 | Giannis Pit on Υπεράνω. |
 | lnas on Υπεράνω. |
| Giannis Pit on Υπεράνω. |
| lnas on Η έξοδος |
 | maniaspirit on Η έξοδος |
– Θείεεεεεε, φέτος έμαθα να κολυμπάω χωρίς μπρατσάκια.
-Αχα, και τι σημαίνει αυτό;
– Θείε, δεν καταλαβαίνεις; Πλέον δε θα στέκομαι στην επιφάνεια. Θα μπαίνω στα βαθιά.
– Ουάου…
«Θείε», δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά η μικρή μόλις σου έδωσε ένα μάθημα ζωής. Φρόντισε να της το θυμήσεις λίγο μετά την εφηβεία.
Το έχω ξαναπει, οι τελευταίες διακοπές του καλοκαιριού, το ταξίδι στην Κρήτη και ειδικά στο Τυμπάκι με βάζουν σε σκέψεις.
Είναι τόσα πολλά και μπερδεμένα αυτά που ένιωσα αυτές τις ημέρες που δεν ήξερα από που να ξεκινήσω.
Μια μικρή περιγραφή της μορφής της παρέας για να μπείτε λίγο στο κλίμα. Είναι ένα παραθεριστικό θέρετρο της αεροπορίας όπου την περίοδο που πηγαίνω εγώ, πηγαίνουν κυρίως οι συνταξιούχοι. Έχουμε λοιπόν, σε πλειοψηφία μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους (γιατί υπάρχουν πάντα και οι νεώτεροι ή οι συνοδοι, τα εγγόνια κ.λ.π.) οι οποίοι έχουν εργαστεί μαζί, έχουν ζήσει τη ζωή τους μαζί και πολλές φορές θυμούνται με συγκίνηση τους ανθρώπους που έχουν φύγει. Οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές μια και το στρατόπεδο έχει δυσκολίες. Π.χ. αποστάσεις, σκάλες, ψηλά σκαλοπάτια (ειδικά στα λεωφορεία), παρόλα αυτά το λέει η καρδιά τους.
Ξεκινώντας λοιπόν από το αεροδρόμιο (την ταλαιπωρία και την παραλίγο επικίνδυνη πτήση μας, θα την περιγράψω αργότερα) αρχίζουν και φαίνονται οι δυσκολίες. Ανέβασε μπαγκάζια, κατέβασε μπαγκάζια και όλα αυτά σε ένα αεροπλάνο που για να ανέβεις πρέπει να σκαρφαλώσεις (χάθηκε ο κόσμος να βάλουν μια νορμάλ σκαλίτσα;) Την ώρα της αναμονής εντόπισα έναν κυρίο αρκετά μεγάλο και μεγαλόσωμο με δυσκολία στο περπάτημα. Συνοδευόταν από έναν εξίσου γεροδεμένο νεαρό – προφανώς γιο του. Μου έκανε εντύπωση το πόσο προστατευτικός ήταν αλλά και πόσο σεβόταν την ελευθερία του να παλέψει μόνος του. Σα να ήταν ένα μωρό παιδί που μάθαινε τα πρώτα του βήματα και ο γονίος ήταν εκεί να το βοηθήσει αν χρειαζόταν βοήθεια. Μόνο που οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. Ο νεαρός βοηθούσε παράλληλα και όποιον είχε ανάγκη να ανεβάσει και να κατεβάσει τα πράγματα. Διακριτικά πάντα. Τον έβλεπα να στάζει στον ιδρώτα, να σκουπίζεται και πραγματικά τον θαύμαζα.
Λόγω της ταλαιπωρίας με την παρολίγο επικίνδυνη πτήση, οι αντοχές είχαν μειωθεί. Ο μεγαλόσωμος πατέρας δυσκολευόταν να κατέβει από το αεροπλάνο. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον παίρνει αγκαλιά ο γιος και τον κατεβάζει. Έκανε το ίδιο ακριβώς και την δεύτερη φορά της επιβίβασης και αποβίβασης. Συγκινήθηκα εκείνη την στιγμή πάρα πολύ. Σκέφτηκα … θυμήθηκα… ανθρώπους παρατημένους.
Καθώς περνούσαν οι μέρες, πατέρας και γιος έβγαιναν καθημερινά μέχρι το χωριό για βολτούλα. Κάποια στιγμή τους είδα στην τραπεζαρία. Ο ηλικιωμένος περπατούσε σαφώς πιο άνετα, πιο καμαρωτά. Του έκανε καλό το περπάτημα. Από δίπλα ο γιος του. Δεν άντεξα, του μίλησα.
– Περδίκι έγινε… Τον θαυμάζω.
– Ε, ας είναι καλά το περπάτημα. Εκείνος λιώνει στο περπάτημα και εγώ απο πίσω του γίνομαι μούσκεμα. Αλλά του κάνει καλό.
– Μπράβο. Συνεχίστε.
Ένα βράδυ πήρε ο γιος το αρμόνιο και έπαιξε μουσική για όλους. Έτυχε και καθόμουν σε σημείο που έβλεπα θάλασσα και μόνο άκουγα. Η μουσική μας ταξίδεψε όλους. Όταν κάποιος από την παρέα του είπε να κάνει ένα διάλειμμα αν θέλει για να φάει, είπε, δεν πειράζει μου αρέσει που βλέπω τα πρόσωπα τους να γελούν… θα φάω αργότερα.
Επίσημα λοιπόν ήρθε το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών και για μένα. Αν σας πω ότι κατάλαβα πως πέρασε και αυτό το καλοκαίρι θα είναι ψέματα. Σίγουρα όμως ήταν ένα γεμάτο καλοκαίρι. Με κλιμάκωση συναισθημάτων και αυτό ήταν που το έκανε να έχει ενδιαφέρον. Αναπολώντας…
Ξεκίνησε, λοιπόν, χαλαρά με διακοπές με τις κολλητές στη Σίφνο. Αυτές είναι οι διακοπές που περιμένω κάθε χρόνο. 1 εβδομάδα εξερεύνησης, συζήτησης για όσα δεν προλάβαμε να πούμε μέσα στο χειμώνα.
Με ένα διάλειμμα για… δουλειά συνεχίσα με 1 εβδομάδα στο μαγευτικό Πόρτο Ράφτη. Πρώτη φορά έκανα διακοπές εντός Αττικής, με την δυνατότητα ίντερνετ (σιγά το πράγμα, θα μου πείτε… ήταν όμως σημαντικό εκείνη την περίοδο), με μια παρέα παιδικών χρόνων που δεν ήταν δικιά μου, αλλά την ένιωσα δικιά μου. Πρωτόγνωρο για μένα… Ένα τσίμπημα για να άρχισω πάλι για ψάχνω για εξοχικό.
Διάλειμμα και πάλι για δουλειά (για να μη λέτε ότι έλειπα όλο το καλοκαίρι).
Αναχώρηση για Βόρεια Ελλάδα… Αφορμή ένας γάμος στο Κιλκίς. Γνώρισα την απίστευτη φιλοξενία μιας παρέας που πάλι δεν ήταν δική μου (τελικά μήπως ήμουν της “προσκολήσεώς”; χαχαχα), επισκέφτηκα τα λουτρά της Αριδαίας (Πόζαρ) όπου ένιωσα απίστευτη χαλάρωση όταν ζεστός φυσικός καταρράκτης μας έκανε μασάζ και φυσικά δεν έλειψε ένα πέρασμα από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη για μια μικρή επίσκεψη στον Γιώργο Χ.
Χωρίς διάλειμμα αυτή τη φορά, και με κυριολεκτικά ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή μου ξεκίνησα για τον τελευταίο (ετήσιο πλέον) προορισμό μου, την Κρήτη και συγκεκριμένα το Τυμπάκι. Για αυτές τις διακοπές μπορώ να γράφω ώρες (και θα το κάνω δηλαδή) μια και είναι ο προορισμός (και η εκεί παρέα, που ούτε αυτή ήταν αρχικά δικιά μου) που πάντα με βάζει σε σκέψεις.
Στην Κρήτη είχα την ευκαιρία, να γνωρίσω από κοντά 3 κουκλίτσες των blogs (ναι, Βασίλη, τουρνέ έκανα!). Αμαδρυάς, Άννα-Μαρία και Μερίνα (που που θα πάει, θα την πείσουμε να ανοίξει τον δικό της χώρο). Δεν λέω τίποτα για τα κορίτσια, πέρα από το ότι πέρασα υπέροχα μαζί τους, γιατί θέλω να τις γνωρίσετε μόνοι σας…
Και επειδή από την αρχή του καλοκαιριού που είχε κολλήσει αυτό το τραγούδι, και μια και τώρα νομίζω είναι … επίκαιρο. Απολαύστε το… είτε με την φωνή της Βασούλας
είτε στην αυθεντική εκτέλεση
ΚΑΘΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία:Δεληβοριάς Φοίβος
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ’ το χωριό σου
και μόνο απ’ τ’ άσπρα μέρη κάτω απ’ το μαγιό
θ’ αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός
κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως
Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο
κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ
τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο
και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός
κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως
Εδώ στην εξοχή που περνάω την δεύτερη φάση των διακοπών μου, έχουμε ίντερνετ. Ας είναι καλά ο βρόγχος που ενεργοποιήθηκε έγκαιρα… Αυτό βέβαια είναι άσχετο αλλά επειδή είναι η πρώτη χρονιά που κάνω διακοπές μαζί με τον φορητό μου υπολογιστή (πέρσυ δεν είχα καν) και με την δυνατότητα του ίντερνετ, έχω χαρεί ιδιαίτερα.
Κάθομαι λοιπόν κάτω από την κληματαριά και σερφάρω… Με γρήγορους ρυθμούς (όσον αφορά την ταχύτητα του δικτύου) με αργούς όσον αφορά τη διάθεση (είπαμε διακοπές κάνω).
Σήμερα λοιπόν αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τα υδραυλικά (σας είπα, τα προηγούμενα ήταν άσχετα). Η προσφορά του υδραυλικού για να φτιάξει μια εξωτερική βρύση που έσταζε, ένα εξωτερικό ντουζ που έσταζε και μια βρύση νεροχύτη που έσταζε, ήταν εξωφρενική.
Η Κατερίνα λοιπόν, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην ασχοληθεί με κάτι και να μην το φτιάξει, το αποφάσισε. Θα φτιάξουμε και τα υδραυλικά. Πάμε λοιπόν στο μαγαζί να αγοράσουμε τα υλικά… εγώ από πίσω να ρωτάω:
– Το μαλλί, δεν βγαίνει σε καστανό;
Αγοράσαμε και έναν κόφτη για σωλήνες. Μεγάλη ανακάλυψη. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο τον χαρήκαμε. Ειδικά όταν ήρθαν τα δύσκολα.
Γιατί τα δύσκολα ήρθαν. Βρε μπας, και το βάζουμε ανάποδα; Μπαααα
Α, αυτό μοιάζει με τις βέρες των γονιών μου. Λες; χαχαχα Και δώστου να σφίγγουμε, να σφίγγουμε… Η Κατερίνα δηλαδή γιατί εγώ ήμουν πολύ καλή βοηθός… Μπράβο, καλά πας, ελα λίγο ακόμη. Ούπς! Έσπασε…
– Έχω μια υποψία ότι η κοπέλα στο μαγαζί μας κορόιδεψε. Ήθελε να μας φτιάξει τα υδραυλικά ο άντρας της.
– Μα ο άντρας της είναι μηχανικός αυτοκινήτων είπε
– Και εσύ την πίστεψες;
Τελικά το ένα ανταλλακτικό ήταν χαλασμένο (τα έλεγα εγώ…) και αφού δημιουργήσαμε ένα ωραιότατο συντριβάνι (ευτυχώς για λίγο) και ζητήσαμε την βοήθεια του κοινού… “Μηνάαααα” (ευτυχώς δεν έχουν φόρουμ οι υδραυλικοί να τους ρωτήσουμε) πηγαμε ξανά στο μαγαζί για να πάρουμε το σωστό ανταλλακτικό.
Τώρα είχαμε πάρει φόρα…
Φτιάχνουμε την βρύση, φτιάχνουμε το ντουζ (κάναμε και ένα στα γρήγορα) και μπήκαμε σαν τους κλέφτες στο άλλο σπίτι να φτιάξουμε το νεροχύτη. Κάναμε εκεί κάποιες μαγικές, ανεξήγητες κινήσεις που είχε δει η Κατερινα, να κάνει ο πατέρας της, αλλά δεν ξέραμε γιατί… παιδευτήκαμε λίγο, τους ξυπνήσαμε όλους, όχι από την φασαρία αλλά από τα γέλια. Την φτιάξαμε και αυτή. Τώρα απολαμβάνουμε όλο καμάρι τα κατορθώματά μας… ο κόφτης μεγαλο εργαλείο. Από την χαρά μας, κοντύναμε λίγο το ντούζ και απαγορεύσαμε στην επόμενη γενιά, να βγει ψηλή.
Ποιός Σάκης υδραυλικός και κουραφέξαλα. Εδώ υπάρχει η Κατερινα… (και η Ελενα στην ψυχολογική υποστήριξη)
Οι ετοιμασίες για τη δεύτερη φάση των διακοπών ξεκίνησαν με αργούς ρυθμούς. Τις τελευταίες μέρες σέρνομαι επικίνδυνα.
Τα πράγματα πακεταρισμένα, η διάθεση ανεβασμένη και έτοιμη για τις οδηγίες.
– Ο καιρός εδώ έχει τρελαθεί… Μια ζέστη, μια αέρας, τώρα ετοιμάζεται για βροχή.
– Τι λες τώρα; Έρχομαι… Ελπίζω να προλάβω και να μη με πιάσει βροχή στο δρόμο. Εξάλλου εδώ μια χαρά, νομίζω, είναι ο καιρός.
Νόμιζα.
– Βρε δεν κοιτάζω να δω πως ειναι ο καιρός εδώ… Χμ… Αυτή τη μυρωδιά την θυμάμαι καλά. Πλησιάζει. Πάω να ντυθώ. Να προλάβω να φύγω (κάτι σα να ξορκίσω το κακό μου έκανε…)
Ντύνομαι γρήγορα, γρήγορα και μπάμ αρχίζει το πρώτο μπουμπουνητό.
– Ιδέα μου, είναι.
Φρρρρρ
– Έλενα, ξέρεις… βρέχει.
Αλλαγή σκηνικού. Αλλαγή προγράμματος.
Φθινοπωρινή διάθεση. Χουχούλιασμα (ταιριάζει και με την κατάσταση “σέρνομαι” των τελευταίων ημερών). Ταινιούλα. Κάτι ζεστό (τι λέω μωρέ, ζεστά δεν πίνω)…
Δεν πειράζει που δεν έφυγα ακόμη. Θα φύγω αύριο το πρωί.
… το παν είναι να απολαμβάνουμε ακόμη και τις ανατροπές.
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Ελένη Τσαλιγοπούλου ( Ντουέτο )
Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ’ αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά
Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά
Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι
στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά
Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά
Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού
Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά
Για όσους δεν ξέρουν ήδη αναχωρώ σήμερα για Σίφνο. Η παρέα, ένα τριμελές κλιμάκιο τρελών, αποφάσισε να αφήσει το στίγμα της και στη Σίφνο.
Όμως το 3 σαν νούμερο δε μας κάθεται καλά. Όχι γενικά, αλλά για παρέα είναι κάπως…
Βρίσκομαι λοιπόν στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι μετά από casting ημερών, μηνών ή καλύτερα χρόνων (χωρίς υπερβολή) καταλήξαμε στο ποιός θα είναι ο τέταρτος της παρέας. Πολύ θα θέλαμε να είναι ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά δυστυχώς όλα τα ευχάριστα πράγματα, απαιτούν θυσίες.
Θα αναπληρώσουμε με εκδρομούλα… κοριτσάκι!
Στο θέμα μας, λοιπόν. Ο τέταρτος της παρέας έπρεπε να διαθέτει χιούμορ, υπομονή, χαμόγελα, υπομονή, κέφι, υπομονή και άφθονη υπομονή. Κουραστήκαμε πολύ. Το δουλέψαμε το θέμα… Σαν την Μαγγίρα στη “Μαρία την άσχημη” γίναμε αλλά τελικά τα καταφέραμε.
Ο τέταρτος της παρέας θα είναι… η καλύτερη μας διάθεση!
Τώρα λοιπόν που είμαστε πλήρεις, σαλπάρουμε για Σίφνο!!!! Ραντεβού σε μία εβδομάδα ή νωρίτερα… Το νου σας!
… πως από μια άσχετη κουβέντα μπορείς να σωθείς.
Τελευταία ημέρα στη δουλεία. Πήξιμο, πανικός… Έρχεται ο Σπύρος να παραλάβει μια δουλειά.
– Περίμενε λίγο γιατί κάνω κάτι άλλο τώρα.
– Καλά. Ετοιμάζεσαι για διακοπές;
– Ω, ναι!
– που;
– Σίφνο, δεν είπαμε;
– Α, ναι. Να φας ρεβυθοκεφτέδες.
– Ναι, καλά… Και εσύ να φας φάβα στη Σαντορίνη.
– Α, δεν κάνει να φάω φάβα.
– Γιατί; (κάτι υποψιάζομαι)
– Μου λείπει…
– Και εμένα. G6PD.
– Έλα ρε Έλενα, δεν έχω γνωρίσει κανέναν…
– Εγώ πάλι πολλούς.
Η συζήτηση αποκτά ενδιαφέρον και για τους άλλους.
– Καλά, βρε παιδιά, αυτή η εξέταση δεν είναι η πρώτη που γίνεται στα παιδιά;
(με μια φωνή) – Όχι όταν γεννηθήκαμε εμείς…
Επιστρέφω στο πήξιμο αλλά παρακολουθώ τη συζήτηση.
– Και που λες Έλενα, είδα κα έπαθα για να μάθω αν μπορώ να κάνω τατουάζ. Είχα πάρει 5 φορές στο νοσοκομείο και δε μου έλεγαν.
– Γιατί να επηρεάζει ρε συ το τατουάζ;
-Ε, δεν ήξερα.
– Μου κάνει εντελώς κουλό.
– Και όμως, χέννα ας πούμε δεν μπορείς να κάνεις.
– ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;
Εδώ και τουλαχιστον 5 χρόνια φλερτάρω έντονα με την ιδέα της χέννας. Φέτος και επειδή ξέρω ότι στο νησί κάνουν, το είχα αποφασίσει. Και αρχίζω και σκέφτομαι.
1. Έλεγα σε όλους ότι επιλέγω μικρό νησί γιατί δεν έχω οικογένεια, πιτσιρίκια κ.λ.π. να θεωρώ must το νοσοκομείο στις διακοπές (πως μου έκατσε αυτό το επιχείρημα, ακόμη το ψάχνω)
2. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάει το μυαλό στο ότι μπορεί να μου δημιουργήσει πρόβλημα το ένζημο, και θα έκανα χαλαρά το τατουάζ (γιατί σιγά μη με ρωτούσαν αν μου λείπει το ένζημο και σιγά μη τους το έλεγα αφού δε φανταζόμουν ότι προκαλεί το οτιδήποτε!), και θα πάθαινα κάτι τις (ακόμη δεν έχω ψάξει τι παθαίνω) το οποίο μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Μαμάααααα μου!
Να’ σαι καλά βρε Σπύρο!
Αλήθεια σας λέω… θέλω να φύγω!
Να πάω μια εκδρομούλα… Βασικά Θεσσαλονίκη θέλω να πάω αλλά μπορώ να αρκεστώ και με μια κοντινή…
Να μπω σε ένα τρένο, σε ένα καράβι … να φύγω! Να με φυσήξει λίγος καθαρός αέρας, να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω. Να μη με απασχολεί τίποτα.
Το είχα πάθει και αμέσως μετά τις Πανελλήνιες… (καλά, το παθαίνω συχνά, μη νομίζετε)… τότε ήθελα να πάω για καφέ στις 11 η ώρα ένα Σάββατο πρωί χωρίς να έχω να σκεφτώ απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Τώρα όμως είναι αλλιώς. Το έχω ανάγκη. Ξυπνάω και δεν ξυπνάω… Είμαι εδώ και είμαι αλλού.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΛΕΜΕ… (χαζεύω το ημερολογίο. Γμτ δεν υπάρχουν ημέρες χωρίς υποχρεώσεις πριν τις 15 Ιουνίου)
H φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη από την φίλη μου με τα δωράκια (με πληρώνει καλά για να μην αποκαλύψω ποιά είναι) πέρυσι το καλοκαίρι στη Σκύρο. Tην έχω οικειοποιηθεί όμως μια και η έμπνευση ήταν δική μου.
Aυτή η μέδουσα βέβαια είναι νεκρή αλλά σας διαβεβαιώνω ότι οι “γιατροί” έκαναν ότι μπορούσαν για να την σώσουν (κοινώς έζησα το δράμα του να με πρήζουν να την ξαναβάλουμε στη θάλασσα, γιατί υπέφερε έξω από το νερό).
Ήταν μαλακό το χώμα που την σκέπασε…
Lnas's place 
