Συχνά παλεύουμε να ξεπεράσουμε τύψεις που νιώθουμε για πράγματα που κάναμε ή δεν κάναμε ή μήπως θα μπορούσαμε να το κάνουμε καλύτερα;
Μήπως δεν έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου; Μήπως δεν το πάλεψα αρκετά; Μήπως… μήπως… μήπως…
Πάντα σε σχέση με τους άλλους. βάζοντας τον εαυτό μας απέναντι και ζητώντας του να απολογηθεί για τις οποίες επιλογές έκανε.
Και στο υποθετικό σενάριο που καταλήγουμε πως όλα έγιναν καλά και δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε τύψεις, νιώθουμε ήρεμοι. Είμαστε όμως;
Σε όλη αυτή την προσπάθεια μήπως ξεχάσαμε να αναρωτηθούμε για μένα τι έκανα; Και φτάνουμε να ζούμε μια ζωή που δε χαρήκαμε όσο θέλαμε, όσο μας άξιζε γιατί κάναμε ότι περνούσε απο το χέρι μας για να μη κάνουμε κάτι που θα το «στερήσουμε» από κάποιον άλλο.
Και τελικά το στερούμε απο τον εαυτό μας.
Πόσο δίκιο έχεις Λένα! Πόσο! Συνέχεια φορτώνουμε ενοχές για μας, καταδίκες, κριτικές. Μόνιμα και αμείλικτα. Νομίζω είναι άδικη αυτή η μονομέρεια.
Καλή βδομάδα αγαπητή.
Και όταν ο εαυτός μας αρχίσει να διαμαρτύρεται ειναι πια αργά