Στίχοι που κάτι μου λένε…

Όταν διάβασα αυτή την εντολή άρχισα να σιγομουρμουραω διάφορα τραγούδια. Ελληνικά και ξένα. Όλα είχαν κάτι διαφορετικό να μου πουν.

Όλα μου θύμιζαν όμως κάτι. Ή κάποια συγκεκριμένη φάση της ζωής μου ή κάποιο πρόσωπο. Δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό ήθελα. Ήθελα να βρω έναν στίχο που λέει κάτι σε μένα ή για μένα. Χωρίς να μου θυμίζει ένα και μόνο πρόσωπο. (Αυτό δεν είναι καλό βέβαια).

Ο στίχος λοιπόν…

«Μεγάλα λόγια μη μου λες
όσα ακούω τα ξανάκουσα
τόσες φορές
Μεγάλα λόγια μη μου πεις
μείνε και τίποτα μη μου υποσχεθείς

Μεγάλα λόγια δε θα πω
στην αγκαλιά μου ως το πρωί
θα σε κρατώ
κι αν είμαστε η εξαίρεση εμείς
μεγάλα λόγια θα σου πω
και θα μου πεις».

Συγγνώμη, δεν ανήκει στα ποιοτικά ακούσματα μου, αλλά είναι απο τα τραγούδια αυτού του ρεπερτορίου που έχω ξεχωρίσει.

Κλείσε τα μάτια σου και άσε με να σε οδηγώ

Περπατούσαμε και μου κρατούσες το χέρι. Ήμουν αρκετά κουρασμένη αλλά η αίσθηση του δικού μου χεριού μέσα στο δικό σου με έκανε να μη θέλω να φτάσουμε ποτέ.

“Κλείσε τα μάτια σου και άσε με να σε οδηγώ”. Υπάκουσα αμέσως. Σχεδόν δηλαδή γιατί που και που “έκλεβα” λιγάκι και κοιτούσα το δρόμο. Φοβόμουν μην σκοντάψω, μην πέσω σε κάποιο πεζουλάκι, σε κάποιο παρκαρισμένο αυτοκίνητο… φοβόμουν. Παρόλο που το είχες καταλάβει συνέχιζες να μου κρατάς το χέρι και να με “οδηγείς”. Κάποιες φορές με ξεγελούσες και επίτηδες με άφηνες να σκοντάψω λίγο. Ξέσπασα σε γέλια… Συνέχιζες να μου κρατάς το χέρι.

Σήμερα ήρθες στο γνωστό μας ραντεβού. Εκεί που μπορώ να σου μιλήσω μόνο εγώ. Ξέρεις ότι μου λείπεις πολύ. Με “έπιασες” πάλι από το χέρι.

– Κλείσε τα μάτια σου και αφήσου να σε οδηγήσ…

– Φοβάμαι…

– Τι φοβάσαι;

– Μη σκοντάψω στο πεζουλάκι

– Δε θα σκοντάψεις. Εμπιστέψου και άσε κάποιον να σου κρατήσει το χέρι…

– Φοβάμαι! Ξέρεις ότι φοβάμαι το τράνταγμα περισσότερο από το πέσιμο.

– Θυμάσαι που πάντα όταν σκόνταφτες γελούσες; Κάντο και τώρα…

– Μα…

– Κλείσε τα μάτια σου και αφήσου …

Άσπρα καράβια τα όνειρά μας…

Με τέτοιες εικόνες στο μπαλκόνι μπορώ να συνεχίζω το χουζούρι και το χουχούλιασμα. Κλείνω τα μάτια και…

Τελικά τι με ήθελες;

Χτυπάει το τηλέφωνο. Του σπιτιού.

– Σπίτι είσαι;

– Εσύ που πήρες δηλαδή;

– Σπίτι.

– Ε, άρα σπίτι είμαι. Εκτροπή δεν έχω κάνει ακόμη. (Ούτε καν έκτροπα)

– Πως και έτσι;

– Εεεε, κάνει κρύο… Βαρέθηκα και τα ξενύχτια. Άσε που ξέρεις ποιοί βγαίνουν Σάββατο.

– Μπούχαχα! Και σε χαλάει, ε;

– Ναι, ρε σύ με χαλάει… Θα κάνω λοιπόν cocooning.

– Κάνε και ποπ κορν, βοηθάει…

– Το έχω ονειρευτεί πολύ ωραία. Ζεστός καφές, κουβερτούλα, dvdάκι, τζάκι, αγκαλίτσα και το χιόνι να πέφτει στο παράθυρο…

– Συγγνώμη που θα στο χαλάσω αλλά εσύ δεν πίνεις ζεστά, δεν έχεις τζάκι, δεν χιονίζει ακόμη και αν δεις dvdάκι θα κοιμηθείς. Για την αγκαλιά δεν το σχολιάζω καν.

– Ε, γιαυτό σου λέω. Τα έχω ονειρευτεί τέλεια! Πάω να βάλω ένα ποτάκι και να χουχουλιάσω. Με ήθελες κάτι;

– Ναι, αλλά άστο, μη σου χαλάσω το… όνειρο.