Και όμως αλλάζει…

Το Σαββατοκύριακο ξεκινούσε με άσχημες προϋποθέσεις. Ένα λάθος στη δουλειά, μου στοίχισε την ηρεμία μου. Σε άλλους βέβαια, στοίχισε πολύ περισσότερα, οπότε δεν παραπονιέμαι. Τσαντίζομαι. Με τον εαυτό μου. Γιατί ξέρω ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να κάνω λάθος και δεν ήθελα να της “επιτρέψω” να μου την πει. Είχε όμως δίκιο. Και παρόλο που τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους πια, εγώ είχα σκάσει. Γυρίζω σπίτι και πέφτω για ύπνο. Ναι. Η ώρα ήταν 8. Θα κοιμόμουν λίγο και μετά θα πήγαινα οπωσδήποτε στο χορό. Δεν είχα όρεξη αλλά έπρεπε να το πολεμήσω. 

Χαλάρωσα λίγο. Όσο βέβαια έφερνα στο μυαλό μου το λάθος, έπεφτα. Έπρεπε να κρατάω το μυαλό μου απασχολημένο συνεχώς με κάτι άλλο. Ήρθε το Σάββατο, πήγαμε στην εκκλησία (για τη γιορτή του μπαμπά), φτιάξαμε το κτηματολόγιο (τώρα, δε θα είσαι πια αγχωμένη, ε μαμά; Α! Ξέχασα τώρα θα βρούμε κάτι άλλο…) Ήρθε η Μαφάλντα… Πήγαμε Jumbo. Ψωνίσαμε ένα κάρο βλακείες, αλλά πολύ το χαρήκαμε. Επιστροφή στο σπίτι. Έφτιαξε επιτέλους προφίλ… μας έβγαλε την ψυχή βέβαια.

Χαζολογήσαμε στα blogs – η καθεμιά από τον υπολογιστή της, στο ίδιο δωμάτιο! Πήγαμε σινεμά… Επιστρέψαμε… Κάναμε μπάχαλο τον Μαύρο Πήτ... Συνειδητοποίησα ότι έπαθα ψύξη… Κοιμηθήκαμε (εγώ σε χρόνο dt, αλλά πονούσα και δεν το ευχαριστήθηκα!)

Κυριακή και είχαμε να πάμε σε βάφτιση. Ε, πήγαμε… Επιστρέφοντας κάναμε μια αρμένικη επίσκεψη 😉 με μπόλικη χαζοκουβεντούλα που πολύ χαρήκαμε και επειδή είχαμε πολύ δουλειά (ο λόγος που έμεινε στο σπίτι, δηλαδή) επιστρέψαμε στο σπίτι. Εργαστήκαμε (γκουχ γκουχ) σκληρά για κανα 3ωρο και μετά ξανά μανά “επισκέψεις”, αποστολές – παραδόσεις “δεμάτων” και επιστροφή στο σπίτι.

Το λάθος παραμένει εκεί. Θα το βρω την Δευτέρα το πρωί να μου χαμογελάει. Όμως η διάθεση μου άλλαξε. Για 50 ώρες (περίπου) το λάθος, έκανε στην άκρη. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν δημιουργικό το ΣΚ μια και δεν βγάλαμε όση δουλειά θέλαμε. Αλλά μάλλον είχαμε όλοι ανάγκη από λίγη βλακεία… λίγες απορίες (σοβαρές ή όχι)… λίγη χαλάρωση, λίγη ανεμελιά.

Ευχαριστώ. Όσους ήξεραν και όσους δεν ήξεραν… Δεν το “εκβιάσαμε” και βγήκε πιο όμορφο.

Xωρίς λόγο;

Eχθές το βράδυ, κάπου ένιωσα (το πέτυχα;) τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Δεν εξηγείτε η κούραση μετά από διακοπές. Ή μήπως έπεσαν απλά όλα μαζί. Aποφάσισα – για άλλη μια φορά – να το ψάξω. Xμ… είναι αργά. Δεν μπορώ τώρα. Aν ξεκινήσω τα … ημίμετρα.

Mη αλκοολούχο ποτάκι, αγκαλιά το laptop (καινούργια συνήθεια που αγάπησα μόλις εχθές), η -πρόσφατα – αγαπημένη μου σειρά και… είμαι έτοιμη. Tο τέλειο χαλαρωτικό. O ύπνος με πήρε (αφού τελείωσε η σειρά, για να προλάβω τις κακίες) λίγο αργότερα, αφού πρώτα βυθίστηκα σε πολύ χαρούμενες σκέψεις (και αστείες κάποιες φορές!!!)

Tον ύπνο μου διέκοψε μια υπόνοια σεισμού. Δεν ξέρω αν όντως έγινε, εγώ όμως … κουνήθηκα, άλλαξα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου. Όνειρο δεν ξέρω αν είδα. Όμως το πρωί ξύπνησα με απίστευτα καλή διάθεση. Kουρασμένη μεν, αλλά πολύ πολύ χαρούμενη.

BECAUSE I LOVE YOU (Stevie B)

I got your letter

From the postman

Just the other day

So I decided

To write you this song

Just to let you know

Exactly the way I feel

To let you know

My love’s for real

Because I love you

And I’ll do anything

I’ll give you my heart

My everything

Because I love you

I’ll be right by your side

To be alive

To be your guy

If you should feel

That I don’t really care

And that you’re starting to lose ground

Just let me reassure you

That you can count on me

And that I will always be around

Because I love you

My heart’s an open door

Girl, won’t you please come on in

Because I love you

I’ll be right by your side

To be alive

To be your guy

If you should feel

That I don’t really care

And that you’re starting to lose ground

Just let me reassure you

That you can count on me

And that I will always be around

Because I love you

My heart’s an open door

Girl, won’t you please come on in

Because I love you

I’ll be right by your side

To be alive

To be your guy

Απρόσμενη βροχή…

Οι ετοιμασίες για τη δεύτερη φάση των διακοπών ξεκίνησαν με αργούς ρυθμούς.  Τις τελευταίες μέρες σέρνομαι επικίνδυνα.

Τα πράγματα πακεταρισμένα, η διάθεση ανεβασμένη και έτοιμη για τις οδηγίες.

– Ο καιρός εδώ έχει τρελαθεί… Μια ζέστη, μια αέρας, τώρα ετοιμάζεται για βροχή.

– Τι λες τώρα; Έρχομαι… Ελπίζω να προλάβω και να μη με πιάσει βροχή στο δρόμο. Εξάλλου εδώ μια χαρά, νομίζω, είναι ο καιρός.

Νόμιζα.

– Βρε δεν κοιτάζω να δω πως ειναι ο καιρός εδώ… Χμ… Αυτή τη μυρωδιά την θυμάμαι καλά. Πλησιάζει. Πάω να ντυθώ. Να προλάβω να φύγω (κάτι σα να ξορκίσω το κακό μου έκανε…)

Ντύνομαι γρήγορα, γρήγορα και μπάμ αρχίζει το πρώτο μπουμπουνητό.

– Ιδέα μου, είναι.

Φρρρρρ

– Έλενα, ξέρεις… βρέχει.

Αλλαγή σκηνικού. Αλλαγή προγράμματος.

Φθινοπωρινή διάθεση. Χουχούλιασμα (ταιριάζει και με την κατάσταση “σέρνομαι” των τελευταίων ημερών). Ταινιούλα. Κάτι ζεστό (τι λέω μωρέ, ζεστά δεν πίνω)…

Δεν πειράζει που δεν έφυγα ακόμη. Θα φύγω αύριο το πρωί.

…  το παν είναι να απολαμβάνουμε ακόμη και τις ανατροπές.

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος

Μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Ελένη Τσαλιγοπούλου ( Ντουέτο )




Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα


σ’ αυτή την αγκαλιά


στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα


στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά




Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα


μέσα στα χείλια σου εγώ


βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά


τούτο το σώμα που διψά




Βρέχει και στους καταυλισμούς


χορεύουν τα παιδιά


στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι


στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά




Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα


μέσα στα χείλια σου εγώ


βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά


τούτο το σώμα που διψά




Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες


το δρόμο και το νου


και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι


κι άθελά μου με τραβάς αλλού




Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα


μέσα στα χείλια σου εγώ


βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά


τούτο το σώμα που διψά

Ένεση χαμόγελου…

Ξενύχτησα πάλι λιγάκι εχθές, ψάχνοντας μουσική για ένα παιδικό πάρτυ. Δεν ήθελα και πολλά… κόλλησα! 

Άμεσα αποτελέσματα…