Big, blonde and beautiful (εννοείται…)

Μια μέρα, καταλαβαίνεις ότι είναι μεγάλη αν παρόλο που έχεις ξυπνήσει πολύ νωρίς, τρέχεις σαν τον Βέγγο συνέχεια για να προλάβεις. Και τις ελάχιστες στιγμές που χαλαρώνεις, όταν δηλαδή τρέχουν άλλοι για σένα, εσύ σκέφτεσαι την συνέχεια….

Μια τέτοια μέρα ήταν – όπως αναμενόταν άλλωστε – και η χθεσινή. Να τρέξω να φτιάξω νύχια, να φτιάξω μαλλί, να σιγουρευτώ για τα ρούχα και τα παπούτσια (αχ, αυτά τα παπούτσια…) και να αγχωθώ. Ναι! Εχθές ήταν η πρώτη φορά που αγχώθηκα. Το βασικό μου πρόβλημα ήταν πάλι τα παπούτσια. Είχα μεν κάνει πρόβα με τα παπούτσια αλλά είχα χρονομετρήσει ότι μπορώ να χορέψω 5 λεπτά μόνο. Μετά κλατάρω. Και φυσικά έβλεπα συνεχώς μπροστά μου σκηνές πεσίματος, ανάποδων στροφών κ.λ.π.

Η μεγάλη ώρα φτάνει. Θα πάμε ψάχνοντας! Ας ξεκινήσουμε νωρίτερα. Επειδή το gps τελικά το κατάπια σίγουρα όταν ήμουν μικρή βρήκαμε το ballroom αμέσως. Χμ… Μισή ώρα νωρίτερα δηλαδή. Φέρτε μια σκούπα να βοηθήσουμε βρε παιδιά…

Η αγωνία και το άγχος χτυπάει κόκκινα. Έπρεπε κάπως να συνδυαστεί και αυτό το ρημάδι το κόκκινο το γάντι, που όχι Κατερίνα, δεν το πήρα από sex shop. Άκρως αγχολυτικό ήταν το μήνυμα της μαμάς – Ροδούλας που μου έλεγε καλή επιτυχία (τα άλλα δεν τα γράφω, έτσι…). Βοήθησαν επίσης οι 2 φίλες μου (που δεν καταφέραμε να μιλήσουμε πολύ) αλλά που η παρουσία τους και μόνο με έκανε να ξεχνιέμαι. Ο κ. Ν. (πελάτης, φίλος και πολλά άλλα) έκανε ότι μπορούσε για να με ανεβάσει. (Ναι, κ. Ν. το ξέρω ότι είμαι κούκλα και ότι με αγαπάτε, ναι, το ξέρω ότι μου πάει το κόκκινο γάντι, ναι κ. Ν. εγώ ήμουν αυτή η κουκλάρα που χόρευε με το γιο σας, έλεος κ. Ν. σταματήστε να βγάζετε φωτογραφίες).

Την παράσταση όπως είπα και εχθές έκλεψε ένα ζευγάρι υπερηλίκων οι οποίοι χόρευαν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ. Τέτοια ενέργεια, τέτοια ζωντάνια… Τους ζηλέψαμε ΟΛΟΙ.

Χορεύουμε για προθέρμανση… Το αποφάσισα. Θα χορέψω με τα πιο χαμηλά παπούτσια. Και σταμάτα να μου λες ότι γλυστράειειειειειειει… Έχω πάθει black out.

– Έλενα, τι έπαθες; Έχουμε τράκ;

– Σταμάτα, θα την πληρώσεις εσύ!

– Έλα μωρεεεε. Να σου πω. Θα πας εσύ στη θέση σου – την θυμάσαι έτσι; – και εγώ θα έρθω απέναντι σου.

– Την θυμάμαι. Είναι το μόνο που θυμάμαι αυτή τη στιγμή.

Αρχίζουμε…. Ουφ.

Μπαίνω μόνη μου στην πίστα. Ο άλλος ακολουθεί με βλέμμα “με παράτησες, ηλίθια!”. Ακολουθεί διάλογος με τα μάτια.

– Εσύ δε μου είπες να μπω μόνη μου και να πάρω θέση;

– Ναι, αλλά οι άλλοι μπήκαν χεράκι χεράκι.

– Δεν είπαμε ότι εγώ δε σε θέλω αρχικά;

– Είσαι χαζή. Καλή επιτυχία.

Το κομμάτι που ευχαριστήθηκα περισσότερο ήταν όταν προσπαθούσε να φλερτάρει και έτρωγε πόρτα. Δεν το είχαμε κάνει πρόβα έτσι ακριβώς και μας βγήκε πολύ αυθόρμητο. Το φινάλε μας βρήκε στο κέντρο της πίστας (τρομάρα μας) όπου για τουλάχιστον ένα λεπτό βριζόμασταν αγκαλιασμένοι.

– Τα καταφέραμε, βλαμένο!

– Ναι βρε σούργελο, μια χαρά ήταν. Που είχες και άγχος… Εσύ άγχος; χαχαχαχα

Αρχίζει η απονομή. Και εγώ αρχίζω την γκρίνια.

– Να σου πω ποιός με έγραψε Σοφία στο πρόγραμμα

– Εγώ έφτιαξα το πρόγραμμα και αποκλείεται να σε έγραψα Σοφία.

– Αφού το είδα. Και μάλιστα αυτή που τα διάβασε, Σοφία με διάβασε.

– Αυτή είναι μια χαζή, ξανθιά. Ένα μοντέλο και μισό. Έκανε λάθος.

– Ρε συ, μη με τρελαίνεις…

Διακοπή.

– Έλενα, συγχαρητήρια (ο υπεύθυνος με το πτυχίο και το τρόπαιο). (στον καβαλιέρο μου) Ο πυρήνας της σχολής έτσι;

– Ναι, η ψυχή της σχολής.

– (ψιθυριστά) σκάσε! Που δε θυμάσαι ούτε το όνομά μου… νιανιανιανια

-Για να δω τι γράφει το πτυχίο; Έλενα δε γράφει.

– Το πτυχίο γράφει Έλενα, αλλά…

– Αγκάλιασέ με βρε για να βγούμε φωτογραφία.

– Γκρρρρ

Αυτό ήταν! Τα καταφέραμε… (ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους αλλά η εγγραφή έχει ήδη βγει ΤΕΡΑΣΤΙΑ)