Η έξοδος

Χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη γραµµή, η φίλη, η κολλητή που έφυγε για τα ξένα…

– Ετοιµάζεσαι να βγεις;

– Σχεδόν. Άλλαξαν τα σχέδια και λέω να πάω µια βόλτα µε το αυτοκίνητο να πάρω αέρα.

– Τα δικά σου σχέδια άλλαξαν;

– Των άλλων. 

– Ήµουν σίγουρη.

– Να σου πω, δεν έχω όρεξη για κήρυγµα, να τα πούµε άλλη ώρα. Θα αργήσω στο ραντεβού.

– Σωστά, µη ΣΕ στήσεις.

– Αντίο.

Μπήκε στο αυτοκίνητο µε άγνωστο προορισµό. Είχε αρκετή βενζίνη και γεµάτο e-pass.

Ξεκίνησε για µέρη γνώριµα. Σε κάθε συνοικία θυµόταν και τους αντίστοιχους φίλους που είχε εκεί και έκανε ένα «µνηµόσυνο» σε παλιές, καλές, ανέµελες στιγµές. Χαµογέλασε… Είχε περάσει καλά. 

Η ώρα είχε περάσει τις 12 όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Άγνωστος αριθµός. Ασυναίσθητα έκανε δεξιά, σταµάτησε και σήκωσε το τηλέφωνο. Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πρόλαβε να σκεφτεί… Τέτοια ώρα, δε θα είναι για καλό. Μπορεί να είναι καµία από τις γνωστές απάτες σε ηλικιωµένους. Ε, όχι και ηλικιωµένη. Απάντησε χαµογελώντας.

– Παρακαλωωωώ (πάντα τραβούσε το ω)

– Χαίρεται, συγγνώµη για την ώρα. Μου έδωσε πριν λίγο το τηλ. σας η …… (η κόλλητη από τα ξένα) και ξέρετε µε τη διαφορά ώρας…

– ∆εν πειράζει. Έξω είµαι άλλωστε.

– Σας ενοχλώ;

– Όχι, πείτε µου.

– Ξέρετε, θα ήθελα τη βοήθεια σας σε κάτι νέο που ετοιµάζω και η …. µε διαβεβαίωσε οτι είστε ο κατάλληλος άνθρωπος.

– Όπως πάντα υπερβολική. Που µπορώ να φανώ χρήσιµη;

– Ξέρετε, θα ήθελα να τα πούµε από κοντά καλύτερα. Όσο πιο σύντοµα µπορείτε.

Κοίταξε λίγο τον εαυτό της στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Η….. δε θα ενέκρινε αλλά εκείνη αισθανόταν οκ. Άσε που ήθελε να ξεµπερδεύει.

– Μπορείτε και τώρα; 

– Εγώ εννοείται. Όµως µη σας χαλάσω την έξοδο. 

– Μην ανησυχείτε. Επέστρεφα.

– Σας βολεύει το κέντρο; Το (τάδε) µαγαζί.

– Φυσικά. Σε είκοσι λεπτά θα είµαι εκεί.

Ήταν στην άλλη άκρη της πόλης. Αναζήτησε το µαγαζί (χµµµµ ωραίο φαίνεται)  και έβαλε gps.

Πρόλαβε να φτάσει στην ώρα της. Ανακάτεψε λίγο το µαλλί της και προχώρησε προς το µαγαζί.

Και τώρα; Τι κάνουµε; Μπαίνω µέσα; Περιµένω απ’ έξω; Το πως θα γνωριστούν δεν ήταν πια πρόβληµα. Είχε το τηλέφωνο του. Τις σκέψεις της σταµάτησε η δόνηση στο τηλέφωνό της.

– Όταν φτάσετε, πείτε το όνοµα µου στην είσοδο. 

– Οκ. µπαίνω σε 2 λεπτά (µην καταλάβει οτι είµαι ήδη εδώ).

Φτάνει στην είσοδο. Την πλησιάζει ο µετρ. 

– Καλησπέρα σας.

– Καλη…µέρα σας µάλλον. 

Χαµογέλασαν. Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησε οτι δεν είχε µάθει ποτέ το όνοµα.

– Με συγχωρείτε µισό λεπτά, χτυπάει το κινητό µου.. (ρόµπα έγινε)

– ∆ε σας είπα το όνοµα µου……

– Πάνω στην ώρα. Μπαίνω…. τον κο τάδε θα ήθελα.

– Βεβαίως. Σας περιµένει.

Την οδήγησε σε ένα πιο ήσυχο και ωραία διακοσµηµένο µέρος του µαγαζιού. 

– Γειά σας!

– Γεια. Να µιλάµε στον ενικό; 

– Φυσικά. 

Και ξεκίνησαν να µιλάνε. Για τις ζωές τους, για τα σχέδια τους. Είχαν πολλά κοινά. Ένιωσε απίστευτη οικειότητα από την πρώτη στιγµή.  Ότι και αν ήταν αυτό που χρειαζόταν την βοήθεια της, ήταν σίγουρη ότι µπορούσε να το κάνει. Μετά από (κοίταζε το ρολόι της όταν τους διέκοψε το γκαρσόνι) 3 ώρες περίπου ευχάριστης συζήτησης, δεν είχαν φτάσει ακόµη στο κοµµάτι της δουλειάς. Το µαγαζί όµως έκλεινε σε λίγα λεπτά.

– Πέρασε η ώρα, και νιώθω ότι σου έφαγα τον χρόνο µια και δεν µιλήσαµε ακόµη για το project.

– Όντως πέρασε η ώρα. Ήταν όµως ευχάριστα. 

– Θα ήµουν υπερβολικός αν σου ζητούσα να τα πούµε κάποια στιγµή το πρωί; Όπως σου είπα, πρόκειται για κάτι βιαστικό.

– Κανένα πρόβληµα. Τώρα που γνωριζόµαστε θα είναι πιο εύκολη η επικοινωνία.

– Να περάσω κατά τις 11 να σε πάρω;

∆εν είχε ακριβώς αυτό στο µυαλό της. Νόµιζε οτι θα τα έλεγαν τηλεφωνικά. Παρόλα αυτά της άρεσε η προοπτική µιας ακόµη εξόδου.

– Μια χαρά. Η διεύθυνση είναι….

– Τα λέµε το πρωί. Ευχαριστώ για όλα.

– Εγώ ευχαριστώ.

Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε. Σκεφτόταν όλα αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες ώρες και γελούσε µόνη της. Σκεφτόταν τις αντιδράσεις των φίλων της που έδωσε ραντεβού µε έναν άγνωστο µέσα στη νύχτα.

Το επόµενο πρωί, ακριβώς στην ώρα του, την κάλεσε να κατέβει.

Η µέρα κύλησε το ίδιο υπέροχα µε το προηγούµενο βράδυ. Και με πολλά επόμενα.