Αυτά τα μικρά…

Εποχή προ αυτοκινήτου (δικού μου).  Οι μισοί φοιτητές, οι άλλοι μισοί μόλις ξεκινούσαν δουλειά.

– Έλα, σχόλασες;

-Όχι ακόμη, σε λίγο. Θες κατι;

-Βασικά, θα βγούμε; Γιατί μπορώ να περάσω να σε πάρω με μια μικρή παράκαμψη

-Ρε συ, θέλω να πάω από το σπίτι λίγο. Θέλω τουλάχιστον 1 ώρα. Θες να το αφήσουμε για σήμερα μην περιφέρεσαι τόση ώρα;

-ΟΚ, πάω σπίτι τότε.

-Ναι. Μιλάμε στο τηλέφωνο.

-Πάρε με όταν φτάσεις.

Πάω σπίτι… Επικρατεί μια αναστάτωση. Κάτι έχει γίνει. Ένας χωρισμός. Αγαπημένου προσώπου. Το έβλεπα να έρχεται αλλά τώρα με ρίχνει πολύ. Με προβληματίζει, με αναστατώνει. Πιάνω το τηλ. ασυναίσθητα.

-Έλα, γύρισες;

-Ναι. Εσύ οκ;

-Μόλις τώρα έφτασα κι εγώ. Είχε πολύ κίνηση. Τι έχεις; Δε σε ακούω καλά.

-Δεν είμαι καλά. Ίσως έπρεπε να είχαμε βγει.

-Τι έγινε;

-Χώρισαν…

-Θες να έρθω;

-Μόλις τώρα μπήκες σπίτι. Εσύ είπες οτι έχει κίνηση. Μην ταλαιπωρηθείς.

-Ετοιμάσου! Έρχομαι να σε πάρω. Πάρε ομπρέλα. Ο καιρός πάει για βροχή.

Ετοιμάστηκα. Ομπρέλα δεν πήρα φυσικά. Απόλαυσα την βροχή που έπεφτε στο πρόσωπο μου. Όταν χρειάστηκε, μοιραστήκαμε μια μισοσπασμένη που υπήρχε στο αμάξι.

 

 

 

Οι ταύροι δε χωρίζουν

«Οι Ταύροι δε χωρίζουν ποτέ». Αυτό είναι νόμος.

Έχω γελάσει πάρα πολύ με αυτή την ατάκα. Όχι μόνο γιατί δεν πιστεύω στα ζώδια αλλά γιατί μου φαίνεται πολύ γενικό και δεσμευτικό. Τι εννοείς δε χωρίζουν; Δε γίνεται αυτό. Όλοι οι Ταύροι είναι καταδικασμένοι να μένουν με όσους ανθρώπους γνωρίζουν; Και αν κατά τύχη είναι κοινωνικοί Ταύροι και γνωρίζουν πολλούς ανθρώπους, τι θα κάνουν; Δεν μπορώ να το δεχτώ. Σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης.

Και κάπου λίγο μετά, το γέλιο έρχεται να το αντικαταστήσει ο προβληματισμός.

–  Εσύ, δηλαδή, με πόσους ανθρώπους έχεις «χωρίσει»;

– Τι εννοείς με πόσους; Είναι προσωπική η ερώτηση.

– Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Μιλάω για όλα τα είδη σχέσεων. Δε μπορεί να ταιριάζεις με όλους όσους έχεις γνωρίσει. Ειδικά εσύ. Που ξέρεις ένα σκασμό κόσμο.

– Κάτσε να σκεφτώ… Ε… μμμ… Τότε που… όχι… όχι… δεν … Έλα ρε φίλε δε μπορεί. Μη με πιέζεις, θα σκεφτώ… εντάξει;

Και σκέφτομαι… Και προσπαθώ να θυμηθώ ανθρώπους που έχουμε χαθεί, που κάποια στιγμή τραβήξαμε διαφορετικούς δρόμους. Και πραγματικά η σκέψη και μόνο με κάνει να χαμογελάω. Δε θεωρώ ότι έχουμε «χωρίσει» με κανέναν από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Απλά κάπου στην πορεία, η πορεία έπαψε να είναι κοινή. Τα ενδιαφέροντα άλλαξαν, οι προτεραιότητες άλλαξαν. Η ανάμνηση όμως ειναι γλυκειά. Συνήθως μετά από ένα «χωρισμό» δεν υπάρχει πιο πικρή γεύση;

– Eντάξει, μπορεί και να έχεις δίκιο. Όχι για τους Ταύρους. Για μένα.