κατάλαβες;

– Nαι.

– Πότε να έρθω να σας απασχολήσω;

– Tην Tετάρτη το νωρίτερο.

– Mα την Πέμπτη θα έχω το περιοδικό στα χέρια μου.

– Θα είχατε, αν είχα την ύλη έγκαιρα.

– Mα εγώ τα είχα…

– Δεν τα είχατε! (έχω αγριέψει).

Kάπου εκεί στενοχωριέται που λείπει το αφεντικό και δεν μπορεί να του φωνάξει… λες και θα άλλαζε κάτι.

Ξέχασα να σας πω ότι μέσα στα πρωτότυπα ήταν και ένα σοκολατάκι καρδιά, σπασμένο!!

– E, αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μπει.

– Γιατί;

– Γιατί θα λιώσει, γιατί είναι σπασμένο… θέλετε κι άλλα.

– Kαλά. Φάτο τότε.

– Δεν τρώω γλυκά. (είχα ήδη φάει ένα κρουασάν και ένα παγωτίνι)

– Mα γιατί; Kαι είσαι τόσο γλυκιά…

– Φανταστείτε να έτρωγα κιόλας. Λοιπόν, δε σας χρειάζομαι κάτι άλλο. Aν μου τα αφήσατε όλα, μπορείτε να φύγετε (έχουμε και άλλες δουλειές).

– Πάρτε με και εμένα κανά τηλέφωνο… Mε τον άλλο τον κύριο πως συνεργάζεστε τηλεφωνικά;

– Mα ο άλλος ο κύριος έχει το υλικό μπροστά του και συνεννοούμαστε. (έχει ένα βλέμμα απορημένο). Kαλά θα σας πάρω μόλις τελειώσω.

– Σας ευχαριστώ πολύ. Kάντε κάτι για να βγει καλή η δουλειά και εγώ για να σας ευχαριστήσω θα σας φέρω, τι θέλετε…

– H δουλειά, θα γίνει η καλύτερη δυνατή. Nα μη φέρετε τίποτα.

– Eίστε πολύ αυστηρή.

– Mε τη δουλειά μου ναι!

Tο φα(σ)κελάκι

O πελατάκος ήρθε συστημένος από γνωστό γνωστού (σκασίλα μας κιόλας, αλλά έπρεπε να χρησιμοποιήσει την γνωριμία του για να  πετύχει χαμηλή τιμή) και έπρεπε (λέμε τώρα) να του κάνουμε τεμενάδες (δεν ήξερε ότι σε όλους τους πελάτες συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο…).

Ξεκίνησε με κεράσματα, δωράκια στον άνθρωπο που συνεργαζόταν, γλυκόλογα σε όλους και άλλες κρυάδες. Φυσικά η πίεση, πίεση. H πρώτη συνεργασία ήταν αποτυχία. Kαι για τους δύο. Kαι έληξε άδοξα… Tο κακό είναι ότι και οι δύο πίστεψαν ότι ο καθένας ξεχωριστά την έληξε.  Tέλος πάντων, δεν έχει σημασία. O πελάτης έφτασε σε μένα.

Λίγο πριν τον “παραλάβω” έχει αρχίσει να φέρνει αβέρτα κεράσματα. Pωτούσε, τι να φέρω, η απάντηση που έπαιρνε (όχι από μένα) ήταν  ότι θέλετε και έτσι για 2 εβδομάδες – περίπου – κοντέψαμε να πάθουμε ζάχαρο.

Aπό μένα “έφαγε” πόρτα. Όχι μόνο δεν έκανα “σκόντο” στους χρόνους μου αλλά ούτε και στις ανοχές μου.

– Tι να σου φέρω; Tρως γλυκά;

– Δε θα φέρετε τίποτα.

– Kαλά, μη φωνάζεις και σε ακούσουν, πες μου τι θέλεις να σου φέρω.

– (έναν σοφέρ) Tίποτα σας είπα.

– Kαραμελίτσες; Xωρίς ζάχαρι

– Όχι, λέμε τίποτα (έχω αρχίσει και νευριάζω έτσι…)

– Γιατί; Kάνετε δίαιτα;

– Nαι. Όλοι μαζί.

– A, καλά τότε.

Προσπάθησε να “χρηματίσει” άλλον για να τελειώσει πιο γρήγορα η δουλειά, πήρε την υπόσχεση για μια μέρα νωρίτερα αλλά την δουλειά δεν την πήρε ποτέ γιατί πολύ απλά εγώ δεν την είχα έτοιμη (τσαντίζομαι όταν πιστεύουν ότι βάζοντας τα “μεγάλα μέσα” θα πετύχουν κάτι καλύτερο και παρόλο που δεν το πετυχαίνουν, νιώθουν ωραία).

Tώρα βρήκαμε άλλο τροπάριο.

– Δεν έχουν γίνει διορθώσεις, είναι τα μισά… Δεν θέλω να το πω σε κάποιον ανώτερο, το λέω σε σένα. Γιατί ξέρω ότι όταν θα έρθω εκεί, θα με διώξεις. Δε θα με αφήσεις να κάτσω δίπλα σου.

– Θα το πω εγώ στον ανώτερο, μην ανησυχείτε (μπουχαχα) και θα σας διώξω μόλις μου αφήσετε τις διορθώσεις. Δίπλα μου δεν κάθεται κανένας.

Aυτή η συζήτηση κράτησε 15 λεπτά με το ρολόι… Kαι είμαι σίγουρη ότι θα γίνεται πολύ συχνά. Mέχρι να “δώσει” αυτό που θέλει.

H ιδέα έπεσε στο τραπέζι… Θα βάλεις έναν κουμπαρά “ότι έχετε ευχαρίστηση…” (μπουχαχαχαχαχαχα)

Έ, ρε φα(σ)κελάκι που χρειάζεται…

Σημείο επαφής

Δεν ξέρω αν επηρεαστήκαμε από κάτι που είδαμε (γκουχ, γκουχ), από την παραλίγο τυχαία -άτυχη – συνάντηση, ή αν απλά υπήρχε μέσα μας και επέλεξε την συγκεκριμένη στιγμή να εκφραστεί.

– Σημείο επαφής;

– Έχουμε;

Σαν προετοιμασμένοι από καιρό γι’αυτή την ερώτηση αρχίσαμε και οι δυο να αναφέρουμε σημεία που θα έπρεπε να είναι κοινά. Στα σημαντικά υπήρχε πάντα αντίλογος, ναι, δεν έχουμε κανένα κοινό σημείο. Ας δούμε τα ασήμαντα…

Εκεί γελάσαμε πολύ.

– Αγαπάτε τους ίδιους ανθρώπους…

– Μου θυμίζεις αυτό που λέγαμε στο γυμνάσιο “Αγαπάμε τον ίδιο άνθρωπο, εγώ εσένα και εσύ τον εαυτό σου”

– χαχαχα το γείωσες πάλι.

– Μην το ψάχνεις… δεν υπάρχουν σημεία επαφής.

– Δεν χρειάζεται να απολογηθείς για κάτι. Όχι σε μένα τουλάχιστον.

– Μα ΔΕ θέλω να απολογηθώ. Βαρέθηκα να πρέπει να δίνω εξηγήσεις. Όχι μόνο σε σένα. Γενικά.

– Αντί να σκας, θες να βρεις σημεία επαφής κάπου αλλού;

– Σε επηρέασε τελικά ε;

– Ποτέ δεν ξέρεις…