My time. My thoughts.

Daily challenge ξανά. My time. Γράφω απλά. Χωρίς συγκεκριμένο θέμα.

Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό. Προβληματίζομαι. Στενοχωριέμαι. Χαίρομαι. Συνειδητοποιώ. Ευγνωμονώ. Μοιράζομαι.

Πόσο λανθασμένη αίσθηση έχουμε τις περισσότερες φορές για τους φίλους μας ή για αυτούς που εμείς θεωρούμε φίλους. Θα γράψω για εμένα όμως. Μη γενικεύω.

Φίλος – κατ᾽έμε πάντα – είναι αυτός που θα σε αφήσει ελεύθερο να κάνεις αυτό που θέλεις. Αν συμφωνεί θα σε στηρίξει, αν διαφωνεί, θα σου πει τους ενδοιασμούς του χωρίς να προσπαθήσει να σε πείσει (ή επιβάλλει καλύτερα) ότι αυτό που θεωρεί (κάποιες φορές ίσως και να είναι) σωστό. Και εννοείται θα σε στηρίξει και πάλι. Και θα είναι εκεί χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Είναι αυτός που μπορεί να έχετε να βρεθείτε 3 – 5 -10 χρόνια, που όμως όταν βρεθείτε θα είναι σα να βρισκόσασταν κάθε μέρα. (Διευκρίνηση: Αυτό είναι παρεξηγημένο και πολλές φορές μετά από απουσία χρόνων έρχεται ο άλλος και θεωρεί δεδομένο ότι δεν έχεις προχωρήσει καθόλου. Δεν εννοώ αυτό). Το μυστικό εδώ είναι ότι όντως «βρισκόσασταν» κάθε μέρα. Μπορεί οι συνθήκες να μην ευνοούσαν αλλά η διάθεση υπήρχε. Ένα μήνυμα σε ανύποπτο χρόνο, ένα τηλέφωνο να δεις τι κάνει ο άλλος, ένα mail, μια προσευχή είναι μικρά αλλά ουσιαστικά σημάδια ότι σκέφτεσαι τον άλλο.

Δε θα είναι μαζί σου μόνο όταν περνάτε ή περνάει (συνήθως) καλά αλλά και τις φορές που δεν είσαι η καλύτερη παρέα. Μη σου πω ότι τότε θα είναι πιο δίπλα σου από ποτέ.

Δε θα σου κάνει ακριβά δώρα αλλά θα σου χαρίσει το ακριβότερο, το χρόνο του.

Θα είναι δίπλα σου να σε ακούσει όταν το έχεις ανάγκη. Θα σε αφήσει να ξεσπάσεις. Όταν όμως δει ότι όλο αυτό σου αναμοχλεύει άσχημες συμπεριφορές θα σε κόψει, θα σε πάει σε κάτι άλλο που θα σε ωφελήσει πραγματικά. Και θα σε χαλαρώσει.

Δεν ξέρω καν αν εγώ είμαι αυτός ο άνθρωπος αλλά σε αυτό το πλαίσιο παλεύω να είμαι.

Η μπαταρία

Σάββατο πρωί (σχεδόν!). Ημέρα λαϊκής. Ξεκινάω λοιπόν, ψωνίζω και ετοιμάζομαι να επιστρέψω στο σπίτι. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, στέλνω ένα μήνυμα και πάω να ξεκινήσω. Ούπς! Μάλλον δεν γύρισα το κλειδί. Πάμε πάλι. Χμ… δεν ανάβει το ready (το αυτοκίνητο ειναι υβριδικό, η μηχανή δεν κάνει θόρυβο ούτως ή άλλως). Μάλλον έμεινα από μπαταρία.

Ψύχραιμα, ψύχραιμα παίρνω τηλ. τον ασφαλιστή μου.

-Είσαι σίγουρη ότι έχεις οδική βοήθεια;

-Ναι. Μη μου λες τέτοια!

-Όχι απλώς δε θυμάμαι.

Παίρνω τηλ. στην ασφαλιστική.

-Ξέρετε, δεν έχετε οδική…

Παράλληλα με καλεί ο ασφαλιστής.

-Μόλις το έμαθα. Τι κάνουμε τώρα;

-Κλείσε θα δω τι μπορώ να σου στείλω.

Παράλληλα, παίρνω τηλέφωνο διάφορους γνωστούς. Η λύση του αδελφού μου μοιάζει καλή. Βρες ένα ηλεκτρολογείο εδώ κοντά και πάρε τον τηλ. μήπως μπορέσει να έρθει να βάλει καλώδια.

Αρχίζω να ψάχνω… παίρνω διάφορα τηλ.

Το ένα είχε κλείσει εδώ και χρόνια, στο άλλο απάντησε ένας παππούς… Η ώρα περνάει. Με καλεί κάποιος από όλους αυτούς. Νομίζω ότι είναι ένας που ξέρω.

-Κε Κώστα εγώ είμαι που είχα έρθει πριν λίγες μέρες.

-Ναι, για πες…

Μετά από συνεννοήσεις για το που βρίσκομαι… έρχεται. Δε μου μοιάζει γνωστός. Δεν πειράζει. Αρκεί να γίνει η δουλειά.

Ανοίγω περήφανα το καπό.

-Εδώ είναι η υβριδική μπαταρία. Δεν είναι αυτό. Κάτι άλλο είναι. τι ένδειξη σου έβγαλε;

-Δεν έβγαλε τίποτα. Απλά δεν ξεκινάει. Έχει σίγουρα και άλλη μπαταρία. Το ξέρω. (αρχίζω και νιώθω ξανθιά). Να πάρω τον αδελφό μου να τον ρωτήσω; (τόση απελπισία πια).

-Άσε, παίρνω εγώ τηλ. να ρωτήσω

Παράλληλα παίρνω και εγώ τον αδελφό μου.

-Έλα, που είναι η μπαταρία; (το ξέρετε το ανέκδοτο με τις ξανθιές και τη μηχανή;)

-Εμάς είναι στο πορτμπαγκάζ.

Το τερματίσαμε… Ανοίγουμε πορτμπαγκάζ. Μεταφέρουμε όλα τα ψώνια μπροστά αλλά μπαταρία πουθενά. Εν τω μεταξύ απαντάνε και στον άνθρωπο.

-Είναι στο κάθισμα του συνοδηγού.

Τι στο καλό; Που χωράει; Σκύβει, βγάζει κάτι πλαστικά που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν αλλά τζίφος. Ξανά τηλ. στο συνεργείο.

-Στα πίσω καθίσματα κοίτα.

Ξανά κατσαβίδια…

Βουαλά. Η μπαταρία ήταν εκεί. Βάζουμε καλώδια, παίρνει μπρος.

-Λοιπόν πας στο τάδε μέρος και σε περιμένουν. Θα πεις από εμένα.

Φτάνω 2.15. Το μαγαζί κλείνει στις 3.

-Είσαι η κοπέλα που έρχεται από τον κο Δημήτρη; (Δημήτρη τον έλεγαν τον κύριο, τελικά)

-Ναι. Τη βρήκαμε την μπαταρία τελικά.

Αναλαμβάνουν 2 άτομα. Τσακ μπαμ αλλάζει η μπαταρία.

-Να ρωτήσω κάτι;

-Φυσικά.

-Πόσο γελάσατε όταν ψάχναμε τη μπαταρία;

Συμπέρασμα: Όσοι έχετε υβριδικά αυτοκίνητα, ψάξτε να βρείτε που είναι η μπαταρία σας, από που φορτίζει με καλώδια (υπάρχει και εύκολος τρόπος), που είναι ο γρύλος (αυτό το έψαχνα άλλη φορά).

Όταν δεν είσαι καλά

– τι κανεις;

– δε νιώθω πολυ καλα

– εχεις κατι;

– δεν εχω Καλη διάθεση. Είδα ενα όνειρο και τρόμαξα

– να σε παρω μια αγκαλια;

– ναιιιιι! (λίγες στιγμές αργότερα). Νιώθω πολυ καλύτερα σ’ ευχαριστω.

– μακάρι να ημουν κοντά να σε παρω όσες αγκαλιές θες.

Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.

Η ταινία με τα αυγά!

-Τι θα κανεις σημερα;

– μόλις άραξα να δω μια ταινία. Δεν ειμαι για πολλα.

-ουτε εγω. Να ερθω να δούμε μαζί;

– χμμμμ δε νομιζω οτι θες

– γιατι;

– δε θα σου αρέσει η ταινία που θα δω.

– πως το ξερεις;

– την εχουμε ξαναδεί και δεν…

– πάλι το slidding doors?

– χαχαχα οχι. Την…(μαντέψτε)

– ελεος! Τι σου αρέσει σε αυτή την ταινία;

– ταυτίζομαι στη σκηνή με τα αυγά!

Μετριέται η ευτυχία;

Το ξερω έλειψα πολυ. Οχι ομως μονο απο εσάς, τους λίγους που επιλέγετε να με διαβάζετε. Απο τον ίδιο μου τον εαυτό. Μπήκα λιγο στον αυτόματο. Άφησα την καθημερινότητα να με ρουφήξει.

Σε αυτή την πορεία ανακάλυψα πολλα και συνειδητοποίησα ακομη περισσότερα. Έχασα πολλές φορές την ψυχραιμία μου, έκλαψα, θύμωσα… ομως κατι με κρατούσε να μην καταρρεύσω. Ήταν αυτή η δύναμη που έπαιρνα απο τα μικρά -ασήμαντα ίσως – γεγονότα που διέγραφαν ενα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου. Ήταν οι στιγμές που κοιτούσα πίσω μου και ελεγα “καλα τα πηγες και σημερα, προχωρά”. Ήταν οι επιλογές που έκανα πιο συνειδητοποιημένες. Έμαθα να αφιερώνω τον ελάχιστο πλέον ελεύθερο μου χρόνο, μονο σε όσα, η ανάμνηση τους θα με εκανε να χαμογελώ. Να λεω όσα νιώθω – εντάξει αυτο ειναι ακομη σε πειραματικό στάδιο. Να μιλάω για όσα με ενοχλούν. Να μην αφήνω χωρο σε οτι μου στερεί το χαμόγελο. Να λεω πως αισθάνομαι ( ειναι το πρώτο βήμα πριν το πως νιώθω).

Στο ερώτημα λοιπόν που ξαφνικά μου ηρθε στο μυαλό αν μετριέται η ευτυχία, η απάντηση ειναι ναι. Μετριέται σε όλες εκείνες τις μικρές στιγμές που σε έκαναν να χαμογελάς. Να ερωτεύεσαι ξανά. Να ονειρεύεσαι. Να ταξιδεύεις. Να αγαπάς.

Σε όλες εκείνες τις στιγμές που μας κάνουν καλύτερους και πιο δυνατούς.

Φτιάχνοντας… λαμπάδες

Ε, ναι! Τόσα χρόνια νονά, έχω αγοράσει πολλές λαμπάδες για  βαφτιστήρια και φίλους. Και πάντα έλεγα: «Του χρόνου θα την φτιάξω μόνη μου…» Και αυτό το «του χρόνου» δεν ερχόταν ποτέ.

Το πλησίασε λιγάκι πέρυσι, που το ένα βαφτιστήρι μεγάλωσε αρκετά και εγώ ήθελα να του κάνω δώρο ένα usb stick. Η ιδέα του να «κρεμάσω» το δώρο πάνω στο κερί, στέφθηκε με μεγάλη… αποτυχία. Δεν την έλεγες και ωραία αλλά ουσιαστικά το δώρο ήθελα να του δώσω.

Φέτος, αποφασίσαμε με το κατηχητικό να φτιάξουμε λαμπάδες. Για έναν περίεργο λόγο, αυτόματα προθυμοποιήθηκα να αναλάβω και εγώ κάποιες. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη χρονιά, η σχέση μου με τις κατασκευές αναθερμάνθηκε και έτσι μου βγήκε αυθόρμητα. Ιδέες είχα πολλές. Και τα αντίστοιχα υλικά. Την εμπειρία δεν είχα. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω στο διαδίκτυο tips για αποφυγή λαθών και κυρίως λαμπαδιάσματος.

Και τα κατάφερα. Βρήκα το χρόνο (κάνοντας κοπάνα από ένα μάθημα), δημιουργήσα το χώρο (ένα μικρό κομμάτι στο γραφείο μου), έκανα ανασκαφές σε κουτιά και κουτάκια για να συγκεντρώσω τα υλικά (που δε χωρούσαν εύκολα πάνω στον μικρό χώρο του γραφείου) και ξεκίνησα.

Ήταν μια υπέροχα διασκεδαστική διαδικασία που εναλλάσονταν τα άααααου με τα ουάααου. Κάψιμο το πρώτο, θαυμασμός το δεύτερο.

Και ιδού το αποτέλεσμα:

Χάρηκα πολυ γιατι άρεσαν και σε άλλους, όσο σε μενα και ετσι… συνέχισα.

Νομιζω οτι θα το καθιερωσω…

Κινηματο-γραφίζοντας

Μια μεγάλη αγάπη μου είναι ο κινηματογράφος. Δεν ξέρω ακριβώς το λόγο. Μάλλον γιατί δεν είναι μόνο ένας.

Με θυμάμαι να πηγαίνω σινεμά από πολύ μικρή. Όταν ακόμη δεν προλάβαινα να διαβάσω τους υπότιτλους και ο αδελφός μου αναλάμβανε να το κάνει αυτό για μένα. Τώρα που το σκέφτομαι, δε θα ήθελα να κάθομαι κοντά μας.

Επίσης θυμάμαι ότι πρώτη φορά με άφησαν οι γονείς μου να δω έργο χωρίς την παρουσία τους σε θερινό, σε ηλικία 10 ετών. Ακόμη καμαρώνω γιαυτό κι ας ξέρω ότι απλά μας (εμένα και μια φίλη μου) άφησαν έξω από το σινεμά και ήρθαν να μας πάρουν μόλις τελείωσε.

Αργότερα, στην εφηβεία, το σινεμά ήταν η αγαπημένη μου έξοδος. Η δεκαετία του ΄90 είχε και μπόλικο καλό υλικό. Φανατική αναγνώστρια του περιοδικού «Σινεμά», ανακάλυψα τις avant premiere, και τα back to back. Έτσι, σχεδόν κάθε Κυριακή μεσημέρι στριμωχνόμουν στους αγαπημένους κινηματογράφους της Αθήνας και περίμενα υπομονετικά να δω πρώτη την ταινία της εβδομάδας. Κάποιες φορές την έβλεπα καθισμένη στο διάδρομο. Είχε την πλάκα του. Άλλες πάλι φορές, πήγαινα και το απόγευμα σινεμά για δεύτερη ταινία. Ή ξεκινούσα από το απόγευμα και έβλεπα δύο ταινίες συνεχόμενες.

Μετά, ήρθαν οι πολυ-κινηματογράφοι. Πιο άνετες θέσεις, πιο πολλή βαβούρα, περισσότερος κόσμος, χωρίς διάλειμμα… Έχασε την αίγλη του. Εκεί κάπου χάθηκα. Για κάποιο λόγο, κουραζόμουν. Έδινα μισή ώρα στην ταινία και αν δεν είχε ενδιαφέρον, απλά αφηνόμουν στη θαλπωρή της αίθουσας. Μου εξηγούσαν οι υπόλοιποι της παρέας, τα κενά που είχα στο έργο. Όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο βέβαια. Ειδικά αν η ταινία δεν άρεσε ούτε σε κείνους. Όμως συνέχιζα να πηγαίνω. Με χαλάρωνε. Μου έδινε χρόνο να σκεφτώ. Να βρίσκομαι με κόσμο αλλά να μη χρειάζεται να μιλάω. Να είμαι εκεί και παράλληλα να είμαι αλλού.

Τα θερινά είναι ένα κεφάλαιο από μόνο τους. Πραγματικό ταξίδι με όλες τις αισθήσεις. Μυρωδιά απο αγιόκλημα, γιασεμί αλλά και ποπ κορν και σουβλάκια. Ξέφευγε λίγο το βλέμμα και κοιτούσα τα αστέρια. Πολλές φορές είδα κάποιο να πέφτει. Άλλες φορές η θέα ήταν οι περίοικοι που μάζευαν τα απλωμένα ρούχα ή η Ακρόπολη. Όμως για τα θερινά θα γράψω άλλη φορά.

Το καλύτερο σημείο της ταινίας, πάντα αλλά ιδιαίτερα τα τελευταία – πιο ώριμα – χρόνια, είναι η συζήτηση μετά. Για την ακρίβεια, οι ατέλειωτες συζητήσεις μετά – με παρέα ή χωρίς. Κάποιες από αυτές, θα μεταφέρω και εδώ. Εν καιρώ…

Μείνετε σε αναμονή.

 

 

 

Πάμε πάρκο…

– Ξέρεις που θα κατέβουμε με το τράμ;;

– όχι, αλλά θα το δούμε μην ανησυχείς.

– χιχι κοίταξα εγω στο site του ΟΑΣΑ. Θα κατέβουμε στη στάση Μ.Α.

… προχωράμε… βλέπουμε το πάρκο (2 στάσεις πριν την στάση)…

-Να κατέβουμε;;

– όχι ρε σύ, Μ.Α. λέει…

– (στην επόμενη στάση): δε φεύγουμε μακριά;;;

– Μπα όχι, μάλλον γυρίζει και μας βγάζει σε άλλη είσοδο του πάρκου.

– Δε νομίζω να είναι τόσο μεγάλο το πάρκο

– Αλλά έχει πολλές πόρτες..

– Καλά, ας πάμε με το manual

Κατεβαίνουμε στη Μ.Α.. Πουθενά πάρκο.

– Πάμε με τα πόδια πίσω…

– Κάτσε να ρωτήσω στο φούρνο… Κάπου εδώ κοντά θα έχει πόρτα.

(ο δρόμος όλος μαγαζιά… πουθενά πάρκο…)

Κοπελίτσα στο φούρνο: Όλο ευθεία το δρόμο, θα περάσετε την πλατεία (που είχαμε περάσει 2 στάσεις πριν) και θα το δείτε φαίνεται…

-: τσιου τσίου… ας περπατήσουμε να κάνουμε και γυμναστική…

–  (στην επιστροφή – από άλλο δρόμο): Τελικά ίσως και να ήταν κοντά και η στάση Μεγάλου Αλεξάνδρου…

Η μικρή Ελένη στον κόσμο της χαμένης επικοινωνίας

Στην αρχή ήταν ο λόγος. Η ομιλία, η φωνή, ο ήχος. Ερώτηση – Απάντηση. Μιλάω – μιλάς. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ.

Δεν υπήρχαν προβλήματα, δεν υπήρχαν θέματα και όλα ήταν καλά.

Και μετά δημιουργήθηκε η ανάγκη αυτά που λέμε και κάνουμε, να τα κάνουμε γνωστά και στους άλλους. Γιατί τι νόημα έχει να χτυπήσεις ένα αγριογούρουνο αν δεν το μάθουν όλοι; Πως όμως; Ζωγραφίζοντας. Τον κυνηγό, το αγριογούρουνο και μετά το αγριογούρουνο λαβομένο. Ναι, ναι. Τώρα όλοι όσοι περνάνε από εκεί, βλέπουν, διαβάζουν το κατόρθωμα.

Και για κάποιο διάστημα δεν υπήρχαν προβλήματα και όλα ήταν καλά.

Όμως…

Ποιός είναι αυτός ο κυνηγός; Έπρεπε να έχει μια ταυτότητα. Άσε που το αγριογούρουνο μπορεί να μοιάζει και με λιοντάρι και να δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις.

Και κάπως έτσι ανακαλύφθηκε το αλφάβητο.

Ότι ήθελες το έγραφες (το σκάλιζες για την ακρίβεια) και στο τέλος έβαζες και την ταυτότητά σου (ένα σύμβολο, κάτι χαρακτηριστικό που όλοι αναγνώριζαν ως δικό σου).

Και έτσι αποκαταστάθηκε η επικοινωνία.

Όμως το σκάλισμα ήταν δύσκολο και χρονοβόρο. Έτσι σιγά σιγά ανακαλύφθηκε το μελάνι, το στυλό, το πληκτρολόγιο.

Τότε άρχισαν να φαίνονται και τα πρώτα προβλήματα. Η ευκολία της γραφής, αύξησε την ταχύτητα μεταφοράς ενός μηνύματος αλλά παράλληλα μείωσε την επεξεργασία του μήνυματος. Έτσι έχουμε έναν καταιγισμό μηνυμάτων που τα περισσότερα εκφράζουν την σκέψη της στιγμής, του δευτερολέπτου. Και έχουμε πλέον και πολλά μέσα. Δεν χρειάζεται πλέον να πάρεις το χαρτί, το μολύβι και να γράψεις τις σκέψεις σου. Tις πληκτρολογείς. Όχι μόνο στο σπίτι, ούτε μόνο στο γραφείο. Παντού. Στο δρόμο. Στο αυτοκίνητο. Στις διακοπές. Στην τουαλέτα. Και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Όσο πιο απίθανο σημείο, τόσο το καλύτερο.

Μετά, αρχίσαμε να βιαζόμαστε. Να κάνουμε λάθη. Να κόβουμε λέξεις. Να αφαιρούμε όσα δεν θεωρούμε απαραίτητα. Βασικά να αφαιρούμε ότι θεωρούμε “συμφραζόμενο”. Aυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα. Γιατί όλοι δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Kαι αυτό που για σένα είναι συμφραζόμενο, για μένα θέλει εξήγηση.

Eπειδή όμως θέλαμε να επικοινωνούμε, κάναμε τα πάντα. Aρχίσαμε να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Όλοι μαζί, μια παρέα. Kαι πλέον όλοι καταλάβαιναν ότι WTF δε σημαίνει Welcome To Facebook, ούτε Wednesday, Tuesday, Friday. Αφού λοιπόν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε και αυτό το σκόπελο αρχίσαμε να εμπλουτίζουμε τις κωδικοποιημένες λέξεις μας με εικόνες. Επειδή όμως είχαμε “διδαχθεί” από την ιστορία είπαμε να σχεδιάζουμε με οικείους χαρακτήρες. Γράμματα. Kαι σύμβολα.  Έτσι, αρχίσαμε να μοιράζουμε 🙂 αντί για αληθινά χαμόγελα,  😦 αντί για έκληση για μια αγκαλιά, :-* αντί για φιλιά, :-Ρ αντί για το χαριτωμένο βγάλσιμο της γλώσσας, 😉 αντί για κλείσιμο ματιού (που από μόνο του δημιουργούσε πρόβλημα).

Περάσαμε μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής μέχρι να καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής. Άσε που τα άτιμα εμφανίζονταν και όταν δεν ήθελες. (π.χ. (με ρώτησε τι κάνεις;) ) και τσούπ εμφανιζόταν το κλείσιμο του ματιού. Πώς είπατε; Άλλες 10 (τουλάχιστον) λέξεις για να εξηγήσουμε ότι το ματάκι δεν το κλείσαμε εμείς, αλλά εμφανίστηκε μόνο του.

Και πάνω που τα συνηθίσαμε αυτά ήρθε το κουμπί. Ποιό κουμπί; Μα το μαγικό κουμπί της επικοινωνίας φυσικά. Το like.  Ένα like ήταν όλη μας η επικοινωνία πλέον. Αυτό το like σήμαινε πολλά. Ναι, μου αρέσει αυτό που γράφεις. Δε μου αρέσει αυτό που γράφεις (γιατί είναι κάτι καταθλιπτικό) αλλά μου αρέσει ο τρόπος που το γράφεις. Ναι, είμαι εδώ. Όχι, δεν είμαι εδώ, απλά πέρασα να σου πω ότι ήμουν εδώ. Θέλω κάτι να γράψω αλλά φοβάμαι, οπότε ας πατήσω το like που είναι πιο ανώδυνο. Δε θέλω να γράψω τίποτα, αλλά μου αρέσουν τα κουμπάκια, οπότε like.

Και κάτσε εσύ σα βλκς να προσπαθείς να βγάλεις νόημα ;-)…

Υ.Γ. Και για να σας προλάβω. Like.

Με λαϊκή διάθεση

Δε με πιάνει τόσο συχνά όσο κάποιοι νομίζουν. Αλλά όταν με πιάνει, δε με αφήνει αν δεν πιάσω πάτο.

Δεν κοιτάζει ώρες. Μπορεί να είναι πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά ή βράδυ επιστρέφοντας.

Δεν κοιτάζει ψυχολογική κατάσταση. Μπορεί να είμαι χαρούμενη, νευριασμένη, έτοιμη για σκανδαλιά ή θυμωμένη.

Σαν κομμάτι από μένα, την αγαπώ αυτή τη διάθεση. Της δίνω το χώρο που χρειάζεται και καμιά φορά της πετάω και λουλούδια!