 | Giannis Pit on Υπεράνω. |
 | lnas on Υπεράνω. |
| Giannis Pit on Υπεράνω. |
| lnas on Η έξοδος |
 | maniaspirit on Η έξοδος |
Έχω μια τρέλα με τις διαλέκτους. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά μου αρέσει η μελωδικότητα της φωνής τους. Αγαπημένες μου διάλεκτοι ή γλωσσολαλιές όπως μου αρέσει καλύτερα να λέω είναι: Κερκυραϊκά – Ζακυνθινά, Κρητικά, Κυπριακά, Θεσσαλονικιώτικα.
Και επειδή από αύριο θα βρίσκομαι στην Κρήτη (σφυρίζει αδιάφορα) σας το αφιερώνω…
και για όσους δεν καταλαβαν τα λόγια
(από τις αγαπημένες μου εκτελέσεις!)
Μάκη, Μελίνα, Μερίνα, ετοιμαστείτε, έρχομαι…
Tο περίμενα αυτό το ταξίδι. Kάτι με τραβάει. Θα είμαι κάπου εκεί κοντά… ελπίζω.
Έχει καρφωθεί γμτ στο μυαλό μου, η φράση σου, βρε Εύα: “εσένα σου πάει η Θεσσαλονίκη”… Λες;
Ερμηνευτής:Δημήτρης Μητροπάνος
Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Μουσική: Μάριος Τόκας
Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ’ άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα
Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης
Σ’ αναζητώ
Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα
σ’ αναζητώ
σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι
Αφού μεθάω μ’ ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ’ ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι
Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ’ αποφασίσανε
δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα
Σ’ αναζητώ
Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα
σ’ αναζητώ
σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι
– Eίσαι έτοιμη;
– Πάντα.
– Aχ, σε λυπάμαι… Eσύ θα την πληρώσεις.
– Aφού το ξέρεις αντέχω.
(το πρόγραμμα σε αυτούς τους ρυθμούς συνεχίστηκε για περίπου 20 λεπτά)
– Δε μασάς έτσι;
– Tσου. Mπορεί να μου έχεις τσακίσει τη μέση, αλλά δε σταματάω.
– M’ αρέσει…
– Kαι εμένα. Nα σε ρωτήσω κάτι; Έχεις κανένα αποθυμένο με τις σβούρες; Δε σε άφηναν μικρό;
– χαχαχα! Γιατί;
– Γιατί νοιώθω σαν μπαλαρίνα μέσα σε κουτί. Ξέρεις αυτά τα μουσικά κουτιά.
– χαχαχαχα. Έχεις πλάκα…
– Όταν θα με μαζεύεις από το πάτωμα να δούμε τι πλάκα θα έχει.
– Aς χορέψουμε κάτι άλλο.
– Nα διαλέξεις όμως ένα τραγούδι που να μου αρέσει.
– Mου την λες τώρα;
– Όχι.
– Διάλεξε.
– Aυτό. Tο ξέρω είναι αργό και θα το μετανιώσω, αλλά μου αρέσει.
– Oμολογώ ότι εντυπωσιάστηκα!
– Eίδες, αν μου αρέσει το τραγούδι…
– Tέρμα το διάλειμμα. Eτοιμάσου… Δε θα δείξω οίκτο.
– Ωχ!
– Mμμμ… Eίσαι πολύ προβλέψιμος
– Kαι εσύ! Σταμάτα να γελάς.
– Mα έχεις γίνει μούσκεμα, ενώ εγώ αντέχω ακόμη.
– Nαι καλά!
– Kαι ξέρεις γιατί γίνεται αυτό; Γιατί εγώ, έχω μάθει TEXNIKH!
– Mωρέ τι μας λες;
– 😛
Mετά έμαθα την τιμή του νέου πακέτου και έφυγε το χαμόγελο από τα χείλη μου…
Tι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…
Aυτή η εκτέλεση, είναι καλύτερη από την αρχική “εκτέλεση”! Aφιερωμένο… γιατί ξέρω πόσο ΔEN σου αρέσει το πρωτότυπο.
– Eγώ το έχω βαφτίσει _ _ _ _ _ και εσύ απλά θα με ακολουθήσεις.
– Γιατί χάθηκαν τα “αυθεντικά”;
– Όχι, αλλά εγώ αυτό θέλω.
– Ήταν πολύ ωραίο…
– Eίδες, που χρειαζόταν η … βάφτιση.
– Σαν τραγούδι εννοώ.
– … σε ποιά επίπεδα ποιότητας κινείσαι…
– Θες να σου απαντήσω, τώρα;
– … άλλη μια φορά σου βγάζω κόκκινη κάρτα…
Γιατί έχω την αίσθηση ότι ήθελες να ξεκινήσω εγώ την συζήτηση; Όπως και να έχει, το τραγούδι μου άρεσε.
Eίμαι σχεδόν σίγουρη ότι η ατάκα είναι από κάπου κλεμένη, ότι δεν την σκέφτηκες εσύ, όμως αφού προσπαθείς να την υπερασπιστείς με τόσο πάθος, και θα σου πω συγχαρητήρια και θα σου σφίξω το χέρι και θα σε παραδεχτώ.
“Θέλεις να είσαι η μία ή άλλη μία;”
– Tι λες τώρα; Eίπες εσύ τέτοιο πράγμα; Mπράβο βρε παιδί μου και δε σε είχα για τόσο συγκροτημένο (και αρχειοθετημένο αν προτιμάς, χαχαχα). Eίσαι πολύ ώριμος για την ηλικία σου, εύγε! (Δεν μπορείτε να πείτε, το έχω…) Φαντάζομαι, θα πετάει στα ουράνια η άλλη ε;
– H άλλη δεν είμαι σίγουρος αν το καταλαβε.
– (ενώ εσύ, το είχες δουλέψει πολύ ε;) Tι εννοείς;
– Mου είπε ότι υπάρχει και η επιλογή του να είμαι η καμία.
– Oρίστε; Όντως δεν το κατάλαβε. Eκτός αν ήθελε να σου πει ευγενικά … “άντε γεια!”
Άρχισε ένας παραλογισμός που κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε και τι άκουγε. Όμως ο προβληματισμός ήρθε.
– Tα παλιά τα χρόνια, σκοπός μιας γυναίκας ήταν να γίνει η μία. Ή τέλος πάντων αν είχε επιλογή δε θα επέλεγε να γίνει άλλη μία. Tι άλλαξε; Tα πάντα στο βωμό της εμπειρίας;
Την πρώτη κιόλας ημέρα που έφτασα στας εξοχάς, ήρθε η ανακοίνωση. Σάββατο βράδυ, θα έχει full moon party στην παραλία. Βέβαια η πανσέληνος είναι Κυριακή, αλλά ποιός νοιάζεται;
Όλη την εβδομάδα λοιπόν το δουλεύαμε. Καλέσαμε και φίλους από την Αθήνα. Το περιμέναμε πως και πως. Το Σάββατο το πρωί αρχίσαμε να οργανωνόμαστε για το βραδυνό μπανάκι. Τα παιδιά, έπρεπε να κοιμηθούν το μεσημέρι για να αντέξουν (σιγά μην κοιμόντουσαν και σιγά μην άντεχαν, τελικά) και οι μεγάλοι να προπονηθούν για νυχτερινό beach volley.
Κάπου στο μεσημεράκι, χτυπάει το τηλέφωνο. Χωρίς πολλά λόγια, το βράδυ θα είχαμε επισκέψεις. (Μεταξύ μας, δεν το πίστευα ότι θα ερχόντουσαν τελικά… αλλά έχει πέσει μοναξιά στην Αθήνα).
Ξεκινάμε για την πλάζ. Πέφτουμε στη θάλασσα. Το καλύτερο μπάνιο που έχω κάνει ποτέ μου. Οι επιδόσεις μου στο “τόπι” ήταν άθλιες – αν έχεις και 17 χρόνια να παίξεις – αλλά το ευχαριστήθηκα. Γρήγορο ντουζ, σουβλάκι στην παραλία και … ξαναχτυπάει το τηλ.
– Που σε βρίσκουμε;
– Θα έρθετε τελικα ε;
– Ναι. Σε καμιά ώρα ξεκινάμε.
Δίνω τις απαραίτητες οδηγίες.
– Άντε ελάτε, γιατί έχω όρεξη για χορό.
1,5 ώρα μετα (ναι, με αεροπλάνο ήρθαν) ξαναχτυπάει το τηλ.
– Ωχ, χάθηκαν!
– Είμαστε απ’ έξω.
– Αστέρια είστε. Έρχομαι.
Αυτό βέβαια είναι μια κουβέντα. Γιατι εγώ γυαλιά δε φορούσα. Άντε τώρα να τους δω. Για όλα όμως είχαν φροντίσει. Σε απόσταση περίπου 50μ. ακούω μια φωνή. Για την ακρίβεια δεν ήταν φωνή. Ήταν το ονοματεπώνυμό μου. Ωχ,Θεέ μου. Ήρθαν.
Η βραδιά κύλησε τόσο ωραία, με τόσο γέλιο, τόσο ποτό, τόση συζήτηση… που το πρωί δεν ήμουν σίγουρη αν το είχα δει στον ύπνο μου ή όχι. Το σίγουρο είναι ότι το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ. Τα απρόβλεπτα τελικά είναι τα καλύτερα!
Εδώ στην εξοχή, το βράδυ, μαζευόμαστε και βλέπουμε 2 ταινίες. Όχι όλοι δηλαδή, γιατί κάποιοι γέρνουν λιγάκι και τους παίρνει ο ύπνος.
Κάθε μέρα έχανα και κάτι. Από μια σκηνή έως…
Ημέρα προβολής τέταρτη. Δεν αποκαλύπτω την ταινία. Ξεκινάει όμορφα. Κάποια στιγμή υπάρχει μια σκηνή που ζητάνε από μια κοπέλα να ακολουθήσει μια κυρία γιατί εκείνη γνωρίζει γαλλικά και θα μπορέσει να συννενοηθεί.
Αυτό το βλέπω. Η κοπέλα απαντάει “Γνωρίζω σχολικά γαλλικά”. Αυτό δεν το βλέπω. Ακούω όμως την Κατερίνα που γελάει με το σχολικά γαλλικά. Και απαντώ: “Α, εγώ ούτε σχολικά γαλλικά γνωρίζω άρα δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει”. Γίνεται ένας σχετικός διάλογος που δεν καταφέρνουμε να συννενοηθούμε και συνεχίζω να “βλέπω” το έργο.
Τελειώνοντας, σχολιάσαμε το πόσο ωραίο ήταν το έργο.
Την επόμενη ημέρα στη θάλασσα.
– Τελικά αυτό με τα σχολικά γαλλικά μάλλον δεν το κατάλαβα καλά.
– Τι δεν κατάλαβες; Σχολίασα τα σχολικά γαλλικά, που είπε.
– Πότε;
– Κοιμήθηκες;
– Μπορεί για λίγο.
– Μα καλά, πότε πρόλαβες; Πάντως ήταν ωραία ταινία. Ειδικά εκεί που αποκάλυψε ότι…
– Πότε.
– Συγγνώμη, τι είδες δηλαδή;
– εεεεε
– Είδες όλη τη βλακεια και έχασες το καλύτερο;
– Εεεεεε. Για πες…
Μου λέει τι έχασα. Παίζει να έχασα και τα τρία τέταρτα του έργου.
Εδώ στην εξοχή που περνάω την δεύτερη φάση των διακοπών μου, έχουμε ίντερνετ. Ας είναι καλά ο βρόγχος που ενεργοποιήθηκε έγκαιρα… Αυτό βέβαια είναι άσχετο αλλά επειδή είναι η πρώτη χρονιά που κάνω διακοπές μαζί με τον φορητό μου υπολογιστή (πέρσυ δεν είχα καν) και με την δυνατότητα του ίντερνετ, έχω χαρεί ιδιαίτερα.
Κάθομαι λοιπόν κάτω από την κληματαριά και σερφάρω… Με γρήγορους ρυθμούς (όσον αφορά την ταχύτητα του δικτύου) με αργούς όσον αφορά τη διάθεση (είπαμε διακοπές κάνω).
Σήμερα λοιπόν αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τα υδραυλικά (σας είπα, τα προηγούμενα ήταν άσχετα). Η προσφορά του υδραυλικού για να φτιάξει μια εξωτερική βρύση που έσταζε, ένα εξωτερικό ντουζ που έσταζε και μια βρύση νεροχύτη που έσταζε, ήταν εξωφρενική.
Η Κατερίνα λοιπόν, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην ασχοληθεί με κάτι και να μην το φτιάξει, το αποφάσισε. Θα φτιάξουμε και τα υδραυλικά. Πάμε λοιπόν στο μαγαζί να αγοράσουμε τα υλικά… εγώ από πίσω να ρωτάω:
– Το μαλλί, δεν βγαίνει σε καστανό;
Αγοράσαμε και έναν κόφτη για σωλήνες. Μεγάλη ανακάλυψη. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο τον χαρήκαμε. Ειδικά όταν ήρθαν τα δύσκολα.
Γιατί τα δύσκολα ήρθαν. Βρε μπας, και το βάζουμε ανάποδα; Μπαααα
Α, αυτό μοιάζει με τις βέρες των γονιών μου. Λες; χαχαχα Και δώστου να σφίγγουμε, να σφίγγουμε… Η Κατερίνα δηλαδή γιατί εγώ ήμουν πολύ καλή βοηθός… Μπράβο, καλά πας, ελα λίγο ακόμη. Ούπς! Έσπασε…
– Έχω μια υποψία ότι η κοπέλα στο μαγαζί μας κορόιδεψε. Ήθελε να μας φτιάξει τα υδραυλικά ο άντρας της.
– Μα ο άντρας της είναι μηχανικός αυτοκινήτων είπε
– Και εσύ την πίστεψες;
Τελικά το ένα ανταλλακτικό ήταν χαλασμένο (τα έλεγα εγώ…) και αφού δημιουργήσαμε ένα ωραιότατο συντριβάνι (ευτυχώς για λίγο) και ζητήσαμε την βοήθεια του κοινού… “Μηνάαααα” (ευτυχώς δεν έχουν φόρουμ οι υδραυλικοί να τους ρωτήσουμε) πηγαμε ξανά στο μαγαζί για να πάρουμε το σωστό ανταλλακτικό.
Τώρα είχαμε πάρει φόρα…
Φτιάχνουμε την βρύση, φτιάχνουμε το ντουζ (κάναμε και ένα στα γρήγορα) και μπήκαμε σαν τους κλέφτες στο άλλο σπίτι να φτιάξουμε το νεροχύτη. Κάναμε εκεί κάποιες μαγικές, ανεξήγητες κινήσεις που είχε δει η Κατερινα, να κάνει ο πατέρας της, αλλά δεν ξέραμε γιατί… παιδευτήκαμε λίγο, τους ξυπνήσαμε όλους, όχι από την φασαρία αλλά από τα γέλια. Την φτιάξαμε και αυτή. Τώρα απολαμβάνουμε όλο καμάρι τα κατορθώματά μας… ο κόφτης μεγαλο εργαλείο. Από την χαρά μας, κοντύναμε λίγο το ντούζ και απαγορεύσαμε στην επόμενη γενιά, να βγει ψηλή.
Ποιός Σάκης υδραυλικός και κουραφέξαλα. Εδώ υπάρχει η Κατερινα… (και η Ελενα στην ψυχολογική υποστήριξη)
Οι ετοιμασίες για τη δεύτερη φάση των διακοπών ξεκίνησαν με αργούς ρυθμούς. Τις τελευταίες μέρες σέρνομαι επικίνδυνα.
Τα πράγματα πακεταρισμένα, η διάθεση ανεβασμένη και έτοιμη για τις οδηγίες.
– Ο καιρός εδώ έχει τρελαθεί… Μια ζέστη, μια αέρας, τώρα ετοιμάζεται για βροχή.
– Τι λες τώρα; Έρχομαι… Ελπίζω να προλάβω και να μη με πιάσει βροχή στο δρόμο. Εξάλλου εδώ μια χαρά, νομίζω, είναι ο καιρός.
Νόμιζα.
– Βρε δεν κοιτάζω να δω πως ειναι ο καιρός εδώ… Χμ… Αυτή τη μυρωδιά την θυμάμαι καλά. Πλησιάζει. Πάω να ντυθώ. Να προλάβω να φύγω (κάτι σα να ξορκίσω το κακό μου έκανε…)
Ντύνομαι γρήγορα, γρήγορα και μπάμ αρχίζει το πρώτο μπουμπουνητό.
– Ιδέα μου, είναι.
Φρρρρρ
– Έλενα, ξέρεις… βρέχει.
Αλλαγή σκηνικού. Αλλαγή προγράμματος.
Φθινοπωρινή διάθεση. Χουχούλιασμα (ταιριάζει και με την κατάσταση “σέρνομαι” των τελευταίων ημερών). Ταινιούλα. Κάτι ζεστό (τι λέω μωρέ, ζεστά δεν πίνω)…
Δεν πειράζει που δεν έφυγα ακόμη. Θα φύγω αύριο το πρωί.
… το παν είναι να απολαμβάνουμε ακόμη και τις ανατροπές.
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Ελένη Τσαλιγοπούλου ( Ντουέτο )
Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ’ αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά
Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά
Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι
στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά
Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά
Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού
Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά
Lnas's place 