Να βρέξει ή να μη βρέξει;

Λίγο πριν φύγω για διακοπές σε μια πολύ μικρή κατηφόρα, πατάω λίγο απότομα το φρένο. Γλύστρησα… Περισσότερο τρόμαξα. Πρέπει να βάλω αέρα στα λάστιχα. Τόσοι μου το λένε κάθε μέρα. Κοιτάζω τα λάστιχα. Αμ, δε θέλουν αέρα… βόλτα θέλουν. Μέχρι τη χωματερή. Αρχίζω να το λέω σε όλους. (Είναι ο δικός μου τρόπος να ξορκίζω το κακό. Το λέω σε όλους, με πρήζουν, τσαντίζομαι, το κάνω). Φεύγω, έρχομαι, φεύγω, έρχομαι τα λάστιχα ακόμη εκεί.

Αποφασίζω να γυρίσω νωρίτερα από την Κρήτη, για να αλλάξω λάστιχα. Λάθος προγραμματισμός με βρίσκει να ξεκινάω την δουλειά με παλιά λάστιχα. (Γιατί μέχρι τότε, απέφευγα να παίρνω το αυτοκίνητο, στη δουλειά όμως;) Και αν βρέξει; Ο ελεύθερος χρόνος περιορίζεται. Απορρίπτεται λόγω απόστασης ο γνωστός μου. Να κοιτάξω κάπου στη γειτονιά μου… Ναι, ναι. Καλή ιδέα.

Ήταν. Γιατί πέρασε άλλη μια χαμένη εβδομάδα μια εγώ δεν ήμουν ποτέ στη γειτονιά μου (ξέρω, τι θα πείτε, αλλά δεν πειράζει!). Εχθές ο καιρός μου έκανε τσαλίμια.

– Άρχισε να ψιχαλίζει… Θα γλυστράνε οι δρόμοι.

– Μου κάνεις πλάκα.

– Όχι. Δεν άλλαξες ακόμη λάστιχα; (αυτός ο άνθρωπος…)

– Τσου.

– Ξέρεις, ε; Τώρα γλυστράει περισσότερο.

– Για καλό μου το λες.

– Όχι. Για να προσέχεις.

– Τέλος, αύριο θα φύγω νωρίτερα να πάω να δω στη γειτονιά μου.

– Γιατί δεν κοιτάς εδώ πιο κάτω. Έχει τόσα…

Και περνούσα κάθε μέρα από 2. Τι ηλίθια… Μπαίνω στον πρώτο εχθές. Στο δεύτερο μπήκα δηλαδή, γιατί τον πρώτο τον προσπέρασα κατά λάθος. Παίρνω μια τιμή. Θα ρωτήσω και τον άλλο.

Ακόμη δεν άρχισε να ψιχαλίζει (προηγουμένως, με δούλευε). Παρκάρω για να αλλάξω μεταφορικό μέσο. Μόλις βγαίνω από το αυτοκίνητο αρχίζει να ψιχαλίζει. Με λυπήθηκε ο Θεός.

Επιστρέφω αργά το βράδυ. Όλα ΟΚ, μόνο που το αυτοκίνητο έχει στάμπες από την βροχή. Πάω να το καθαρίσω. Ούπς! Δεν έχω νερό στους υαλοκαθαριστήρες. Φτου! Πάντα έτσι την πατάω. Τέλος πάντων. Τώρα βολεύομαι. Το πρωί θα ρίξω νερό… (για πλύσιμο ούτε κουβέντα, ακόμη)

Να μην πολυλογώ, σήμερα πήγα στον άλλο. Πιο ακριβός, αλλά συμπαθέστατος. Και εγώ τους ανθρώπους που συμπαθώ… δεν μπορώ, τους προτιμώ. Έκλεισα ραντεβού λοιπόν για Παρασκευή. Τέλος αυτό το θέμα.

Την Πέμπτη να πλύνω και το αυτοκίνητο, μη το δει ο άνθρωπος στα χάλια του…

Τι άλλο ήθελα να κάνω; Α, ναι! Να καθαρίσω τα τζάμια. Τώρα μάλιστα. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα.

Δύο φανάρια πιο κάτω με πλησιάζει ένας τύπος, μόνο που δεν του φίλησα τα χέρια. Μου καθαρίζει το παρμπίζ, όλα καλά. Θα ήταν όμως καλύτερα αν έκανε και το πίσω. Φτου! Άναψε το φανάρι. Αααα! Δεν το πρόλαβα. Να του κάνω νόημα να ξαναέρθει; Δεν πρόλαβα. Ήρθε μόνος του. Καθάρισε και το πίσω τζάμι και δεν ζήτησε καν επιπλέον λεφτά. Τελικά με αγαπάει πολύ ο Θεός.

Αρκεί να μη βρέξει μέχρι την Παρασκευή, ΟΚ;

Απρόσμενη βροχή…

Οι ετοιμασίες για τη δεύτερη φάση των διακοπών ξεκίνησαν με αργούς ρυθμούς.  Τις τελευταίες μέρες σέρνομαι επικίνδυνα.

Τα πράγματα πακεταρισμένα, η διάθεση ανεβασμένη και έτοιμη για τις οδηγίες.

– Ο καιρός εδώ έχει τρελαθεί… Μια ζέστη, μια αέρας, τώρα ετοιμάζεται για βροχή.

– Τι λες τώρα; Έρχομαι… Ελπίζω να προλάβω και να μη με πιάσει βροχή στο δρόμο. Εξάλλου εδώ μια χαρά, νομίζω, είναι ο καιρός.

Νόμιζα.

– Βρε δεν κοιτάζω να δω πως ειναι ο καιρός εδώ… Χμ… Αυτή τη μυρωδιά την θυμάμαι καλά. Πλησιάζει. Πάω να ντυθώ. Να προλάβω να φύγω (κάτι σα να ξορκίσω το κακό μου έκανε…)

Ντύνομαι γρήγορα, γρήγορα και μπάμ αρχίζει το πρώτο μπουμπουνητό.

– Ιδέα μου, είναι.

Φρρρρρ

– Έλενα, ξέρεις… βρέχει.

Αλλαγή σκηνικού. Αλλαγή προγράμματος.

Φθινοπωρινή διάθεση. Χουχούλιασμα (ταιριάζει και με την κατάσταση “σέρνομαι” των τελευταίων ημερών). Ταινιούλα. Κάτι ζεστό (τι λέω μωρέ, ζεστά δεν πίνω)…

Δεν πειράζει που δεν έφυγα ακόμη. Θα φύγω αύριο το πρωί.

…  το παν είναι να απολαμβάνουμε ακόμη και τις ανατροπές.

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος

Μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Ελένη Τσαλιγοπούλου ( Ντουέτο )




Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα


σ’ αυτή την αγκαλιά


στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα


στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά




Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα


μέσα στα χείλια σου εγώ


βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά


τούτο το σώμα που διψά




Βρέχει και στους καταυλισμούς


χορεύουν τα παιδιά


στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι


στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά




Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα


μέσα στα χείλια σου εγώ


βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά


τούτο το σώμα που διψά




Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες


το δρόμο και το νου


και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι


κι άθελά μου με τραβάς αλλού




Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα


μέσα στα χείλια σου εγώ


βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά


τούτο το σώμα που διψά

Kαι η βρόχα έπεφτε right through

H μέρα είχε ξεκινήσει με πολύ χουχουλιάρικες διαθέσεις. Kούπα με ζεστή σοκολάτα ανα χείρας (ναι, ξεκίνησα να πίνω ζεστά, σημάδι ή ότι γερνάω ή ότι βαρέθηκα το κρύο, γενικώς), φόρμα, μαξιλάρια στο πάτωμα, καλή παρέα και το dvd να παίζει. Tο κακό είναι ότι έμεινε η διάθεση. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν άλλα σχέδια.

Aφού εξετέλεσα επαρκώς και με πλήρη συνέπεια όλες τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις κουλουριάστηκα στο κρεβάτι, τυλίχτηκα με 1-2 κουβερτούλες και είπα να απολαύσω τον μεσημεριανό-απογευματινό-όσο πάρει ύπνο μου.

Kαι εκεί που ονειρεύομαι, ακούω ένα μήνυμα. Tο αγνοώ (σπάνιο για μένα) και αμέσως μετά μια κλήση. Φτού! Mια φορά είπα να το αγνοήσω και είναι κάτι σημαντικό. Πρόταση για το βράδυ. Mα…

Eίχε έρθει από την ξενιτειά (κάπως έτσι δε λέγαμε παλιά την Γερμανία) ο Διαμαντής και θέλαμε να βρεθούμε. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω που είμαι, τι ώρα είναι, ποιά είμαι… Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Άλλη πρόταση για το βράδυ. E, μήπως να τα ένωνα για να μη χαλάσω κανενός τη διάθεση;

Mόνο τη δικιά μου είχα καταφέρει να αλλάξω. Aρχίζω να ετοιμάζομαι. Δεν βρέχει. Ωραία! Θέλω να βάλω και τα καινούργια μου παπούτσια…

Bρίσκουμε και τραπέζι για πολλλάαααααα άτομα και αράζουμε. Φυσικά έξω. Σε σημείο που κόβει ο αέρας και φλερτάρουμε με μια σόμπα. 2 λεπτά αργότερα αρχίζει μια μετατόπιση πληθυσμού… Oι πρώτες ψιχάλες έπεσαν. Kαταλήξαμε 8 άτομα σε τραπέζι για 4 άντε 6 άτομα, κουκουλωμένοι με ότι είχαμε μαζί μας, με την βροχή να μας χαϊδεύει κατά διαστήματα, τις αστραπές (ναι, δεν ήταν φλας!) να κάνουν την νύχτα μέρα, τα μπουμπουνητά να καλύπτουν τις κουβέντες μας… Eκεί όμως, δε φεύγαμε. Σταθεροί στο τραπέζι μας. Kαι ονειρευόμουν τι ωραία που θα ήταν να είχα πάρει αγκαλιά την σόμπα (δεν θέλω να προσβάλλω τα αγόρια της παρέας, αλλά θα προτιμούσα την σόμπα) να παίζαμε κανένα επιτραπέζιο να σταματούσε η βροχή μόλις θα έφευγα…

Έμεινα με το όνειρο… Που θα μου πάει. Θα το κάνω κάποια στιγμή.

Τα ωραιότερα λουλούδια

Λίγο πριν μπει το 2007 προσωπικοί λόγοι με ανέβασαν αρκετές φορές στην Πάρνηθα.

Σε ένα μέρος που αγάπησα πολύ. Που έκανα όνειρα (ξέροντας ότι δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθούν). Οι λόγοι δεν ήταν ευχάριστοι. Και με έκαναν να θυμηθώ εμπειρίες. Εκδρομές με το σχολείο, βόλτες με την οικογένεια, μια πρωτομαγιά με φίλους, ώρες ατέλειωτες να τρέχουμε μέσα στο δάσος. Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να είναι ίδιο πια. Θα ήμουν πλέον ένας επισκέπτης. Και είναι πικρό να είσαι επισκέπτης σε έναν τόπο που αγαπάς. Έκλαψα τότε πολύ. Νόμιζα πως για μένα η Πάρνηθα ήταν μια ανάμνηση. Έκανα όμως λάθος…

Τώρα είναι ανάμνηση. Έστω και σαν επισκέπτης θα είχα την ευκαιρία να δείξω στην ανηψιά μου τα μέρη μου ονειρεύτηκα, που έπαιξα, που γέλασα. Θα μπορούσα να της δείξω ένα ελάφι. Όχι όμως πια. Η εικόνα που μου περιέγραψε ένας φίλος που βρισκόταν στην περιοχή έχει χαραχθεί μέσα μου. Ένα ελάφι έτρεχε παράλληλα με τα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή βγαίνει στο δρόμο και ξεψυχάει. Και σίγουρα δεν είναι το μόνο.

Και από την άλλη μεριά σκέφτομαι την ώρα που εκκενωνόταν το Καζίνο. Είμαι σίγουρη πως πολλοί προσπάθησαν να κάνουν περιουσίες τα τελευταία λεπτά. Πολλοί δεν ήθελαν να βγουν αμέσως… Μια μπιλιά ακόμη… Προλαβαίνουμε…

Την πρώτη φορά που έκλαψα στην Πάρνηθα μια φίλη μου σιγοτραγούδησε ένα τραγούδι που μάταια ψάχνω να βρω τον στιχουργό να τον ρωτήσω τι εννοούσε.

Το τραγούδι έλεγε: “Το καμένο χώμα βγάζει, έτσι και πέσει μια βροχή, τα ωραιότερα λουλούδια που’χω δει”. Τότε πίστεψα ότι το τραγούδι μιλάει μεταφορικά και ότι μετά από μια στενοχώρια μπορείς να βγεις πιο δυνατή. Τώρα δεν είμαι σίγουρη. Ειδικά μετά τις πρώτες σταγόνες που είδα να πέφτουν στην Αττική.