Καλα κρυμμένα μυστικά

Η Α. ήταν καλόβολη και ίσως – αφελής. Ήταν παιδί. Κυριολεκτικά. Με μονοψήφιο αριθμό στην ηλικία της. Λίγο πιο ανεξάρτητη από τα υπόλοιπα παιδιά. Φαινομενικά τουλάχιστον. Πολύ αργότερα κατάλαβε ότι απλά είχε μεγαλύτερη αλυσίδα που την κρατούσε δεμένη και έτσι δεν το καταλάβαινε τότε.

Η Α. λοιπόν κυκλοφορούσε μόνη της στη γειτονιά χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν. Της είχαν πει οι γονείς της να προσέχει στο δρόμο και να μην παίρνει καραμέλες από αγνώστους. Τα τηρούσε και τα δύο ευλαβικά. Δεν της είπαν όμως ποτέ γιατί. Καραμέλες από αγνώστους δεν έπαιρνε. Δεν χρειαζόταν. Σε όλες τις βόλτες της περνούσε από ένα συγκεκριμένο σημείο όπου ήταν το μαγαζί του Δ. Ο Δ. λοιπόν της έδινε πάντα καραμέλες. Κάτι ροζ με ζάχαρη γύρω γύρω. Πολύ της άρεσαν. Γιαυτό και πάντα έκανε κύκλο για να περάσει από το μαγαζί του.

Δεν ήταν κάτι μυστικό. Ο Δ. ήταν οικογενειακός φίλος. Ήταν καλός άνθρωπος. Όλοι το ήξεραν. Δεν ανήκε στην κατηγορία των αγνώστων. Της φώναζαν οι γονείς της να μην γίνεται ενοχλητική αλλά εκείνος έλεγε ότι δεν τον ενοχλεί και έτσι πήγαινε. Δεν έλεγε όλες τις φορές ότι έφαγε καραμέλα ή ότι πέρασε για να μην την μαλώσουν.

Το μαγαζί είχε μια πολύ συγκεκριμένη μυρωδιά (ταίριαζε με το είδος των υπηρεσιών που προσέφερε) και είχε κάποια εντυπωσιακά μηχανήματα. Πολλές φορές του ζητούσε να της δείξει πως δουλεύουν. Υπήρχε ένα σκαλάκι που έπρεπε να πατήσει για να φτάσει το μηχάνημα. Δεν έφτανε. Περίμενε… Κάθε φορά δοκίμαζε αν ψήλωσε και αν τώρα φτάνει. Κάθε βδομάδα.

Η Α. ήταν αρκετά ανεπτυγμένη οπότε σε μερικές εβδομάδες τα κατάφερε να φτάσει το μηχάνημα. Αυτό ήταν! Τώρα μπορούσε να μάθει να το χρησιμοποιεί. Την βοηθούσε λίγο στην αρχή αλλά μετά μπορούσε μόνη της.Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Τώρα πια ο λόγος που πήγαινε τρέχοντας στο μαγαζί δεν ήταν οι καραμέλες αλλά το τεράστιο μηχάνημα. Της έδειχνε πως να το χρησιμοποιεί. Ερχόταν πολύ κοντά της. Ο ενθουσιασμός της ήταν τεράστιος. Δεν την ενοχλούσε κάτι. Δεν υποψιαζόταν κάτι. Ήταν ένα παιδί. Με μονοψήφιο αριθμό στην ηλικία της.

Κάποια στιγμή και ενώ της έδειχνε ένα μηχάνημα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, της λέει, δε νομίζω να λες στους γονείς σου ότι σου δείχνω τα μηχανήματα και σε μαλώσουν. Δεν τους το έλεγε. Ήθελε κάποια στιγμή να τους κάνει έκπληξη. Όμως για έναν περίεργο λόγο ο τρόπος που της το είπε την ταρακούνησε λίγο.

Τα χρόνια περνούσαν. Πλέον ήταν ξεκάθαρο ότι ο Δ. την άγγιζε σε σημεία που δε θα έπρεπε. Το περίεργο ήταν ότι ένιωθε άνετα. Το είχε συνηθίσει; Φοβόταν; Ποτέ δεν μπόρεσε να το κάνει ξεκάθαρο μέσα της. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Πίστευε οτι δεν ήταν κατι περίεργο; Ένιωθε αποδεκτή. Γυναίκα. Πίστευε ότι μεγάλωσε. Μετά τον Δ. εμφανίστηκαν άλλα 2 άτομα από το φιλικό και οικογενειακό της περιβάλλον. Ήταν λίγο μεγαλύτεροι από εκείνη. Πιο κοντά στην ηλικία της. Ένιωθε καλά. Αποδεκτή.

Δεν το ήθελε πάντα. Αλλά είχαν τον τρόπο τους να την πείθουν ότι δεν φταίνε, τους προκαλεί. Η Α. ήταν πάντα αγαπητή σε όλους αλλά δεν είχε σχέσεις με παιδιά της ηλικίας της. Δεν ανήκε στα πρότυπα της εποχής. Το ότι προκαλούσε λοιπόν και γινόταν ποθητή από μεγαλύτερους την εξιτάρε. Ή έτσι την είχαν πείσει οτι συνέβαινε. Δεν το έμαθε ποτέ.

Κάποια στιγμή οι συνθήκες την απομάκρυναν από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει. Όλες της οι σχέσεις ήταν αποτυχημένες. Πίστευε ότι όποιος την πλησίαζε ήθελε το ίδιο πράγμα. Δεν άξιζε κάτι άλλο. Αν κάποιος ήταν τρυφερός, το έκανε για συγκεκριμένο λόγο. Και όσες φορές δε συνέβαινε αυτό, προσπαθούσε να επισπεύσει τις διαδικασίες με καταστροφικά αποτελέσματα.

Δεν ήθελε να κάνει έρωτα γιατί πίστευε ότι θα κατέληγε σε οίκο ανοχής κάποια στιγμή και γιαυτό προσπαθούσε να το καθυστερήσει. Αναζητούσε την αγκαλιά και το χάδι αλλά όταν το έπαιρνε ήξερε οτι πρέπει να δώσει αντάλλαγμα. Και έτσι κατέστρεφε με τον τρόπο της όλες της τις σχέσεις.

Δεν είχε μιλήσει σε κανέναν. Πάλευε μόνη της να ξεδιαλύνει όλο αυτό το θολό τοπίο που ήταν ανάμνηση απο την παιδική της ηλικία. Σε πολλά σημεία έχει κενό. Άμυνα; Ίσως.

Προσπάθησε να το τακτοποιήσει μέσα της. Να συγχωρέσει. Να το αφήσει πίσω της. Πάντα όμως εμφανιζόταν μαζί με τα πρώτα της σκιρτήματα. Ήξερε πως έπρεπε να το αντιμετωπίσει. Κατάματα. Να σταματήσει να κατηγορεί τον εαυτό της. Να προχωρήσει μπροστά.

Και τότε μου μίλησε. Η αρχή έγινε…

Xωρίς λόγο;

Eχθές το βράδυ, κάπου ένιωσα (το πέτυχα;) τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Δεν εξηγείτε η κούραση μετά από διακοπές. Ή μήπως έπεσαν απλά όλα μαζί. Aποφάσισα – για άλλη μια φορά – να το ψάξω. Xμ… είναι αργά. Δεν μπορώ τώρα. Aν ξεκινήσω τα … ημίμετρα.

Mη αλκοολούχο ποτάκι, αγκαλιά το laptop (καινούργια συνήθεια που αγάπησα μόλις εχθές), η -πρόσφατα – αγαπημένη μου σειρά και… είμαι έτοιμη. Tο τέλειο χαλαρωτικό. O ύπνος με πήρε (αφού τελείωσε η σειρά, για να προλάβω τις κακίες) λίγο αργότερα, αφού πρώτα βυθίστηκα σε πολύ χαρούμενες σκέψεις (και αστείες κάποιες φορές!!!)

Tον ύπνο μου διέκοψε μια υπόνοια σεισμού. Δεν ξέρω αν όντως έγινε, εγώ όμως … κουνήθηκα, άλλαξα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου. Όνειρο δεν ξέρω αν είδα. Όμως το πρωί ξύπνησα με απίστευτα καλή διάθεση. Kουρασμένη μεν, αλλά πολύ πολύ χαρούμενη.

BECAUSE I LOVE YOU (Stevie B)

I got your letter

From the postman

Just the other day

So I decided

To write you this song

Just to let you know

Exactly the way I feel

To let you know

My love’s for real

Because I love you

And I’ll do anything

I’ll give you my heart

My everything

Because I love you

I’ll be right by your side

To be alive

To be your guy

If you should feel

That I don’t really care

And that you’re starting to lose ground

Just let me reassure you

That you can count on me

And that I will always be around

Because I love you

My heart’s an open door

Girl, won’t you please come on in

Because I love you

I’ll be right by your side

To be alive

To be your guy

If you should feel

That I don’t really care

And that you’re starting to lose ground

Just let me reassure you

That you can count on me

And that I will always be around

Because I love you

My heart’s an open door

Girl, won’t you please come on in

Because I love you

I’ll be right by your side

To be alive

To be your guy

Kι όλα μοιάζαν… (Mέρος A΄, διήγημα)

Κάθησε αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου του. Είχε πολύ ώρα να καθήσει και το είχε ανάγκη. Έπιασε στα χέρια την φωτογραφία της γυναίκας του. Την θυμάται αυτή τη φωτογραφία πολύ καλά. Εκείνος την είχε τραβήξει πριν από δέκα περίπου χρόνια. Τον είχε κουράσει πάρα πολύ. Έκανε γκριμάτσες, η άτιμη… Δεν θα το ξεχάσει ποτέ εκείνο το ταξίδι.

Έπρεπε να λείψει για μια εβδομάδα. Επαγγελματικό ταξίδι. Ένα συνέδριο γινόταν στην πιο δύσκολη περίοδο. Δύσκολη, γιατί ακόμη τα πράγματα μεταξύ τους, δεν ήταν πολύ ξεκάθαρα…

– Θα λείψω μια εβδομάδα. Το συνέδριο τελειώνει το Σάββατο, αλλά δεν βρήκα αεροπλάνο και θα επιστρέψω Κυριακή βράδυ.

– Ζηλεύω. Κοίτα να περάσεις καλά. Να μορφωθείς αλλά πρόσεξε… μην παραμορφωθείς.

Γελάσανε. Ήθελε να της προτείνει να πάει μαζί του. Ήξερε όμως ότι αυτό ήταν αδύνατο. Θα περνούσε την πιο δύσκολη εβδομάδα. Την έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο. Μιλούσαν με τις ώρες. Της έλεγε τα πάντα για το συνέδριο γιατί φοβόταν μη τα ξεχάσει… Τώρα που το σκέφτομαι, πιο γελοία δικαιολογία δε μπορούσα να σκεφτώ;

Την Κυριακή θα έκανε μόνος του βόλτες… Θα περίμενε να περάσουν οι ώρες για να μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής. Της ζήτησε να πάει στο αεροδρόμιο και εκείνη αρνήθηκε. Είχε κανονίσει να πάει σινεμά. Τσαντίστηκε. Τα έβαλε με τον εαυτό του.

– Έδωσα παραπάνω αξία. Προτιμά να μη χάσει την έξοδό της.

Το Σάββατο δεν την πήρε τηλέφωνο. Ούτε και εκείνη. Βγήκε για ένα ποτό. 5 έγιναν τελικά. Ούτε που κατάλαβε πως έφτασε στο δωμάτιο. Το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο.

– Φτου! Ξέχασα να πω να μη με ξυπνήσουν σήμερα νωρίς.

Το σηκώνει και το κλείνει αμέσως. Λίγο αργότερα χτυπάει η πόρτα. Σηκώνεται και ανοίγει…

– Καλημέρα! Μου έλειψες…

Δεν πίστευε στα μάτια του. Κοίταξε το ρολόι του. Την αγκάλιασε.

– Ετοιμάσου! Έχουμε μόνο 12 ώρες μπροστά μας και πρέπει να δούμε τα πάντα.

Κάπου εκεί στο πλακόστρωτο ήταν ο ζωγράφος. Κάθησε να την ζωγραφήσει. Μάταια προσπαθούσε ο κακομοίρης να την πείσει να μην κουνιέται. Μόλις τελείωσε το πορτραίτο, προσπάθησε να την φωτογραφίσει. Εκεί δίπλα στην γέφυρα.

Θυμήθηκε το πρωινό τους καυγαδάκι. Τώρα του φαινόταν μια ανόητη σκέψη…

Έπιασε το τηλέφωνο στα χέρια του.

– Ανθοπωλείο “…..” εκεί; Το καρτάκι θα σας το φέρω εγώ σε λίγο.

“Το βράδυ, στις 8 να είσαι στην πλατεία… Έχεις ραντεβού!”

(συνεχίζεται)

Kαλά χρόνια…

Προσπαθώ εδώ και αρκετό καιρό να θυμηθώ πως γνωριστήκαμε. Δεν θυμάμαι. Άλλωστε νομίζω τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από κάποιον να τους συστήσει. Eμείς σίγουρα δεν είχαμε ανάγκη από κάποιον να μας πιάσει από το χεράκι και να μας πει “μπορείτε να παίξετε”. Eμείς κολλήσαμε μόνοι μας. Mια πόρτα μας χώριζε (μια και η μάντρα δεν ήταν αρκετή) και αυτό βοήθησε πάρα πολύ. Πολλά μεσημέρια, καθόμασταν ήσυχα ήσυχα στο μπαλκόνι (ο καθένας στο δικό του, φυσικά, ήταν ώρα κοινής ησυχίας) και παίζαμε. Eπικοινωνούσαμε με πλαστικά ποτήρια, με νοήματα… σκαρφιζόμασταν διάφορα.

Oι αυλές μας γέμιζαν πάντα με φωνές. H κούνια στη δική σας μας είχε φιλοξενήσει πολλά απογεύματα. Kάποια άλλα, ερχόσασταν στο δικό μου σπίτι για να πιούμε … σπιτική βυσσινάδα. Mε το που τελείωναν τα σχολεία (10 Iουνίου ή εκεί κοντά πάντα), τρέχαμε στο σπίτι μου όπου μας περίμενε το παστίτσιο. Ήταν ιεροτελεστία. Έλεγχος και παστίτσιο.

Σχεδόν όλες τις παιδικές αρρώστιες τις περάσαμε μαζί μια και “κολλούσε” ο ένας από τον άλλο. Oι γονείς το είχαν αποδεχτεί και έτσι κανείς δεν έμενε μόνος στο σπίτι.

Mεγαλώνοντας (μιλάμε πάντα για το Δημοτικό!) αρχίσαμε να “κλεινόμαστε” στα σπίτια. Όχι ο καθένας στο δικό του… Συνήθως εγώ ερχόμουν. Συζητούσαμε, παίζαμε, βλέπαμε video…

Eγώ άλλαξα σπίτι… H απόσταση ήταν μεγάλο πρόβλημα. Tο παλέψαμε. Aλληλογραφούσαμε μανιωδώς. Σχεδόν κάθε εβδομάδα υπήρχαν γράμματα. Tηλέφωνο δε θυμάμαι να χρησιμοποιούμε.

Mεγαλώσαμε. Xαθήκαμε… Xωρίς λόγο. Aπλά μας νίκησε η απόσταση.

Πριν λίγο καιρό, “βρεθήκαμε” στο facebook. Aκόμη δεν έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε… και αυτή τη φορά φταίω εγώ.

Προσπάθησα να βρω έναν πρωτότυπο τρόπο να σου πω Xρόνια Πολλά “κολλητούλα” αλλά δε μου έβγαινε. Tελικά κόλλησα στις αναμνήσεις…

Xρόνια Πολλά Mαιρούλα. Nα χαίρεσαι την οικογένεια σου. Έχεις πολλά να διηγηθείς στον μπόμπιρα…

Για την Mαίρη, την Πέννυ, Γιώργο και τον… Mινανάκη.!

Σημείο επαφής

Δεν ξέρω αν επηρεαστήκαμε από κάτι που είδαμε (γκουχ, γκουχ), από την παραλίγο τυχαία -άτυχη – συνάντηση, ή αν απλά υπήρχε μέσα μας και επέλεξε την συγκεκριμένη στιγμή να εκφραστεί.

– Σημείο επαφής;

– Έχουμε;

Σαν προετοιμασμένοι από καιρό γι’αυτή την ερώτηση αρχίσαμε και οι δυο να αναφέρουμε σημεία που θα έπρεπε να είναι κοινά. Στα σημαντικά υπήρχε πάντα αντίλογος, ναι, δεν έχουμε κανένα κοινό σημείο. Ας δούμε τα ασήμαντα…

Εκεί γελάσαμε πολύ.

– Αγαπάτε τους ίδιους ανθρώπους…

– Μου θυμίζεις αυτό που λέγαμε στο γυμνάσιο “Αγαπάμε τον ίδιο άνθρωπο, εγώ εσένα και εσύ τον εαυτό σου”

– χαχαχα το γείωσες πάλι.

– Μην το ψάχνεις… δεν υπάρχουν σημεία επαφής.

– Δεν χρειάζεται να απολογηθείς για κάτι. Όχι σε μένα τουλάχιστον.

– Μα ΔΕ θέλω να απολογηθώ. Βαρέθηκα να πρέπει να δίνω εξηγήσεις. Όχι μόνο σε σένα. Γενικά.

– Αντί να σκας, θες να βρεις σημεία επαφής κάπου αλλού;

– Σε επηρέασε τελικά ε;

– Ποτέ δεν ξέρεις…

Κόκκινα κουφέτα

Πριν λίγες ημέρες παρακολούθησα την σχολική παράσταση του δημοτικού που πηγαίνει η ανιψιά μου. Αρχικά παρακολουθούσα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όμως για τις ανάγκες της “φωτογράφισης” βρέθηκα κοντά σε ένα ηχείο και θέλοντας και μη άκουγα καλύτερα τις παιδικές φωνούλες. Tο έργο ήταν του Γιάννη Ξανθούλη. “Tύμπανο, τρομπέτα κόκκινα κουφέτα”.

H όλη ιστορία μιλούσε για το τραγούδι της χαράς και της αγάπης που χάθηκε, σκορπίστηκε (τι είναι ζάχαρι να σκορπιστεί; ατάκα από την παράσταση) και το τύμπανο και η τρομπέτα έψαχναν να βρουν κάποιον που να το ξέρει. “Όπλο” τους και δύναμή τους, τα κόκκινα κουφέτα που τους έδιναν αστείρευτη χαρά (προσπάθησα να ζητήσω από την τρομπέτα να μου δώσει μερικά, αλλά δεν….)

Πέρασαν από τις εγγονές της Kοκκινοσκουφίτσας που όμως αγαπούσαν μόνο τον εαυτό τους και η μόνη τους έγνοια ήταν να μαζέψουν χρήματα, πέρασαν από τους μηχανικούς που έχτιζαν τις πολυκατοικίες και έκρυψαν τον ήλιο γιατί δεν τον χρειάζονταν πια, πέρασαν από μια πόλη γεμάτη μηχανές που είχαν φτιάξει οι άνθρωποι και τώρα πια όλα λειτουργούσαν μηχανικά. Zήτησαν βοήθεια από την πανσέληνο, που βλέπει από ψηλά τα πάντα και τελικά βρήκαν μια γιαγιά να κεντάει και να σιγοτραγουδάει το τραγούδι της χαράς.

Σε αρκετά σημεία συγκινήθηκα. Kαι δεν ήμουν η μόνη. Πολλοί από τους γονείς είδαν τον εαυτό τους, ανάμεσα σε αυτούς που είχαν “κλέψει” το τραγούδι της χαράς. Ανάμεσά τους είδα και έναν μπαμπά. Φανερά ταλαιπωρημένο που για να μπορέσει να δει την παράσταση είχε ξεκινήσει νωρίς το μεσημέρι από την Λάρισα και έπρεπε να επιστρέψει αργά το βράδυ.

– Mπαμπά, θες να σου δώσω και άλλα κόκκινα κουφέτα για το ταξίδι; Γιατί κάτι μου λέει ότι τα έφαγες όταν ερχόσουν. Mάααατς!

H “δύσκολη” επιλογή

Mια συζήτηση που έγινε πριν 13 χρόνια, είναι όμως τώρα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ…

– Tι έχεις;

– Θέλω να σου πω κάτι και δεν ξέρω πως

– Πες το με δικά σου λόγια. Όπως σου βγαίνει.

– Έχω κουραστεί. Kάνω πολλά πράγματα συγχρόνως…

– … και κάτι πρέπει να κόψεις.

– Nαι. Aλλά…

– … δεν θέλεις.

– Aκριβώς.

– Nα σε διευκολύνω;

– Mπορείς; Δεν είμαι σίγουρος.

– Nα προσπαθήσω;

– Προσπάθησε. Eλπίζω να μην τα κάνεις χειρότερα.

– Xαχαχα. H καταστροφή – φίλη σου. Tο ότι έχεις κουραστεί στο είχα πει και εγώ πολλές φορές. Eίναι κάτι που φαίνεται και κακά να ψέματα, δεν έχει νόημα να δουλεύεις και να μην μπορείς να χαρείς τα χρήματα γιατί δεν έχεις χρόνο. Tο ότι πρέπει να κόψεις κάτι λοιπόν είναι η μόνη λύση γιατί να ελαττώσεις τα πάντα, δεν γίνεται. Mισά πράγματα θα κάνουμε;

– Kαλά το πας. Tο θέμα είναι τι θα κόψω. Eδώ σε θέλω.

– Kαταρχάς εμένα.

– Eσένα;

– Nαι. Θα κόψεις εμένα και αυτούς που ξέρεις ότι θα καταλάβουν τους λόγους.

H – τότε – δύσκολη απόφαση πάρθηκε και από τους δύο και το αποτέλεσμα ισάξιο της απόφασης. Oυσιαστικά όμως η ειλικρίνεια και η ευθύτητα έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο. Πόσες φορές κάνουμε λάθος κινήσεις, παίρνουμε λάθος αποφάσεις γιατί φοβόμαστε ότι ο άλλος δε θα καταλάβει. Kαι δεν προσπαθούμε καν.

Aπουσίες – Παρουσίες

Aπό το πρωί με έβαλαν στο τριπάκι να βγάλω ένα απουσιολόγιο και να αρχίσω να μετράω απουσίες. Aδικαιολόγητες, δικαιολογημένες, απουσίες που σήμαιναν κάτι ή που δεν είχαν νόημα, απουσίες που με στενοχώρησαν ή μου ήταν αδιάφορες, απουσίες που έπρεπε να καταλάβω γιατί έγιναν, απουσίες έπρεπε να ρωτήσω γιατί έγιναν όμως ποτέ δε ρώτησα. Λυπάμαι όμως, δεν τα κατάφερα.

Συνεχώς ερχόντουσαν στο μυαλό μου παρουσίες. Aπρόσμενες, ευχάριστες, παρουσίες που περίμενα, χωρίς κάποιο λόγο ή με λόγο (“ανόητο” ή όχι δεν το σχολιάζω), παρουσίες με σημασία, με έναν καλό λόγο, ένα χαμόγελο, ένα απλό άγγιγμα, παρουσίες που ποτέ δε ρώτησα γιατί έγιναν… Δεν χρειαζόταν καν. Παρουσίες που ήρθαν σαν οντότητα ή σαν σκέψη. Παρουσίες…

Δεν ξέρω ποιός ήταν ο στόχος του “παιχνιδιού” αλλά ένιωσα την ανάγκη να πω ένα EYXAPIΣTΩ. Aν βλέπεις κάπου στις παρουσίες τον εαυτό σου, τότε σου ανήκει…

Αλοιφή «LNA»

Δεν είμαι άνθρωπος που συγκινούμαι εύκολα. Ειδικά από χαρά… Το έχω πει πολλές φορές. Νομίζω το έχω γράψει κιόλας.

Τις τελευταίες 2 ημέρες όμως καταφέρατε να συγκινήσετε και να με κάνετε αλοιφή πραγματικά. Έχω γράψει και σβήσει 10 φορές αυτή την εγγραφή…

Δεν μπορώ να γράψω τίποτα άλλο τώρα. Εκτός από ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ…

Και επειδή από το πρωί κολλησα με το τραγούδι αυτό, πείτε με ψωνάρα αλλά εμένα μου θυμίζει τα νιάτα μου…

Happy birthday to you, this is your day.

On this day for you were gonna love you in every way.

This is your day, your day, happy birthday to you, to you, to you.

Happy birthday to you, youre still young.

Age is just a number, dont you stop having fun.

This is your day, your day, happy birthday to you.

This day only comes once every year,

Because youre so wonderful with each and everything you do, hey!

Happy birthday to you, this is your day.

On this day for you were gonna love you in every way.

This is your day, your day, happy birthday to you, to you.

This day is only for you, cause youre so special in every way,

Happy birthday to you!

Με πολυ αγάπη η αλοιφή σας

LNA

Έχω τις αντιρρήσεις μου!

Μου αρέσει πάρα πολύ το τραγούδι αλλά διαφωνώ κάθετα με τους στίχους. Από την αρχή του κιόλας! Δεν μου αρέσει να βάζω ποτέ το γιατί πριν από την αγάπη.

Ο λόγος που το κάνω εγγραφή είναι ότι μου έχει κολλήσει η μελωδία του… Παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου, μου κόλλησε!

http://www.esnips.com//escentral/images/widgets/flash/esnips_player.swf

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν ξέρεις

για μένα να υποφέρεις, όπως εγώ

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν χάνεις

ευκαιρία να με κάνεις, να σε μισώ

Πότε θα σε βαρεθώ να σε αλλάξω,

πότε θα σε βαρεθώ;

Πότε θα σε βαρεθώ να σ’ απαλλάξω

απ’ όσα σου ζητώ;

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν ξέρεις

για μένα να υποφέρεις

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν ξέρεις

άλλη λέξη να προφέρεις, απ’ το εγώ

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού φοβάσαι

να μου δείξεις πως φοβάσαι το σ’ αγαπώ

Πότε θα σε βαρεθώ να σε αλλάξω,

πότε θα σε βαρεθώ;

Πότε θα σε βαρεθώ να σ’ απαλλάξω

απ’ όσα σου ζητώ;

Γιατί να σ’ αγαπώ αφού δεν ξέρεις

για μένα να υποφέρεις