Top ten

Η εντολή γράφει τα 10 πιο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο.

Υπερβολή… στον κόσμο… θα προσθέσω το μου. Εχουμε λοιπόν 10 αγαπημένα πράγματα (που δεν ειναι πράγματα) στον κόσμο ΜΟΥ. Ξεκινάω… η σειρά ειναι τυχαία. Νομιζω τα αγαπώ όλα το ιδιο.

1. Μου αρέσει ο χορος. Οχι γενικά και αόριστα. Ο χορος σε ζευγάρι. Οτι είδος και αν ειναι αυτο. Αρκεί να «μιλάει» ο ένας στον άλλο μα την κίνηση.

2. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Τόσο να τις δεχομαι όσο και να τις ετοιμάζω. Ίσως γιατι η έκπληξη εχει ενα κομμάτι μας μεσα, ενα νοιαξιμο, μια σκέψη.

3. Μου αρέσουν οι βόλτες στη φύση, στο δρόμο, με το αυτοκινητο (αρκεί να οδηγεί άλλος κατα προτίμηση), με τα πόδια. Απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει Καλη παρεα.

4. Μου αρέσει το καλοκαίρι να πηγαίνω για μπάνιο ή απλά στη θάλασσα μετά τη δουλειά. Όσο κουραστικό και αν ειναι με χαλαρώνει απίστευτα.

5. Τις υπόλοιπες εποχές μου αρέσει να πηγαίνω για ποτό μετά τη δουλειά ή το μάθημα χορού (Γκουχ Γκουχ) για τον ίδιο λόγο. Με χαλαρώνει και με αναζωογονεί. Μου αρέσει επίσης και να παω για καφεδάκι πριν τη δουλειά.

6. Αγαπώ το καλό φαγητό. Ή καλύτερα, αγαπώ το φαγητό με Καλη παρεα. Νομιζω δε χρειάζεται να πω περισσότερα

7. Μου αρέσουν οι εκδρομές. Οργανωμένες ή οχι. Με πούλμαν, ΚΤΕΛ, τρένο, αυτοκινητο, πλοίο ή αεροπλάνο.

8. Μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα. Είτε αυτός ειναι καφές, ποτό ή απλά ενα «σε μισή ωρα να εισαι έτοιμη. Έρχομαι να σε παρω για να παμε βόλτα».

9. Λατρεύω τις αγκαλιες. Θεωρώ ότι είναι ένας κώδικας επικοινωνίας. Μου δίνουν μια σιγουριά και μια δύναμη ανεξήγητη. Μου λείπουν πολύ αυτή την εποχή…

10. Τέλος μου αρέσουν οι φωτογραφίες. Όχι γιατί είμαι ψώνιο αλλά γιατί κρύβουν αναμνήσεις. Και το πιο αγαπημένο μου και πιο σημαντικό πράγμα είναι οι αναμνήσεις και οι ωραίες στιγμές. Αποτελούν το στήριγμα για κάθε τι δύσκολο που έρχεται.

Πάμε πάρκο…

– Ξέρεις που θα κατέβουμε με το τράμ;;

– όχι, αλλά θα το δούμε μην ανησυχείς.

– χιχι κοίταξα εγω στο site του ΟΑΣΑ. Θα κατέβουμε στη στάση Μ.Α.

… προχωράμε… βλέπουμε το πάρκο (2 στάσεις πριν την στάση)…

-Να κατέβουμε;;

– όχι ρε σύ, Μ.Α. λέει…

– (στην επόμενη στάση): δε φεύγουμε μακριά;;;

– Μπα όχι, μάλλον γυρίζει και μας βγάζει σε άλλη είσοδο του πάρκου.

– Δε νομίζω να είναι τόσο μεγάλο το πάρκο

– Αλλά έχει πολλές πόρτες..

– Καλά, ας πάμε με το manual

Κατεβαίνουμε στη Μ.Α.. Πουθενά πάρκο.

– Πάμε με τα πόδια πίσω…

– Κάτσε να ρωτήσω στο φούρνο… Κάπου εδώ κοντά θα έχει πόρτα.

(ο δρόμος όλος μαγαζιά… πουθενά πάρκο…)

Κοπελίτσα στο φούρνο: Όλο ευθεία το δρόμο, θα περάσετε την πλατεία (που είχαμε περάσει 2 στάσεις πριν) και θα το δείτε φαίνεται…

-: τσιου τσίου… ας περπατήσουμε να κάνουμε και γυμναστική…

–  (στην επιστροφή – από άλλο δρόμο): Τελικά ίσως και να ήταν κοντά και η στάση Μεγάλου Αλεξάνδρου…

Η δική μου επιστροφή…

Για να μην διαβάζετε 2 φορές τα ίδια περιστατικά (και γιατί η σύγκριση μάλλον χαμένη θα με βρει), εγώ θα γράφω ότι ξεχνάει ο Βασίλης (σχετικά με το ΣΚ στην Καλαμάτα φυσικά) ή ότι είδαμε διαφορετικά.

Ξεκίνησα λοιπόν την Δευτέρα το πρωί στις 6. Παρόλο που είχα απειλήσει τον Βασίλη ότι θα τον ξυπνήσω να με χαιρετίσει, τον λυπήθηκα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσω για το ταξίδι χωρίς ipod μια και το χρυσούλι μου ήθελε ένα διωράκι να συνδεθεί στο laptop και φυσικά την ώρα που το ανακάλυψα ήταν ήδη πολύ αργά για να κάνω επισκέψεις.

Το πακέτο (δηλαδή εμένα) θα το πήγαινε στο ΚΤΕΛ ένας κουμπάρος μου. Και πολύ το είχα άγχος αν θα είναι στην ώρα του… Ήταν όμως και μάλιστα νωρίτερα. Φτάνω στο σταθμό μαζί με άλλους νυσταγμένους και βαριεστημένους σαν και μένα και περιμένουμε το λεωφορείο να έρθει.

Η θέση μου, ήταν δίπλα στο παράθυρο (χιχι) και έτσι θα μπορούσα να χαζέψω την θέα. Ο οδηγός άκουγε λαϊκά που γενικά δε με ενοχλούν αλλά για τόσο πρωί μου ήρθε κάπως. Σκέφτηκα το ipod, στραβομουτσούνιασα λίγο που είμαι τόσο καλή (χαχα) και δεν τον ξύπνησα, αλλά μετά το είδα αλλιώς. Πες ότι γυρίζω τώρα από σκυλάδικο. Ε, ρε γλέντια. η μουσική ήδη ακουγόταν πιο γλυκά…

Είπα ότι ήθελα να χαζέψω την θέα, ε; Είπα αλλά δυστυχώς η μισή διαδρομή ήταν σκοτάδι. Πίσσα. Άρα κοιμήθηκα.

Η υπόλοιπη διαδρομή απλά δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον, καθόμουν και εντελώς μόνη μου μια και το λεωφορείο ήταν ψιλοάδειο και όλοι ήταν αμίλητοι λόγω ώρα και νύστας και… Κοιμήθηκα!

Ξυπνούσα ανα διαστήματα γιατί χτυπούσε το κινητό αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Ο ύπνος είναι πάντα στη δεξιά μου τσέπη. Κάποια στιγμή φτάνω στην Αθήνα όπου είμαι προετοιμασμένη για χοντρό πακέτο με το ταξί. Ευτυχώς όμως βρήκα αμέσως και μάλιστα κάποιον που ήξερε την περιοχή που είναι η δουλειά μου και με πήγε γρήγορα (σχετικά). Έτσι έφτασα αισίως στη δουλειά στις 10.30, και αναχώρησα έχοντας παραδώσει πλέον τα όπλα στις 8 το βράδυ.

Δεν ταλαιπωρήθηκα, το λέω, αλλά 1.000 φορές καλύτερο το τρένο. Κάνεις βόλτα, δεν είσαι όλη την ώρα σε μια καρέκλα καθηλωμένος. Τελειώστε γρήγορα τα έργα, για να μπορούμε να ερχόμαστε με τρένο πλέον.

H εκδίκηση του επιβάτη

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε αγανακτήσει με ταξιτζήδες που μας κάνουν το γύρω της Αθήνας για να μας πάνε στο προορισμό μας; Λες και εμείς μένουμε σε άλλη πόλη, λες και δεν ξέρουμε τους δρόμους, λες και δεν γνωρίζουμε αν έχει κίνηση ο ένας ή ο άλλος δρόμος.

Πόσοι δεν έχουμε μετανιώσει που δεν του είπαμε να μην πάρει δεύτερη κούρσα; Και εκεί που είναι στο δρόμο μας, ξαφνικά, είμαστε εμείς στο δρόμο του…

Πόσοι δεν έχουμε εκνευριστεί με το σταμάτημα κάθε φορά που βλέπει κάποιον υποψήφιο πελάτη; Ορισμένες πάλι φορές μπορεί να μην χωράνε, αλλά από συνήθεια και μόνο σταματάει να ρωτήσει. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι αν η περιοχή που θα του έλεγαν οι άλλοι είναι πιο δελεαστική, μπορεί και να με κατέβαζε εμένα.

Πόσοι δεν έχουμε σκυλοβρίσει τον ταξιτζή, κατόπιν εορτής βέβαια, που μας έκλεψε στα ρέστα; Τις περισσότερες φορές προηγείται και συζήτηση που βρίζουν οι ίδιοι τους συναδέλφους τους που το κάνουν. Έτσι για να μην μπεις στον κόπο να τα μετρήσεις επι τόπου.

Εχθές λοιπόν το βράδυ και κατά τη διάρκεια της βροχής (και αφού είχαμε δει μια “εκπληκτική” θεατρική παράσταση, ονειρική θα έλεγα αν με αφήνανε να κοιμηθώ με την ησυχία μου) πήραμε ταξί με την Εύη. Είχε άλλη μια κοπελίτσα μέσα, η οποία πήγαινε λίγο πιο πάνω. Η διαδρομή που έκαναν ήταν αρκετά μεγάλη (από ότι μας είπε ο ταξιτζής). Έκανε όμως το λάθος να μηδενίσει το ταξίμετρο μπόλις μπήκαμε εμείς. Έτσι όταν έφτασε στον προορισμό της η κοπέλα είχε γράψει μόλις 1.20. Η κοπέλα του έδωσε ψιλά 3.50 ευρώ (μόνο!!!). Το ανακάλυψε αργά και φυσικά ακούγαμε εμείς τα βρισίδια. Λίγο έλειψε να μας γυρίζει γύρω γύρω για να την βρει. Όχι που δεν κάναμε τον γύρω της Αθήνας αλλά τέλος πάντων.

Όταν μας άφησε (επιτέλους) φυσικά δεν μπήκαμε καν στον κόπο να ψάξουμε για ψιλά. Μας την είπε κιόλας γιατί λεει το κάνουμε επίτηδες και βαριόμαστε να ψάξουμε στο πορτοφόλι μας.

Βρε άντε παράτα μας, που γίναμε μούσκεμα και ζαλιστήκαμε από τους γύρους. Ευτυχώς τα ρέστα ήταν σωστά… Ακόμη όμως θαυμάζω την κοπέλα για το θάρρος/θράσος της.

Η αξία του ταξιδιού

Το είχε πει ο ποιητής… “σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να’ναι μακρύς ο δρόμος” αλλά εγώ δεν το είχα ποτέ συνειδητοποιήσει τόσο έντονα.

Ένα πρόσφατο περιστατικό (το οποίο είναι ακόμη σε εξέλιξη…) με έκαναν να το πάρω απόφαση:

Θα “συλλέγω” στιγμές… Όμορφες στιγμές, ξέγνοιαστες στιγμές, ήρεμες στιγμές… αλλά μόνο στιγμές!

Δεν με νοιάζει που θα καταλήξει η διαδρομή, αρκεί στην πορεία της να συγκεντρώσω όσο περισσότερες στιγμές μπορώ.

Και αν αυτή τη διαδρομή την κάνεις με σκοπό την αγάπη ή από αγάπη, τότε… όλα είναι όμορφα.

Καλό μου ταξίδι…