6 καλύτεροι προορισμοί διακοπών!

Σύμφωνα με εμένα φυσικα.

Ακούγοντας τον ήχο της βροχής, σκέφτομαι τους 6 καλύτερους προορισμούς. Δε με έπιασε κατι. Το daily challenge το «επιβάλλει». Εχουμε και γράφουμε…

1. Υδρα.

2. Φολεγανδρος

3. Σιφνος

4. Σκύρος

5. Φοινικούντα

Και 6. Αμοργος.

Το κάθε μέρος για διαφορετικούς λόγους ομως όλα πολυ αγαπημένα.

10 πράγματα που με εκνευρίζουν περισσότερο σε έναν άνθρωπο

Το σημερινό challenge θέλει top 10. και θα το έχει. Η σειρά είναι τυχαία.

1. Να είναι αδιάφορος
2. Να μην είναι συνεπής
3. Να λέει ψέματα
4. Το να μην σέβεται τον άλλο
5. Να είναι απαισιόδοξος ή μη υποστηρικτικός στους άλλους
6. Να είναι ειρωνικός
7. Να είναι παρτάκιας
8. Να είναι αχάριστος
9. Να είναι ή να το παίζει ξερόλας και να διορθώνει συνεχώς τους άλλους παντού και πάντα
10. Να είναι ηττοπαθής. Κάτι σαν το απαισιόδοξος πάλι αλλά ως προς τον εαυτό του.

Αυτά…

Οι τύψεις

Συχνά παλεύουμε να ξεπεράσουμε τύψεις που νιώθουμε για πράγματα που κάναμε ή δεν κάναμε ή μήπως θα μπορούσαμε να το κάνουμε καλύτερα;

Μήπως δεν έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου; Μήπως δεν το πάλεψα αρκετά; Μήπως… μήπως… μήπως…

Πάντα σε σχέση με τους άλλους. βάζοντας τον εαυτό μας απέναντι και ζητώντας του να απολογηθεί για τις οποίες επιλογές έκανε.

Και στο υποθετικό σενάριο που καταλήγουμε πως όλα έγιναν καλά και δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε τύψεις, νιώθουμε ήρεμοι. Είμαστε όμως;

Σε όλη αυτή την προσπάθεια μήπως ξεχάσαμε να αναρωτηθούμε για μένα τι έκανα; Και φτάνουμε να ζούμε μια ζωή που δε χαρήκαμε όσο θέλαμε, όσο μας άξιζε γιατί κάναμε ότι περνούσε απο το χέρι μας για να μη κάνουμε κάτι που θα το «στερήσουμε» από κάποιον άλλο.

Και τελικά το στερούμε απο τον εαυτό μας.

Μαθήματα… κολύμβησης (;)

– Θείεεεεεε, φέτος έμαθα να κολυμπάω χωρίς μπρατσάκια.

-Αχα, και τι σημαίνει αυτό;

– Θείε, δεν καταλαβαίνεις; Πλέον δε θα στέκομαι στην επιφάνεια. Θα μπαίνω στα βαθιά.

– Ουάου…

«Θείε», δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά η μικρή μόλις σου έδωσε ένα μάθημα ζωής. Φρόντισε να της το θυμήσεις λίγο μετά την εφηβεία.

Καλα κρυμμένα μυστικά

Η Α. ήταν καλόβολη και ίσως – αφελής. Ήταν παιδί. Κυριολεκτικά. Με μονοψήφιο αριθμό στην ηλικία της. Λίγο πιο ανεξάρτητη από τα υπόλοιπα παιδιά. Φαινομενικά τουλάχιστον. Πολύ αργότερα κατάλαβε ότι απλά είχε μεγαλύτερη αλυσίδα που την κρατούσε δεμένη και έτσι δεν το καταλάβαινε τότε.

Η Α. λοιπόν κυκλοφορούσε μόνη της στη γειτονιά χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν. Της είχαν πει οι γονείς της να προσέχει στο δρόμο και να μην παίρνει καραμέλες από αγνώστους. Τα τηρούσε και τα δύο ευλαβικά. Δεν της είπαν όμως ποτέ γιατί. Καραμέλες από αγνώστους δεν έπαιρνε. Δεν χρειαζόταν. Σε όλες τις βόλτες της περνούσε από ένα συγκεκριμένο σημείο όπου ήταν το μαγαζί του Δ. Ο Δ. λοιπόν της έδινε πάντα καραμέλες. Κάτι ροζ με ζάχαρη γύρω γύρω. Πολύ της άρεσαν. Γιαυτό και πάντα έκανε κύκλο για να περάσει από το μαγαζί του.

Δεν ήταν κάτι μυστικό. Ο Δ. ήταν οικογενειακός φίλος. Ήταν καλός άνθρωπος. Όλοι το ήξεραν. Δεν ανήκε στην κατηγορία των αγνώστων. Της φώναζαν οι γονείς της να μην γίνεται ενοχλητική αλλά εκείνος έλεγε ότι δεν τον ενοχλεί και έτσι πήγαινε. Δεν έλεγε όλες τις φορές ότι έφαγε καραμέλα ή ότι πέρασε για να μην την μαλώσουν.

Το μαγαζί είχε μια πολύ συγκεκριμένη μυρωδιά (ταίριαζε με το είδος των υπηρεσιών που προσέφερε) και είχε κάποια εντυπωσιακά μηχανήματα. Πολλές φορές του ζητούσε να της δείξει πως δουλεύουν. Υπήρχε ένα σκαλάκι που έπρεπε να πατήσει για να φτάσει το μηχάνημα. Δεν έφτανε. Περίμενε… Κάθε φορά δοκίμαζε αν ψήλωσε και αν τώρα φτάνει. Κάθε βδομάδα.

Η Α. ήταν αρκετά ανεπτυγμένη οπότε σε μερικές εβδομάδες τα κατάφερε να φτάσει το μηχάνημα. Αυτό ήταν! Τώρα μπορούσε να μάθει να το χρησιμοποιεί. Την βοηθούσε λίγο στην αρχή αλλά μετά μπορούσε μόνη της.Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Τώρα πια ο λόγος που πήγαινε τρέχοντας στο μαγαζί δεν ήταν οι καραμέλες αλλά το τεράστιο μηχάνημα. Της έδειχνε πως να το χρησιμοποιεί. Ερχόταν πολύ κοντά της. Ο ενθουσιασμός της ήταν τεράστιος. Δεν την ενοχλούσε κάτι. Δεν υποψιαζόταν κάτι. Ήταν ένα παιδί. Με μονοψήφιο αριθμό στην ηλικία της.

Κάποια στιγμή και ενώ της έδειχνε ένα μηχάνημα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, της λέει, δε νομίζω να λες στους γονείς σου ότι σου δείχνω τα μηχανήματα και σε μαλώσουν. Δεν τους το έλεγε. Ήθελε κάποια στιγμή να τους κάνει έκπληξη. Όμως για έναν περίεργο λόγο ο τρόπος που της το είπε την ταρακούνησε λίγο.

Τα χρόνια περνούσαν. Πλέον ήταν ξεκάθαρο ότι ο Δ. την άγγιζε σε σημεία που δε θα έπρεπε. Το περίεργο ήταν ότι ένιωθε άνετα. Το είχε συνηθίσει; Φοβόταν; Ποτέ δεν μπόρεσε να το κάνει ξεκάθαρο μέσα της. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Πίστευε οτι δεν ήταν κατι περίεργο; Ένιωθε αποδεκτή. Γυναίκα. Πίστευε ότι μεγάλωσε. Μετά τον Δ. εμφανίστηκαν άλλα 2 άτομα από το φιλικό και οικογενειακό της περιβάλλον. Ήταν λίγο μεγαλύτεροι από εκείνη. Πιο κοντά στην ηλικία της. Ένιωθε καλά. Αποδεκτή.

Δεν το ήθελε πάντα. Αλλά είχαν τον τρόπο τους να την πείθουν ότι δεν φταίνε, τους προκαλεί. Η Α. ήταν πάντα αγαπητή σε όλους αλλά δεν είχε σχέσεις με παιδιά της ηλικίας της. Δεν ανήκε στα πρότυπα της εποχής. Το ότι προκαλούσε λοιπόν και γινόταν ποθητή από μεγαλύτερους την εξιτάρε. Ή έτσι την είχαν πείσει οτι συνέβαινε. Δεν το έμαθε ποτέ.

Κάποια στιγμή οι συνθήκες την απομάκρυναν από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει. Όλες της οι σχέσεις ήταν αποτυχημένες. Πίστευε ότι όποιος την πλησίαζε ήθελε το ίδιο πράγμα. Δεν άξιζε κάτι άλλο. Αν κάποιος ήταν τρυφερός, το έκανε για συγκεκριμένο λόγο. Και όσες φορές δε συνέβαινε αυτό, προσπαθούσε να επισπεύσει τις διαδικασίες με καταστροφικά αποτελέσματα.

Δεν ήθελε να κάνει έρωτα γιατί πίστευε ότι θα κατέληγε σε οίκο ανοχής κάποια στιγμή και γιαυτό προσπαθούσε να το καθυστερήσει. Αναζητούσε την αγκαλιά και το χάδι αλλά όταν το έπαιρνε ήξερε οτι πρέπει να δώσει αντάλλαγμα. Και έτσι κατέστρεφε με τον τρόπο της όλες της τις σχέσεις.

Δεν είχε μιλήσει σε κανέναν. Πάλευε μόνη της να ξεδιαλύνει όλο αυτό το θολό τοπίο που ήταν ανάμνηση απο την παιδική της ηλικία. Σε πολλά σημεία έχει κενό. Άμυνα; Ίσως.

Προσπάθησε να το τακτοποιήσει μέσα της. Να συγχωρέσει. Να το αφήσει πίσω της. Πάντα όμως εμφανιζόταν μαζί με τα πρώτα της σκιρτήματα. Ήξερε πως έπρεπε να το αντιμετωπίσει. Κατάματα. Να σταματήσει να κατηγορεί τον εαυτό της. Να προχωρήσει μπροστά.

Και τότε μου μίλησε. Η αρχή έγινε…

Καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Καλοκαίρι 1997. Γυρίζω από τη δουλειά. Δύσκολη μέρα. Μιλάω με 2-3 φίλους στο σταθερό (ναι δεν είχα κινητό τότε) και αφού δεν κανονίσαμε τίποτα, αράζω στο μπαλκόνι.

Ωρα 8.45 χτυπάει το τηλέφωνο.

– έλα, τι κανεις τώρα;

– εεεε δεν άλλαξε κατι το τελευταίο μισάωρο. Τιποτα.

– ωραια. Ετοιμάσου. Έρχομαι να σε παρω να παμε σινεμά.

-δεν προλαβαίνουμε. Αρχίζει σε λιγο. (Ουτε καν τι παιζει…).

– εχει προβολή στις 11.

– εεεεε

-εκτός αν θες να πάρεις χαμπάρι αυριο οτι έχασες τον «γάμο του καλύτερου μου φίλου» και στενοχωρηθείς.

– ετοιμάζομαι!!

(Τελικα τον πραγματικό γάμο τον έχασα αλλα αυτο θα ειναι σε άλλο challenge).

Ταξίδι στο χρόνο

Πριν πολλά χρόνια με κάλεσε μια φίλη στο πάρτυ της. Περάσαμε υπέροχα και στο τέλος μας χάρισε απο ενα cd (είπαμε πολλά χρόνια πριν) με τραγούδια που είχε επιλέξει. Σαν δώρο, για να θυμόμαστε εκείνη τη μέρα. Μου φάνηκε πολύ τρυφερό σαν κίνηση.

Η ανάμνηση αυτή ήρθε όταν φέτος, έλαβα «δώρο» ενα καινούργιο άλμπουμ που συμπτωματικά συνέπεσε με τη γιορτή του φίλου που μου την χάρισε.

Και βάζω να το ακούσω. Ψυχαναγκαστική γενικά, δεν ξέρω πως το κατάφερα και άκουσα πρώτο, το πέμπτο τραγούδι. Και κόλλησα. Άσχημα. Το άκουγα συνέχεια. Ήθελα να ακούσω και τα υπόλοιπα αλλά αυτό κάτι είχε που δε με άφηνε να ξεκολλήσω.

Σύγχρονο τραγούδι που όμως με πηγαίνει πίσω στην εφηβεία. Στα παρτυ, στα μπλουζ, στους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Σας αφήνω να το απολαύσετε…

Φόβοι και Φοβίες

Πριν λίγες μέρες είχα μια συζήτηση σχετικά με τις αλλαγές που βιώνουμε και πως τις αντιμετωπίζουμε. Κάποιος είπε, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους φόβους και τις φοβίες μας. Η συζήτηση συνεχίστηκε και εγώ έφυγα.

Με προβλημάτιζε όμως όλο αυτό. Άρχισα να αναζητώ τους όποιους φόβους και φοβίες μου πρέπει να μάθω να ζω μαζί τους. Και κάπου εκεί, φτίαχνοντας την αναρίθμητη λίστα, συνειδητοποίησα ότι αυτά που έχασα τελικά φοβούμενη μηπως συμβεί το ένα ή το άλλο είναι πολύ περισσότερα από αυτά που θα «έχανα» αν συνέβαινε αυτό που φοβόμουν.

Από το πιο απλό πράγμα που μπορεί να είναι ένα λευκό παντελόνι ή πουκάμισο που δεν έβαλα από το φόβο μη λερωθεί ή από το ταξίδι που Δεν έκανα γιατί μπορεί να κουραστώ αλλά να πρέπει να επιστρέψω, μέχρι πράγματα και συναισθήματα που δεν εξέφρασα από φόβο μην παρεξηγηθούν ή επιθυμίες που δεν είπα ποτέ για να μη στενοχωρήσω κάποιον με τον φόβο ότι δεν μπορούσε να τις πραγματοποιήσει.

Και έμεινε το παντελόνι και το πουκάμισο στην ντουλάπα.

Και έκανα ταξίδια μακρινά μόνο στα όνειρα μου.

Και δεν είπα πολλές φορές συγγνώμη, σε ευχαριστώ, σε αγαπώ. Εκείνη τη στιγμή.

Και έμεινα με το παράπονο ότι δεν καταλαβαίνουν τις επιθυμίες μου.

Τι θα είχε συμβεί αν τα είχα κάνει όλα αυτά δεν ξέρω. Και το χειρότερο, δε θα μάθω ποτέ. Παρά μόνο όταν αρχίσω να τα κάνω. Όταν αρχίσω να ζω με τους φόβους και τις φοβίες μου. Όταν αρχίσω να με αγαπώ και να μη με στενοχωρώ από φόβο μήπως…

Υ.Γ. Όχι, δεν σκεφτόμουν ποτέ να βάλω άσπρο παντελόνι με λευκό πουκάμισο…

Τα συν και τα πλην (μου)

Το σημερινό daily challenge ζητάει να μοιραστώ ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα μου.

Να ξεκαθαρίσω οτι φυσικά δεν έχω μόνο ένα. Να διευκρινίσω επίσης ότι ένα πλεονέκτημα κάποιου μπορεί να είναι μειονέκτημα γενικά ή το αντίθετο. Και φυσικά να ευχηθώ παγκόσμια Ειρήνη.

Ξεκινάω λοιπόν με το μειονέκτημα για να σας αφήσω με καλή εντύπωση.

Είμαι πολυ ανεκτική με τους ανθρώπους. Ανέχομαι ανθρώπους και καταστάσεις που ξεπερνάνε κατα πολύ τα όρια της ηλιθιότητας. Και μη μου πείτε οτι αυτό δεν ειναι μειονέκτημα γιατί για μένα είναι. Και εξηγώ. Είναι ψυχοφθόρο γιατί φυσικά όλοι μετά σε βρίζουν. Και πρώτη από όλους, με βρίζω εγω. Κάθε φορά λεω δε θα το ξανακάνω και κάθε φορά πάλι τα ίδια κάνω.

Και αν δε σας αρέσει σα μειονέκτημα, σας λέω ότι η συνέχεια αυτού είναι μια «έκρηξη» ή μια συμπεριφορά που γκρεμίζει όλη την υπομονή που έχω κάνει. Η μαμά μου χρησιμοποιεί τη φράση, είσαι σαν την αγελάδα που κάθεται και την αρμέγουν και μετά με μια κλωτσιά ρίχνει την καρδάρα και χύνει το γάλα. Ε ναι, λοιπόν. Αυτή είμαι εγώ.

Το πλεονέκτημα μου είναι ότι είμαι φουλ αισιόδοξη. Σε κάθε τι βρίσκω και κάτι θετικό ή ελπίζω ότι κάτι θετικό θα βγεί. Μαντέψτε γιατί λοιπόν έχω το προηγούμενο μειονέκτημα.

Αυτά για σήμερα. Τα υπόλοιπα σε μελλοντικό daily challenge.

Οι αισθήσεις

– Μην αφήσεις το χέρι μου

– Κράτα μου το χέρι να περάσουμε το δρόμο.

– Δώσε μου το χέρι να πάμε μαζί

– Μη φοβάσαι, σε κρατάω.

– Έλα, ηρέμησε. Εγώ είμαι εδώ.

– Δεν είναι τίποτα, θα σου κρατάω το χέρι στο γιατρό.

Όλοι είτε έχουμε πει, είτε έχουμε ακούσει αυτές τις φράσεις. Τρυφερότητα, αγάπη, εμπιστοσύνη, οικειότητα, σιγουριά και πάρα πολλά ακόμη κρύβει ένα χέρι ή καλύτερα δυο χέρια ενωμένα.

Όλα τα νεύρα καταλήγουν στα χέρια. Όλες οι αισθήσεις ενεργοποιούνται με ενα άγγιγμα. Μην το φοβάστε. Αγγίξτε, χάιδεψτε χωρίς να πείτε τίποτα. Το έχουμε ανάγκη. Όλοι. Αρχικά το κάνεις για τον άλλο, όμως μετά από λίγο είσαι και πομπός και δέκτης…