Καλοκαιρινή ανάμνηση

2012. Αποφασίζω να πάω μόνη μου -αρχικά- διακοπές. Θα το συνδυάσω με ένα σεμινάριο χορού που πραγματικά δεν ξέρω κανέναν. Είμαι όμως αποφασισμένη. Θα πάω. Μόνη μου.

Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Γενικώς έκανα πράγματα μόνη μου. Αλλά διακοπές; Όχι αυτό δεν το είχα ξανακάνει. Ήμουν όμως τόσο ενθουσιασμένη για το σεμινάριο και την εμπειρία που δε με προβλημάτισε καθόλου. Εξάλλου 5 μέρες αργότερα θα ερχόταν η παρέα μου.

Η Ύδρα είναι ένα νησί που σε προτρέπει να το εξερευνήσεις. Με ή χωρίς παρέα. Περπατούσα για να πάω στην παραλία και ένιωθα τόσο γεμάτη. Βρήκα χρόνο να μιλήσω με τον εαυτό μου, να δω αν μπορώ να μου κάνω καλή παρέα. Να περάσω ποιοτικό χρόνο με μένα. Να με γνώρισω καλύτερα.

Ήταν μια εμπειρία που πραγματικά θα μου μείνει αξέχαστη. Αυτές οι πέντε μέρες πάντα θα αποτελούν – ίσως – την πιο γλυκιά μου καλοκαιρινή ανάμνηση.

Λίγο πριν φύγω από το νησί, ζήτησα να με τραβήξουν αυτή τη φωτογραφία. Ήταν ακριβώς αυτό που ένιωθα…

Ready for a big hug

Καλα κρυμμένα μυστικά

Η Α. ήταν καλόβολη και ίσως – αφελής. Ήταν παιδί. Κυριολεκτικά. Με μονοψήφιο αριθμό στην ηλικία της. Λίγο πιο ανεξάρτητη από τα υπόλοιπα παιδιά. Φαινομενικά τουλάχιστον. Πολύ αργότερα κατάλαβε ότι απλά είχε μεγαλύτερη αλυσίδα που την κρατούσε δεμένη και έτσι δεν το καταλάβαινε τότε.

Η Α. λοιπόν κυκλοφορούσε μόνη της στη γειτονιά χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν. Της είχαν πει οι γονείς της να προσέχει στο δρόμο και να μην παίρνει καραμέλες από αγνώστους. Τα τηρούσε και τα δύο ευλαβικά. Δεν της είπαν όμως ποτέ γιατί. Καραμέλες από αγνώστους δεν έπαιρνε. Δεν χρειαζόταν. Σε όλες τις βόλτες της περνούσε από ένα συγκεκριμένο σημείο όπου ήταν το μαγαζί του Δ. Ο Δ. λοιπόν της έδινε πάντα καραμέλες. Κάτι ροζ με ζάχαρη γύρω γύρω. Πολύ της άρεσαν. Γιαυτό και πάντα έκανε κύκλο για να περάσει από το μαγαζί του.

Δεν ήταν κάτι μυστικό. Ο Δ. ήταν οικογενειακός φίλος. Ήταν καλός άνθρωπος. Όλοι το ήξεραν. Δεν ανήκε στην κατηγορία των αγνώστων. Της φώναζαν οι γονείς της να μην γίνεται ενοχλητική αλλά εκείνος έλεγε ότι δεν τον ενοχλεί και έτσι πήγαινε. Δεν έλεγε όλες τις φορές ότι έφαγε καραμέλα ή ότι πέρασε για να μην την μαλώσουν.

Το μαγαζί είχε μια πολύ συγκεκριμένη μυρωδιά (ταίριαζε με το είδος των υπηρεσιών που προσέφερε) και είχε κάποια εντυπωσιακά μηχανήματα. Πολλές φορές του ζητούσε να της δείξει πως δουλεύουν. Υπήρχε ένα σκαλάκι που έπρεπε να πατήσει για να φτάσει το μηχάνημα. Δεν έφτανε. Περίμενε… Κάθε φορά δοκίμαζε αν ψήλωσε και αν τώρα φτάνει. Κάθε βδομάδα.

Η Α. ήταν αρκετά ανεπτυγμένη οπότε σε μερικές εβδομάδες τα κατάφερε να φτάσει το μηχάνημα. Αυτό ήταν! Τώρα μπορούσε να μάθει να το χρησιμοποιεί. Την βοηθούσε λίγο στην αρχή αλλά μετά μπορούσε μόνη της.Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Τώρα πια ο λόγος που πήγαινε τρέχοντας στο μαγαζί δεν ήταν οι καραμέλες αλλά το τεράστιο μηχάνημα. Της έδειχνε πως να το χρησιμοποιεί. Ερχόταν πολύ κοντά της. Ο ενθουσιασμός της ήταν τεράστιος. Δεν την ενοχλούσε κάτι. Δεν υποψιαζόταν κάτι. Ήταν ένα παιδί. Με μονοψήφιο αριθμό στην ηλικία της.

Κάποια στιγμή και ενώ της έδειχνε ένα μηχάνημα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, της λέει, δε νομίζω να λες στους γονείς σου ότι σου δείχνω τα μηχανήματα και σε μαλώσουν. Δεν τους το έλεγε. Ήθελε κάποια στιγμή να τους κάνει έκπληξη. Όμως για έναν περίεργο λόγο ο τρόπος που της το είπε την ταρακούνησε λίγο.

Τα χρόνια περνούσαν. Πλέον ήταν ξεκάθαρο ότι ο Δ. την άγγιζε σε σημεία που δε θα έπρεπε. Το περίεργο ήταν ότι ένιωθε άνετα. Το είχε συνηθίσει; Φοβόταν; Ποτέ δεν μπόρεσε να το κάνει ξεκάθαρο μέσα της. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Πίστευε οτι δεν ήταν κατι περίεργο; Ένιωθε αποδεκτή. Γυναίκα. Πίστευε ότι μεγάλωσε. Μετά τον Δ. εμφανίστηκαν άλλα 2 άτομα από το φιλικό και οικογενειακό της περιβάλλον. Ήταν λίγο μεγαλύτεροι από εκείνη. Πιο κοντά στην ηλικία της. Ένιωθε καλά. Αποδεκτή.

Δεν το ήθελε πάντα. Αλλά είχαν τον τρόπο τους να την πείθουν ότι δεν φταίνε, τους προκαλεί. Η Α. ήταν πάντα αγαπητή σε όλους αλλά δεν είχε σχέσεις με παιδιά της ηλικίας της. Δεν ανήκε στα πρότυπα της εποχής. Το ότι προκαλούσε λοιπόν και γινόταν ποθητή από μεγαλύτερους την εξιτάρε. Ή έτσι την είχαν πείσει οτι συνέβαινε. Δεν το έμαθε ποτέ.

Κάποια στιγμή οι συνθήκες την απομάκρυναν από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει. Όλες της οι σχέσεις ήταν αποτυχημένες. Πίστευε ότι όποιος την πλησίαζε ήθελε το ίδιο πράγμα. Δεν άξιζε κάτι άλλο. Αν κάποιος ήταν τρυφερός, το έκανε για συγκεκριμένο λόγο. Και όσες φορές δε συνέβαινε αυτό, προσπαθούσε να επισπεύσει τις διαδικασίες με καταστροφικά αποτελέσματα.

Δεν ήθελε να κάνει έρωτα γιατί πίστευε ότι θα κατέληγε σε οίκο ανοχής κάποια στιγμή και γιαυτό προσπαθούσε να το καθυστερήσει. Αναζητούσε την αγκαλιά και το χάδι αλλά όταν το έπαιρνε ήξερε οτι πρέπει να δώσει αντάλλαγμα. Και έτσι κατέστρεφε με τον τρόπο της όλες της τις σχέσεις.

Δεν είχε μιλήσει σε κανέναν. Πάλευε μόνη της να ξεδιαλύνει όλο αυτό το θολό τοπίο που ήταν ανάμνηση απο την παιδική της ηλικία. Σε πολλά σημεία έχει κενό. Άμυνα; Ίσως.

Προσπάθησε να το τακτοποιήσει μέσα της. Να συγχωρέσει. Να το αφήσει πίσω της. Πάντα όμως εμφανιζόταν μαζί με τα πρώτα της σκιρτήματα. Ήξερε πως έπρεπε να το αντιμετωπίσει. Κατάματα. Να σταματήσει να κατηγορεί τον εαυτό της. Να προχωρήσει μπροστά.

Και τότε μου μίλησε. Η αρχή έγινε…

Καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Καλοκαίρι 1997. Γυρίζω από τη δουλειά. Δύσκολη μέρα. Μιλάω με 2-3 φίλους στο σταθερό (ναι δεν είχα κινητό τότε) και αφού δεν κανονίσαμε τίποτα, αράζω στο μπαλκόνι.

Ωρα 8.45 χτυπάει το τηλέφωνο.

– έλα, τι κανεις τώρα;

– εεεε δεν άλλαξε κατι το τελευταίο μισάωρο. Τιποτα.

– ωραια. Ετοιμάσου. Έρχομαι να σε παρω να παμε σινεμά.

-δεν προλαβαίνουμε. Αρχίζει σε λιγο. (Ουτε καν τι παιζει…).

– εχει προβολή στις 11.

– εεεεε

-εκτός αν θες να πάρεις χαμπάρι αυριο οτι έχασες τον «γάμο του καλύτερου μου φίλου» και στενοχωρηθείς.

– ετοιμάζομαι!!

(Τελικα τον πραγματικό γάμο τον έχασα αλλα αυτο θα ειναι σε άλλο challenge).

Ταξίδι στο χρόνο

Πριν πολλά χρόνια με κάλεσε μια φίλη στο πάρτυ της. Περάσαμε υπέροχα και στο τέλος μας χάρισε απο ενα cd (είπαμε πολλά χρόνια πριν) με τραγούδια που είχε επιλέξει. Σαν δώρο, για να θυμόμαστε εκείνη τη μέρα. Μου φάνηκε πολύ τρυφερό σαν κίνηση.

Η ανάμνηση αυτή ήρθε όταν φέτος, έλαβα «δώρο» ενα καινούργιο άλμπουμ που συμπτωματικά συνέπεσε με τη γιορτή του φίλου που μου την χάρισε.

Και βάζω να το ακούσω. Ψυχαναγκαστική γενικά, δεν ξέρω πως το κατάφερα και άκουσα πρώτο, το πέμπτο τραγούδι. Και κόλλησα. Άσχημα. Το άκουγα συνέχεια. Ήθελα να ακούσω και τα υπόλοιπα αλλά αυτό κάτι είχε που δε με άφηνε να ξεκολλήσω.

Σύγχρονο τραγούδι που όμως με πηγαίνει πίσω στην εφηβεία. Στα παρτυ, στα μπλουζ, στους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Σας αφήνω να το απολαύσετε…

Top ten

Η εντολή γράφει τα 10 πιο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο.

Υπερβολή… στον κόσμο… θα προσθέσω το μου. Εχουμε λοιπόν 10 αγαπημένα πράγματα (που δεν ειναι πράγματα) στον κόσμο ΜΟΥ. Ξεκινάω… η σειρά ειναι τυχαία. Νομιζω τα αγαπώ όλα το ιδιο.

1. Μου αρέσει ο χορος. Οχι γενικά και αόριστα. Ο χορος σε ζευγάρι. Οτι είδος και αν ειναι αυτο. Αρκεί να «μιλάει» ο ένας στον άλλο μα την κίνηση.

2. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Τόσο να τις δεχομαι όσο και να τις ετοιμάζω. Ίσως γιατι η έκπληξη εχει ενα κομμάτι μας μεσα, ενα νοιαξιμο, μια σκέψη.

3. Μου αρέσουν οι βόλτες στη φύση, στο δρόμο, με το αυτοκινητο (αρκεί να οδηγεί άλλος κατα προτίμηση), με τα πόδια. Απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει Καλη παρεα.

4. Μου αρέσει το καλοκαίρι να πηγαίνω για μπάνιο ή απλά στη θάλασσα μετά τη δουλειά. Όσο κουραστικό και αν ειναι με χαλαρώνει απίστευτα.

5. Τις υπόλοιπες εποχές μου αρέσει να πηγαίνω για ποτό μετά τη δουλειά ή το μάθημα χορού (Γκουχ Γκουχ) για τον ίδιο λόγο. Με χαλαρώνει και με αναζωογονεί. Μου αρέσει επίσης και να παω για καφεδάκι πριν τη δουλειά.

6. Αγαπώ το καλό φαγητό. Ή καλύτερα, αγαπώ το φαγητό με Καλη παρεα. Νομιζω δε χρειάζεται να πω περισσότερα

7. Μου αρέσουν οι εκδρομές. Οργανωμένες ή οχι. Με πούλμαν, ΚΤΕΛ, τρένο, αυτοκινητο, πλοίο ή αεροπλάνο.

8. Μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα. Είτε αυτός ειναι καφές, ποτό ή απλά ενα «σε μισή ωρα να εισαι έτοιμη. Έρχομαι να σε παρω για να παμε βόλτα».

9. Λατρεύω τις αγκαλιες. Θεωρώ ότι είναι ένας κώδικας επικοινωνίας. Μου δίνουν μια σιγουριά και μια δύναμη ανεξήγητη. Μου λείπουν πολύ αυτή την εποχή…

10. Τέλος μου αρέσουν οι φωτογραφίες. Όχι γιατί είμαι ψώνιο αλλά γιατί κρύβουν αναμνήσεις. Και το πιο αγαπημένο μου και πιο σημαντικό πράγμα είναι οι αναμνήσεις και οι ωραίες στιγμές. Αποτελούν το στήριγμα για κάθε τι δύσκολο που έρχεται.

Τα γενέθλια

Είχα αποφασίσει εδώ και καιρό να μη γράφω. Ήταν, είναι και θα είναι τόσο πολλά αυτά που θα ήθελα να γράψω που νιώθω ότι δε χωράνε σε ένα τόσο δα μικρό blogάκι. Ομως βιάστηκα…

Φέτος θα ήταν για άλλη μια φορά διαφορετικά γενέθλια. Κάθε χρόνο έτσι δεν είναι άλλωστε; Δε με πείραζε που θα έπεφταν εν μέσω πανδημίας και θα υπήρχε περιορισμός. Αυτό το ξεπεράσαμε πέρυσι. Υπήρχε μια περίεργη αίσθηση. Είχα αποφασίσει αυτά τα γενέθλια να είναι δικά μου. Έπεσαν σε μια εβδομάδα που εργαζόμουν απο το σπίτι και όποια ετοιμασία εορτασμού στη δουλειά θα πήγαινε στράφι. So what. Εγώ βάζω τους κανόνες. Ήθελα pampering και θα μου το παρείχα. Την προηγούμενη μέρα λοιπόν φούσκωσα μπαλόνια και τα άφησα στον χώρο του «γραφείου». Φυσικά και μέσα στον όλο πανικό ξεχάστηκα οπότε μπαίνοντας το πρωί στο χώρο, είδα τα μπαλόνια έκπληκτη.

Η μέρα κύλησε ήρεμα, με απίστευτα πολλά τηλέφωνα. Το βράδυ ήρθε η Κωνσταντινα για να μου τραγουδήσει το «Να ζήσεις Έλενα…» με κεράκι πάνω σε ένα πτι φουρ.  Τα καλύτερα γενέθλια δε μένουν όμως στην ημερα των γενεθλίων.

Καιρό τώρα τριγύριζε η ιδέα του πίκ νικ. Και το πίκ νικ κανονίστηκε (χρειάστηκε να πείσουμε λίγο τον Πέτρο αλλά οκ). Με τον Βασίλη αναλάβαμε την προετοιμασία. Το μενού είχε χειροποίητα αλμυρά μαφιν, λουκανικοπιτακια, τυροπιτάκια, κεφτεδάκια, μακαρονοσαλατα. Moscato d’asti σε κολωνατα ποτήρια με φράουλες και φρουτάκια. Αφού κάναμε την βόλτα μας στο πάρκο τρίτση (στο 1/3 βασικά), βγάλαμε τις σοβαρές και αστείες φωτογραφίες μας και αφού εντοπίσαμε το σημείο με σκιά, αεράκι και θέα τα αγόρια πήγαν να φέρουν τα «σύνεργα». είμαι σίγουρη ότι σχολίαζαν το βάρος τους. Η επιλογή ήταν πολύ καλή τελικά. Νομίζω το απολαύσαμε όλοι. Εγώ σίγουρα το ευχαριστήθηκα παρά πολύ.

Γενέθλια χωρίς τούρτα όμως δε λέει. Επιστροφή στο σπίτι για να σβήσουμε κεράκια. Ναι, ναι σβήσουμε! Γιατί εκτός απο μένα, είχαμε αφήσει και τα γενέθλια του Βασίλη χωρίς να κόψουμε τούρτα. Δυο τούρτες λοιπόν…

Και αν νομίζετε ότι το pampering τελείωσε κάνετε λάθος. Η ώρα των δώρων… ένα κουτί με καλλυντικά περιποίησης (μπάλες, άλατα, αφρόλουτρο, κρέμα, musk, μάσκες προσώπου) για το κυριολεκτικό pampering και ένα βάζο με 365 χαρτάκια ένα για κάθε μέρα, χωρισμένα ανά εποχή, χειρόγραφα (!) με μια εντολή.

Καθημερινό pampering δηλαδή. Γιατί κάθε εντολή (όσες έχω πετύχει μέχρι τώρα) έχουν κάτι που μου δίνει χαρά!

Η μια εντολή ήταν να κάνω εγγραφή στο blog μου. Μετά απο τόσο καιρό. Σίγουρα δεν έχω καταφέρει να περιγράψω όλα τα συναισθήματα αλλά άξιζε τον κόπο.

Αααα και νομίζω δεν έχω γράψει τη λέξη pampering αρκετές φορές. Χαχαχαχα

Όσα ευχαριστώ και να πω είναι λίγα.