Posts Tagged ‘διαγωνισμός’

Ετοιμαζόμαστε για διαγωνισμό. Τι ετοιμαζόμαστε δηλαδή από την μία οι ιώσεις μου, από την άλλη οι υποχρεώσεις μου στην ένωση έχω χάσει δεν ξέρω και εγώ πόσα μαθήματα. Παρόλα αυτά ετοιμαζόμαστε.

Από την αρχή της προετοιμασίας θέλω να ξεκαθαρίσουμε κάποια θεματάκια. Ήθελα. Έφτασε το τελευταίο μάθημα και ακόμη στον αέρα ήταν. Μάθημα λοιπόν έκτακτο με τον περσινό καβαλιέρο. Θα μείνει και φέτος ή θα το πάμε κανονικά με το δάσκαλο; Έλα μου ντε;

– Αλήθεια, μαζί θα χορέψουμε;

– Δεν ξέρω ρε Έλενα. Αναλόγως το πρόγραμμα.

– Καλά. Δε με νοιάζει. Απλά αν χορέψουμε μαζί πρέπει να σου επισημάνω κάποια κολπάκια.

– Ορίστε; Κάνουμε και κολπάκια;

– Κάτι ψιλά.

– Για να σε δω πρώτα απ’ όλα. Καιρό έχω να σε χορέψω.

Με πέτυχε σε μέρα με τρελά κέφια. Και φυσικά αυτό βγήκε στα βήματα.

– Δεν είσαι εσύ…

– Τι εννοείς;

– Εσύ πετάς…

– και εσύ. Βλακείες.

– Λοιπόν περίμενε λίγο…

Βγαίνει έξω. Χτυπάει την πόρτα του δασκάλου.

– Την Έλενα την χορεύω εγώ.

– Δεν κατάλαβα… την μαθήτρια μου;

(οι 2 μαθήτριες που ήμασταν παρούσες απλά γελάγαμε)

– Ναι. Είναι αστεράτη και θα την χορέψω εγώ.

– Έλενα, εσύ το δέχεσαι;

Ας χαζέψω τα CD.

– Δεν έχει θέμα να το δεχτεί ή όχι. Εγώ θέλω να χορέψει μαζί μου. Πετάει…

– Ώπα (ξύπνησε το κρητικό αίμα που ΔΕΝ έχω) αυτό είναι άδικο. Ο άλλος έφαγε όλο το πακέτο να φτάσουμε ως εδώ και εσύ θα πάρεις την δόξα (εγώ αυτομάτως έγινα η δόξα – ή η λόξα)

– Δηλαδή αρνείσαι;

– Δεν είπα αυτό.

– Αυτό είπες. (Γυρίζει στην άλλη μαθήτρια που χάζευε τα CD). Θα χορέψω εσένα τότε.

– Δεν υπάρχει περίπτωση. Εγώ χορεύω μόνο με τον δάσκαλό μου.

Γκντούπ… Μαζεύει την χαμένη του αξιοπρέπεια και χώνεται στην αίθουσα. 

– Εμείς οι δύο, μόνο τυπικές σχέσεις από εδώ και πέρα.

– Ωραία. Θες να μην κοιταζόμαστε κιόλας γιατί αυτός ο χορός που θα βάλεις τώρα θέλει να κοιτάμε αλλού.

– Είσαι νούμερο.

– Όχι ακόμη. Το Σάββατο όμως θα είμαι…

Ο καβγάς συνεχίστηκε και εκτός αίθουσας με εμένα και την άλλη μαθήτρια να έχουμε από μια κόκκινη κάρτα η καθέ μία (σιγά, φοβηθήκαμε!). Αφού έπεσαν οι ατάκες του στυλ “Γεια σου ρε Έλενα που σφάζονται για πάρτη σου” καταλήξαμε σε συμβιβασμό. Να μην παρεξηγηθεί κανείς. Μόνο που δεν κατάλαβα, με ποιόν θα χορέψω ρε παιδιά; Οψόμεθα…

Υ.Γ. Αν προσπαθείτε να καταλάβετε που κολλάει ο τίτλος, αφήστε το για άλλη φορά.

ASBETA%20023.jpg

Δε φαντάζομαι να έχετε πολύ αγωνία για τα αποτελέσματα του διαγωνισμού… Όσοι περιφέρεστε στα blogs θα έχετε διαβάσει ότι δεν περάσαμε στην επόμενη φάση. Μεταξύ μας δεν άντεχα να περιμένω κιάλλο. (εκτός του ότι όντως χόρεψαν καλύτερα οι άλλοι). Το θέμα είναι ότι όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα εγώ ήδη είχα αρχίσει να δακρύζω (όχι από συγκίνηση αλλά από τον καπνό). Βέβαια κανείς δεν παρακολουθεί το ΠΡΙΝ. Έτσι, την ώρα που βγήκαν τα αποτελέσματα εγώ έκλαιγα. Πρώτος με κοιτάζει ο δάσκαλος. Με βλέμμα -δεν μπορω να βλέπω γυναίκες να κλαίνε – προσπάθησε να μου πει δεν πειράζει (μεταξύ μας εκείνος είχε φάει μεγαλύτερη ήττα μια και δεν προκρίθηκε ούτε το μεγάλο του φαβορί). Στη συνέχεια με πλησιάζει ο καβαλιέρος μου. Με αγκαλιάζει και μου λέει στο αυτί:

– Του χρόνου, θα κατεβούμε 5α ή 8α (μεγαλύτερες κατηγορίες) και θα προκριθούμε…

– Δεν κλαίω βρε χαμένο, ηρέμησε… (ήμουν πολύ ευγενική δε λέω…)

Ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Πήραμε (παρανόμως τελικά αλλά ο δάσκαλος είπε να το πάρουμε) το νουμεράκι (το 18 καλέ, την ηλικία μου) που με μεγάλη χάρη η Βιβή με παραπλάνησε και μου το στερέωσε καλύτερα στην πλάτη…

Στην έξοδο συνάντησα την δασκάλα μου. Την πρώτη μου δασκάλα χορού πριν 3 χρόνια που τώρα κάνει μάθημα στην Εύη. Είχε έρθει να με δει αλλά άργησε… Συγκινήθηκα πολύ.

Φτάνουμε στο μαγαζί (2 βήματα πιο κάτω) και όλοι κοιτάζανε με αγωνία λες και θα κρατούσα το τρόπαιο (πάτε καλά βρε; Πολύ αισιόδοξοι είστε)

Γνώρισα τους νέους Ασμπετιανούς (την Σοφία – από την Πτολεμαΐδα, την Κατερίνα και τον Δημήτρη – που τους περίμενα στο χορό και λίγο αργότερα την Φοίβη) και προσπάθησα να ενσωματωθώ στην παρέα. Η αλήθεια ήταν ότι την περισσότερη ώρα ήμουν … χαμένη. Έβγαινε όλη η κούραση της εβδομάδας. Λίγο πρίν έρθει το φαγητό προσπάθησα να πάρω το σοβαρό μου (τώρα δε μου έβγαινε… γκρρρ) και να κάνω ανακοίνωση.

Με τα χίλια ζόρια τα κατάφερα. Και πάνω που είμαι έτοιμη να ανακοινώσω τον πραγματικό λόγο της συγκέντρωσης, πετάγεται ο Πέτρος και παίρνει το λόγο (γιατρέ, τσιχλίτσα;).

Ευτυχώς ήμουν σε ετοιμότητα και του την έκανα λίγο γυριστή. Ο πραγματικός λόγος λοιπόν που συγκεντρωθήκαμε είναι για να σας ανακοινώσω ότι ανέλαβα την διεύθυνση ενός εκδοτικού οίκου (η έκπληξη της Μαίρης ήταν ΟΛΑ τα λεφτά, ούτε να σε είχα πληρώσει κοριτσάκι) και σας έφερα να δείτε την πρώτη μας δουλειά “Τις περιπέτειες του Τάκη Αστού”. Γκντούπ!

Αυτάααααα…

Αργότερα μου ήρθε φλασιά ότι ξέχασα να πάρω την εφημερίδα που είχε το Sliding doors και έφυγα βιαστική βιαστική για το περίπτερο, αφού σαν καλό κορίτσι ρώτησα δυνατά αν θέλει κανείς τσιγάρα. (είμαι σίγουρη ότι ο Βασίλης περίμενε να επιστρέψω με τούρτα, αλλά είπαμε τα ίδια θα κάνουμε κάθε χρόνο;) Στην έξοδο με χαιρέτησε η κοπέλα του μαγαζιού και όταν της είπα ότι θα ξαναγυρίσω μου λέει, α, ναι εσύ πας για τσιγάρα. (τελικά το είπα πολύ δυνατά!).

Μετά έκανα μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μιλήσω με όλους και άλλαξα για λίγο θέση αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Είχα ξεχάσει και που είχα παρκάρει… δράμα.

Φεύγοντας πέσαμε πάνω…. στον καβαλιέρο μου με το 16 (χαχαχα Μαλίνα έγραψες) και γενικώς του πάντες από την σχολή μια και μόλις είχε τελειώσει το σόου. Παίξαμε το κοπερτί και αναχωρήσαμε. Εγώ εξακολουθούσα να μη θυμάμαι που έχω παρκάρει. Περπάτησα μηχανικά. Ήθελα να περπατήσω λίγο… και τελικά βρήκα το αυτοκίνητο. Το ίδιο μηχανικά οδήγησα και μέχρι το σπίτι, όπου σωριάστηκα στο κρεβάτι σε χρόνο dt.

Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα, μέσα σε μια πολύ γεμάτη εβδομάδα… Που όμως τελείωσε με μια γλυκιά αίσθηση!

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ

– Bρε, βρε τα παιδιά…

– Mη γελάς, το ξέρεις ότι το Σάββατο χορεύουμε μαζί έτσι;

– Nαι.

– Kαι… τι θα κάνουμε για αυτό;

– Eννοείς πρόβα;

– E, λιγάκι…

– Δε σε φοβάμαι βρε.

– Eγώ όμως σε φοβάμαι. (μπουχαχαχαχα) Σοβαρά τώρα, πρέπει να κάνουμε μια πρόβα.

– Σάββατο μπορείς;

– Eίσαι τρελός! Δε θέλεις καλύτερα Kυριακή;

– Έλα ρε συ, τι ώρα μπορείς το Σάββατο;

– Δεν μπορώ! Θέλω να πάω κομμωτήριο.

– Δεν έχεις ανάγκη.

– Tο ξέρω. Aλλά επειδή θα γελάσουμε που θα γελάσουμε, ας γελάσουμε και με τίποτα άλλο εκτός από το χορό…

– Kαλά λέγε εσύ. Άκυρο το Σάββατο λοιπόν.

– Yeap!

– Παρασκευή πριν το πάρτυ…

– Mε σκοτώνεις!

– Eεεε, εγώ μπορώ αύριο άνετα αλλά στις 5. Mπορείς;

– (χιχιχι την πάτησες) Kοίτα να δεις, θα πρέπει να φύγω από την δουλειά, να έρθω εδώ να κάνουμε την πρόβα, να ξαναπάω στη δουλειά και μετά να γυρίσω για το μάθημα στις 9.45.

– Kουράστηκα.

– Eκτός αν θέλεις να κάνουμε πρόβα στη δουλειά μου… Ξέρεις, στην αίθουσα συνεδριάσεων…

– Έκλεισε για 5 η ώρα αύριο, OK;

– Tι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες (μπουχαχαχαχαχα)…

H μια και μοναδική πρόβα πήγε ανέλπιστα καλά! Kαταφέραμε να κάνουμε επανάληψη, διόρθωση σε λεπτομέρειες και να χορέψουμε τουλάχιστον 4 φορές τον κάθε χορό! Oυφ…

Κάθε χρόνο, διαλέγω την ημερα της Πρωταπριλιάς για να κανω τις πιο κουλές ανακοινώσεις και να πω τις αποφάσεις μου. Έτσι, και αυτό που θέλω να πω το λέω  και ο άλλος δε με πιστεύει και στην τελική εγώ το είπα, αν δεν το πιστέψεις εγώ δε φταίω.

Λοιπόν δε θα χαλάσω φέτος την παράδοση…

Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν έχει ανακοινωθεί ένας διαγωνισμός χορού. Φυσικά εγώ έχω δηλώσει ότι δεν πρόκειται να μπω στη διαγωνιστική διαδικασία, έλα όμως που με έχουν πρήξει να λάβω μέρος. Έτσι για την εμπειρία. Βρε δεν θα προλάβω (σας είπα; ο διαγωνισμός είναι 19 Απριλίου!!) έχω πολύ δουλειά αυτή την περίοδο (παιδι μου, σε πράγματα που ξέρεις θα διαγωνιστείς), βρε δεν πάτε καλά… Τίποτα. Ανένδοτοι. Απλά έπρεπε εγώ να διαλέξω κατηγορία. Μαααα, δε μου αρέσει ο συνδθασμος σας, δεν μπορώ να κάνω τον δικό μου συνδυασμό; Αλήθεια 4 χορούς θα βάλω και εγώ…ΟΧΙ. Το έφεραν από δω, το έφεραν από κει…

Είναι λίγο και η πρόκληση της εμπειρίας και του ότι δεν έχω τίποτα να χάσω…

– Δεν πας για μετάλλιο, για την εμπειρία πας.

– Γιατί; Δεν μπορώ να κερδίσω εγώ μετάλλιο;

– Μπορείς, αλλά προσγειώσου τώρα…

– Σε μια άλλη ζωή ε;

– …

Είναι λίγο και το ψώνιο.

– Μα παιδί μου, δε θα είναι διαγωνισμός για το ποιά ειναι πιο όμορφη…

– Το ξέρω. Αν ήταν τέτοιος διαγωνισμός θα κέρδιζα εγώ!

– Χαχαχα

– Δεν το κατάλαβα το γέλιο…

Λοιπόν, τελικά με έπεισαν. Και έτσι στις 19 Απριλίου – και φυσικά χωρίς ιδιαίτερες πρόβες – διαγωνίζομαι στα: Waltz, Tango, Mambo, Samba. Οσοι πιστοί (και με διάθεση για τρελό γέλιο) προσέλθετε (ακόμη δεν ξέρουμε τον χώρο)…

Το είπα!