Όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν

Και να’ μαι πάλι εδώ. Να χτυπάω τα πλήκτρα του πληκτρολογίου και να ακούω τη γλυκειά τους μουσική. Ναι, μου έλειψε το γράψιμο, δε θα το κρύψω. Όμως δεν έβγαινε…

Δειλά, δειλά, με αφορμές που ήρθαν από το πουθενά, εκεί που σκεφτόμουν τον ιδανικό χώρο… απλά πήρα τα κλειδιά και μπήκα στο ξεχασμένο δωμάτιο. Χωρίς καμία αλλαγή ξεκίνησα. Στη συνέχεια, μπορεί να πάρω το ξεσκονόπανο, τις μπογιές μου και να το κάνω πιο όμορφο. Τώρα όμως, αυτό αρκεί.

Πολλές αλλαγές. Αναθεωρήσεις προσώπων και καταστάσεων. Πράγματα που θεωρούσα σημαντικά, τώρα μοιάζουν ασήμαντα. Καταστάσεις/πρόσωπα που θεωρούσα δεδομένα, δεν είναι πλέον. Νέοι ρόλοι, παλιοί ρόλοι που άλλαξαν «ηθοποιούς» όλα μαζί σε ένα θέατρο του παρα…λόγου.

Σίγουρα δεν είμαι αυτό που ονειρευόμουν πριν δέκα χρόνια. Δέκα; Πολλά λέω. Δεν ξέρω όμως αν έκανα και κάτι για να φτάσω σε αυτό. Αλήθεια ποιο είναι αυτό; Ούτε καν θυμάμαι/ξέρω.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε εδώ. Τόσες αλλαγές και όμως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Τίποτα; Θα δούμε στην πορεία.