Μεγαλώνοντας

Όχι απαραίτητα εγώ. Αλλά και εγώ…

Πριν δύο χρόνια σε ερώτηση «περιέγραψέ μου τον εαυτό σου σε 5 χρόνια» είχα φτιάξει 2 σενάρια. Ένα αισιόδοξο και ένα απαισιόδοξο. Και τα δύο ήταν ρεαλιστικά. Και τα δύο ήταν εφικτά. Οι δικές μου κινήσεις και αποφάσεις θα έκριναν – στο περίπου πάντα – ποιο θα συμβεί. Και φυσικά φύση και θέση αισιόδοξη άρχισα να δουλεύω το αισιόδοξο σενάριο. Και πήγαινε καλά. Είχαν βρεθεί ισορροπίες, είχαν παρθεί αποφάσεις, είχαν αλλάξει πολλά.

Και όμως… 2 χρόνια μετά, βλέπω το απαισιόδοξο σενάριο να μου κλείνει το μάτι. Δεν ξέρω τι δεν πήγε καλά. Ή μήπως ξέρω; Φταίει το γεγονός οτι ήμουν διαλακτική; Οτι συζητούσα; Ότι άφηνα χρόνο στον άλλο; Ότι δικαιολογούσα την κάθε συμπεριφορά;  Ότι έκανα όλα τα χατήρια; Ότι προσαρμοζόμουν εγώ αντί να απαιτώ να προσαρμοστούν και οι άλλοι λίγο;

Είναι δύσκολο να «μεγαλώνεις» παράλληλα με έναν άνθρωπο που «μικραίνει» και που λόγω αυτης της αλλαγής ρόλων, γίνεται ένα κακομαθημένο παιδί που απαιτεί προσοχή ΤΩΡΑ, να γίνει το δικό του ΤΩΡΑ. Να κάνεις ότι θέλει ΤΩΡΑ. Να μην υπάρχει βοήθεια ή έστω κατανόηση. Έμπρακτη. Όχι στη θεωρία. Να έχεις κάνει αγώνα να «απαιτήσεις» τα αυτονόητα και με μια γελοία δικαιολογία, απλά να μένουν θεωρία.