Ένεση χαμόγελου…

Ξενύχτησα πάλι λιγάκι εχθές, ψάχνοντας μουσική για ένα παιδικό πάρτυ. Δεν ήθελα και πολλά… κόλλησα! 

Άμεσα αποτελέσματα…

Tα έχεις…

“Aυτά που δεν φτιάχνονται, που δεν βελτιώνονται, τα έχεις…”

To πιο θλιμμένο χαμόγελο…

Έχει περάσει αρκετός καιρός από την πρώτη φορά που βρέθηκα σε εκείνο το μαγαζί.

2 διαφορετικές παρέες. Θα νόμιζε κανείς οτι κάναμε διαγωνισμό ποιά παρέα θα γελάσει περισσότερο και πιο δυνατά. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι μονοπωλούσες το ενδιαφέρον της παρέας σου. Γύρισα να σε κοιτάξω. Ήταν φανερό ότι ήσουν η “ψυχή της παρέας”. Όλοι κρέμονταν από τα χείλια σου και περίμεναν την επόμενη ατάκα ή αστεία γκριμάτσα σου.

Λίγη ώρα αργότερα σε συνάντησα στην τουαλέτα. Σκούπισες τα μάτια σου νευρικά μόλις με είδες και απλά μου έγνεψες κάτι σαν σσσσσ! Έφυγες και πήγες στην παρέα σου.

Όταν επέστρεψα τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ήσουν και πάλι η “ψυχή της παρέας”. Τους έκανες όλους να γελάνε. Κάποιος νομίζω σε χαρακτήρισε “γελοίο”, “καραγκιόζη”,  “κλόουν”. Τι ωραίες λέξεις…  Τι κομπλιμέντα… Είχα νευριάσει πάρα πολύ. Ήθελα να τους πω αυτό που είχα δει αλλα είχαμε κάνει μια μυστική συμφωνία.

Σηκώθηκα να φύγω. Δεν γινόταν να κάτσω να δω την συνέχεια. Γύρισα να σε κοιτάξω. Και τότε μου χάρισες το πιο θλιμένο χαμόγελο. Δεν το έχω ξεχάσει κι ας μη σε έχω δει ποτέ από τότε. Το χαμόγελο όμως το έχω δει αρκετές φορές. Σε άλλα πρόσωπα. Σε άλλους “κλόουν”.

Και σήμερα μου φάνηκε ότι το είδα πάλι…