Posts Tagged ‘blog’

Normal
0

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

Ενοικιάζεται; Ποιό; Το Cafe της Έλενας; Στο οποίο κι εγώ κατά καιρούς άφησα το κερασματάκι μου; Κάνω μια βόλτα εδώ και βλέπω γύρω φωτογραφίες και στιγμές. Σε κάποιες από αυτές συμμετείχα, σε άλλες όχι, αλλά μου φαίνονται όλες οικείες. Βλέπω μια εγγραφή της Έλενας, που περιγράφει κάποια γεγονότα, που συνέβησαν πριν από  10  χρόνια. Τα αναγνωρίζω και μπαίνω να αφήσω το πείραγμά μου με την άνεση, που μόνο ένας φίλος δεκαετίας και άνω θα μπορούσε να έχει. Βλέπω την Έλενα να ξεπροβάλει σε ένα σκίτσο του Βασίλη κρατώντας έναν δίσκο με τα λαχταριστά κουλουράκια της. Βλέπω τον Πέτρο δακρυσμένο, να κρατάει στα χέρια του ένα κοτοπουλάκι και να λέει: «Billy-Billy, δεν φαντάστηκα ότι θα έπαιρνες έτσι το αστείο μου! Είπα ότι δεν θα σου μείνει άντερο, αλλά όχι κι έτσι!» Είδα τη Μαλίνα να σχολιάζει την φετινή Eurovision κοιτώντας εμένα και αποφεύγοντας το απογοητευμένο βλέμμα της Έλενας προς τις 2 μας: «Μα βρε παιδιά, είπαμε δεν θα δούμε Eurovision απόψε!» Βλέπω τον Πέτρο και τον Βασίλη να τρώνε βάφλα και τον Γιώργο Χ. να τους πλησιάζει κρατώντας μια κούπα. Δεν ξέρω τί είχε μέσα η κούπα, αλλά και οι δυο τους άφησαν τη βάφλα και άρχισαν να τρέχουν. Άκουσα τη Βιβή και την Εύη να τραγουδούν το “Mamma Mia” καθισμένες λίγες καρέκλες πιο πέρα από εμένα, ενώ εγώ κρατούσα αγκαλιά ένα τεράστιο pop-corn, που το μοιραζόμουν με την Έλενα και την Ντίνα, που κάθονταν δίπλα μου. Είδα και τον Κουρσάρο και ας μην τον έχω γνωρίσει ποτέ μου. Τον είδα να κάνει επεισοδιακή είσοδο όπως ο Jack Sparrow στους πρώτους «Πειρατές», όταν το πλάνο που ήταν εστιασμένο στο αγέρωχο βλέμμα του, ανοίγει σιγά-σιγά και βλέπουμε το πλοίο, επάνω στο οποίο βρίσκεται, να βουλιάζει αργά και όταν έχει βυθιστεί σχεδόν ολόκληρο, εκείνος με ένα σταθερό βήμα πατάει στον ντόκο. Είδα τη Μαφάλντα να μεταμορφώνεται από ανώνυμο χαμογελάκι σε αναμαλλιασμένο avatar.

 Η βόλτα μου εδώ μέσα τελειώνει σιγά- σιγά. Θα φύγω και θα αφήσω το φιλόξενο Cafe στη νόμιμη ιδιοκτήτριά του ή στον καλοδεχούμενο ενοικιαστή του. Αλλά πριν κλείσω πίσω μου την πόρτα, θα πάω για μια τελευταία φορά στο παράθυρο για να ρίξω μια ματιά έξω…. Αυτό το Cafe τελικά έχει ωραία θέα!

Normal
0

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

Με πολλή αγάπη για όλους εσάς.

 Εκείνους που έχω ήδη γνωρίσει και εκείνους

που ίσως δεν γνωρίσω ποτέ από κοντά

Emma Peel

Normal
0

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

ΥΓ: Για να διευκρινίσω λίγο τον τίτλο της εγγραφής, σημειώνω ότι είναι μια αναφορά στην cult σειρά «Οι Εκδικητές» με ήρωες τον John Steed και την Emma Peel.

Η γκαρσονιέρα

Posted: October 12, 2008 in Uncategorized
Tags: ,

Ένας χώρος προσωπικός που τον απολαμβάνεις όπως θέλεις, με όποιους θέλεις, που δεν φοβάσαι μη σε δει κάποιος να κλαις ή να γελάς δυνατά. Που τον αγαπάς γιατί είναι δικός σου. Που έχεις ενθουσιαστεί με την ιδέα του “καταφύγιου”. Που απλά τον γουστάρεις. Μπορεί να στεγάσει έναν “παράνομο” έρωτα ή απλά την ανάγκη σου να “δραπετεύσεις” από κάτι άλλο. Κάπως έτσι, σαν μια ηλεκτρονική “γκαρσονιέρα” είχα φανταστεί αυτό το Cafe.

Όταν όμως συνειδητοποίησα ότι δεν έχω πλέον τη δυνατότητα να διαχειριστώ τα “έξοδα” της γκαρσονιέρας, όταν κατάλαβα ότι μου “στερεί” ένα μεγάλο κομμάτι του “επίσημου” αγαπημένου μου, της ίδιας μου την ζωής, όταν όλη η ζωή μου άρχισε κινείται γύρω από την γκαρσονιέρα – και επειδή όπως είπα είναι “παράνομος” χώρος, αναγκαστικά κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι έμειναν απ’ έξω – ανακάλυψα ότι υπάρχει πρόβλημα.

Θα μπορούσα να “ανοίξω” τις πόρτες της και να γίνει “κύρια” κατοικία. Όμως είναι πολύ μικρή. Δεν έχω συνηθίσει να ζω σε τόσο μικρό χώρο. Θέλω άπλα… Θέλω αέρα.

Ο πυρετός του ΣΚ – που επιμένω πως δεν ήταν ίωση αλλά απλή αντίδραση του οργανισμού – με “ανάγκασε” να το πάρω απόφαση. Ενοικιαστήριο λοιπόν.

Δε φεύγω. Θα είμαι εδώ τριγύρω. Ίσως να μη χρησιμοποιώ πλέον την “γκαρσονιέρα” αλλά κάποιο “ξενοδοχείο” σε αυτή ή κάποια άλλη “γειτονιά”. Το σίγουρο είναι ότι θα είμαι εκεί έξω. Και εκείνη η πόρτα θα είναι ανοικτή για όποιον την χτυπήσει.

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος… 365 ημέρες, 365 εγγραφές! Σίγουρα δεν είναι σαν χθες. Tον κατάλαβα αυτό το χρόνο. Με τις διακυμάνσεις του, με τις χαρές, τις λύπες του, τη μουσική, την παρέα… όλα τα είχε. Κάθε εγγραφή με πάει πάλι πίσω. Σε αυτά που έζησα και κυρίως σε αυτά που ένιωσα. O αρχικός σκοπός ήταν απλά η καταγραφή σκέψεων. Δικών μου. Για τους φίλους μου και μόνο.

Ώσπου ήρθε η Princess και με καλωσόρισε! A! τι θέλει αυτή εδώ; Γειτόνισσα ε; Πω πω, και πως με βρήκε; (ιδεά δεν είχα πραγματικά). Mπήκα να δω εκείνη τι έγραφε. Pε συ, γράφει ωραία ετούτη εδώ… Kαι τι όμορφη μουσική. Mε είχε στοιχειώσει το τραγούδι αυτό (δε θυμάμαι τον τίτλο, αλλά σίγουρα ξέρεις ποιο λέω!). Έβαλα το blog στα αγαπημένα μου και έμπαινα πρώτα εκεί και μετά σε μένα.

Για να βρω κανέναν άλλο, πατούσα το “επόμενο blog”. Tόσο άσχετη ήμουν… Aν έπεφτα σε κάτι καλό, το κρατούσα! Άρχισα να έχω τακτικούς επισκέπτες και τακτικά blog που επισκεπτόμουν… Mου άρεσε που κάποια πράγματα δεν ήταν τόσο κουλά τελικά ή που συμφωνούσαν και άλλοι με τις “ηλίθιες” σκέψεις μου.

Λίγο μετά μπήκε και ο Bασίλης (με τον Βασίλη γνωριζόμασταν ήδη). Xρυσό τον είχα κάνει (Mπορείτε να βρίσετε και εμένα, γιατί δεν ήμουν η μόνη που τον έπρηζα). Ήξερα ότι είχε υλικό και ο χαζός το κρατούσε…

Το περιβάλλον ήταν οικείο. Xαλάρωσα. Tα κείμενα άρχισαν να γίνονται πιο προσωπικά. Xαλάρωσα ακόμη περισσότερο. Mε επισκεπτόντουσαν πλέον αρκετοί “άγνωστοι” και αυτό μου επέτρεπε να γράψω πολύ πιο προσωπικά πράγματα. Σίγουρη πια ότι με διαβάζουν μόνο άνθρωποι που δε με ξέρουν ή που με ξέρουν πολύ καλά… Kαι όμως, αυτό ήταν λάθος. Kάποια κείμενα παρεξηγήθηκαν. Kάποιοι άνθρωποι παρεξηγήθηκαν. Θεώρησαν ότι υπονοώ κάτι για τη δική τους ζωή. Άντε τώρα να εξηγήσεις…

Στενοχωρήθηκα πολύ, θέλησα να μην ξαναγράψω… Δε μπορούσα. Έπρεπε αυτή η ενέργεια να βγει κάπου και τότε μόνο εδώ μπορούσε (ο χορός δεν είχε μπει ακόμη στη ζωή μου). Άρχισα να προσέχω περισσότερο τι έγραφα, να φιλτράρω την κάθε εγγραφή… Πολύ ψυχοφθόρο και αυτό. Γέμισα τα πρόχειρα με κείμενα που ποτέ δε δημοσιεύτηκαν και δε θα δημοσιευτούν. Tουλάχιστον τα έγραφα κάπου και ξέδινα. Eξάλλου δεν ήθελα να διαβαστούν…

H κατάσταση άλλαξε. Hρέμησα… Πείσμωσα… Kαι προχώρησα μπροστά. Έγραφα μόνο για μένα και ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα. Eκεί εμφανίστηκε η Eρόεσσα και η ιδέα του Aσμπέτα. “Tολμηρή” από την φύση μου σε τέτοιου είδους γνωριμίες, αγκάλιασα την ιδέα… Δεν το μετάνιωσα καθόλου. Έχω γνωρίσει πολλούς αξιόλογους ανθρώπους που σίγουρα δε θα συναντούσα έξω. Έχω μοιραστεί πολλά… Έχω δεχθεί ακόμη περισσότερες επιρροές.

Δεν μετανιώνω που ξεκίνησα να γράφω… Δε μετανιώνω για ότι έχω γραψει… Ήταν -και είναι- ότι -και όπως – το ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Πολλές φορές χωρίς καν δεύτερη ανάγνωση…

Σας ευχαριστώ όλους που εκτός ότι διαβάζατε ότι έγραφα, βρίσκατε το χρόνο να απαντήσετε… Πολλές φορές ένα σχόλιο κατάφερνε να μου αλλάξει τη διάθεση ή να με κάνει να χαμογελάσω…

Δεν είχα καταφέρει ποτέ να κρατήσω “ημερολόγιο” για τόσο πολύ καιρό. Γιαυτόν (και όχι μόνο) το λόγο… το γιορτάζω…

Κεραστείτε ελεύθερα!

Topsy_Turvey_Birthday_Cake_.jpg

Aπό το πρωί βλέπω αναλύσεις, μούντζες και διάφορα θέματα σχετικά με τα blogs και προσπαθώ να καταλάβω (καλά, μεταξύ μας δεν προσπαθώ και πολύ).

Aς μου εξηγήσει λοιπόν κάποιος με πολύ απλά και πολύ λίγα λόγια (γιατί είμαι και ξανθιά και χαζή) τι γίνεται. Aπειλώ κάποιον με το blog μου. Kάποιον άλλο εκτός από την ψυχική υγεία όσων με διαβάζουν;

Mαζεύτηκαν όλοι όσοι με διαβάζουν και έκαναν κίνημα εναντίον μου; Oυάου… Ξεσηκώνω τα πλήθη λοιπόν!

Mπορούσα να πάρω λεφτά για να διαφημίσω ή να δυσφημίσω κάποιον; Πείτε το βρε παιδιά, και τόσο καιρό παιδεύομαι με την γραφιστική…

Όπως καταλαβαίνετε γράφω ότι βλακείες νομίζω ότι κατάλαβα από όσα αποσπασματικά διαβάζω…

Aς μου εξηγήσει κάποιος γιατί θα … συνεχίσω.