Ει, καπετάνιε…

Μπορεί να είναι εντελώς καλοκαιρινό το τραγούδι, όμως εμένα μου θυμίζει έντονα απόκριες!

Η αποκριάτικη χορογραφία, με μικρές παραλαγές! Γιατί ξύπνησα με τρελά κέφια!

Κάποιος είχε κέφια…

Περισσότερα από τον χορογράφο της Ισπανίας… Έτσι σήμερα μας είχε ετοιμάσει μια δροσερή χορογραφία για γερά νεύρα (και όχι μόνο!)

Big, blonde and beautiful (εννοείται…)

Μια μέρα, καταλαβαίνεις ότι είναι μεγάλη αν παρόλο που έχεις ξυπνήσει πολύ νωρίς, τρέχεις σαν τον Βέγγο συνέχεια για να προλάβεις. Και τις ελάχιστες στιγμές που χαλαρώνεις, όταν δηλαδή τρέχουν άλλοι για σένα, εσύ σκέφτεσαι την συνέχεια….

Μια τέτοια μέρα ήταν – όπως αναμενόταν άλλωστε – και η χθεσινή. Να τρέξω να φτιάξω νύχια, να φτιάξω μαλλί, να σιγουρευτώ για τα ρούχα και τα παπούτσια (αχ, αυτά τα παπούτσια…) και να αγχωθώ. Ναι! Εχθές ήταν η πρώτη φορά που αγχώθηκα. Το βασικό μου πρόβλημα ήταν πάλι τα παπούτσια. Είχα μεν κάνει πρόβα με τα παπούτσια αλλά είχα χρονομετρήσει ότι μπορώ να χορέψω 5 λεπτά μόνο. Μετά κλατάρω. Και φυσικά έβλεπα συνεχώς μπροστά μου σκηνές πεσίματος, ανάποδων στροφών κ.λ.π.

Η μεγάλη ώρα φτάνει. Θα πάμε ψάχνοντας! Ας ξεκινήσουμε νωρίτερα. Επειδή το gps τελικά το κατάπια σίγουρα όταν ήμουν μικρή βρήκαμε το ballroom αμέσως. Χμ… Μισή ώρα νωρίτερα δηλαδή. Φέρτε μια σκούπα να βοηθήσουμε βρε παιδιά…

Η αγωνία και το άγχος χτυπάει κόκκινα. Έπρεπε κάπως να συνδυαστεί και αυτό το ρημάδι το κόκκινο το γάντι, που όχι Κατερίνα, δεν το πήρα από sex shop. Άκρως αγχολυτικό ήταν το μήνυμα της μαμάς – Ροδούλας που μου έλεγε καλή επιτυχία (τα άλλα δεν τα γράφω, έτσι…). Βοήθησαν επίσης οι 2 φίλες μου (που δεν καταφέραμε να μιλήσουμε πολύ) αλλά που η παρουσία τους και μόνο με έκανε να ξεχνιέμαι. Ο κ. Ν. (πελάτης, φίλος και πολλά άλλα) έκανε ότι μπορούσε για να με ανεβάσει. (Ναι, κ. Ν. το ξέρω ότι είμαι κούκλα και ότι με αγαπάτε, ναι, το ξέρω ότι μου πάει το κόκκινο γάντι, ναι κ. Ν. εγώ ήμουν αυτή η κουκλάρα που χόρευε με το γιο σας, έλεος κ. Ν. σταματήστε να βγάζετε φωτογραφίες).

Την παράσταση όπως είπα και εχθές έκλεψε ένα ζευγάρι υπερηλίκων οι οποίοι χόρευαν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ. Τέτοια ενέργεια, τέτοια ζωντάνια… Τους ζηλέψαμε ΟΛΟΙ.

Χορεύουμε για προθέρμανση… Το αποφάσισα. Θα χορέψω με τα πιο χαμηλά παπούτσια. Και σταμάτα να μου λες ότι γλυστράειειειειειειει… Έχω πάθει black out.

– Έλενα, τι έπαθες; Έχουμε τράκ;

– Σταμάτα, θα την πληρώσεις εσύ!

– Έλα μωρεεεε. Να σου πω. Θα πας εσύ στη θέση σου – την θυμάσαι έτσι; – και εγώ θα έρθω απέναντι σου.

– Την θυμάμαι. Είναι το μόνο που θυμάμαι αυτή τη στιγμή.

Αρχίζουμε…. Ουφ.

Μπαίνω μόνη μου στην πίστα. Ο άλλος ακολουθεί με βλέμμα “με παράτησες, ηλίθια!”. Ακολουθεί διάλογος με τα μάτια.

– Εσύ δε μου είπες να μπω μόνη μου και να πάρω θέση;

– Ναι, αλλά οι άλλοι μπήκαν χεράκι χεράκι.

– Δεν είπαμε ότι εγώ δε σε θέλω αρχικά;

– Είσαι χαζή. Καλή επιτυχία.

Το κομμάτι που ευχαριστήθηκα περισσότερο ήταν όταν προσπαθούσε να φλερτάρει και έτρωγε πόρτα. Δεν το είχαμε κάνει πρόβα έτσι ακριβώς και μας βγήκε πολύ αυθόρμητο. Το φινάλε μας βρήκε στο κέντρο της πίστας (τρομάρα μας) όπου για τουλάχιστον ένα λεπτό βριζόμασταν αγκαλιασμένοι.

– Τα καταφέραμε, βλαμένο!

– Ναι βρε σούργελο, μια χαρά ήταν. Που είχες και άγχος… Εσύ άγχος; χαχαχαχα

Αρχίζει η απονομή. Και εγώ αρχίζω την γκρίνια.

– Να σου πω ποιός με έγραψε Σοφία στο πρόγραμμα

– Εγώ έφτιαξα το πρόγραμμα και αποκλείεται να σε έγραψα Σοφία.

– Αφού το είδα. Και μάλιστα αυτή που τα διάβασε, Σοφία με διάβασε.

– Αυτή είναι μια χαζή, ξανθιά. Ένα μοντέλο και μισό. Έκανε λάθος.

– Ρε συ, μη με τρελαίνεις…

Διακοπή.

– Έλενα, συγχαρητήρια (ο υπεύθυνος με το πτυχίο και το τρόπαιο). (στον καβαλιέρο μου) Ο πυρήνας της σχολής έτσι;

– Ναι, η ψυχή της σχολής.

– (ψιθυριστά) σκάσε! Που δε θυμάσαι ούτε το όνομά μου… νιανιανιανια

-Για να δω τι γράφει το πτυχίο; Έλενα δε γράφει.

– Το πτυχίο γράφει Έλενα, αλλά…

– Αγκάλιασέ με βρε για να βγούμε φωτογραφία.

– Γκρρρρ

Αυτό ήταν! Τα καταφέραμε… (ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους αλλά η εγγραφή έχει ήδη βγει ΤΕΡΑΣΤΙΑ)

Και μετά μου λες…

Όχι δηλαδή πείτε μου εσείς πως θα το παίρνατε.

Οι προετοιμασίες για την χορογραφία χτυπάνε κόκκινα. Μόνο την κόκκινη κάλτσα δεν έχω βρει αλλά δεν αγχώνομαι… (για γάντι τη θέλω έτσι;)

Το όλο σκηνικό – όπως σας έχω ξαναπρήξει – είναι καμπαρέ. Αφού καταλήξαμε σε νορμάλ ρούχα (yes!), σε αξεσουάρ και μαλλιά ήρθε η ώρα να τελειοποιήσουμε την κίνηση. Να μπει το θεατρικό κομμάτι. Λατρεύω το θέατρο και έτσι από την αρχή είχα στο μυαλό μου τι ήθελα να κάνω. Έλα όμως που το φύλαγα για έκπληξη…

Τον αφήνω λοιπόν να κάνει την εισαγωγή για να προσπαθήσει να με πείσει ότι πρέπει να τον “παίζω” τον καβαλιέρο. Αφού λέει, λέει. Του κάνω την ερώτηση καταπέλτη “Εγώ τον θέλω; Για να ξέρω τι θα κάνω…” Κάγκελο ο άλλος. “Ε, τον θες…”

– Ωραία. Πάμε.

Ξεκινάμε λοιπόν και εγώ, δεν είμαι εγώ. Αλήθεια το πιστεύω αυτό… Ήμουν άλλος άνθρωπος. Κάτι ανάμεσα σε έκπληξη και αμηχανία έχει το βλέμμα του και αρχίζω να γελάω…

– Λοιπόν, αυτό το που….νε που θέλει, το έχεις.

– Ορίστε; Τι λες μωρέ που γελάω συνέχεια

– Δε με ενοχλεί, κάντο πιο… αφού το έχεις τώρα τι με βάζεις να σου λεω.

Και ερωτώ εγώ, έχω πρόταση για ροζ γραμμή, ο άλλος μου λέει ότι “το’χω”, μήπως να κάνω στροφή στην καριέρα μου;

Και αναρωτιούνται γιατί δε θα έχω fan club στην παράσταση… Καλόμαθες χρυσέ μου;

This business of love

Mπορεί να μην τον έπεισα για το tango που ήθελα αλλά επέλεξε ένα από τα τραγούδια που αγαπώ. (Το γεγονός βέβαια ότι δεν ήθελα να χορέψω τέτοιου είδους τραγούδι, δεν το έλαβε κανείς υπόψιν του … γκρρρρ).

Όπως και έχει πάντως, μέχρι τις 31 Μαΐου θα λιώσω με αυτό το κομμάτι.

Εννοείται ότι υπάρχει καλύτερο videoclip αλλά σιγά μην επιτρέψω την σύγκριση. Βάλτε λίγο φαντασία…

O καπετάν Mambo και οι… ντομάτες! (update)

Kαι ναι η μεγάλη ημέρα έφτασε! H ημέρα της πρώτης μου ομαδικής χορογραφίας (σιγά τα αυγά δηλαδή…) και μάλιστα σε αποκριάτικο πάρτυ (σιγά τα αυγά ρε παιδιά… κολλήσαμε!).

O χορός είναι τι άλλο; Σάμπα και μάλιστα βραζιλιάνικη. Tι διαφορά έχει από την άλλη δεν κατάλαβα ποτέ, αλλά δεν πειράζει. O χορογράφος είχε τρελή φαντασία και όρεξη… Tο σκηνικό διαδραματίζεται σε μια παραλία. Yπάρχει ένας μαύρος πειρατής (φήμες λένε ότι το όνομά του είναι καπετάν mambo) που κάτι σκάβει στην άμμο (φήμες λένε επίσης ότι σκάβει για θησαυρό …). Tον πλησιάζει ένας παπαγάλος (φήμες λένε ότι είναι ο παπαγάλος του ΛΕΠΑ) που του ψιθυρίζει δυο λογάκια στα πορτογαλλικά και τον εξοργίζει. Eμφανιζεται και δεύτερος μαύρος (φήμες επίσης λένε ότι ήταν ο Μαύρος Πητ) που προσπαθεί να πείσει τον πρώτο να φύγει και τρώει μια σπρωξιά. Θα επιστρέψει όμως…

O πρώτος καλεί τον λόχο του – δηλαδή εμάς – οι οποίες μπαίνουμε στη σκηνή φορώντας παλτά (να μάθεις Γιωργάκη) με βήμα παρέλασης. Στις πρώτες νότες ανοίγουμε τα παλτά, τα βγάζουμε και τα πετάμε (και όποιον πάρει ο χάρος). Tι φοράμε από μέσα; χαχαχα λοιπόν η ιδέα ήταν σορτσάκια ή μαγιώ… Eπειδή όμως υπήρχαν προτάσεις για ολόσωμο μέχρι το γόνατο μαγιώ… ξέχασαν την ιδέα και πρόσθεσαν βερμούδες, κάπρι, γενικώς ρούχα παραλίας. Aρχίζουμε και κάνουμε τα χορευτικά μας τα οποία είναι κάτι από χαρωπά τα δυο μου χέρια, αγγίζω και μαθαίνω και έχω καταπιεί σεισμό και δεν το ξέρω… (εγώ ήμουν βρε που σας κουνούσα στην καλαμάτα). Tσούπ! Aνάποδη στροφή και πηδηματάκι και οι 2 σειρές γίνονται 1. Tσούπ! στροφούλα να μας δείτε και εσείς… Kαι εσείς… Kαι εσείς… Kάνουμε κάτι άσεμνες κινήσεις που το ήθος του blog μου μου απαγορεύουν να τις δημοσιεύσω και ξαναγινόμαστε 2 σειρές. Συνεχίζουμε το παίζω και μαθαίνω, μαθαίνω το σώμα μου και διάφορα άλλα χαριτωμένα και μετά αρχίζουμε τις κλωτσιές (στον αέρα, όχι μεταξύ μας). Eκεί που η υπομονή των θεατών έχει εξαντληθεί (είμαστε ήδη 3.20΄΄, αρκετός χρόνος για χορογραφία) συνεχίζουμε να κοιτάμε δεξιά και αριστερά αν έρχεται κανένα πλοίο. Kαι εκεί κολλάει το cd.

Xαχαχα νομίζατε ότι τα χάσαμε και δεν ξέραμε τι να κάνουμε; Λάθος! Στην τελική πρόβα το cd είχε ήδη χαλάσει και έτσι το κλείσιμο βασίστηκε πάνω σε αυτό το κόλλημα το οποίο ήταν σαν ήχος πολυβόλου. Tι πιο απλό, σκάει μύτη ο δεύτερος μαύρος (αυτός που είχε κάνει νόημα ότι θα επιστρέψει) με οπλοπολυβόλο και μας χτυπάει όλους οι οποίοι και πέφτουμε κάτω. Kάποιοι μάλιστα με κινήσεις matrix.

Όσοι νομίζατε ότι την χορογραφία την σκέφτηκε ο peslac κάνετε μεγάλο λάθος…

Και λίγο από το παρασκήνιο… Μπορεί το cd να κολλούσε σε όλες τις πρόβες στο ίδιο σημείο, στην τελική παρουσίαση, έπαιξε κανονικά. Ευτυχώς δεν τα χάσαμε, μπήκε κανονικά ο μαύρος και μας σκότωσε…

Ενώ μπαίναμε κανονικά στο ξεκίνημα με σωστές θέσεις, γίνεται το λάθος. Η κοπέλα που είχε το λιγότερο άγχος, την μεγαλύτερη εμπειρία και δε συμμαζεύεται αποφασίζει ότι πρέπει να αλλάξει θέση. Με μια αριστουργηματική κίνηση (προς σπρωξιά έμοιαζε) στριμώχνεται πιο μπροστά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πρέπει να αλλάξουμε όλοι θέση γιατί ήμασταν σίγουροι ότι εμείς κάναμε λάθος. Ευτυχώς δεν φάνηκε καθόλου αυτό.

Πετώντας το παλτό μου, εξαφανίστηκε. ΟΚ, το πέταξα λίγο θεαματικά αλλά δεν παρακολούθησα την πορεία του. Μετά την χορογραφία λοιπόν έπρεπε να ψάξω όλο το μαγαζί να βρω ένα μαύρο παλτό (ψύλλο στ’ άχυρα δηλαδή) που είχε την τάση να πετάει ψηλά.

Τα συμπεράσματα:

Συνολικά “έπαιξαν” 12 χορογραφίες. Η δική μας ήταν η πιο… σούργελο. Εντελώς αποκριάτικη. Εμείς το χαρήκαμε πάρα πολύ και αν κρίνουμε τα μάτια όσων είδαν την χορογραφία (που ήταν πάαααααρα πολλοί), το χάρηκαν και οι άλλοι.

Το αρνητικό της υπόθεσης ήταν ότι είχα υποσχεθεί στη μαμά μου να φέρω ντομάτες για γεμιστά και δυστυχώς δεν τα κατάφερα…

Πάμε γι’ άλλα!!!!

Και του χρόνου…

Υ.Γ. Υπάρχει άφθονο φωτογραφικό υλικό…

Και για να μην γκρινιάζει ο Πέτρος, θα δείτε μια φωτογραφία. Το θολωμα έχει γίνει τεχνητά για να μην φάμε καμία μήνυση…

Θα πέσουν πολλές ντομάτες λέμε… (και είναι και ακριβές)

Το φέρνουν από εδώ, το φέρνουν από εκεί στη σχολή για να ετοιμάσουμε μια χορογραφία.

– Ετοιμάστε βρε παιδιά, ποιός σας εμποδίζει;

– Να λάβεις μέρος και εσύ.

– Εγώ; Δεν γίνεται. Αυτά είναι για τους νέους.

– Αφού το θες…

– Το θέλω χριστιανέ μου, αλλά στο σπίτι μου, μόνη μου. Με τις πυτζάμες μου.

– Καλάαααα. Δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσεις.

Ε, δε γλύτωσα. Το έφεραν έτσι οι άτιμοι όμως που δεν μπορούσα να κάνω πίσω. (καλά λίγo τραβάτε με κι ας κλαίω ήταν).

Κάθε Πέμπτη ετοιμάζουμε μια χορογραφία που την χορεύουμε στα πάρτυ. Πάντα συμμετέχω και δεν έχω πρόβλημα σε αυτό. Μια λοιπόν από αυτές τις χορογραφίες (που μου αρέσει ΠΑΡΑ πολύ) αποφάσισαν να την παρουσιάσουμε λίγο πιο επίσημα στο αποκριάτικο πάρτυ.

Και τι να κάνω εγώ η γυναίκα; Δέχομαι. Μια ψυχή που είναι να βγει… Πείθω και 1-2 άτομα κοντά στην ηλικία μου (με διαφορά μόνο 4-5 χρόνια δηλαδή) για να ισορροπήσουμε την κατάσταση.

Όλα καλά, όλα ωραία. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα και διάφορα άλλα χαριτωμένα. Εεεεε, ξεχάσαμε κάτι.

– Πως θα ντυθούμε;

– Α, έχω μια πολύ καλή ιδέα.

– Αυτό φοβάμαι και εγώ.

– μπλα μπλα μπλα μπλα (σιγά μη σας πω, να έρθετε να δειτε…)