Καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Καλοκαίρι 1997. Γυρίζω από τη δουλειά. Δύσκολη μέρα. Μιλάω με 2-3 φίλους στο σταθερό (ναι δεν είχα κινητό τότε) και αφού δεν κανονίσαμε τίποτα, αράζω στο μπαλκόνι.

Ωρα 8.45 χτυπάει το τηλέφωνο.

– έλα, τι κανεις τώρα;

– εεεε δεν άλλαξε κατι το τελευταίο μισάωρο. Τιποτα.

– ωραια. Ετοιμάσου. Έρχομαι να σε παρω να παμε σινεμά.

-δεν προλαβαίνουμε. Αρχίζει σε λιγο. (Ουτε καν τι παιζει…).

– εχει προβολή στις 11.

– εεεεε

-εκτός αν θες να πάρεις χαμπάρι αυριο οτι έχασες τον «γάμο του καλύτερου μου φίλου» και στενοχωρηθείς.

– ετοιμάζομαι!!

(Τελικα τον πραγματικό γάμο τον έχασα αλλα αυτο θα ειναι σε άλλο challenge).

Ταξίδι στο χρόνο

Πριν πολλά χρόνια με κάλεσε μια φίλη στο πάρτυ της. Περάσαμε υπέροχα και στο τέλος μας χάρισε απο ενα cd (είπαμε πολλά χρόνια πριν) με τραγούδια που είχε επιλέξει. Σαν δώρο, για να θυμόμαστε εκείνη τη μέρα. Μου φάνηκε πολύ τρυφερό σαν κίνηση.

Η ανάμνηση αυτή ήρθε όταν φέτος, έλαβα «δώρο» ενα καινούργιο άλμπουμ που συμπτωματικά συνέπεσε με τη γιορτή του φίλου που μου την χάρισε.

Και βάζω να το ακούσω. Ψυχαναγκαστική γενικά, δεν ξέρω πως το κατάφερα και άκουσα πρώτο, το πέμπτο τραγούδι. Και κόλλησα. Άσχημα. Το άκουγα συνέχεια. Ήθελα να ακούσω και τα υπόλοιπα αλλά αυτό κάτι είχε που δε με άφηνε να ξεκολλήσω.

Σύγχρονο τραγούδι που όμως με πηγαίνει πίσω στην εφηβεία. Στα παρτυ, στα μπλουζ, στους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Σας αφήνω να το απολαύσετε…

Στίχοι που κάτι μου λένε…

Όταν διάβασα αυτή την εντολή άρχισα να σιγομουρμουραω διάφορα τραγούδια. Ελληνικά και ξένα. Όλα είχαν κάτι διαφορετικό να μου πουν.

Όλα μου θύμιζαν όμως κάτι. Ή κάποια συγκεκριμένη φάση της ζωής μου ή κάποιο πρόσωπο. Δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό ήθελα. Ήθελα να βρω έναν στίχο που λέει κάτι σε μένα ή για μένα. Χωρίς να μου θυμίζει ένα και μόνο πρόσωπο. (Αυτό δεν είναι καλό βέβαια).

Ο στίχος λοιπόν…

«Μεγάλα λόγια μη μου λες
όσα ακούω τα ξανάκουσα
τόσες φορές
Μεγάλα λόγια μη μου πεις
μείνε και τίποτα μη μου υποσχεθείς

Μεγάλα λόγια δε θα πω
στην αγκαλιά μου ως το πρωί
θα σε κρατώ
κι αν είμαστε η εξαίρεση εμείς
μεγάλα λόγια θα σου πω
και θα μου πεις».

Συγγνώμη, δεν ανήκει στα ποιοτικά ακούσματα μου, αλλά είναι απο τα τραγούδια αυτού του ρεπερτορίου που έχω ξεχωρίσει.

Top ten

Η εντολή γράφει τα 10 πιο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο.

Υπερβολή… στον κόσμο… θα προσθέσω το μου. Εχουμε λοιπόν 10 αγαπημένα πράγματα (που δεν ειναι πράγματα) στον κόσμο ΜΟΥ. Ξεκινάω… η σειρά ειναι τυχαία. Νομιζω τα αγαπώ όλα το ιδιο.

1. Μου αρέσει ο χορος. Οχι γενικά και αόριστα. Ο χορος σε ζευγάρι. Οτι είδος και αν ειναι αυτο. Αρκεί να «μιλάει» ο ένας στον άλλο μα την κίνηση.

2. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Τόσο να τις δεχομαι όσο και να τις ετοιμάζω. Ίσως γιατι η έκπληξη εχει ενα κομμάτι μας μεσα, ενα νοιαξιμο, μια σκέψη.

3. Μου αρέσουν οι βόλτες στη φύση, στο δρόμο, με το αυτοκινητο (αρκεί να οδηγεί άλλος κατα προτίμηση), με τα πόδια. Απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει Καλη παρεα.

4. Μου αρέσει το καλοκαίρι να πηγαίνω για μπάνιο ή απλά στη θάλασσα μετά τη δουλειά. Όσο κουραστικό και αν ειναι με χαλαρώνει απίστευτα.

5. Τις υπόλοιπες εποχές μου αρέσει να πηγαίνω για ποτό μετά τη δουλειά ή το μάθημα χορού (Γκουχ Γκουχ) για τον ίδιο λόγο. Με χαλαρώνει και με αναζωογονεί. Μου αρέσει επίσης και να παω για καφεδάκι πριν τη δουλειά.

6. Αγαπώ το καλό φαγητό. Ή καλύτερα, αγαπώ το φαγητό με Καλη παρεα. Νομιζω δε χρειάζεται να πω περισσότερα

7. Μου αρέσουν οι εκδρομές. Οργανωμένες ή οχι. Με πούλμαν, ΚΤΕΛ, τρένο, αυτοκινητο, πλοίο ή αεροπλάνο.

8. Μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα. Είτε αυτός ειναι καφές, ποτό ή απλά ενα «σε μισή ωρα να εισαι έτοιμη. Έρχομαι να σε παρω για να παμε βόλτα».

9. Λατρεύω τις αγκαλιες. Θεωρώ ότι είναι ένας κώδικας επικοινωνίας. Μου δίνουν μια σιγουριά και μια δύναμη ανεξήγητη. Μου λείπουν πολύ αυτή την εποχή…

10. Τέλος μου αρέσουν οι φωτογραφίες. Όχι γιατί είμαι ψώνιο αλλά γιατί κρύβουν αναμνήσεις. Και το πιο αγαπημένο μου και πιο σημαντικό πράγμα είναι οι αναμνήσεις και οι ωραίες στιγμές. Αποτελούν το στήριγμα για κάθε τι δύσκολο που έρχεται.

Τα γενέθλια

Είχα αποφασίσει εδώ και καιρό να μη γράφω. Ήταν, είναι και θα είναι τόσο πολλά αυτά που θα ήθελα να γράψω που νιώθω ότι δε χωράνε σε ένα τόσο δα μικρό blogάκι. Ομως βιάστηκα…

Φέτος θα ήταν για άλλη μια φορά διαφορετικά γενέθλια. Κάθε χρόνο έτσι δεν είναι άλλωστε; Δε με πείραζε που θα έπεφταν εν μέσω πανδημίας και θα υπήρχε περιορισμός. Αυτό το ξεπεράσαμε πέρυσι. Υπήρχε μια περίεργη αίσθηση. Είχα αποφασίσει αυτά τα γενέθλια να είναι δικά μου. Έπεσαν σε μια εβδομάδα που εργαζόμουν απο το σπίτι και όποια ετοιμασία εορτασμού στη δουλειά θα πήγαινε στράφι. So what. Εγώ βάζω τους κανόνες. Ήθελα pampering και θα μου το παρείχα. Την προηγούμενη μέρα λοιπόν φούσκωσα μπαλόνια και τα άφησα στον χώρο του «γραφείου». Φυσικά και μέσα στον όλο πανικό ξεχάστηκα οπότε μπαίνοντας το πρωί στο χώρο, είδα τα μπαλόνια έκπληκτη.

Η μέρα κύλησε ήρεμα, με απίστευτα πολλά τηλέφωνα. Το βράδυ ήρθε η Κωνσταντινα για να μου τραγουδήσει το «Να ζήσεις Έλενα…» με κεράκι πάνω σε ένα πτι φουρ.  Τα καλύτερα γενέθλια δε μένουν όμως στην ημερα των γενεθλίων.

Καιρό τώρα τριγύριζε η ιδέα του πίκ νικ. Και το πίκ νικ κανονίστηκε (χρειάστηκε να πείσουμε λίγο τον Πέτρο αλλά οκ). Με τον Βασίλη αναλάβαμε την προετοιμασία. Το μενού είχε χειροποίητα αλμυρά μαφιν, λουκανικοπιτακια, τυροπιτάκια, κεφτεδάκια, μακαρονοσαλατα. Moscato d’asti σε κολωνατα ποτήρια με φράουλες και φρουτάκια. Αφού κάναμε την βόλτα μας στο πάρκο τρίτση (στο 1/3 βασικά), βγάλαμε τις σοβαρές και αστείες φωτογραφίες μας και αφού εντοπίσαμε το σημείο με σκιά, αεράκι και θέα τα αγόρια πήγαν να φέρουν τα «σύνεργα». είμαι σίγουρη ότι σχολίαζαν το βάρος τους. Η επιλογή ήταν πολύ καλή τελικά. Νομίζω το απολαύσαμε όλοι. Εγώ σίγουρα το ευχαριστήθηκα παρά πολύ.

Γενέθλια χωρίς τούρτα όμως δε λέει. Επιστροφή στο σπίτι για να σβήσουμε κεράκια. Ναι, ναι σβήσουμε! Γιατί εκτός απο μένα, είχαμε αφήσει και τα γενέθλια του Βασίλη χωρίς να κόψουμε τούρτα. Δυο τούρτες λοιπόν…

Και αν νομίζετε ότι το pampering τελείωσε κάνετε λάθος. Η ώρα των δώρων… ένα κουτί με καλλυντικά περιποίησης (μπάλες, άλατα, αφρόλουτρο, κρέμα, musk, μάσκες προσώπου) για το κυριολεκτικό pampering και ένα βάζο με 365 χαρτάκια ένα για κάθε μέρα, χωρισμένα ανά εποχή, χειρόγραφα (!) με μια εντολή.

Καθημερινό pampering δηλαδή. Γιατί κάθε εντολή (όσες έχω πετύχει μέχρι τώρα) έχουν κάτι που μου δίνει χαρά!

Η μια εντολή ήταν να κάνω εγγραφή στο blog μου. Μετά απο τόσο καιρό. Σίγουρα δεν έχω καταφέρει να περιγράψω όλα τα συναισθήματα αλλά άξιζε τον κόπο.

Αααα και νομίζω δεν έχω γράψει τη λέξη pampering αρκετές φορές. Χαχαχαχα

Όσα ευχαριστώ και να πω είναι λίγα.

Τα παλιά μου…

Πάλι αργά και πάλι μπροστά στον υπολογιστή αυτή τη φορά προσπαθώντας να μαζέψω τα “σπασμένα” από την αρρώστια μου (ναι, για όσους δεν το ξέρουν, από την Πρωτοχρονιά, μαζεύω όλα τα μικρόβια και τις ιώσεις που κυκλοφορούν). Παράλληλα ακούω μουσική (μη μαντέψετε τι, βουλωμένο γράμμα διαβάζετε!) και χαζεύω στο ίντερνετ (με όρους: μόνο όταν αλλάζω κεφάλαιο και μόνο ένα refresh τη φορά για να μην ξεχαστώ και κολλήσω πουθενά).

Σε ένα από τα refresh φτάνω στις εργασίες μου. Καινούργιο κοσκινάκι μου… (καλά ντε παλιο…)

Κοιτάζω πως έφτασαν στο cafe μου. Οι δικές μου αναζητήσεις δεν έχουν τόση πλάκα όση του Βασίλη. Αλλά ο χαζός ο άνθρωπος παντού βρίσκει κάτι αστείο. Αρχίζω λοιπόν και πατάω στις εγγραφές μου. Κομμάτια από την ζωή μου, ανακατεμένα με την ματιά ενός τρίτου (ομολογώ ότι κάποια δε θυμόμουν ότι τα είχα γράψει). Και πέφτω πάνω στα σοκολατάκια. Ω, ναι. Συνειδητοποιώ ότι και φέτος, ίδια εποχή με έπιασε μανία για σοκολάτα φράουλα. Λύσσαξα και φέτος. Μάλιστα φέτος μάλλον γκρίνιαζα περισσότερο γιατί έλαβα τόσες πολλές σοκολάτες που κράτησαν καιρό. Αλλά θυμάμαι πάντα την περσινή σοκολάτα του Μανώλη.

Έπεσα πάνω στην πρώτη καρτούλα με βάτραχο της Μαφάλντας (σωστά καταλάβατε, υπήρχε φέτος και δεύτερη!). Πήρα μυρωδιά από γαζία και θυμήθηκα καλοκαιρινές βόλτες και θερινά σινεμά παρόλο που η εγγραφή είχε γίνει οκτώβριο… Ξανάνιωσα το χαστούκι που μου υπενθύμισε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ξαναδιάβασα τις ηλίθιες απορίες μου και αποφάσισα να κρύψω την ύπαρξη αυτού το blog από τους ανθρώπους που προσπαθώ να δείξω ότι δεν έχασα το σοβαρό μου προφίλ (αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο). Ουφ…

Τελικά αυτό ήταν λίγο μεγάλο διάλειμμα… αλλά άξιζε!

O δικός μου … γαλαξίας

Η ώρα είναι αργάμιση και εγώ είμαι ακόμη κολλημένη στην οθόνη του υπολογιστή προσπαθώντας να συγκεντρωθώ, να οργανωθώ, να δουλέψω. Πρέπει να έχουν περάσει πάνω από 3 ώρες που ανέβαλα για τελευταία φορά το απαραίτητο διάλειμμά μου. Σε λίγο τελειώνω μωρε… Μόνο που το λίγο έγινε πολύ. Τα σημάδια της κούρασης αρχίζουν να φαίνονται. Για άλλη μια φορά το κινητό παίρνει τη θέση του ποντικιού, το στυλό τη θέση της γραφίδας… και πάει λέγοντας.

– Υπομονή, σε λίγο…

Ξαφνικά πετάγεται ένα παραθυράκι.

Ούπς! Αυτό το είχα ξεχάσει ανοικτό. Δεν πειράζει, ευκαιρία να κάνω ένα μικρό διαλειμματάκι.

– Είσαι εδώ;

– Ναι. Δουλεύω.

– Ενοχλώ;

– Όχι, είναι ευκαιρία να κάνω ένα διαλειμματάκι. Μικρό όμως…

Η συζήτηση ήταν όντως ένα καλό διάλειμμα. Από το ένα θέμα πηγαίναμε στο άλλο, χωρίς ιδιαίτερο συνειρμό αλλά και χωρίς κανείς να απορεί γιαυτό.

Παράλληλα χάζευα και στο Facebook. Πρόσκληση για πάρτυ. Πάλι; Ποιός είναι αυτή τη φορά; 20 χρόνια Galaxy. Ορίστε; 20;

– Το ξέρεις ότι ο Galaxy κλείνει 20 χρόνια;

– Όχι αλλά δε μου κάνει εντύπωση.

– Τι λες τώρα; Εγώ άκουγα Galaxy στην εφηβεία μου. Μεγάλωσα μαζί του. Και τώρα γίνεται 20;

Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν ένας παραλογισμός, το ομολογώ. Όμως ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω.

Όλη μου την εφηβεία την πέρασα αγκαλιά με ένα ραδιοφωνάκι, ακούγοντας Galaxy. Καθώς περνούσαν τα χρόνια αντικαταστάθηκε από άλλες μουσικές. Πάντα όμως στις δικές μου στιγμές, γύριζα πίσω. Στους γνώριμους ήχους.

Η μια σκέψη οδήγησε την άλλη σε ένα τρελό παιχνίδι αναμνήσεων. Όταν δυναμώναμε το ραδιοφώνο στο αγαπημένο μου τραγούδι… Όταν – τσαντίστηκα πολύ – γιατί μου ζήτησαν να αλλάξω σταθμό. Όταν…

– Βρε τι κόλλημα είναι αυτό;

– Μεγάλο. Προς το παρόν βρίσκομαι στον δικό μου γαλαξία…

H πρώτη εφημερίδα

23 χρόνια πριν. Eπίσκεψη με την μαμά σε ένα “χώρο” εστίασης γερόντων και απόρων της Eκκλησίας. Aνάμεικτα συναισθήματα. Προβληματισμός. Δεν ρώτησα τίποτα. Δεν μου έγινε κανένα “κύρηγμα” του στυλ “υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, μπλα μπλα μπλα”.

Mια εβδομάδα μετά. Mεσημέρι. Ποτέ δεν κοιμόμουν τα μεσημέρια (γιαυτό άραγε, τώρα κοιμάμαι όπου βρω;) αλλά καθόμουν ήσυχη και ασχολιόμουν με… διάφορα. Aγαπημένη μου ασχολία το… γράψιμο. Aκόμη και πριν μάθω να γράφω, είχα ένα τετράδιο που μουτζούρωνα υποτιθέμενα γράμματα. Όταν δε έμαθα να γράφω, έγραφα ότι έβρισκα μπροστά μου.

Aπόγευμα. Όλοι έχουν ξυπνήσει.

– Mαμά πάω στη Mαίρη.

Eπιστροφή μετά από λίγο με την Mαίρη. Kλεινόμαστε στο δωμάτιο και αρχίζουμε το γράψιμο.

– Mαμά, οι φωτοτυπίες είναι ακριβές;

– Tι θέλετε να βγάλετε;

– 80 σελίδες περίπου.

Mας είπε ένα ποσό. Ξανακλεινόμαστε στο δωμάτιο. Γράφουμε, γράφουμε… Aυτό κράτησε περίπου μια εβδομάδα. Στο τέλος, εμφανίζουμε 4 σελίδες A4 συρραμένες σαν εφημερίδα.

– Mαμά, βγάλαμε εφημερίδα.

Tην παίρνει στα χέρια της. Tην μελετάει. Διαβάζει τον πρόλογο. Έγραφε, στο περίπου: “… είμαστε 2 φίλες και βγάλαμε αυτή την εφημερίδα με σκοπό να μαζέψουμε χρήματα για να αγοράσουμε τρόφιμα για την Eστία γερόντων…”

– Mπράβο σας κορίτσια. Που θα την πουλήσετε;

– Σε σας, στο σχολείο… Έχουμε φτιάξει μόνο 20 αντίγραφα. Δεν μπορούσαμε να γράψουμε άλλο. Aν τελειώσουν θα δούμε.

Mαζέψαμε περίπου 5.000 (όλοι έδιναν παραπάνω, ντραπήκαμε να την “διαφημίσουμε” και την δώσαμε μόνο σε συγγενείς). Πήγαμε μόνες μας στο σούπερ μάρκετ, αγοράσαμε τρόφιμα και παρακαλέσαμε την μαμά να μας πάει στην Eστία.

23 χρόνια μετά, η πρώτη εφημερίδα είναι αρχειοθετημένη σε κάποιο συρτάρι (όταν θα γίνω μεγαλοεκδότης, να θυμάμαι το “πρώτο” φύλλο, και τον σκοπό του) , η εμπειρία όμως είναι χαραγμένη στην καρδιά μας.

Κι όλα μοιάζαν… (διήγημα Μέρος Β)

Για το πρώτο μέρος  εδώ.

Πήρε την ανθοδέσμη στα χέρια της και χαμογέλασε. Διάβασε την κάρτα.

– Ο τρελός…

Κοιτάζει το ρολόι της. Η ώρα ήταν 12. Είχε μόλις 8 ώρες για να γίνει μια κούκλα.

“Έχω ραντεβού” έλεγε και ξανάλεγε… τραγούδησε όλα τα τραγούδια της εποχής της που έλεγαν για ραντεβού “Έχω απόψε ραντεβού, ραντεβού με σένα… κι απ’ το τρακ τα πόδια μου… γιατί έχω απόψε ραντεβού, το πρώτο ραντεβού..”

Το θυμόταν το πρώτο τους ραντεβού. Την είχε πάρει τηλέφωνο στη δουλειά.

– Έχω εισιτήρια για μια συναυλία απόψε, θέλεις να έρθεις μαζί μου;

Πήγε. Συναυλία δεν άκουσε όμως. Τώρα που το θυμήθηκα να τον ρωτήσω για ποια συναυλία ήταν τα εισιτήρια…

Κάθισαν να χαζέψουν την θέα. Πήραν και ένα ποτό, δεύτερο… Πέρασαν όμορφα. Από την αρχή της είχε κάνει εντύπωση. Ναι, της άρεσε.

Δε θα ξεχάσει ποτέ πόσο της έλειψε όταν είχε φύγει για μια ολόκληρη εβδομάδα, για κείνο το συνέδριο… Ατέλειωτη της φάνηκε. Κάθε μέρα μιλούσαν όμως στο τηλέφωνο. Δήθεν να της λέει τι έγινε στο συνέδριο μήπως τα ξεχάσει. Άκουγε… Αλλά δεν καταλάβαινε τίποτα. Της άρεσε απλά να τον ακούει.

Στο τέλος της εβδομάδας δεν άντεξε. Πήρε το αεροπλάνο και πήγε. Θα του έκανε έκπληξη. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν με άλλη και να μου έκανε έκπληξη. Τι αφελής που ήμουν… Πέρασαν πολύ ωραία όμως. 12 ώρες ήταν συνέχεια μαζί!

– Πω πω πέρασε η ώρα και έχω ραντεβού…

Έβαλε τα αγαπημένα της ρούχα, έφτιαξε τα μαλλιά της, βάφτηκε και ξεκίνησε. Είχε τράκ. Το πρωί είχαν τσακωθεί λιγάκι. Τώρα που το σκέφτεται ο λόγος ήταν ασήμαντος…

Ήταν στο ραντεβού στην ώρα της. Την πήρε από το χεράκι, και περπάτησαν μαζί δίπλα στη θάλασσα.

– Ξέρεις, σκεφτόμουν σήμερα… για το πρωί.

– Ξέχνα το πρωί. Ζήσε το τώρα.

– Φοβάμαι μη σε συνηθίσω. Δε θέλω να σε συνηθίσω.

– Θυμήθηκα εκείνο το τραγούδι που πάντα σε νευρίαζε…

” Και δε θα γυρίσεις

μα θα θυμάμαι, καμιά φορά

πως μόνο μαζί σου

όλα μοιάζαν, σαν πρώτη φορά”

– Σςςςς! Εγώ όμως δε θα φύγω…

Kι όλα μοιάζαν… (Mέρος A΄, διήγημα)

Κάθησε αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου του. Είχε πολύ ώρα να καθήσει και το είχε ανάγκη. Έπιασε στα χέρια την φωτογραφία της γυναίκας του. Την θυμάται αυτή τη φωτογραφία πολύ καλά. Εκείνος την είχε τραβήξει πριν από δέκα περίπου χρόνια. Τον είχε κουράσει πάρα πολύ. Έκανε γκριμάτσες, η άτιμη… Δεν θα το ξεχάσει ποτέ εκείνο το ταξίδι.

Έπρεπε να λείψει για μια εβδομάδα. Επαγγελματικό ταξίδι. Ένα συνέδριο γινόταν στην πιο δύσκολη περίοδο. Δύσκολη, γιατί ακόμη τα πράγματα μεταξύ τους, δεν ήταν πολύ ξεκάθαρα…

– Θα λείψω μια εβδομάδα. Το συνέδριο τελειώνει το Σάββατο, αλλά δεν βρήκα αεροπλάνο και θα επιστρέψω Κυριακή βράδυ.

– Ζηλεύω. Κοίτα να περάσεις καλά. Να μορφωθείς αλλά πρόσεξε… μην παραμορφωθείς.

Γελάσανε. Ήθελε να της προτείνει να πάει μαζί του. Ήξερε όμως ότι αυτό ήταν αδύνατο. Θα περνούσε την πιο δύσκολη εβδομάδα. Την έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο. Μιλούσαν με τις ώρες. Της έλεγε τα πάντα για το συνέδριο γιατί φοβόταν μη τα ξεχάσει… Τώρα που το σκέφτομαι, πιο γελοία δικαιολογία δε μπορούσα να σκεφτώ;

Την Κυριακή θα έκανε μόνος του βόλτες… Θα περίμενε να περάσουν οι ώρες για να μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής. Της ζήτησε να πάει στο αεροδρόμιο και εκείνη αρνήθηκε. Είχε κανονίσει να πάει σινεμά. Τσαντίστηκε. Τα έβαλε με τον εαυτό του.

– Έδωσα παραπάνω αξία. Προτιμά να μη χάσει την έξοδό της.

Το Σάββατο δεν την πήρε τηλέφωνο. Ούτε και εκείνη. Βγήκε για ένα ποτό. 5 έγιναν τελικά. Ούτε που κατάλαβε πως έφτασε στο δωμάτιο. Το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο.

– Φτου! Ξέχασα να πω να μη με ξυπνήσουν σήμερα νωρίς.

Το σηκώνει και το κλείνει αμέσως. Λίγο αργότερα χτυπάει η πόρτα. Σηκώνεται και ανοίγει…

– Καλημέρα! Μου έλειψες…

Δεν πίστευε στα μάτια του. Κοίταξε το ρολόι του. Την αγκάλιασε.

– Ετοιμάσου! Έχουμε μόνο 12 ώρες μπροστά μας και πρέπει να δούμε τα πάντα.

Κάπου εκεί στο πλακόστρωτο ήταν ο ζωγράφος. Κάθησε να την ζωγραφήσει. Μάταια προσπαθούσε ο κακομοίρης να την πείσει να μην κουνιέται. Μόλις τελείωσε το πορτραίτο, προσπάθησε να την φωτογραφίσει. Εκεί δίπλα στην γέφυρα.

Θυμήθηκε το πρωινό τους καυγαδάκι. Τώρα του φαινόταν μια ανόητη σκέψη…

Έπιασε το τηλέφωνο στα χέρια του.

– Ανθοπωλείο “…..” εκεί; Το καρτάκι θα σας το φέρω εγώ σε λίγο.

“Το βράδυ, στις 8 να είσαι στην πλατεία… Έχεις ραντεβού!”

(συνεχίζεται)