Μία γεμάτη ημέρα ΙΙ…

Δε φαντάζομαι να έχετε πολύ αγωνία για τα αποτελέσματα του διαγωνισμού… Όσοι περιφέρεστε στα blogs θα έχετε διαβάσει ότι δεν περάσαμε στην επόμενη φάση. Μεταξύ μας δεν άντεχα να περιμένω κιάλλο. (εκτός του ότι όντως χόρεψαν καλύτερα οι άλλοι). Το θέμα είναι ότι όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα εγώ ήδη είχα αρχίσει να δακρύζω (όχι από συγκίνηση αλλά από τον καπνό). Βέβαια κανείς δεν παρακολουθεί το ΠΡΙΝ. Έτσι, την ώρα που βγήκαν τα αποτελέσματα εγώ έκλαιγα. Πρώτος με κοιτάζει ο δάσκαλος. Με βλέμμα -δεν μπορω να βλέπω γυναίκες να κλαίνε – προσπάθησε να μου πει δεν πειράζει (μεταξύ μας εκείνος είχε φάει μεγαλύτερη ήττα μια και δεν προκρίθηκε ούτε το μεγάλο του φαβορί). Στη συνέχεια με πλησιάζει ο καβαλιέρος μου. Με αγκαλιάζει και μου λέει στο αυτί:

– Του χρόνου, θα κατεβούμε 5α ή 8α (μεγαλύτερες κατηγορίες) και θα προκριθούμε…

– Δεν κλαίω βρε χαμένο, ηρέμησε… (ήμουν πολύ ευγενική δε λέω…)

Ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Πήραμε (παρανόμως τελικά αλλά ο δάσκαλος είπε να το πάρουμε) το νουμεράκι (το 18 καλέ, την ηλικία μου) που με μεγάλη χάρη η Βιβή με παραπλάνησε και μου το στερέωσε καλύτερα στην πλάτη…

Στην έξοδο συνάντησα την δασκάλα μου. Την πρώτη μου δασκάλα χορού πριν 3 χρόνια που τώρα κάνει μάθημα στην Εύη. Είχε έρθει να με δει αλλά άργησε… Συγκινήθηκα πολύ.

Φτάνουμε στο μαγαζί (2 βήματα πιο κάτω) και όλοι κοιτάζανε με αγωνία λες και θα κρατούσα το τρόπαιο (πάτε καλά βρε; Πολύ αισιόδοξοι είστε)

Γνώρισα τους νέους Ασμπετιανούς (την Σοφία – από την Πτολεμαΐδα, την Κατερίνα και τον Δημήτρη – που τους περίμενα στο χορό και λίγο αργότερα την Φοίβη) και προσπάθησα να ενσωματωθώ στην παρέα. Η αλήθεια ήταν ότι την περισσότερη ώρα ήμουν … χαμένη. Έβγαινε όλη η κούραση της εβδομάδας. Λίγο πρίν έρθει το φαγητό προσπάθησα να πάρω το σοβαρό μου (τώρα δε μου έβγαινε… γκρρρ) και να κάνω ανακοίνωση.

Με τα χίλια ζόρια τα κατάφερα. Και πάνω που είμαι έτοιμη να ανακοινώσω τον πραγματικό λόγο της συγκέντρωσης, πετάγεται ο Πέτρος και παίρνει το λόγο (γιατρέ, τσιχλίτσα;).

Ευτυχώς ήμουν σε ετοιμότητα και του την έκανα λίγο γυριστή. Ο πραγματικός λόγος λοιπόν που συγκεντρωθήκαμε είναι για να σας ανακοινώσω ότι ανέλαβα την διεύθυνση ενός εκδοτικού οίκου (η έκπληξη της Μαίρης ήταν ΟΛΑ τα λεφτά, ούτε να σε είχα πληρώσει κοριτσάκι) και σας έφερα να δείτε την πρώτη μας δουλειά “Τις περιπέτειες του Τάκη Αστού”. Γκντούπ!

Αυτάααααα…

Αργότερα μου ήρθε φλασιά ότι ξέχασα να πάρω την εφημερίδα που είχε το Sliding doors και έφυγα βιαστική βιαστική για το περίπτερο, αφού σαν καλό κορίτσι ρώτησα δυνατά αν θέλει κανείς τσιγάρα. (είμαι σίγουρη ότι ο Βασίλης περίμενε να επιστρέψω με τούρτα, αλλά είπαμε τα ίδια θα κάνουμε κάθε χρόνο;) Στην έξοδο με χαιρέτησε η κοπέλα του μαγαζιού και όταν της είπα ότι θα ξαναγυρίσω μου λέει, α, ναι εσύ πας για τσιγάρα. (τελικά το είπα πολύ δυνατά!).

Μετά έκανα μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μιλήσω με όλους και άλλαξα για λίγο θέση αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Είχα ξεχάσει και που είχα παρκάρει… δράμα.

Φεύγοντας πέσαμε πάνω…. στον καβαλιέρο μου με το 16 (χαχαχα Μαλίνα έγραψες) και γενικώς του πάντες από την σχολή μια και μόλις είχε τελειώσει το σόου. Παίξαμε το κοπερτί και αναχωρήσαμε. Εγώ εξακολουθούσα να μη θυμάμαι που έχω παρκάρει. Περπάτησα μηχανικά. Ήθελα να περπατήσω λίγο… και τελικά βρήκα το αυτοκίνητο. Το ίδιο μηχανικά οδήγησα και μέχρι το σπίτι, όπου σωριάστηκα στο κρεβάτι σε χρόνο dt.

Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα, μέσα σε μια πολύ γεμάτη εβδομάδα… Που όμως τελείωσε με μια γλυκιά αίσθηση!

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ

Μία γεμάτη ημέρα …

Και ναι! Ξημέρωσε η μεγάλη ημέρα του διαγωνισμού και του Ασμπέτα! Πρώτη φορά σηκώθηκα αξημέρωτα με τρελή όρεξη (σα να πήγαινα εκδρομή ένα πράγμα) παρόλο που είχα ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ. Και εκεί που κάθομαι αμέριμνη και απολαμβάνω το πρωινό μου πιάνω στα χέρια μου το “Βιβλιάριο αθλητή χορού” (ουάουυυυυ, να θυμηθώ να το κάνω κορνίζα). Το χαζεύω, το χαζεύω ώσπου φτάνω στους κανονισμούς. Μπλα, μπλα μπλα “Η ενδυμασία του ΑΘΛΗΤΗ (εγώ είμαι αυτή, έτσι) περιλαμβάνει υποχρεωτικά χορευτικά παπούτσια …. μπλα μπλα μπλα… Ορίστε; Ποιός ήρθε; Εγώ παπούτσια δεν έχω παραγγείλει ακόμη και όλα τα μαθήματα τα έχω κάνει με ίσιο παπούτσι (να μη σας θυμήσω την απόπειρα να χορέψω με τακούνι). Αγχώνομαι… Αρχίζω τα τηλέφωνα στη σχολή. Τους αγχώνω και αυτούς. Αρχίζει ένας μαραθώνιος (δικός μου) να ψάχνω να βρω παπούτσια χορού. Και καλά να τα βρω, άντε να τα βολευτώ κιόλας. Ουφ!

Τελικά αφού γυρίζω όλα τα καταστήματα με είδη χορού (πολύ γέλιο, αλλά θα σας το περιγράψω άλλη φορά) βρίσκω παπούτσια. Νομίζατε ότι τελείωσε το τρέξιμο; χαχαχα Επιστρέφω στο σπίτι κάνω ένα μπανάκι και πάω κομμωτήριο (είπαμε να είναι ολοκληρωμένο το σόου). Εκεί, έριξα έναν υπνάκο (μη γελάς σε βλέπω) και η ώρα είναι 3.30. Επιστρέφω, κάνω τις απαραίτητες συνεννοήσεις για το πως θα έρθετε και ξεκινάω για το πάρτυ. Και εκεί ξεκινάει το μαρτύριο των παπουτσιών. Από τις 7 φορούσα τα παπούτσια αλλά δεν χόρευα. Αυτό σημαίνει ότι με κούρασαν περισσότερο. Ήλπιζα να τελειώσει σύντομα το μαρτύριο. Ήλπιζα να κάνω και καμία πρόβα… Μπα! με την ελπίδα έμεινα.

Η παρέα είχε μαζευτεί για τα καλά. Η κερκίδα μεγάλωνε και τα γέλια γέμισαν την αίθουσα. Έπαιξαν και Καλομοίρα αφιερωμένο για τον Βασίλη…

“Οι διαγωνιζόμενοι (εγώ είμαι αυτή, είπαμε!) να περάσουν απο την γραμματεία να πάρουν τα νουμεράκια τους”. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο αλλά το νούμερο μου ήταν η ηλικία μου… 18! Επιστροφή στη θέση μου για τις απαραίτητες φωτογραφίες… Ξεκινάνε τα νούμερα (εεεε, οι αθλητές).

Πρώτη ομάδα: ……. κάτι απροσδιόριστο. Ζητωκραυγάζουν οι Ασμπετιανοί. Καλέ τι φωνάζουν αυτοί; Γυρίζω και τους κοιτάζω και νιώθω ένα χέρι να με τραβάει στην πίστα. Ορίστε; Ποιός ήρθε. Με γυρίζει για να σιγουρευτεί ότι είμαι το 18 και ξεκινάμε. Παίρνουμε θέση χορού και αρχίζω να γελάω. Του λέω “να κοιτάζω από την άλλη για να το κάνουμε σωστά;” “Όχι! θα κοιτάς μόνο εμένα… ” Εκεί αγριεύτηκα το ομολογώ. Ήταν και σοβαρός… Σοβαρός όμως έμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια του χορού και αναγκαστικά ήμουν και εγώ σοβαρή. Ξέρετε αυτό το ύφος δε μου πάει καθόλου…

Ο ρυθμός αλλάζει. Καλέεεεεε, τι θέλει αυτός μες στη μέση; Ούπς! Κριτής είναι. Βρε που τον ξέρω, που τον ξέρω… Ωχ! Αυτός που έκρινε και σε έναν διαγωνισμό του ΑΝΤ1. Και η κυριούλα εκεί δίπλα… Το λέγανε και το ξαναλέγανε ότι έχει κάνει 200 χλμ. για να έρθει από Πάτρα μόνο για το διαγωνισμό.

– Εγώ χρυσό μου, έχω μια κοπέλα που με περιμένει στο διπλανό μαγαζί και έχει έρθει από Πτολεμαΐδα μόνο για μας… Πάμε κόντρα;

Ο ρυθμός ξαναλλάζει… Λα λα λα χάνω το παπούτσι… Σβίννννν στροφή! βρε χρυσέ μου μη με κάνεις στροφές μπροστά στον κριτή… ΑΑΑΑ! Και άλλη στροφή. Και όλα αυτά με σοβαρό ύφος. Σκέφτομαι τους άλλους που γελάνε (γιατί είμαι σίγουρη ότι γελάνε!) και θέλω να πάω μαζί τους. Να κλωνοποιηθώ για λίγο. Ίσα ίσα για να ζήσω την εμπειρία. 

Τελειώσαμε! Επιτέλους… Και τώρα περιμένουμε τα αποτελέσματα… 

Σας κούρασα ε; Η αγωνία κορυφώνεται….

Η συνέχεια στο επόμενο! (έχουμε και ένα ασμπέτα που μας περιμένει!)

Όταν η blogοζωή βγαίνει έξω…

Όταν ξεκίνησα να γράφω στο blog μου δε φανταζόμουν ποτέ ότι σιγά σιγά θα αποκτούσα μια παρέα “γειτόνων”. Μια τρελοπαρέα για την ακρίβεια. Ξεκινήσαμε δειλά δειλά εξόδους για καφεδάκι, σινεμά, φαγητό και ναι, ΧΟΡΟ!

Το αποκριάτικο ασμπέτα πλησίαζε… Οι ασμπετιανοί από την Πετρούπολη είναι έτοιμοι. Τι έτοιμη δηλαδή; Που είχα λιγότερο από 2 ώρες να κάνω μπάνιο και αν ετοιμαστώ μια και το ξενύχτι του προηγούμενου πάρτυ με είχε… οριζοντιώσει. Ήρθε η Εύη με το Πειρατικό της να με πάρει. Το πειρατικό βόγγηξε από το βάρος του μενίρ μου αλλά του βάλαμε λίγο μαγικό φίλτρο στο ντεπόζιτο της βενζίνης και πήρε τα πάνω του. Λίγο πιο κάτω, είχαμε ραντεβού με το… Χάρο. Με τη γυναίκα του Δράκουλα για την ακρίβεια. Αφήσαμε το αυτοκίνητο κάπου στο μετρό και αρχίσαμε να προσφέρουμε γέλιο στους περίοικους… Μας έβλεπαν όλοι και γελούσαν. Άλλοι προσπαθούσαν να μαντέψουν τις αμφιέσεις με οικτρά αποτελέσματα.

Φροντίσαμε να μας δούνε και στις 2 γραμμές του μετρό. Στην μία μάλιστα και από τις δύο κατευθύνσεις. Ε, ναι λοιπόν κάναμε λάθος! Μόνο ο Βασίλης θα κάνει; Στην έξοδο του μετρό πέσαμε πάνω σε ένα ατύχημα. Το θέαμα ήταν τραγικό. Ο γερο Τζεπέτο (αλλιώς Peslac) είχε ένα ατύχημα στο ξυλουργείο και είχε κοπεί σε διάφορα σημεία. Τα κοφτερά γρανάζια είχαν μείνει πάνω του.

Για καλή του τύχη δίπλα του ήταν ένας γιατρός, ο κ. Hannibal Lector που προσπαθούσε να τον σώσει… Μαζεύτηκε κόσμος και κοσμάκης… Ήρθε και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων emo-trendy που έδωσαν τις συμβουλές τους. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο… Ο χορός, είναι γιατρός δε λένε;

Και τα ποτά έρρεαν… και ο χορός καλά κρατούσε… και οι φωτογραφίες μετάτρεπαν τη νύχτα σε ημέρα… και ήρθαν και άλλοι. Μασκαρεμένοι (Μενεξεδιά) ή όχι (Άρης, Κατερίνα). Και η παρέα μεγάλωνε και με τους φίλους φίλων μας… Και δε σας κρύβω ότι κάποια στιγμή χάζεψα (τί πρωτότυπο). Μας χάζεψα… Σκέφτηκα το μοτο του Πέτρου ότι η αλήθεια είναι εκεί έξω… Και εμείς ήμασταν έξω. Άρα ήμασταν αλήθεια; Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες που δε διστάσαμε να σπάσουμε το φράγμα της ανωνυμίας, που κάναμε το Ασμπέτα μέρος της ζωής μας…  Θυμήθηκα τα dvd από το προηγούμενο ασμπέτα που μας έστειλε ο Μανώλης… Την σοκολάτα μου… Μανώλη σε ευχαριστώ πολύ πολύ…

Εεεεεε, σταμάτα να χαζεύεις και χόρευε… Χορός, χορός και πάλι χορός… Γέλια και χαμόγελα (αλήθεια το ξέρατε ότι το να μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο να χαμογελά είναι πολύ σημαντικό; Άσχετο!)…

Για φωτογραφικό υλικό από το ασμπέτα σας παραπέμπω στον Μαύρο Πητ (είπε ότι θα ανεβάσει κάποιες…), ενώ για το δράμα της επιστροφής – είμαι σίγουρη ότι θα γράψεις – στην Princess.

Για άλλη μια φορά χάρηκα που σας γνώρισα! Χάρηκα που γίνατε κομμάτι της ζωής μου.. (το πιο γλυκό; χαχαχα τα “παίρνω” από την Lacta!)

Επεράσαμ’ όμορφα…

Εχθές ήταν το μεγάλο ασμπέτα. Οι προετοιμασίες (από την Ερόεσσα, δηλαδή) πολλές. Όλοι είμασταν έτοιμοι για την μεγάλη μέρα…. (όχι, όχι μου βγαίνει πολύ σοβαρό).

Τί κοινό έχουν μια οικογένεια από την Καλαμάτα, ένας γραφίστας-σκιτσογράφος-…. – ένας “αρθρογράφος” στο Αθηνόραμα – μια κτηνίατρος – μια γιατρός – ένας Κορίνθιος – μια δικηγόρος -1 Μυτιληνιά – μια ασφαλίστρια – 2 φιλόλογοι – ένας καθηγητής με την γυναίκα του – μια “ψιλικατζού” (έτσι συστήθηκες…) με τον άντρα της και 2 γραφίστριες; Θα το δούμε στη συνέχεια (αμάν, σαν διαφημιστικό για reality παιχνίδι βγήκε)

Ας το πάρω αλλιώς…

Για μένα ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα. Μια ημέρα που έτρεχα πανικόβλητη συνεχώς. Και φυσικά για να προφυλάξω την Εύη και την Βιβή (που το είχε ένα άγχος) προτίμησα να μην πάρω αυτοκίνητο. Γέλασα τόσο πολύ όταν μου είπε η Βιβή “δεν πιστεύω να κοιμηθείς το βράδυ;” Φυσικά ανέλαβα να κάνω το GPS μια και η Εύη απλά οδηγούσε και η Βιβή γκρίνιαζε που το είχε αφήσει στο σπίτι για να πάρει φωτογραφική μηχανή που τελικά την ξέχασε. Και φυσικά φτάσαμε γρήγορα και χωρίς  να χαθούμε (είμαι καλό μηχάνημα το άτιμο).

Αφού σχολιάσαμε την τύχη της νύφης να μας έχει στο γάμο της προχωρήσαμε προς το τραπέζι μας. Εκεί μας περίμεναν η Φερενίκη με τα καλούδια της (λαδοτύρι, ψωμί και ουζάκια αρχικά), η Μαίρη (ή αλλιώς η διοργανώτρια), ο Δημήτρης (που απόρησε με το “πεσμένο” μαλλί μου, Δημήτρη την επόμενη φορά θα το φουντώσω…), ο Βασίλης (δε λέω τίποτα για να μάθεις!!) και ο Άρης (εδώ τί να πω, όλο το βράδυ απέναντί μου τον είχα και ούτε έναν χορό…) στη συνέχεια άρχισαν να έρχονται και οι υπόλοιποι. Κάπου έχασα την σειρά αλλά δεν πειράζει θα μας περιγράψω με την σειρά που καθόμασταν.

Οικογένεια Θεοδοσάτου. Δεν ξέρω ποιός από όλους (ήμουν και λίγο μακριά) “έκλεψε” την παράσταση. Ο απίστευτος Γιώργος – Υάκινθος (εννοείται πως ότι περίσσεψε από δίπλες, το τσάκισα για πρωϊνό), η Αφροδίτη (ή κα Αφροδίτη για τον Βασίλη) ή η Ιωάννα (που πολύ την ζήλεψα που κοιμήθηκε…)

Ο Μανώλης με την Χριστίνα. Τους είχα κοντά μου. Γελάσαμε τόσο πολύ… Θέλω πολύ να δω αυτό το βίντεο που τραβούσες στα “μουλωχτά”.

Ο Σπύρος. Εδώ τι να πω, γνωριζόμασταν από το προηγούμενο ασμπέτα και νομίζω ότι θα γνωριζόμαστε για καιρό…

Η Βιβή (BD). Χρειάζονται λόγια; Το νου σου! Σε περιμένω την Παρασκευή…

Η Νιόβη με τον Χρήστο. Οι γειτονές μου. Άργησαν λίγο να έρθουν αλλά ευτυχώς έκατσαν κοντά μου και έτσι μπορέσαμε να ανταλλάξουμε πέντε κουβέντες. Ελπίζω και σε επόμενη συνάντηση στη… γειτονιά μας.

Η Κατερίνα. Εδώ δε λέω τίποτα… Έτσι γιατί αν πω…

Η Βίκυ. Την άφησα τελευταία (καθόταν και στη γωνία άλλωστε) γιατί δεν καταφέραμε να μιλήσουμε πολύ. Όμως “επικοινωνήσαμε” με τα μάτια.

Και κάπου εκεί άρχισε το γλέντι.

Οι παραγγελίες. Όλοι Χόφμαν θα φάμε έτσι; Ε, ναι… Πάρτυ έκαναν τα αδέσποτα το βράδυ.

Η συγκίνηση. Ο Βασίλης βρήκε επιτέλους την κ.Αφροδίτη, την δασκάλα του στο δημοτικό

Ο χορός. Όχι ο δικός μας αλλά της παρέας “νεαρών” απέναντί μας. Και ο άλλος των νεόνυμφων που δεν είχαν ειδοποιήσει την τραγουδιάρα να αλλάξει ρεπερτόριο και δεν είχε ένα χαρούμενο τραγουδάκι να τους πει…

Η πλάκα. Στον ιδιοκτήτη, ότι έχουμε έρθει από το Αθηνόραμα. Και όλο λέγαμε τι μας θυμίζει. Βρε, μήπως τον έχουμε δει στον… Ευαγγελάτο;

Τα γλυκά. Ντοματάκι από την Φερενίκη (παρόλο που δεν τρώω γλυκά του κουταλιού, το δοκίμασα και ήταν υπέροχο) και δίπλες από Θεοδοσάτο (εδώ υποκλίνομαι. Από τα πιο αγαπημένα μου γλυκα που φυσικά στο τέλος πήρα ότι έμεινε σε αλουμινόχαρτο)

Σιγά σιγά η παρέα αραίωνε… Όσοι μείναμε στο τέλος είχαμε έναν φόβο ότι θα σκουπίσουμε το μαγαζί… Τελικά φύγαμε όταν μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να ετοιμάσουν το τραπέζι για την επόμενη ημέρα είχαν μνημόσυνο. Μπα σε καλό σου χριστιανέ μου…

Και όμως δεν τελειώσαμε εκεί. Θα μέναμε μέχρι σήμερα έξω από το μαγαζί περιμένοντας τους μισούς που είχαν κατέβει πιο γρήγορα τα σκαλιά… Και εκείνοι εμάς. Ευτυχώς τους πρόδωσε το γέλιο. Και ξανά στάση στη γωνία για να αποχωριστούμε. Τι να αποχωριστούμε δηλαδή; Να δώσουμε ραντεβού για άλλη φορά…

Το δικό μας πούλμαν ήταν γεμάτο τρέλα. Βιβή, Εύη, Βασίλης (που του δείξαμε όλη τη Δυτική Αττική) και εγώ. Το πάρτυ συνεχίστηκε και εκεί. Αλλά και στην στάση μας για να αφήσουμε τον Βασίλη να πάρει ταξί είχαμε happening. Τα αδέσποτα έκαναν χαρούλες όταν είδαν να βγαίνουν 3 τρελοί από ένα αυτοκίνητο στις 3.30 το πρωί για να τα ταΐσουν και μια ακόμη πιο τρελή αλλά και κρυουλιάρα να τραβάει φωτογραφίες το τάισμα. Ευτυχώς που δε μου έκαναν μήνυση για … προσωπικά δεδομένα.

Αφήσαμε την Βιβή στο σπίτι της (σιγά μην την αφήναμε εκεί στου δρόμου τα μισά…), άφησε και εμένα η Εύη στο δικό μου. Όχι, δεν θα μπω τώρα στο ίντερνετ ήταν η “υπόσχεσή” μου. Που τελικά αθέτησα. Ένοιωσα σαν μικρό παιδί που το έπιασαν να κλέβει γλυκό από το βάζο όταν μου έστειλε η Εύη μήνυμα “δεν πιστέυω να μπήκες;”.

Σήμερα ήταν μια ακόμη πιο γεμάτη ημέρα… Και απο τρέξιμο και από συναισθήματα χαράς… Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα.

Ξημέρωσε μια μέρα νίκης

Με αυτό τον τίτλο, όλοι περιμένετε να διαβάσετε για εκλογές και διάφορα άλλα πεζά…

Αν αυτό θέλετε, προλαβαίνετε να πατήσετε το κουμπάκι Χ και να προχωρήσετε στο επόμενο blog.

Η δική μου ημέρα νίκης ξεκίνησε από εχθές. Λίγο πριν τις 9 το βράδυ, όταν άλλοι ήταν κλεισμένοι στο σπίτι και έβλεπαν τον αγώνα μπάσκετ, άλλοι πολιτικολογούσαν, πολλοί από εσάς πληκτρολογούσατε την νέα σας δημοσίευση. Ναι, τότε, λίγο πριν πατήσεις το enter, ξημέρωσε μια ημέρα νίκης. Μια μικρή παρέα (αποτελούμενη από 5 άτομα) σπάσαμε τα δεσμά του πληκτρολογίου, την ανωνυμία που σου χαρίζει απλόχερα το διαδίκτυο, βγήκαμε έξω από τις οθόνες μας, δεν βγάλαμε τον καλύτερο εαυτό μας για να μπούμε στα hot blogs, βγάλαμε απλά τον εαυτό μας για να μπούμε στις καρδιές των νέων μας φίλων (θα ουρλιάζει πάλι ο Βασίλης με τις θεωρίες περί φιλίας). Κι όμως, δεν διαφωνούμε. Φίλος είναι αυτός που σε αγαπάει. Και εγώ είδα αγάπη εχθές. Μιλούσαμε 4 ώρες!!! Και δεν θέλαμε να φύγουμε… Τα τελευταία 2-3 χρόνια που έχει συμβεί αρκετές φορές να μη θέλω να αποχωριστώ μια παρέα που μόλις γνώρισα και αρκετές φορές να βιάζομαι να φύγω από παρέα που γνωρίζω χρόνια.

Θα προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε αυτή την παρέα. Εμείς δεν θα χαθούμε!

Υ.Γ. Και ναι! Ο Βασίλης έκανε το πρώτο του ραντεβού στα τυφλά (που “έβριζε”) με 4 γυναίκες! Αυτό το παιδί, πάντα υπερβολικός!

Υ.Γ.2 ΕΡΟΕΣΣΑ, BD ήσασταν υπέροχες. Χάρηκα που σας γνώρισα…