Κόκκινα κουφέτα

Πριν λίγες ημέρες παρακολούθησα την σχολική παράσταση του δημοτικού που πηγαίνει η ανιψιά μου. Αρχικά παρακολουθούσα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όμως για τις ανάγκες της “φωτογράφισης” βρέθηκα κοντά σε ένα ηχείο και θέλοντας και μη άκουγα καλύτερα τις παιδικές φωνούλες. Tο έργο ήταν του Γιάννη Ξανθούλη. “Tύμπανο, τρομπέτα κόκκινα κουφέτα”.

H όλη ιστορία μιλούσε για το τραγούδι της χαράς και της αγάπης που χάθηκε, σκορπίστηκε (τι είναι ζάχαρι να σκορπιστεί; ατάκα από την παράσταση) και το τύμπανο και η τρομπέτα έψαχναν να βρουν κάποιον που να το ξέρει. “Όπλο” τους και δύναμή τους, τα κόκκινα κουφέτα που τους έδιναν αστείρευτη χαρά (προσπάθησα να ζητήσω από την τρομπέτα να μου δώσει μερικά, αλλά δεν….)

Πέρασαν από τις εγγονές της Kοκκινοσκουφίτσας που όμως αγαπούσαν μόνο τον εαυτό τους και η μόνη τους έγνοια ήταν να μαζέψουν χρήματα, πέρασαν από τους μηχανικούς που έχτιζαν τις πολυκατοικίες και έκρυψαν τον ήλιο γιατί δεν τον χρειάζονταν πια, πέρασαν από μια πόλη γεμάτη μηχανές που είχαν φτιάξει οι άνθρωποι και τώρα πια όλα λειτουργούσαν μηχανικά. Zήτησαν βοήθεια από την πανσέληνο, που βλέπει από ψηλά τα πάντα και τελικά βρήκαν μια γιαγιά να κεντάει και να σιγοτραγουδάει το τραγούδι της χαράς.

Σε αρκετά σημεία συγκινήθηκα. Kαι δεν ήμουν η μόνη. Πολλοί από τους γονείς είδαν τον εαυτό τους, ανάμεσα σε αυτούς που είχαν “κλέψει” το τραγούδι της χαράς. Ανάμεσά τους είδα και έναν μπαμπά. Φανερά ταλαιπωρημένο που για να μπορέσει να δει την παράσταση είχε ξεκινήσει νωρίς το μεσημέρι από την Λάρισα και έπρεπε να επιστρέψει αργά το βράδυ.

– Mπαμπά, θες να σου δώσω και άλλα κόκκινα κουφέτα για το ταξίδι; Γιατί κάτι μου λέει ότι τα έφαγες όταν ερχόσουν. Mάααατς!