My time. My thoughts.

Daily challenge ξανά. My time. Γράφω απλά. Χωρίς συγκεκριμένο θέμα.

Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό. Προβληματίζομαι. Στενοχωριέμαι. Χαίρομαι. Συνειδητοποιώ. Ευγνωμονώ. Μοιράζομαι.

Πόσο λανθασμένη αίσθηση έχουμε τις περισσότερες φορές για τους φίλους μας ή για αυτούς που εμείς θεωρούμε φίλους. Θα γράψω για εμένα όμως. Μη γενικεύω.

Φίλος – κατ᾽έμε πάντα – είναι αυτός που θα σε αφήσει ελεύθερο να κάνεις αυτό που θέλεις. Αν συμφωνεί θα σε στηρίξει, αν διαφωνεί, θα σου πει τους ενδοιασμούς του χωρίς να προσπαθήσει να σε πείσει (ή επιβάλλει καλύτερα) ότι αυτό που θεωρεί (κάποιες φορές ίσως και να είναι) σωστό. Και εννοείται θα σε στηρίξει και πάλι. Και θα είναι εκεί χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Είναι αυτός που μπορεί να έχετε να βρεθείτε 3 – 5 -10 χρόνια, που όμως όταν βρεθείτε θα είναι σα να βρισκόσασταν κάθε μέρα. (Διευκρίνηση: Αυτό είναι παρεξηγημένο και πολλές φορές μετά από απουσία χρόνων έρχεται ο άλλος και θεωρεί δεδομένο ότι δεν έχεις προχωρήσει καθόλου. Δεν εννοώ αυτό). Το μυστικό εδώ είναι ότι όντως «βρισκόσασταν» κάθε μέρα. Μπορεί οι συνθήκες να μην ευνοούσαν αλλά η διάθεση υπήρχε. Ένα μήνυμα σε ανύποπτο χρόνο, ένα τηλέφωνο να δεις τι κάνει ο άλλος, ένα mail, μια προσευχή είναι μικρά αλλά ουσιαστικά σημάδια ότι σκέφτεσαι τον άλλο.

Δε θα είναι μαζί σου μόνο όταν περνάτε ή περνάει (συνήθως) καλά αλλά και τις φορές που δεν είσαι η καλύτερη παρέα. Μη σου πω ότι τότε θα είναι πιο δίπλα σου από ποτέ.

Δε θα σου κάνει ακριβά δώρα αλλά θα σου χαρίσει το ακριβότερο, το χρόνο του.

Θα είναι δίπλα σου να σε ακούσει όταν το έχεις ανάγκη. Θα σε αφήσει να ξεσπάσεις. Όταν όμως δει ότι όλο αυτό σου αναμοχλεύει άσχημες συμπεριφορές θα σε κόψει, θα σε πάει σε κάτι άλλο που θα σε ωφελήσει πραγματικά. Και θα σε χαλαρώσει.

Δεν ξέρω καν αν εγώ είμαι αυτός ο άνθρωπος αλλά σε αυτό το πλαίσιο παλεύω να είμαι.