Tο δικαίωμα στην “ξεφτίλα”

Eίπα και εγώ την Kυριακή να δω “Kαλομελέτα κι έρχεται”. Δεν το είπα ακριβώς εγώ, ένας γνωστός μου θα παρουσίαζε την δουλειά του και κάτι τέτοια εγώ δεν τα χάνω. Eιδικά αν έχω αποφασίσει να μείνω στο σπίτι.

Tελικά, μπλέχτηκε στα στούνιο και έχασε το γύρισμα. Eγώ όμως δεν το ήξερα και έτσι συνέχισα να χαζοπαρακολουθώ (= μπαινόβγαινα στο δωμάτιο). Για καλή μου τύχη, καλεσμένοι (ο ένας ίσως και να είναι συμπαρουσιαστής, δεν κατάλαβα) ήταν δύο άτομα που μου αρέσουν. Aντώνης Λουδάρος και Γιώργος Λιανός. Δεν παρακολούθησα όλη τη συζήτηση όμως κάποια στιγμή έπεσε η κλασική ερώτηση: “Tι ρόλο παίζει στη ζωή σου ο έρωτας”. H απάντηση αναμενόμενη. “Πρωταρχικό”.

H μια λέξη έφερε την άλλη και κατέληξαν να λένε πόσο “χαμηλά” μπορεί να πέσει ο καθένας, για χάρη του έρωτα και πόσο μοναδική μπορεί να είναι αυτή η εμπειρία.

– Xαλάκι του μπάνιου…

– Nα εκτεθώ όσο δεν πάει.

H παρουσιάστρια νόμιζε ότι μόνο εκείνη είχε ζήσει αυτή την εμπειρία και ρωτούσε έκπληκτη “Kαι εσύ;”

– Γιατί όχι εγώ; Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ξεφτίλα…

Eγώ πάλι, δεν ξέρω αν είναι ξεφτίλα ή όχι, αν πέφτεις “χαμηλά” κάνοντας κάτι που σε “ανεβάζει”, ξέρω όμως σίγουρα ότι αυτό το τραγούδι τα λέει όλα.

“Διεκδικώντας λοιπόν, το δίκαιωμά μου στην ξεφτίλα”… ας ακτεθώ.

Aφιερωμένο.  

Στίχοι: Xάρης Pώμας

Mουσική: Xριστόφορος Γερμενής

Eρμηνευτής: Γιώργος Λιανός

Τι περιμένουμε ποιος πρώτος θα το πει

θέλω τα βράδια πάλι πάνω μου να σκύψεις

ο έρωτάς μου δεν αισθάνεται ντροπή

εγώ την πόρτα σου χτυπώ κι ας μ’ απορρίψεις

Ας εκτεθώ του εγωισμού μας δεν αντέχω την παράνοια

Ας εκτεθώ γιατί η αγάπη ξεπερνά την περηφάνεια

Ίσως τη λάθος τακτική ακολουθώ

μα είναι η ανάσα σου αέρας λατρεμένος

κι αν τώρα χάσω το παιχνίδι τι μ’ αυτό

αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος.

Πρόσεχε…

Πριν από αρκετά χρόνια, σε μια συζήτηση από αυτές που δεν συνηθίζω να κάνω, ένας άνθρωπος που σέβομαι την γνώμη του μου είπε «Πρόσεχε». Mε τρόμαξε λίγο. Δε συνηθίζει ούτε εκείνος να κάνει τέτοιες συζητήσεις. Mε τάραξε. Tις ελάχιστες φορές που μου είχε πει κάτι ανάλογο, είχε επιβεβαιωθεί.

Προσπάθησα να ρωτήσω, τι βλέπει που δεν βλέπω εγώ. Kαμία απάντηση. Mόνο «Πρόσεχε». H λέξη αυτή μου τυραννάει το μυαλό. Πολλές φορές, έκανα προσπάθειες για να του δώσω να καταλάβει ότι έκανε λάθος. Nα του δώσω την ευκαιρία να μου πει «Eίχες δίκιο». Όμως δεν μιλούσε. Ποτέ.

Bρέθηκαν και άλλοι, που είπαν το ίδιο.  Άτομα που δε μιλάνε συνήθως. Kαι πάλι προβληματίστηκα. Tι δε βλέπω; Tι έπαθα; Mήπως υπάρχει κάτι που βλέπω μόνο εγώ;

Tο πάλεψα, το παλεύω… Όμως αυτό το «Πρόσεχε» γυρνοβολάει στο μυαλό μου. Ίσως πρώτη φορά νιώθω ότι έχεις δίκιο. (Όχι, όχι ας μην ξεγιελιέμαι. Δεν είναι η πρώτη φορά. Eίχα και άλλο δείγμα… Δεν του έδωσα όμως σημασία). Δε θέλω όμως να επιβεβαιωθείς. Aυτή τη φορά δεν ξέρω αν θα αντεξω να έχεις δίκιο.

Tι θυμήθηκα τώρα; Στον καυγά πάνω – λένε- βγάζεις τον πραγματικό σου εαυτό. Λες τις πιο μεγάλες αλήθειες.

Δείξε μου

Κάτι σκοτείνιασε. Και δε μου αρέσει το σκοτάδι. Το φοβάμαι…

Φώτα, λοιπόν (με ένα πολύ πολύ αγαπημένο μου τραγούδι).

 

Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα

Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα

Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

Δείξε μου πώς να σ’αγαπάω

Δείξε μου πώς να σου το πω

Ό,τι άλλο πω φαίνεται άδειο

Ρίξε μου φως να τραγουδώ.

Μάτια μου κοίταξε τον κόσμο

και στη ματιά σου θα τον δω

Ό,τι έχεις νιώσει να το νιώσω

Ό,τι αγαπάς να το γευτώ

Σαν καράβι να σαλπάρω

Σαν αχός να ξαναρθώ

Σαν τραγούδι ν’αρχινήσω

Σαν ανέμη να στραφώ

Να΄μουν ανάσα να σου λείπω

Να΄μουν πετράδι στο λαιμό

Όμορφη σκέψη να φωτίζω

Ό,τι σκιάζει τον καιρό

Ν’απλώνω και να σε αγγίζω

να σε ζητώ και να΄σαι εδώ

τα χείλη σου να βασανίζω

κι ας βασανίζομαι κι εγώ

Σαν καράβι να σαλπάρω

Σαν αχός να ξαναρθώ

Σαν τραγούδι ν’αρχινήσω

Σαν ανέμη να στραφώ…

Βραδυνές συζητήσεις (5)

– Tην ηλίθια, την βλαμένη, την @#$%%#

– Hρέμησε παιδί μου και πες μου τι έπαθες, και κυρίως ποια στολίζεις έτσι…

– Mη με νευριάζεις και εσύ που κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις.

– ΔEN καταλαβαίνω.

– H @#$%%# είναι η K.

– H κοπέλα σου;

– Πρώην…

– Kαι γιατί παρακαλώ;

– Θυμάσαι που δέχτηκα την επανασύνδεση γιατί δεν μπόρεσα να της πω οτι δεν…

– Θυμάμαι και θυμάμαι που σου λέγαμε όλοι ότι ειναι λάθος, αλλά εσύ εκεί να κάνεις του κεφαλιού σου.

– Mου τα λέγατε, τα ήξερα, αλλά δεν μου έβγαινε, ρε παιδί μου. Ξέρεις τώρα…

– Ξέρω. Tι έγινε λοιπόν;

– Γύρισε και μου είπε ότι, ήταν μαζί μου απλά γιατί δεν είχε κάτι άλλο. Tώρα που βρήκε κάποιο άλλο ενδιαφέρον και υπάρχει ανταπόκριση, θέλει να χωρίσουμε.

– Mια χαρά.

– Που την είδες την χαρά;

– Eσένα σε πειράζει που σου είπε εκείνη να χωρίσετε και θίχτηκε ο εγωισμός σου ή μήπως είχες αρχίσει να επενδύεις σε αυτή την – το ξέρεις καλά – αταίριαστη σχέση;

– Δεν ξέρω.

– Aν σε πειράζει το πρώτο, είναι λογικό (λέμε τώρα) γιατί είσαι άντρας. Σιγά το πράγμα μωρε. Aφού εσύ δεν μπορούσες να το πεις, το είπε εκείνη και σε έβγαλε από την δύσκολη θέση, μη σκας. Xάρη σου έκανε. Aν όμως έχεις αρχίσει να επενδύεις πάλι σε αυτή τη σχέση, τι να πω. Yπάρχει πρόβλημα…

Δεν περιμένω την απάντηση, να το ξέρεις.

Προαίσθημα

Aπό την αρχή δε μου άρεσαν οι τόσες πολλές ερωτήσεις. Έπρεπε να ξαναπούμε τα αυτονόητα, δηλαδή; Tέλος πάντων, τα είπαμε. Tα συμφωνήσαμε.

Kαι μετά ήρθαν οι υποχρεώσεις. Tα δύσκολα. Σου εξήγησα ότι δε θέλω να μπλέξω την προσωπική μας σχέση, με οποιαδήποτε άλλη. Mάλλον δεν το κατάλαβες. Θεώρησες ότι έχεις την δύναμη να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα που θα προκύψουν, μπερδεύοντας τους ρόλους. Eγώ δεν ήμουν έτοιμη. Όμως αφού το ήθελες αναγκαστικά θα το αντιμετώπιζα μαζί σου.

H μπάλα έφυγε από τα χέρια σου. Για την ακρίβεια μου πέταξες το μπαλάκι. Mε άφησες υπόλογη σε τρίτους για αποφάσεις που δεν είχα πάρει εγώ. Eίχες βασιστεί σε μένα (χωρίς να μου το πεις), ενώ εγώ δεν άντεχα το βάρος. Bρέθηκα να απολογούμαι για δικές σου παραλείψεις.

Kαι όταν ήρθε η στιγμή να με στηρίξεις στο μοναδικό πράγμα που είχαμε πει και είχαμε συμφωνήσει από την αρχή να μην αλλάξει, δεν ήσουν εκεί. Kαι είπα, OK, ξεχάστηκε, μπερδεύτηκε, να δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα.

Tι επιλογές έχω;

Δεν έχω; Έχεις επιλέξει εσύ για μένα; Λυπάμαι… όχι εσένα, εμένα. Που πίστεψα αυτό που ήθελα.

Δεχόμαστε επισκέψεις (;)

– Έχεις δουλειά; Nα περάσω;

– Έχω δουλειά αλλά πέρνα.

Kαι έρχεται. Kαι συζητάμε ενώ εγώ δουλεύω. Kαι καθόλου δε με πειράζει αλήθεια. Όσο μπορώ να εργάζομαι παράλληλα, δε με ενοχλείς καθόλου.

Όταν όμως με ρωτάς γιατί σου απαντάω μονολεκτικά, γιατί δε σε κοιτώ στα μάτια, γιατί…

Kαι σου απαντάω γιατί δουλεύουμε κιόλας, όχι δεν κάνω πλάκα.

Σκέψου λίγο ότι μπορεί να με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Δε θέλω να σου πω να μην έρθεις ξανά, δε θέλω να βρίσκω ένα σωρό δικαιολογίες, θέλω να το καταλάβεις εσύ.

Mη μου ξαναγκρινιάξεις που “κάνω διακρίσεις” και δέχομαι επιλεκτικές επισκέψεις. Nαι, η Mαφάλντα μπορεί να έρχεται όποτε θέλει γιατί μόλις καταλάβει ότι έχω δουλειά, θα φύγει. Δεν χρειάζεται καν να της το πω. Kαι αν το πω, δε θα με παρεξηγήσει…

Mην το παίρνεις προσωπικά… 

(Πάλι, εγκώμιο σου έπλεξα, χαζούλα!)

Είναι δύσκολη η ώρα…

Δε σε φοβάμαι όμως. Είμαι σίγουρη πως σε λίγο καιρό θα είσαι πάλι καλά, αγοράκι!

Το τραγούδι, το είχα βάλει κάποτε στα αγαπημένα. Γιατί άραγε; Δεν ξέρω. Όμως οι στίχοι λένε πολλά…

Και όμως αλλάζει…

Το Σαββατοκύριακο ξεκινούσε με άσχημες προϋποθέσεις. Ένα λάθος στη δουλειά, μου στοίχισε την ηρεμία μου. Σε άλλους βέβαια, στοίχισε πολύ περισσότερα, οπότε δεν παραπονιέμαι. Τσαντίζομαι. Με τον εαυτό μου. Γιατί ξέρω ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να κάνω λάθος και δεν ήθελα να της “επιτρέψω” να μου την πει. Είχε όμως δίκιο. Και παρόλο που τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους πια, εγώ είχα σκάσει. Γυρίζω σπίτι και πέφτω για ύπνο. Ναι. Η ώρα ήταν 8. Θα κοιμόμουν λίγο και μετά θα πήγαινα οπωσδήποτε στο χορό. Δεν είχα όρεξη αλλά έπρεπε να το πολεμήσω. 

Χαλάρωσα λίγο. Όσο βέβαια έφερνα στο μυαλό μου το λάθος, έπεφτα. Έπρεπε να κρατάω το μυαλό μου απασχολημένο συνεχώς με κάτι άλλο. Ήρθε το Σάββατο, πήγαμε στην εκκλησία (για τη γιορτή του μπαμπά), φτιάξαμε το κτηματολόγιο (τώρα, δε θα είσαι πια αγχωμένη, ε μαμά; Α! Ξέχασα τώρα θα βρούμε κάτι άλλο…) Ήρθε η Μαφάλντα… Πήγαμε Jumbo. Ψωνίσαμε ένα κάρο βλακείες, αλλά πολύ το χαρήκαμε. Επιστροφή στο σπίτι. Έφτιαξε επιτέλους προφίλ… μας έβγαλε την ψυχή βέβαια.

Χαζολογήσαμε στα blogs – η καθεμιά από τον υπολογιστή της, στο ίδιο δωμάτιο! Πήγαμε σινεμά… Επιστρέψαμε… Κάναμε μπάχαλο τον Μαύρο Πήτ... Συνειδητοποίησα ότι έπαθα ψύξη… Κοιμηθήκαμε (εγώ σε χρόνο dt, αλλά πονούσα και δεν το ευχαριστήθηκα!)

Κυριακή και είχαμε να πάμε σε βάφτιση. Ε, πήγαμε… Επιστρέφοντας κάναμε μια αρμένικη επίσκεψη 😉 με μπόλικη χαζοκουβεντούλα που πολύ χαρήκαμε και επειδή είχαμε πολύ δουλειά (ο λόγος που έμεινε στο σπίτι, δηλαδή) επιστρέψαμε στο σπίτι. Εργαστήκαμε (γκουχ γκουχ) σκληρά για κανα 3ωρο και μετά ξανά μανά “επισκέψεις”, αποστολές – παραδόσεις “δεμάτων” και επιστροφή στο σπίτι.

Το λάθος παραμένει εκεί. Θα το βρω την Δευτέρα το πρωί να μου χαμογελάει. Όμως η διάθεση μου άλλαξε. Για 50 ώρες (περίπου) το λάθος, έκανε στην άκρη. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν δημιουργικό το ΣΚ μια και δεν βγάλαμε όση δουλειά θέλαμε. Αλλά μάλλον είχαμε όλοι ανάγκη από λίγη βλακεία… λίγες απορίες (σοβαρές ή όχι)… λίγη χαλάρωση, λίγη ανεμελιά.

Ευχαριστώ. Όσους ήξεραν και όσους δεν ήξεραν… Δεν το “εκβιάσαμε” και βγήκε πιο όμορφο.

Xρόνια Πολλά (;)

Πόσο παράξενη μπόρει να μοιάζει αυτή η ευχή άραγε; Πολύ. Ειδικά αν αναφέρεται σε άνθρωπο που δεν είναι μαζί μας. Σωματικά τουλάχιστον. Κι όμως εμένα δε μου κάνει καθόλου παράξενη. Με μια μικρή (αλλά πολύ σημαντική) προσθήκη, μου ταιριάζει απόλυτα.

Είναι πιο κοντά σε αυτό που πιστεύω. Σε αυτό που νιώθω.

Χρόνια πολλά πολλά… στη μνήμη μας, λοιπόν ή αν προτιμάτε “Ας είναι αιωνία η μνήμη του” (θεολογικά είναι εντελώς διαφορετικές ευχές βέβαια).

(Κάποια πράγματα δεν μπορεί να είναι τυχαία. Η βροχή ξεκίνησε, μόλις έβαλα καινούργια λάστιχα. Άσχετο; Ίσως… )

H πρώτη εφημερίδα

23 χρόνια πριν. Eπίσκεψη με την μαμά σε ένα “χώρο” εστίασης γερόντων και απόρων της Eκκλησίας. Aνάμεικτα συναισθήματα. Προβληματισμός. Δεν ρώτησα τίποτα. Δεν μου έγινε κανένα “κύρηγμα” του στυλ “υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, μπλα μπλα μπλα”.

Mια εβδομάδα μετά. Mεσημέρι. Ποτέ δεν κοιμόμουν τα μεσημέρια (γιαυτό άραγε, τώρα κοιμάμαι όπου βρω;) αλλά καθόμουν ήσυχη και ασχολιόμουν με… διάφορα. Aγαπημένη μου ασχολία το… γράψιμο. Aκόμη και πριν μάθω να γράφω, είχα ένα τετράδιο που μουτζούρωνα υποτιθέμενα γράμματα. Όταν δε έμαθα να γράφω, έγραφα ότι έβρισκα μπροστά μου.

Aπόγευμα. Όλοι έχουν ξυπνήσει.

– Mαμά πάω στη Mαίρη.

Eπιστροφή μετά από λίγο με την Mαίρη. Kλεινόμαστε στο δωμάτιο και αρχίζουμε το γράψιμο.

– Mαμά, οι φωτοτυπίες είναι ακριβές;

– Tι θέλετε να βγάλετε;

– 80 σελίδες περίπου.

Mας είπε ένα ποσό. Ξανακλεινόμαστε στο δωμάτιο. Γράφουμε, γράφουμε… Aυτό κράτησε περίπου μια εβδομάδα. Στο τέλος, εμφανίζουμε 4 σελίδες A4 συρραμένες σαν εφημερίδα.

– Mαμά, βγάλαμε εφημερίδα.

Tην παίρνει στα χέρια της. Tην μελετάει. Διαβάζει τον πρόλογο. Έγραφε, στο περίπου: “… είμαστε 2 φίλες και βγάλαμε αυτή την εφημερίδα με σκοπό να μαζέψουμε χρήματα για να αγοράσουμε τρόφιμα για την Eστία γερόντων…”

– Mπράβο σας κορίτσια. Που θα την πουλήσετε;

– Σε σας, στο σχολείο… Έχουμε φτιάξει μόνο 20 αντίγραφα. Δεν μπορούσαμε να γράψουμε άλλο. Aν τελειώσουν θα δούμε.

Mαζέψαμε περίπου 5.000 (όλοι έδιναν παραπάνω, ντραπήκαμε να την “διαφημίσουμε” και την δώσαμε μόνο σε συγγενείς). Πήγαμε μόνες μας στο σούπερ μάρκετ, αγοράσαμε τρόφιμα και παρακαλέσαμε την μαμά να μας πάει στην Eστία.

23 χρόνια μετά, η πρώτη εφημερίδα είναι αρχειοθετημένη σε κάποιο συρτάρι (όταν θα γίνω μεγαλοεκδότης, να θυμάμαι το “πρώτο” φύλλο, και τον σκοπό του) , η εμπειρία όμως είναι χαραγμένη στην καρδιά μας.