Μήπως ο χαρακτηρισμός ήταν σωστός;

Ετοιμαζόμαστε για διαγωνισμό. Τι ετοιμαζόμαστε δηλαδή από την μία οι ιώσεις μου, από την άλλη οι υποχρεώσεις μου στην ένωση έχω χάσει δεν ξέρω και εγώ πόσα μαθήματα. Παρόλα αυτά ετοιμαζόμαστε.

Από την αρχή της προετοιμασίας θέλω να ξεκαθαρίσουμε κάποια θεματάκια. Ήθελα. Έφτασε το τελευταίο μάθημα και ακόμη στον αέρα ήταν. Μάθημα λοιπόν έκτακτο με τον περσινό καβαλιέρο. Θα μείνει και φέτος ή θα το πάμε κανονικά με το δάσκαλο; Έλα μου ντε;

– Αλήθεια, μαζί θα χορέψουμε;

– Δεν ξέρω ρε Έλενα. Αναλόγως το πρόγραμμα.

– Καλά. Δε με νοιάζει. Απλά αν χορέψουμε μαζί πρέπει να σου επισημάνω κάποια κολπάκια.

– Ορίστε; Κάνουμε και κολπάκια;

– Κάτι ψιλά.

– Για να σε δω πρώτα απ’ όλα. Καιρό έχω να σε χορέψω.

Με πέτυχε σε μέρα με τρελά κέφια. Και φυσικά αυτό βγήκε στα βήματα.

– Δεν είσαι εσύ…

– Τι εννοείς;

– Εσύ πετάς…

– και εσύ. Βλακείες.

– Λοιπόν περίμενε λίγο…

Βγαίνει έξω. Χτυπάει την πόρτα του δασκάλου.

– Την Έλενα την χορεύω εγώ.

– Δεν κατάλαβα… την μαθήτρια μου;

(οι 2 μαθήτριες που ήμασταν παρούσες απλά γελάγαμε)

– Ναι. Είναι αστεράτη και θα την χορέψω εγώ.

– Έλενα, εσύ το δέχεσαι;

Ας χαζέψω τα CD.

– Δεν έχει θέμα να το δεχτεί ή όχι. Εγώ θέλω να χορέψει μαζί μου. Πετάει…

– Ώπα (ξύπνησε το κρητικό αίμα που ΔΕΝ έχω) αυτό είναι άδικο. Ο άλλος έφαγε όλο το πακέτο να φτάσουμε ως εδώ και εσύ θα πάρεις την δόξα (εγώ αυτομάτως έγινα η δόξα – ή η λόξα)

– Δηλαδή αρνείσαι;

– Δεν είπα αυτό.

– Αυτό είπες. (Γυρίζει στην άλλη μαθήτρια που χάζευε τα CD). Θα χορέψω εσένα τότε.

– Δεν υπάρχει περίπτωση. Εγώ χορεύω μόνο με τον δάσκαλό μου.

Γκντούπ… Μαζεύει την χαμένη του αξιοπρέπεια και χώνεται στην αίθουσα. 

– Εμείς οι δύο, μόνο τυπικές σχέσεις από εδώ και πέρα.

– Ωραία. Θες να μην κοιταζόμαστε κιόλας γιατί αυτός ο χορός που θα βάλεις τώρα θέλει να κοιτάμε αλλού.

– Είσαι νούμερο.

– Όχι ακόμη. Το Σάββατο όμως θα είμαι…

Ο καβγάς συνεχίστηκε και εκτός αίθουσας με εμένα και την άλλη μαθήτρια να έχουμε από μια κόκκινη κάρτα η καθέ μία (σιγά, φοβηθήκαμε!). Αφού έπεσαν οι ατάκες του στυλ “Γεια σου ρε Έλενα που σφάζονται για πάρτη σου” καταλήξαμε σε συμβιβασμό. Να μην παρεξηγηθεί κανείς. Μόνο που δεν κατάλαβα, με ποιόν θα χορέψω ρε παιδιά; Οψόμεθα…

Υ.Γ. Αν προσπαθείτε να καταλάβετε που κολλάει ο τίτλος, αφήστε το για άλλη φορά.

Ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ…

“Δεν είμαι πολύ καλά. Πονάει από το πρωί το πόδι μου. Μάλλον το παράκανα εχθές, αλλά γούσταρα πάρα πολύ την «Πασαρέλα 2008» και δεν το μετανιώνω. Θα περάσει. Δεν είναι στο χέρι του. Βασικά στο πόδι μου είναι αλλά τέλος πάντων… Μήπως να μην πάω; Πηγαίνω στο καθρέφτη να μου πω κατάμουτρα την απάντηση. Ααααα, έχω πάει και κομμωτήριο. Τόσο ωραίο μαλλί (λέμε τώρα) να πάει χαμένο; Θα πάω. Βαριέμαι να οδηγήσω. Άσε που φοβάμαι μήπως το κουράσω πολύ και δεν μπορέσω να επιστρέψω. Θα πάρω ταξί. Έφυγααααα”

Ο ταξιτζής είχε την φαεινή ιδέα να περάσουμε από όλα τα στενάκια της περιοχής. Την οποία απόσταση από το ένα στενό στο άλλο την διανύαμε με την ταχύτητα του φωτός. Και δώστου τα απότομα φρεναρίσματα. Και να βλέπω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα να φεύγουν από δίπλα μου πριν καλά καλά καταλάβω το χρώμα τους. Και να έχω ανακατευτεί… Και ούφ, επιτέλους φτάσαμε. Μπαίνω στην αίθουσα. Η θέση μου με περιμένει. Η πίστα είναι άδεια. Πριν προλάβω να βολευτώ καλά καλά παίζει το κομμάτι από την χορογραφία του Trophy. Χαμογελάω. Ένα χέρι απλώνεται μπροστά μου. Η πίστα εξακολουθεί να είναι άδεια.

– Δεν υπάρχει περίπτωση

– Γιατί; (δεν έχει συνηθίσει σε αρνήσεις, δικές μου τουλάχιστον)

– Καμία όμως. Μόνοι μας δε χορεύουμε

– Καλάαααα

Όση ώρα εμείς το συζητάμε η πίστα αρχίζει να γεμίζει. Εγώ όμως δεν βλέπω ακόμη κόσμο. Έρχεται δεύτερο χέρι. Βλέπω τον κόσμο. Σηκώνομαι διστακτικά. “Έτσι και μας δει ο άλλος, την έβαψα”. Μας τσακώνει.

– Δεν κατάλαβα, κάνουμε διακρίσεις;

– Ε, όχι. Μην το παίρνεις προσωπικά. Αλλά να…

Δεν πρόλαβα να τελειώσω, είχαμε ήδη στρίψει.

Αυτό σήμαινε ή ότι θα έπρεπε να τον παρακαλέσω για να χορέψουμε μετά (ναι, καλά) ή ότι δε θα με άφηνε σε ησυχία (φτου!). Κατά μαντέψατε, το δεύτερο διάλεξε.

– Αυτό σας αρέσει κυρία μου, ή δεν…;

– Μου αρέσει.

– Θα με κρατάς πολύ σφιχτά για να σε κάνω ότι θέλω.

– Εγώ αυτό το θέλω, τώρα;

– Ναι.

– Σαν τσακωμένοι χορεύουμε. Τι τσίτα είναι αυτή.

– Πάθος λέγεται…

– Μπουχαχαχαχαχα Τι πάθος, τι ένταση, τι ρυθμός… ΟΚ, το βουλώνω.

Ξαφνικά ακινητοποιείται (Όχι, δεν είναι η φάση που με πατάνε, βλ. σχόλια 198-200 χαχαχα) και αρχίζει να με στριφογυρίζει γύρω από τον άξονά μου. Το μάθαμε το καλοκαίρι αυτό και πολύ του άρεσε. Εμένα πάλι με ζαλίζει. Ιδρώτας στάζει μέσα στο μάτι μου. Αρχίζω να κλαίω.

– Γιατί κλαίς;

– Από την συγκίνηση, που χορεύουμε τόσο ωραία…

Μας πλησιάζει ο άλλος.

– Εμένα μου λες ότι ζαλίζεσαι.

– Και αυτουνού το λέω, αλλά με βλέπεις να έχω επιλογή;

Τελειώνει το τραγούδι – μαρτύριο. Ευκαιρία να σκουπίσω το μάτι μου. Νόμιζα! Ευκαιρία για να δοκιμάσω να χορέψω στα τυφλά. Με αφήσανε να καθήσω μετά από ένα τέταρτο αφού με έμπλεξαν σε έναν ομαδικό χορό μπουρδουκλώματος και βρεθήκαμε ούτε και εγώ ξέρω πόσο μπλεγμένοι.

– Να οργανωθούμε βρε παιδιά… (θυμήθηκα το γνωστό ανέκδοτο)

Κατά τα άλλα ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ Παρασκευής. Έτσι θα μας πάει όλη η χρονιά;

Γέρος σκύλος… Νέα κόλπα;

– Αυτό έτσι το μάθατε πέρυσι;

– Όχι.

– Α, γιατί είναι λίγο… λάθος.

– Το ξέρω. Αλλά είναι δική μου πατέντα.

– Να το διορθώσουμε.

– Θέλω;

– Πρέπει. Εξελισσόμαστε. Μαθαίνουμε νέα κόλπα 😉 (το κλείσιμο στο μάτι κάτι άλλο ήθελε να πει, αλλά έκανα ότι δεν το κατάλαβα)

– Ξέρεις, δεν μπορείς να μάθεις σε γέρο σκύλο, νέα κόλπα.

– Μα εσύ δεν είσαι σκύλος.

– Λάθος απάντηση! Δεν είμαι γριά έπρεπε να πεις…

– Χαχαχα

– (σιγοτραγουδάω) Χτυπά τα πόδια σου Κινέζα… για να μην κόψει η μαγιονέζα…

– Τι λες; τι είναι αυτό;

– Πες μου ότι δεν το έχεις ξανακούσει να πεθάνω τώρα!

– Όχι. Πρώτη φορά το ακούω…

– Θα βάλω τα κλάματααααααα.

Εισβάλει στην αίθουσα ο…  Ζούπερμαν.

– Τί γίνεται εδώ; Α! συστηθήκατε;

– Όχι εσένα περιμέναμε.

– Γνωριστήκαμε, γνωριστήκαμε.

– Ναι, τώρα έχει βαλθεί να γνωρίσει και όλα μου τα πλευρά… Γλυκό μου κορίτσι, άστο κάτω αυτό. Δεν κουνιέται. Δεν έχει κουνηθεί 20 χρόνια, τώρα θα κουνηθεί;

– Μόνο 20 είσαι;

– Θα σου πω καμιά κουβέντα, ε;

– Εννοούσα, αν είσαι 20 δεν είσαι γριά…

– Πας να το σώσεις. Τι θα γίνει με το πλευρό μου; Να το αφήναμε μήπως λιγάκι;

Διάλογος μετά μουσικής…

– Eίσαι έτοιμη;

– Πάντα.

– Aχ, σε λυπάμαι… Eσύ θα την πληρώσεις.

– Aφού το ξέρεις αντέχω.

(το πρόγραμμα σε αυτούς τους ρυθμούς συνεχίστηκε για περίπου 20 λεπτά)

– Δε μασάς έτσι;

– Tσου. Mπορεί να μου έχεις τσακίσει τη μέση, αλλά δε σταματάω.

– M’ αρέσει…

– Kαι εμένα. Nα σε ρωτήσω κάτι; Έχεις κανένα αποθυμένο με τις σβούρες; Δε σε άφηναν μικρό;

– χαχαχα! Γιατί;

– Γιατί νοιώθω σαν μπαλαρίνα μέσα σε κουτί. Ξέρεις αυτά τα μουσικά κουτιά.

– χαχαχαχα. Έχεις πλάκα…

– Όταν θα με μαζεύεις από το πάτωμα να δούμε τι πλάκα θα έχει.

– Aς χορέψουμε κάτι άλλο.

– Nα διαλέξεις όμως ένα τραγούδι που να μου αρέσει.

– Mου την λες τώρα;

– Όχι.

– Διάλεξε.

– Aυτό. Tο ξέρω είναι αργό και θα το μετανιώσω, αλλά μου αρέσει.

– Oμολογώ ότι εντυπωσιάστηκα!

– Eίδες, αν μου αρέσει το τραγούδι…

– Tέρμα το διάλειμμα. Eτοιμάσου… Δε θα δείξω οίκτο.

– Ωχ!

– Mμμμ… Eίσαι πολύ προβλέψιμος

– Kαι εσύ! Σταμάτα να γελάς.

– Mα έχεις γίνει μούσκεμα, ενώ εγώ αντέχω ακόμη.

– Nαι καλά!

– Kαι ξέρεις γιατί γίνεται αυτό; Γιατί εγώ, έχω μάθει TEXNIKH!

– Mωρέ τι μας λες;

– 😛

Mετά έμαθα την τιμή του νέου πακέτου και έφυγε το χαμόγελο από τα χείλη μου…

Πάρτο όπως θες

Κάποιος είναι πρησμένος από τον ύπνο. Και δεν είμαι εγώ αυτή.

– Τι θα γίνει με σένα; Έχεις γίνει πολύ “αεράτη”… Δεν πατάς στο έδαφος.

– Αυτό είναι καλό ή κακό;

– Πάρτο όπως θες…

– Ουφ… Άντεξα έτσι;

– Μια χαρά. Σε έχει κάνει αστέρι. Έλα να σε μάθω κάτι καινούργιο. Έτσι είναι για γρήγορους και έτσι για αργούς ρυθμούς

– Το γρήγορο μου αρέσει.

– Ναι, αλλά πρέπει να έχεις σφαιράτο καβαλιέρο.

– Μόνο με σφαιράτο καβαλιέρο χορεύω εγώ.

– Πως με φτιάχνεις, πως με φτιάχνεις…

– Δεν εννοούσα εσένα :Ρ

Big, blonde and beautiful (εννοείται…)

Μια μέρα, καταλαβαίνεις ότι είναι μεγάλη αν παρόλο που έχεις ξυπνήσει πολύ νωρίς, τρέχεις σαν τον Βέγγο συνέχεια για να προλάβεις. Και τις ελάχιστες στιγμές που χαλαρώνεις, όταν δηλαδή τρέχουν άλλοι για σένα, εσύ σκέφτεσαι την συνέχεια….

Μια τέτοια μέρα ήταν – όπως αναμενόταν άλλωστε – και η χθεσινή. Να τρέξω να φτιάξω νύχια, να φτιάξω μαλλί, να σιγουρευτώ για τα ρούχα και τα παπούτσια (αχ, αυτά τα παπούτσια…) και να αγχωθώ. Ναι! Εχθές ήταν η πρώτη φορά που αγχώθηκα. Το βασικό μου πρόβλημα ήταν πάλι τα παπούτσια. Είχα μεν κάνει πρόβα με τα παπούτσια αλλά είχα χρονομετρήσει ότι μπορώ να χορέψω 5 λεπτά μόνο. Μετά κλατάρω. Και φυσικά έβλεπα συνεχώς μπροστά μου σκηνές πεσίματος, ανάποδων στροφών κ.λ.π.

Η μεγάλη ώρα φτάνει. Θα πάμε ψάχνοντας! Ας ξεκινήσουμε νωρίτερα. Επειδή το gps τελικά το κατάπια σίγουρα όταν ήμουν μικρή βρήκαμε το ballroom αμέσως. Χμ… Μισή ώρα νωρίτερα δηλαδή. Φέρτε μια σκούπα να βοηθήσουμε βρε παιδιά…

Η αγωνία και το άγχος χτυπάει κόκκινα. Έπρεπε κάπως να συνδυαστεί και αυτό το ρημάδι το κόκκινο το γάντι, που όχι Κατερίνα, δεν το πήρα από sex shop. Άκρως αγχολυτικό ήταν το μήνυμα της μαμάς – Ροδούλας που μου έλεγε καλή επιτυχία (τα άλλα δεν τα γράφω, έτσι…). Βοήθησαν επίσης οι 2 φίλες μου (που δεν καταφέραμε να μιλήσουμε πολύ) αλλά που η παρουσία τους και μόνο με έκανε να ξεχνιέμαι. Ο κ. Ν. (πελάτης, φίλος και πολλά άλλα) έκανε ότι μπορούσε για να με ανεβάσει. (Ναι, κ. Ν. το ξέρω ότι είμαι κούκλα και ότι με αγαπάτε, ναι, το ξέρω ότι μου πάει το κόκκινο γάντι, ναι κ. Ν. εγώ ήμουν αυτή η κουκλάρα που χόρευε με το γιο σας, έλεος κ. Ν. σταματήστε να βγάζετε φωτογραφίες).

Την παράσταση όπως είπα και εχθές έκλεψε ένα ζευγάρι υπερηλίκων οι οποίοι χόρευαν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ. Τέτοια ενέργεια, τέτοια ζωντάνια… Τους ζηλέψαμε ΟΛΟΙ.

Χορεύουμε για προθέρμανση… Το αποφάσισα. Θα χορέψω με τα πιο χαμηλά παπούτσια. Και σταμάτα να μου λες ότι γλυστράειειειειειειει… Έχω πάθει black out.

– Έλενα, τι έπαθες; Έχουμε τράκ;

– Σταμάτα, θα την πληρώσεις εσύ!

– Έλα μωρεεεε. Να σου πω. Θα πας εσύ στη θέση σου – την θυμάσαι έτσι; – και εγώ θα έρθω απέναντι σου.

– Την θυμάμαι. Είναι το μόνο που θυμάμαι αυτή τη στιγμή.

Αρχίζουμε…. Ουφ.

Μπαίνω μόνη μου στην πίστα. Ο άλλος ακολουθεί με βλέμμα “με παράτησες, ηλίθια!”. Ακολουθεί διάλογος με τα μάτια.

– Εσύ δε μου είπες να μπω μόνη μου και να πάρω θέση;

– Ναι, αλλά οι άλλοι μπήκαν χεράκι χεράκι.

– Δεν είπαμε ότι εγώ δε σε θέλω αρχικά;

– Είσαι χαζή. Καλή επιτυχία.

Το κομμάτι που ευχαριστήθηκα περισσότερο ήταν όταν προσπαθούσε να φλερτάρει και έτρωγε πόρτα. Δεν το είχαμε κάνει πρόβα έτσι ακριβώς και μας βγήκε πολύ αυθόρμητο. Το φινάλε μας βρήκε στο κέντρο της πίστας (τρομάρα μας) όπου για τουλάχιστον ένα λεπτό βριζόμασταν αγκαλιασμένοι.

– Τα καταφέραμε, βλαμένο!

– Ναι βρε σούργελο, μια χαρά ήταν. Που είχες και άγχος… Εσύ άγχος; χαχαχαχα

Αρχίζει η απονομή. Και εγώ αρχίζω την γκρίνια.

– Να σου πω ποιός με έγραψε Σοφία στο πρόγραμμα

– Εγώ έφτιαξα το πρόγραμμα και αποκλείεται να σε έγραψα Σοφία.

– Αφού το είδα. Και μάλιστα αυτή που τα διάβασε, Σοφία με διάβασε.

– Αυτή είναι μια χαζή, ξανθιά. Ένα μοντέλο και μισό. Έκανε λάθος.

– Ρε συ, μη με τρελαίνεις…

Διακοπή.

– Έλενα, συγχαρητήρια (ο υπεύθυνος με το πτυχίο και το τρόπαιο). (στον καβαλιέρο μου) Ο πυρήνας της σχολής έτσι;

– Ναι, η ψυχή της σχολής.

– (ψιθυριστά) σκάσε! Που δε θυμάσαι ούτε το όνομά μου… νιανιανιανια

-Για να δω τι γράφει το πτυχίο; Έλενα δε γράφει.

– Το πτυχίο γράφει Έλενα, αλλά…

– Αγκάλιασέ με βρε για να βγούμε φωτογραφία.

– Γκρρρρ

Αυτό ήταν! Τα καταφέραμε… (ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους αλλά η εγγραφή έχει ήδη βγει ΤΕΡΑΣΤΙΑ)

Το παγώνι

Αυτή τη στιγμή κάπως έτσι νοιώθω…

Στο σημερινό μάθημα (σας έχω πρήξει με το χορό, sorry) θα ζητούσα να βελτιώσουμε κάποια πραγματάκια στη χορογραφία της παράστασης. Αυτό είχε σκοπό και ο δάσκαλος. Ξεκινάμε λοιπόν και συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά ότι η μνήμη μου δε με πρόδωσε. Θυμάμαι όλα τα βήματα, κάτι που με ευχαριστεί ιδιαίτερα γιατί όσο νά’ναι μου δίνει μια σιγουριά.

Την χορέψαμε, την βελτιώσαμε, την ευχαριστηθήκαμε. Τελειώνει το μάθημα και πάω να φύγω.

– Δεν θα φύγεις. Θα έρθει ο Δ. (υπεύθυνος, εξεταστής) για να εγκρίνει την χορογραφία.

– Τι; Δεν την έχει δει;

– Όχι και θα μου αλλάξει πράγματα και θα πρέπει να βρω άλλα

– Γιατί να την αλλάξει; Μια χαρά βγήκε.

– Πάντα αλλάζει…

– Εγώ θα τον πείσω να μην αλλάξει.

Ανοίγει η πόρτα. Μαζί με τον εξεταστή μπαίνουν και άλλοι 3 καθηγητές, οι οποίοι θα χορέψουν ως καβαλιέροι μας, για να δουν τι αλλαγές θα κάνει. Θεωρητικά θα έπρεπε να αγχωθώ. Φλέρταρα με την ιδέα… Μπαααα, άστο καλύτερα!

1.30 λεπτό χρειάστηκε. Στο τέλος το είχα ευχαριστηθεί τόσο πολύ που δε με ένοιαζε τι θα έλεγε.

– Συγχαρητήρια! Πάρα πολύ καλά. Προχωράτε έτσι.

– Καμία αλλαγή;

– Καμία. Ήταν πολύ καλή.

Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι μιλούσε για μένα (για την χορογραφία βασικά, αλλά εγώ την είχα δουλέψει) και γύρισα να κοιτάξω.

– Έλενα, συγχαρητήρια!

Οι υπόλοιποι καθηγητές είχαν “στήσει” πανηγύρι. Μου είπαν μετά ότι ήταν η πρώτη φορά που πέρασαν χορογραφία χωρίς αλλαγή. Όσο νά’ναι… φούσκωσα. Του είπα βέβαια ότι αφού την έβγαλα εγώ, δεν υπήρχε λόγος να κάνει αλλαγή αλλά μου ήρθε μια σφαλιάρα που δε συνέχισα. Και πάνω που προσπαθώ να μετριάσω την χαρά μου και την υπερηφάνια μου (όταν κάνω κάτι καλά και το ευχαριστιέμαι, γίνομαι πολύ ψωνάρα το ξέρω) ακούω την ξανθιά… “Θα είσαι η επιδειξίας μας!!”

Πόσο είπαμε ότι κρατάει;

Αύριο δε θα πάω στη δουλειά. Έχω μια πολύ ευχάριστη δουλειά να κάνω (ΟΧΙ, δεν είναι προβα νυφικού! γκρρρ, μην πει ευχάριστο κανείς, εκεί το μυαλό σας… τς τς τς) και έχω ζητήσει άδεια. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να speedάρω τις προηγούμενες ημέρες για να μην αφήσω εκκρεμότητες. Έλα όμως που:

Δευτέρα, είχα γενέθλια (δεν νομίζω να το ξέχασε κανείς…)

Τρίτη είχα μάθημα νωρίς… άρα ποιά μέρα μένει για πήξιμο; Η Τετάρτη. Σήμερα λοιπόν ήμουν σε περίεργη κατάσταση. Νομίζω σηκώθηκα ελάχιστα από το γραφείο μου με αποτέλεσμα να κουραστώ υπερβολικά (ναι, εγώ όταν κάθομαι κουράζομαι, δεν έχετε αποδεχτεί ακόμη ότι είμαι ανάποδη;). Δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ και τσούπ! μάθημα χορού. Που πας ρε Καραμήτρο, έτσι; Σέρνεσαι…

Κάθε μου ελπίδα για χαλαρό μάθημα χάθηκε. Ο δάσκαλος είχε κέφια! Μπαίνοντας στη γραμματεία βλέπω πολύ κόσμο. Περισσότεροι από τους καθηγητές. Τι στο καλό; Άρχισαν οι πρόβες; Anyway, εγώ στο μάθημά μου.

Σέρνομαι στην κυριολεξία! Και δεν φταίνε τα παπούτσια. Πρέπει να καθόμουν με γυρισμένο πόδι το πρωί στη δουλειά. Δεν εξηγείται ο πόνος στην εξωτερική πλευρά. Εκεί που κοιτάζω το ρολόι και ελπίζω να αρχίσουν ξανά οι διακοπές ρεύματος, μπαίνει ψιλοέντρομη η γραμματέας και μας ζητάει να βγούμε έξω. Έξω το σύμπαν σκοτεινό… Το γεγονός ότι αντί να βγαίνουμε προς τα έξω, πηγαίναμε προς την γραμματεία, με ξένισε λίγο αλλά δεν πρόλαβα να το επεξεργαστώ.

Με περίμενε μια τούρτα καραμέλα (ήθελα να ήξερα ποιός το κάρφωσε…), όλοι οι καθηγητές και πολλοί μαθητές που άλλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι γίνεται και άλλοι είχαν έρθει για το… show. Μουσική υπόκρουση το Happy Birthday και “Να ζήσεις cookies (κανένα αλμυρό παρατσούκλι θα κολλήσω ποτέ;) και χρόνια πολ…”

Εκεί πέφτει η ερώτηση.

– Τα 21 έ;

– Τα 20 βρε γιατί με μεγαλώνεις;

– Α, συγγνώμη.

Το κακό της υπόθεσης: Μετά συνεχίσαμε το μάθημα!

Πλάκα, πλάκα 40 ημέρες είπαμε κρατάει η γιορτή ε; Τα γενέθλια άραγε πόσο; (Βιβή, ξέρω 365 θα γιορτάζω τα α-γενέθλιά μου)

Βγάλε μια κόλλα χαρτί!

Κάπως έτσι έπρεπε να νιώσω όταν ξαφνικά μου ανακοινώθηκε ότι σήμερα δίνω εξετάσεις στο χορό. Πάλι καλά δηλαδή που δεν έβαλα τα παπούτσια με το τακούνι να έχουμε τρελά γέλια.

Μέρος πρώτο:

Μάθημα – Επανάληψη.

Κάπου στη μέση του μαθήματος κατάλαβα ότι δίνω εξετάσεις. Μέχρι τότε είχα γίνει μούσκεμα χωρίς να ξέρω το γιατί. Γλυστρούσαν και τα πόδια μου… Όχι τα παπούτσια, τα πόδια μου. Μέσα στο παπούτσι. Μια ομορφιά…

Μέρος δεύτερο:

– Βαρέθηκα να περιμένω. Κάνουμε κάτι άλλο;

– Άντε να βγάλουμε μαζί την χορογραφία. Αν και κανονικά δεν πρέπει.

– Γιατί; Δεν θα πω τιποτα.

– Γιατί μου κάνεις απιστίες…

– Μμμμ… Δε φτάνει που σε γλυτώνω.

Μέρος τρίτο:

– Πως νιώθεις;

– Βρεγμένη.

– Έχεις άγχος;

– Θα έπρεπε; Τι θα μου κάνει καλέ;

– Τίποτα. Απλά έχουν αγχος συνήθως.

– Εγώ βαριέμαι να περιμένω.

Μέρος τέταρτο: Ο χορός

Ο άλλος να προσπαθεί να μου κάνει νόημα και εγώ στην κοσμάρα μου. Να τον κοιτάζω στα μάτια και να γελάω. Κάποια στιγμή προσπαθεί να μου πει κάτι για το χέρι μου (ότι το κάνω ανάποδα) και εγώ σταματάω να κουνάω χέρια. Μου κάνει μια φιγούρα που λατρεύω. Ο εξεταστής δεν την είδε. Του λέω, ξανακάντην, την έχασε… Ξεκινάει το “Big spender” και εγώ τραγουδάω…

– Ευχαριστώ πολύ. Συγχαρητήρια. Μου έκανε εντύπωση που χόρευε όλο το σώμα σου. Βέβαια το χέρι σου ώρες ώρες νόμιζα ότι το κρατούσες επίτηδες ακίνητο. Δούλεψε τα χέρια περισσότερο.

(Πνιχτό γέλιο) Καλή επίτυχία στην παράσταση!

(αυτό σήμαινε ότι πήραμε το ΟΚ ή αλλιώς το δίπλωμα… μένει να πάρουμε και το χαρτί!)

Τώρα μένει να τον πείσω να επιλέξει αυτό το Tango!

Το μαρτύριο της “μοναξιάς”

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τρελό κέφι εχθές. Είχα ταλαιπωρηθεί και από το κάψιμο… Όμως ξεκίνησα για το χορό. Μόνη μου. Το είχα ανάγκη (όχι το μόνη μου, το χορό).

Έκανα ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Από τη μία σκεφτόμουν τα θετικά (και την υπόσχεση που είχα δώσει ότι θα πάω) και από την άλλη ξεπηδούσαν λόγοι για να γυρίσω.

Δεν γύρισα όμως… Φτάνω στην αίθουσα. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά… Λείπει ο δάσκαλος! Δεν πειράζει… Το πάρτυ δεν έχει αρχίσει. Τι στο καλό; Κοιτάζω το ρολόι μου έπρεπε να είχε αρχίσει. Με αρπάζει από το χέρι ο Ζ.

– Σιγά καλέ μου και έχω καεί. Πονάω…

– Πως έγινες έτσι βρε χαζό;

– Ηλίθιο παρακαλώ! Δεν σκέφτηκα ότι θα έχει ήλιο.

(έκανε κάτι γκριμάτσες αλλά δεν τις πολυκατάλαβα)

– Σε άφησαν μόνη σου σήμερα;

– Ναι.

– Εντελώς μοναχούλα;

– Με τρομάζεις! Δεν είναι πρώτη φορά που έρχομαι μόνη μου.

Γελάει λίγο και παίρνει το σοβαρό ύφος που σιχαίνομαι.

– Λοιπόν σήμερα, θα κάτσεις εδώ (το εδώ είναι σχεδόν το κέντρο της αίθουσας) γιατί θα χορεύεις συνέχεια. Υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό;

– Όχι κανένα… (φτου! ξινό θα μου βγει το χθεσινό παγωτό. Τι στο καλό κάμερες μου έχουν βάλει;)

Κάνει μια βόλτα και ξανάρχεται…

– Αν θελήσεις να κάτσεις…

– Δε θα θελήσω! (είμαι και πεισματάρα!)

Το πάρτυ αρχίζει. Μαζί και το μαρτύριο; (ευτυχώς λείπει ο άλλος οπότε δεν κινδυνεύω για πολύ, τις γυναίκες δεν τις φοβάμαι).

Ξεκινάμε “χαλαρά”.

– Να σου πω, όλες τις φιγούρες που πρέπει να με πιάνεις τώρα τις θυμήθηκες; Καίγομαι σου λέω.

– Και λιώνεις;

– Όχι ακόμα…

Τι ήθελα και το είπα… Ο χορός αλλάζει. Δυναμικά. Και το ξέρει απ’ έξω το τραγούδι! (που σημαίνει ότι σταματάει απότομα όταν ο ρυθμός το απαιτεί και με κοψοχολιάζει, αλλά μ’ αρέσει!)

Τελειώνει το πρώτο μαρτύριο. Πάω για ποτό! Εκεί θα σωθώ για λίγο. Για πολύ λίγο όμως γιατί ακούω μια φωνή

– Πάρε παραγγελία από την Έλενα και θα έρθει να το πάρει σε λίγο.

– Γκρρρρ

Μπαίνουν ελληνικά. Πάω τουαλέτα! Επιστρέφοντας κάποιος χαμογελάει.

– Εδώ που κάθεσαι πρέπει να χορέψεις και ελληνικά…

– Ξέχνα το!

– Γιατί;

– Γιατί δεν πάει έτσι. Εγώ δεν χορεύω (τσιφτετέλι συγκεκριμένα).

Δεν υπέκυψα. Ή μάλλον δεν υπέκυψε στις απειλές μου οτι θα κλείσω πακέτο oriental με αποκλειστικό δάσκαλο αυτόν.

Και εκεί που κάθομαι αμέριμνη (και ξεθεωμένη από δεν ξέρω και εγώ πόσους χορούς) έρχεται ο Γ. Ο οποίος Γ. μας έχει έρθει φορτσάτος, με όρεξη και αν ήταν αεικίνητος μια φορά, τώρα δεν την παλεύεις να τον παρακολουθήσεις. Μια οπτασία ήταν όταν χόρευε. Με άλλους… Έλα όμως που τώρα θέλει να χορέψει μαζί μου!

– Εεεεε ναι (δε λέω και όχι η άτιμη).

Αυτό ήταν. Έχασα την επαφή με το χώρο, με το χρόνο, τα πάντα. Τον “έχασα” μόνο 2 φορές και αυτό για μένα είναι κατόρθωμα. Τόσες στροφές νομίζω ότι δεν έχω κάνει ποτέ μου. Και να σκέφτομαι τους 2 γιατρούς που είχα αφήσει να συζητάνε στο blog και να λέω… άχου θα πέσω στα χέρια τους να μου το θυμηθείς και θα γίνω Αστός. Το τραγούδι κράτησε 5 λεπτά (ή 5 χρόνια θα σας γελάσω!)

Και αφού πάω να κάτσω να συνέλθω με πλησιάζει ο Ζ.

– Τα παπούτσια σου που είναι;

Προς στιγμήν νόμιζα ότι είχαν βγει τα παπούτσια μου αλλά μετά θυμήθηκα ότι μάλλον εννοούσε τα χορευτικά.

– Τα ξέχασα! Και τώρα που το σκέφτομαι πάω μέχρι το σπίτι να τα φέρω…

Άλλη φορά δεν ξαναλέω ότι έχω έρθει μόνη μου. Περιμένω παρέα. Μεγάλη παρέα…