Φόβοι και Φοβίες

Πριν λίγες μέρες είχα μια συζήτηση σχετικά με τις αλλαγές που βιώνουμε και πως τις αντιμετωπίζουμε. Κάποιος είπε, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους φόβους και τις φοβίες μας. Η συζήτηση συνεχίστηκε και εγώ έφυγα.

Με προβλημάτιζε όμως όλο αυτό. Άρχισα να αναζητώ τους όποιους φόβους και φοβίες μου πρέπει να μάθω να ζω μαζί τους. Και κάπου εκεί, φτίαχνοντας την αναρίθμητη λίστα, συνειδητοποίησα ότι αυτά που έχασα τελικά φοβούμενη μηπως συμβεί το ένα ή το άλλο είναι πολύ περισσότερα από αυτά που θα «έχανα» αν συνέβαινε αυτό που φοβόμουν.

Από το πιο απλό πράγμα που μπορεί να είναι ένα λευκό παντελόνι ή πουκάμισο που δεν έβαλα από το φόβο μη λερωθεί ή από το ταξίδι που Δεν έκανα γιατί μπορεί να κουραστώ αλλά να πρέπει να επιστρέψω, μέχρι πράγματα και συναισθήματα που δεν εξέφρασα από φόβο μην παρεξηγηθούν ή επιθυμίες που δεν είπα ποτέ για να μη στενοχωρήσω κάποιον με τον φόβο ότι δεν μπορούσε να τις πραγματοποιήσει.

Και έμεινε το παντελόνι και το πουκάμισο στην ντουλάπα.

Και έκανα ταξίδια μακρινά μόνο στα όνειρα μου.

Και δεν είπα πολλές φορές συγγνώμη, σε ευχαριστώ, σε αγαπώ. Εκείνη τη στιγμή.

Και έμεινα με το παράπονο ότι δεν καταλαβαίνουν τις επιθυμίες μου.

Τι θα είχε συμβεί αν τα είχα κάνει όλα αυτά δεν ξέρω. Και το χειρότερο, δε θα μάθω ποτέ. Παρά μόνο όταν αρχίσω να τα κάνω. Όταν αρχίσω να ζω με τους φόβους και τις φοβίες μου. Όταν αρχίσω να με αγαπώ και να μη με στενοχωρώ από φόβο μήπως…

Υ.Γ. Όχι, δεν σκεφτόμουν ποτέ να βάλω άσπρο παντελόνι με λευκό πουκάμισο…

Τα συν και τα πλην (μου)

Το σημερινό daily challenge ζητάει να μοιραστώ ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα μου.

Να ξεκαθαρίσω οτι φυσικά δεν έχω μόνο ένα. Να διευκρινίσω επίσης ότι ένα πλεονέκτημα κάποιου μπορεί να είναι μειονέκτημα γενικά ή το αντίθετο. Και φυσικά να ευχηθώ παγκόσμια Ειρήνη.

Ξεκινάω λοιπόν με το μειονέκτημα για να σας αφήσω με καλή εντύπωση.

Είμαι πολυ ανεκτική με τους ανθρώπους. Ανέχομαι ανθρώπους και καταστάσεις που ξεπερνάνε κατα πολύ τα όρια της ηλιθιότητας. Και μη μου πείτε οτι αυτό δεν ειναι μειονέκτημα γιατί για μένα είναι. Και εξηγώ. Είναι ψυχοφθόρο γιατί φυσικά όλοι μετά σε βρίζουν. Και πρώτη από όλους, με βρίζω εγω. Κάθε φορά λεω δε θα το ξανακάνω και κάθε φορά πάλι τα ίδια κάνω.

Και αν δε σας αρέσει σα μειονέκτημα, σας λέω ότι η συνέχεια αυτού είναι μια «έκρηξη» ή μια συμπεριφορά που γκρεμίζει όλη την υπομονή που έχω κάνει. Η μαμά μου χρησιμοποιεί τη φράση, είσαι σαν την αγελάδα που κάθεται και την αρμέγουν και μετά με μια κλωτσιά ρίχνει την καρδάρα και χύνει το γάλα. Ε ναι, λοιπόν. Αυτή είμαι εγώ.

Το πλεονέκτημα μου είναι ότι είμαι φουλ αισιόδοξη. Σε κάθε τι βρίσκω και κάτι θετικό ή ελπίζω ότι κάτι θετικό θα βγεί. Μαντέψτε γιατί λοιπόν έχω το προηγούμενο μειονέκτημα.

Αυτά για σήμερα. Τα υπόλοιπα σε μελλοντικό daily challenge.

Οι αισθήσεις

– Μην αφήσεις το χέρι μου

– Κράτα μου το χέρι να περάσουμε το δρόμο.

– Δώσε μου το χέρι να πάμε μαζί

– Μη φοβάσαι, σε κρατάω.

– Έλα, ηρέμησε. Εγώ είμαι εδώ.

– Δεν είναι τίποτα, θα σου κρατάω το χέρι στο γιατρό.

Όλοι είτε έχουμε πει, είτε έχουμε ακούσει αυτές τις φράσεις. Τρυφερότητα, αγάπη, εμπιστοσύνη, οικειότητα, σιγουριά και πάρα πολλά ακόμη κρύβει ένα χέρι ή καλύτερα δυο χέρια ενωμένα.

Όλα τα νεύρα καταλήγουν στα χέρια. Όλες οι αισθήσεις ενεργοποιούνται με ενα άγγιγμα. Μην το φοβάστε. Αγγίξτε, χάιδεψτε χωρίς να πείτε τίποτα. Το έχουμε ανάγκη. Όλοι. Αρχικά το κάνεις για τον άλλο, όμως μετά από λίγο είσαι και πομπός και δέκτης…