Εμπιστοσύνη

Έχω να γράψω αρκετό καιρό. Όχι γιατί δεν υπήρχε η ανάγκη αλλά γιατί δεν υπήρχε ο χρόνος να μπουν σε λέξεις όλα αυτά. Ούτε τώρα υπάρχει ο χρόνος, αλλά τώρα υπάρχει η «ἐκρηξη». Δεν ξέρω αν είναι θυμού ή γενικότερα αρνητικών συναισθημάτων που προκαλούνται. Είναι όμως πολλά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Έχω βαρεθεί να μην αναγνωρίζεις αυτό που κάνω. Και -μάλλον-το κάνω καλά. Μπορεί να έχεις την ψευδαίσθηση ότι κάποιες καλές κουβέντες σε τρίτους – που θα ακολουθήσουν απίστευτη πίεση και υποτιμητικά σχολια – είναι αναγνώριση. Ε, λοιπόν ΔΕΝ είναι.

Έχω βαρεθεί να λέω κάτι, να το αντιμετωπίζεις ειρωνικά και υποτιμητικά και αρκετό καιρό αργότερα να το παρουσιάζεις σα δική σου ιδέα. Και φοβερή έμπνευση. Που σου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Ε, λοιπόν ΔΕΝ είναι έτσι.

Έχω βαρεθεί την ειρωνεία.

Έχω βαρεθεί να λειτουργώ ως σάκος του μποξ κάθε φορά που θέλεις να ξεσπάσεις κάπου.

Έχω βαρεθεί να «προλαβαίνω» καταστάσεις, να σε δικαιολογώ. Όχι πια.

Όλα αυτά τα ανέχτηκα. Όχι αγόγγυστα – το ομολογώ. Αλλά τα ανέχτηκα.

Αυτό που δε μπορώ να ανεχτώ είναι να με αμφισβητείς. Πολλές φορές θα μπορούσα να σου πω ψέματα για πολλά. Δεν το έκανα όμως. Παρόλο που ήξερα ότι θα το μετάνιωνα. Πολλές φορές σου εμπιστεύτηκα πράγματα και σκέψεις μου και το μόνο που έκανες ήταν να τα μεταφέρεις σε τρίτους. Αφέλεια, βλακεία, κουτοπονηριά; Δεν ξέρω.

Το να σε εμπιστευτώ, ήταν επιλογή μου. Εσύ έπρεπε απλά να μου αποδείξεις ότι είχα δίκιο. Και δεν το έκανες!

 

Πρόσεχε…

Πριν από αρκετά χρόνια, σε μια συζήτηση από αυτές που δεν συνηθίζω να κάνω, ένας άνθρωπος που σέβομαι την γνώμη του μου είπε «Πρόσεχε». Mε τρόμαξε λίγο. Δε συνηθίζει ούτε εκείνος να κάνει τέτοιες συζητήσεις. Mε τάραξε. Tις ελάχιστες φορές που μου είχε πει κάτι ανάλογο, είχε επιβεβαιωθεί.

Προσπάθησα να ρωτήσω, τι βλέπει που δεν βλέπω εγώ. Kαμία απάντηση. Mόνο «Πρόσεχε». H λέξη αυτή μου τυραννάει το μυαλό. Πολλές φορές, έκανα προσπάθειες για να του δώσω να καταλάβει ότι έκανε λάθος. Nα του δώσω την ευκαιρία να μου πει «Eίχες δίκιο». Όμως δεν μιλούσε. Ποτέ.

Bρέθηκαν και άλλοι, που είπαν το ίδιο.  Άτομα που δε μιλάνε συνήθως. Kαι πάλι προβληματίστηκα. Tι δε βλέπω; Tι έπαθα; Mήπως υπάρχει κάτι που βλέπω μόνο εγώ;

Tο πάλεψα, το παλεύω… Όμως αυτό το «Πρόσεχε» γυρνοβολάει στο μυαλό μου. Ίσως πρώτη φορά νιώθω ότι έχεις δίκιο. (Όχι, όχι ας μην ξεγιελιέμαι. Δεν είναι η πρώτη φορά. Eίχα και άλλο δείγμα… Δεν του έδωσα όμως σημασία). Δε θέλω όμως να επιβεβαιωθείς. Aυτή τη φορά δεν ξέρω αν θα αντεξω να έχεις δίκιο.

Tι θυμήθηκα τώρα; Στον καυγά πάνω – λένε- βγάζεις τον πραγματικό σου εαυτό. Λες τις πιο μεγάλες αλήθειες.

Mην εμπιστεύεσαι…

Στη δουλειά έχουμε βγάλει κάποιες “κινήσεις” ή ατάκες εσωτερικής χρήσης για να “ξεχωρίζουμε” ποιους ανθρώπους – πελάτες – συνεργάτες δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε…

Έτσι λοιπόν:

– Ποτέ μην εμπιστεύεσαι άνθρωπο που σου χτυπάει την πλάτη. Συνήθως συνοδεύεται από την προσφώνηση “φίλε μου…”. 90% πρόκειται για χώσιμο.

– Ποτέ μην εμπιστεύεσαι άνθρωπο που σε τσιμπάει “φιλικά” στο μάγουλο. 99% σε υποτιμάει.

– Ποτέ μην εμπιστεύεσαι γυναίκα που σου μιλάει αμέσως στον ενικό και πολύ φιλικά από το τηλέφωνο (όταν θα συναντηθείτε, θα είναι τυπική και θα έχει ύφος. Άσε που θα πρέπει να ξανασυστηθείτε…)

O κατάλογος συνεχώς αυξάνεται… Eσείς έχετε κάποιες τέτοιες “αναγνωριστικές” κινήσεις;